EP.9 | พูดเล่น vs พูดจริง

-----------------คำเตือนผู้อ่าน-----------------------

นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นจากจินตนาการ ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด โปรดอ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้นในเรื่องมีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรง ยาเสพติด การทำร้ายร่างกาย การฆ่าตัวตาย และมีคำบรรยายฉากเพศสัมพันธ์เหมาะกับบุคคลทั่วไป อายุตั้งแต่ 18 ปีขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ไม่สามารถใช้เป็นแบบอย่างในการคิด ทำ หรือตัดสินใจได้

--------------------------------------------

DAY 3

Time 00.15

มาเฟียหนุ่มสั่งการให้ลูกน้องไปตามสืบเรื่องพ่อเลี้ยงของเด็กสองคนนี้ และเขารายงานข้อมูลเพิ่มไปหาแทนคุณ เจ้าพ่อคลังข้อมูล เขาสามารถสืบเสาะตามหาได้ทั้งจากฝั่งตำรวจและตลาดมืด

เพราะวันนี้ยังไม่มีอะไรจะให้เด็กสาวใส่เพื่อปกปิดร่างกาย แถมเธอยังหลับไปแล้ว หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่สนใจ แต่ตั้งแต่พี่ๆ มีแฟน เขาเองก็เหมือนมีน้องสาวเพิ่มขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว

บางวันก็โดนพี่ใช้ให้ไปเฝ้าไข้ ให้ไปช่วยย้ายของ บางวันก็ให้พาไปเที่ยวแทน หลายอย่างที่เกิดขึ้น ทำให้เขาเพิ่งเคยใช้เวลาร่วมกับมนุษย์ผู้หญิง ที่เป็นคนทั่วไป ไม่ใช่พนักงานที่ร้านหรือคนที่เขาพาขึ้นเตียง

ร่างสูงเดินไปหาเสื้อผ้าตัวเองมาใส่ให้อย่างเสียไม่ได้ พอมองมุมของเมฆา มันคงอยากฆ่าเขาแน่ ถ้ารู้ว่าเขาทำอะไรไปบ้าง

"เสือกเข้าถ้ำเสือไม่ดูตาม้าตาเรือเองนะ"

ใส่เสื้อยืดให้ตัวเดียว แล้วก็ปล่อยให้ร่างบางนอนล้มตึงไปบนเตียงอย่างไม่ทะนุถนอมอะไรทั้งสิ้น

ส่วนตัวเขาออกไปนอนอีกห้อง ในบ้านนี้มีหลายห้องเกินกว่าที่ใช้งาน พอล้มตัวลงนอน ในใจก็คิดถึงอะไรหลายอย่าง...ใครกันนะที่อยากเข้าถึงพวกเขา โดยใช้เด็กๆเป็นสะพาน

ธิคุณนึกถึง เอ็ด ลูกน้องคนสนิทที่ตอนนี้ไม่มีลมหายใจแล้ว เอ็ดเป็นอีกคนที่โดนลูกหลงแห่งสงครามแย่งชิงอำนาจในตลาดมืด ตลาดยาเสพติด เขาถูกเก็บโดยเพื่อนของป๋าที่ร่วมมือกับเจ้าของร้านขายเหล้าที่มาตีซี้กับเขาในฐานะคนช่วยอำนวยการซื้อขายรับส่งยา

บทเรียนนั่นทำเขาเจ็บปวด ความไม่เชื่อใจ ความประมาท ทุกอย่างมันทรมานเขาในฐานะคนที่ผลักเอ็ดสู่ความตาย...

คืนนั้น...ศพเอ็ดที่เขาเจอ...วันนั้นอินแอร์ที่เผชิญกับเรื่องต่างๆ อย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ร้องไห้จะเป็นจะตาย มีอาการหวาดผวาอย่างหนัก

ร่างสูงลุกขึ้นจากที่นอน เดินไปหยิบบุหรี่แล้วออกจากห้อง เพื่อกลับไปห้องนอนหลักของตัวเอง

เขาลากเก้าอี้ที่ระเบียงห้อง เพื่อล้มตัวลงนั่นสูบบุหรี่ มองดูดาวในคืนเดือนมืด

สงสัยต้องนอนที่นี่...เผื่อมีอะไรเกิดขึ้น...

เผื่อ...

