บทที่ 1 บทนำ ฝันร้ายแห่งอิตาลี

Siamo nati, e questo è quello che siamo: la versione non censurata della vita.

นับแต่เกิดมา นี่คือสิ่งที่เราเป็น ชีวิตหยาบ...อย่างที่ไม่รู้จักการเซ็นเซอร์ใดๆ

***

แสงไฟสีเหลืองนวลฉาบเรือนผมสีดำสนิทเป็นประกายดั่งเส้นไหม ของเหลวสีอำพันในแก้วกระเพื่อมเป็นระลอกเมื่อมือเรียวบางแกว่งมันไปมาเบาๆ เล่นฆ่าเวลา กระจกใสโค้งบานใหญ่ตรงหน้าขวางกั้นหญิงสาวกับท้องฟ้ายามค่ำคืน มองเบื้องล่างเห็นแสงสีความวุ่นวายแห่งมหานครนิวยอร์ค

ร่างเล็กบางที่ดูออกจะเตี้ยไปนิดในชุดราตรียาวลอบถอนหายใจ ตอนนี้สิ่งที่อยากทำมากที่สุด คงเป็นการนอนแผ่บนเตียงนุ่มๆ แต่ก็ยังต้องมายืนฉีกยิ้มทรงตัวบนรองเท้าส้นเข็มสูงสี่นิ้วนี่อีก!

ใครบางคนเดินมาชนเธอด้านหลังและเอ่ยขอโทษเบาๆ หญิงสาวหันไปยิ้มให้เป็นเชิงไม่เป็นไร เสียงไวโอลินยังคงบรรเลงมาเรื่อยๆ ขณะที่ผู้คนมากมายในงานเลี้ยงแห่งนี้ก็ยังคงทักทายและพูดคุยกัน แต่สรรพเสียงทั้งหลายไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับเธอ คืนนี้ก็เหมือนกับคืนธรรมดาทั่วๆไปในชั่วชีวิตของหญิงสาว การออกงานสังคม ยิ้ม หัวเราะ จับมือ และเต้นรำ

เพียงแต่คืนนี้...เธอมาทำงาน

["เขามาแล้ว"]

เสียงกระซิบแผ่วเบาดังอยู่ข้างหูเป็นภาษาที่คงไม่มีคนในงานนี้รู้จัก มือขาวยกขึ้นแตะหูฟังสีดำอันเล็กจิ๋วที่ดูคล้ายกับตุ้มหูนำแฟชั่นของเธอเหมือนกำลังทัดผม เป็นเรื่องไม่ดีเลยสำหรับคนอย่างเธอที่จะแสดงท่าทางที่อาจถูกใครๆลอบสังเกตได้อย่างนี้ แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้อุ่นใจขึ้นว่ามีคนที่พร้อมจะช่วยเธอเฝ้าดูอยู่

"อยู่ตรงไหน"

["ข้างหลังเธอเป๊ะเลย"]

"ฮะ?"

["จุ๊ๆ เงียบ!"]

พลันที่เสียงพูดเอ่ยจบ เงาจางๆจากแสงไฟก็เข้ามาใกล้จนเธอเห็นได้ หญิงสาวเลื่อนมือที่แตะหูฟังไปสยายเรือนผมเงางามให้ทิ้งตัวลงเหมือนม่านกำมะหยี่ ผ้าคลุมไหล่มันระยับหย่อนลงมา เผยให้เจ้าของเงาเห็นแผ่นหลังเรียบเนียนเหนือชุดราตรีสีดำยาวที่คว้านด้านหลังลึกเกือบถึงเอว ผิวสีออกเหลืองอย่างชาวเอเชียดึงดูดใจหนุ่มชาวนิวยอร์คเสมอ เงาจางนั้นขยับก้าวเข้ามาใกล้เธอ

"สวัสดีครับ"

เสียงทักทายด้วยสำเนียงอเมริกันเรียกให้หญิงสาวหันไปเผชิญหน้าในที่สุด ดวงหน้าสวยหมดจดที่ถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆประดับรอยยิ้มน้อยๆทำให้คนทักหายใจผิดจังหวะ นัยน์ตาสีดำลึกลับชวนให้ค้นหาแบบชาวตะวันออกสะกดเขาไว้ราวสามวินาที ก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบยื่นมือให้เธอจับ

"แพททริก เวย์น ครับ" น่าประหลาดใจที่เสียงเขาไม่ลื่นไหลเหมือนเวลาเจรจากับนักธุรกิจ อะไรกัน แค่ผู้หญิงคนเดียว ผู้หญิงสวยๆบนโลกนี้มีเป็นร้อยเป็นพันนะแพท! แล้วนั่นเจ้าหล่อนจะยิ้มโปรยเสน่ห์ให้เขาขาดใจตายเลยหรือไง

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" เจ้าหล่อนเอ่ยเสียงหวานพร้อมสัมผัสมือเขา ภาษาอังกฤษชัดเจนไม่มีสำเนียงภาษาเอเชียติดมาอย่างที่คาด "ใครๆก็เรียกฉันว่าไนท์ -- แค่ไนท์เฉยๆ" ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อยกับชื่อของเธอ ไนท์ กลางคืนงั้นเหรอ เขาขยับรอยยิ้ม