-----------

TIME 10.00

"ว่าไงครับอาจารย์

อ่อ ส่งมาได้เลย

ช่วงนี้ผมยุ่งๆ

ฝากคุณโอปอล์กับอาจารย์ดูไปก่อน

ตามนั้นครับ"

เรื่องอะไรจะออกไปแถว มหาวิทยาลัย T ตอนนี้เขามีเรื่องสนุกๆน่าตื่นเต้นมากกว่าการไปดูงานก่อสร้างตกแต่งร้านที่คืบหน้าไปกว่า 60% แล้ว

"เฮ้ออออ ไปออกกำลังดีกว่า"

"คุณ...จะไปไหนหรอคะ"

มาเฟียหนุ่มรู้ว่าคนตัวเล็กตื่นแล้ว แต่แกล้งทำเป็นหลับ เขาเลยช่วยกระตุ้นให้โดยการวางแผนทำทีจะออกไปจัดการพี่ชายเธอต่อ อยากรู้ว่าจะทำอย่างไร

"ว่าจะไปโกดังหาอะไรทำเผาผลาญพลังงานที่มันเหลือหน่อย"

"เอ่อ...คือ..."

คงกำลังคิดสินะว่าจะทำยังไง นัยน์ตาใสพยายามคิดอย่างหนัก

"เธอดูท่าไม่ไหวหรอก ฉันไม่อยากข่มขืนใคร"

"วะ...ไหวนะคะ พอได้นอนก็รู้สึกดีขึ้นมาก"

เธอตั้งใจชันตัวลุกขึ้นมาแล้วก็...

"โอ๊ยย...ซี้ดดด"

เสียงร้องเพราะความแสบ ความระบม ผสมกันไปหมด แต่ก็ยังพยายามจะลุกขึ้นมาให้ได้ ขอบตามีหยาดน้ำเกาะทันที

"ฉันไหวนะคะ...ขอร้อง...อย่าไปเลยนะคะ"

"ไม่อ่ะ เธอทำไรไม่ได้ ฉันไปเล่นกับพี่เธอดีกว่า"

แล้วเขาก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ปล่อยให้อีกคนนอนทุกข์ใจ กลัวพี่ชายตายคามือคนบ้าความรุนแรง

ทันทีที่ร่างหนาเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุม เขาเลือกเสื้อผ้าที่จะใส่ คนพยายามลุกจากเตียง เกาะทุกอย่างที่ช่วยได้จนมากองอยู่ที่พื้นข้างๆ กอดขาเขาไว้

"อย่าไปเลยนะคะ จะให้ทำอะไรก็ยอมค่ะ ขอร้อง ได้โปรด อย่าทำอะไรพี่เมฆาเลยนะคะ"

"อย่าเกะกะ ฉันรำคาญพวกร้องไห้ด้วย เดี๋ยวเผลอเตะเสยไปอย่ามาโกรธนะ"

"คุณ...คุณ...ฉันบอกความจริงที่รู้ไปหมดแล้วทุกอย่าง คุณสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายพี่อีก"

"ใครสัญญา ฉันบอกว่าถ้าเธอพูดความจริง นี่ฉันเป็นคนเค้นออกมาเอง ไม่ใช่เธอ แต่เป็นฉัน"

"ถ้าคุณไม่ไป...ฉันสัญญาว่าจะยอมทำทุกอย่าง"

"ไม่มีอะไรจากเธอที่ฉันอยากได้ เลิกเกาะขาฉันได้แล้ว"

ร่างบางปล่อยมือลงอย่างหมดอาลัยตายอยาก ธิคุณเดินออกไปจากโซนแต่งตัว เพื่อไปหยิบปืนจากตู้นิรภัยออกมาเลือกดูว่าจะใช้กระบอกไหนดี

แล้วเขาก็ได้ยินเสียงคนโวยวายจากข้างนอกบ้าน พอหันไป เห็นระเบียงห้องตัวเองเปิดอยู่ ม่านปลิวตามแรงลม หญิงสาวที่เคยนั่งอยู่ที่พื้นห้องหายไป

เสียงตะโกนดังของคน

ร่างสูงวิ่งไปทันที่คนใจกล้า ปล่อยตัวลงจากระเบียงพอดี

ขวับ!!!

ข้อมือเล็กถูกจับไว้ได้ทัน

ธิคุณมองเห็นแววตาที่สิ้นหวังนั่น เขาออกแรงยกเธอขึ้นมา

บอดี้การ์ด 4-5 คนวิ่งมาถึงห้องของเขาพอดี

"ปล่อยฉันเถอะค่ะ หมดประโยชน์แล้ว"

"เธอทำอะไร!!!"

"ฉันแค่อยาก...อยากไป

ฉันไม่รู้จะอยู่ทำไม ถ้าฉันทำอะไรไม่ได้

ถ้าช่วยพี่ไม่ได้ กลับไปก็ไม่มีใครยินดีทั้งนั้น

ถ้าฉันตายก็คงดีกว่า"

ร่างหนาบิดข้อมือแดงนั่น ยกขึ้นมาชูแทบจะกระแทกหน้าเล็ก

"มึงโง่หรอ ถ้ามึงตายแล้วมึงจะทำอะไรได้"

เขานึกถึงฟรานส์ขึ้นมา ถ้าเป็นเธอคงไม่ยอมตาย เธอคงพยายามหาทางทำทุกสิ่งเพื่อจะมีชีวิตรอด แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่

"ทีเมื่อวานยังกลัวตาย แล้วมาวันนี้กลับอยากตายขึ้นมาเนี่ยหรอ มึงบ้ารึเปล่า"

เสียงตะโกนด่าของมาเฟียหนุ่มทำเอาหญิงสาวสั่นกลัวระเบิดร้องไห้ออกมาแข่งกัน

ธิคุณโบกมือไล่ลูกน้องให้ออกไป

เขาแค่อยากแหย่เล่น แล้วถ้าถึงเวลาเขาก็ปล่อยกลับไป แค่นั้น ทำไมต้องทำตัวเวอร์กันขนาดนี้

ไอ้ตัวบงการที่หลอกใช้เด็ก คงนั่งหัวเราะสบายใจ

"เธอมาร่วมมือกับฉันมั้ย มาช่วยฉันจัดการไอ้เวรที่หลอกใช้พวกเธอ"

หญิงสาวตรงหน้ามองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ

เธอรู้สึกตัวเองโง่เกินไปที่จะอยู่ร่วมกับพวกเขา

เธอไม่ทัน ทั้งคุณอา คุณลุง คนคนนี้ และไม่แน่ใจว่าพี่ชายเธอด้วยหรือเปล่า

"ฉันคิดว่าฉันควรตายมากกว่าจะอยู่ตรงนี้

ฉันโง่เกินไป ไม่มีทางที่จะเข้าใจสิ่งที่ทุกคนคิด

ปล่อยให้ฉันตายเธอ...อย่างน้อย เรื่องนี้ก็ไม่ยากสำหรับคุณ"

น้ำตาใสไหลออกจากแววตาสิ้นหวัง เพราะถ้าไม่มีพี่ชายแล้ว ชีวิตนี้ก็ไม่เหลืออะไร คนไร้สมอง ไร้ประโยชน์อย่างเธอ

เจ้าขา ก้าวถอยหลัง ค่อยๆ ห่อมือให้หลุดจากล็อคที่ข้อแขนนั้น เธอเองรับรู้ได้ว่า มาเฟียหนุ่มได้ปล่อยมือและอนุญาตให้เธอตายได้

ฝ่าเท้าเล็กสัมผัสพื้นกระเบื้องริมระเบียง หลังเธอชนกับพนักกันตก บางทีชีวิตก็คงมีแค่นี้ เกิดและตาย

หญิงสาวหมุนตัวหันกลับไปมองที่ด้านนอกอีกครั้ง ก่อนยกขาสูงขึ้นเหยียบเก้าอี้นั่ง

ขวับ!!

"ฉันไม่อนุญาตให้เธอตาย

ถ้าอยากช่วยพี่ชาย

เธอต้องมีชีวิตอยู่

ถ้าเธอตาย เมฆาตาย!!!"

ธิคุณอุ้มร่างบางเข้ามาจากระเบียง พร้อมปิดประตูบานใหญ่ลงล็อคไว้ทันที

หญิงสาวไม่ได้ขัดขืน หากแต่ร้องไห้อย่างคนไร้หนทาง

ร่างหนาไม่ยอมปล่อยให้เธอมีโอกาสแตะพื้นห้องได้อีก

ธิคุณจับเธอนอนลงบนเตียง กดจูบลงอย่างต้องการให้อีกฝ่ายเปลี่ยนความสนใจ มือใหญ่ บีบแก้มให้เธอหันมา เพื่อรับจูบเขา

"ถ้าอยากตาย มาตายเพราะไอ้นั่นฉันดีกว่า"