"ยินดีเช่นกันครับ"

***

นัยน์ตาสีเขียวจับจ้องเป้าหมายอย่างเงียบๆ เขาชักจะกระวนกระวายหน่อยๆแล้ว เมื่อกี้นี้ แพททริก เวย์น หนุ่มอเมริกันหนึ่งในเจ้าของอาณาจักรธุรกิจการเงินที่ใหญ่ที่สุดของนิวยอร์คเพิ่งเข้าไปทักกับสาวน้อยร่างเล็กบาง ก่อนจะหายเข้าไปในสวนน้ำพุด้วยกันแล้ว จริงอยู่สาวน้อยตัวเล็กดูจะไม่มีพิษมีภัย แต่เขาก็ถูกฝึกไม่ให้วางใจแม้แต่คนที่ดูอ่อนแอที่สุดในสายตา

เพราะสำหรับสมาชิกกลุ่มมาเฟีย ที่เรียกกันว่ามาฟีออซีไม่เคยมีคำว่าไร้พิษสง

ยิ่งคิดก็ยิ่งร้อนรน สวนอันกว้างขวางของชาโต้ ฟาโวนา เงียบเชียบไม่มีใครเข้าไปรักษาความปลอดภัยเลยสักคน สายกล้องวงจรปิดก็เข้าไปไม่ถึงทุกส่วน สุมทุมพุ่มไม้ประดับดวงไฟตัดแต่งเป็นเหมือนเขาวงกต ดูสวยงามจากด้านบนอาคาร แต่ดูอันตรายอย่างยิ่งสำหรับแขกในงานที่จะเข้าไป

"เอสิบห้า" ชายหนุ่มพูดขณะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาจ่อที่ปาก มืออีกข้างเสยผมสีน้ำตาลอ่อนไม่ให้ปรกหน้าตา "เอสิบห้า ผมจะเข้าไปในสวน"

***

"แปลกดีนะครับที่คุณยอมมาเดินเล่นกับผม"

แพททริกเอ่ยขณะมองดูหญิงสาว แสงไฟจากน้ำพุอาบไล้ดวงหน้าสวยคมให้ละมุนขึ้น นัยน์ตาสีดำเลื่อนมาสบกับเขา ประกายบางอย่างทำให้เขายิ่งหลงใหลเธอขึ้นหลายเท่าตัว ไนท์ส่งยิ้มและเอียงคอ

"ทำไมคะ"

"ก็เพราะ..." แพททริกก้าวเข้าไปหาเธอ "พวกสาวๆมักจะรู้ว่าไม่ควรอยู่กับผมสองต่อสอง"

ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงไปหมายจะสัมผัสริมฝีปากเรียวบาง และมือใหญ่ไล้เส้นผมสีดำด้วยแรงปรารถนา หญิงสาวตอบสนองด้วยการเลื่อนแขนเล็กขึ้นโอบคล้องรอบคอเขาและหลับตาพริ้ม

!

ร่างสูงกระตุกอย่างแรงทันทีทั้งที่ยังห่างจากอีกฝ่ายไม่ถึงเซนต์ จุดสีเลือดปรากฏขึ้นที่คอหอยเมื่อปลายวัตถุสีเงินวับโผล่ทะลุมาถึงด้านหน้า นัยน์ตาสีดำของหญิงสาวลืมขึ้น พร้อมกับแสยะยิ้ม

"นั่นสินะ" เสียงหวานพูดนิ่มๆ แต่กลับเย็นเยียบไปถึงสันหลัง "ใครๆก็มักจะรู้ว่าไม่ควรอยู่กับฉันสองต่อสอง"

มือขาวดึงใบมีดคมกริบออกมาจากท้ายทอยของเขาในที่สุด แพททริกล้มลง ปากขยับเป็นคำพูดอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครได้ยิน เส้นเสียงของเขาขาดสะบั้นไปแล้ว รอยเลือดสีเข้มชุ่มโชกไปทั้งคอ มันค่อยๆไหลซึมสูทสีขาว และพื้นสวนที่ปูด้วยแผ่นหินราคาแพง นัยน์ตาเหลือกถลนขณะที่ไนท์แทงมีดสั้นย้ำลงที่ตำแหน่งหัวใจเพื่อให้แน่ใจว่าเหยื่อของเธอจะไม่มีทางหายใจได้อีก

มือขาวแกว่งมีดสั้นคมกริบในน้ำพุเพื่อล้างคราบเลือดออกเบาๆ แสงไฟฉาบครึ่งซีกของใบหน้างดงามจนขาวจัดจ้า นัยน์ตาของแพททริกจับจ้องไปยังไนท์จนวินาทีสุดท้าย แวบหนึ่งราวกับมีปีกยมทูตสีดำคลี่สยายออกจากตัวเธอ โบกพัดดวงไฟแห่งชีวิตให้ดับวูบดุจรัตติกาลที่ไร้แสงเดือนดาว

และนั่นเป็นที่มาของชื่อที่คนรู้จักเรียกเธอ 'ไนท์แมร์' สมาชิกมาเฟียแห่งอิตาลี