บทที่4

'ถ้าแกยังเห็นแก่แม่ของแกที่ตายไป ก็แต่งงานตามที่ฉันสั่งเข้าใจไหม'

แกรก

หญิงสาวในชุดนักศึกษาก้าวขาเข้ามาในห้องพักก่อนธารน้ำจะเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงขนาดกลางอย่างเหนื่อยล้า

น้ำตาที่อัดอั้นเป็นเวลานานไหลออกมาทันทีเมื่อเธอปิดเปลือกตา เรื่องราวมากมายถาโถมเข้ามาในชีวิตของเธอไม่ยอมหยุดตั้งแต่ที่เธอสูญเสียผู้เป็นแม่ไป

ธารน้ำรู้สึกว่าตอนนี้ชีวิตของเธอกำลังล่องลอยอยู่ท่ามกลางแม่น้ำกว้างใหญ่ที่มองไปทางไหนก็ไม่เห็นฝั่ง แม้จะออกมาใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังโดยไม่พึ่งพาใครแต่สุดท้ายที่บ้านก็พาปัญหามาให้เธอจนได้

'ฉันเอาบริษัทกับบ้านหลังนี้ที่เป็นของแม่แกไปจำนองกับคุณอัคนีเมื่อหลายปีก่อน ถ้าแกไม่อยากให้มันถูกยึดก็ทำตามที่ฉันสั่ง'

'...'

'ถ้าแกรักแม่ของแก ก็แต่งงานซะ'ไร้ซึ่งความเห็นใจในแววตาของบิดา การแต่งงานที่เธอไม่ได้เต็มใจนั่นคือสิ่งที่เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

ปึง ปึง ปึง

เสียงทุบประตูหนัก ๆ ดังขึ้นตามด้วยเสียงเรียกชื่อของเธอดังในเวลาถัดมาทำให้หญิงสาวซึ่งกำลังนอนปิดตาร้องไห้ตื่นขึ้นมาโดยทันที

"ธารน้ำ เปิดประตูให้ฉันหน่อย"เจ้าของห้องซุกใบหน้าลงบนหมอนพลางร้องไห้ออกมาโดยที่เสียงเรียกชื่อของเธอและเสียงทุบประตูยังคงดังอยู่อย่างนั้น

"ฉันรู้นะว่าเธออยู่ข้างใน ถ้าไม่อยากให้ฉันพังประตูเข้าไปก็เปิดประตูออกมาคุยกันดี ๆ "ชายหนุ่มกำคีย์การ์ดในมือแน่น เมื่อแฟนสาวเปลี่ยนรหัสจนเขาไม่สามารถสแกนคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปได้ แม้จะเป็นหอพักขนาดกลางไม่ได้ใหญ่แต่ระบบการรักษาความปลอดภัยที่นี่ถือว่าไม่น้อยหน้าระบบการรักษาความปลอดภัยเหมือนกับคอนโดใหญ่ ๆ ที่เขาอาศัยอยู่

"..."

"ธารน้ำ ฉันบอกให้เธอเปิดประตู"

ปึง ปึง ปึง

"ธารน้ำ ฉันบอกให้เปิด"

เงียบ

ปึง ปึง ปึง

"อย่าให้ฉันต้องโมโหนะธารน้ำ เธอก็รู้ว่าคนอย่างฉันทำอะไรได้บ้างถ้าหากโมโหขึ้นมา"

แกรก

ประตูห้องพักของธารน้ำถูกเปิดออกก่อนร่างสูงใหญ่จะพุ่งเข้าไปด้านในก่อนชายหนุ่มจะใช้ฝ่าเท่าเขี่ยปิดประตูพร้อมกับใช้มือดันร่างเล็กในชุดนักศึกษาให้แผ่นหลังประชิดกับผนังห้อง

"ธารน้ำ"

"มาทำไม"เจ้าของห้องหันหน้าไปมองทางอื่น ปลายจมูกและกรอบดวงตาที่แดงก่ำทำให้อารมณ์คุกรุ่นภายในใจของพระเพลิงเลือนหายไปทันที

"เธอร้องไห้เหรอธารน้ำ"

เพียะ

ฝ่ามือที่กำลังจะยื่นไปซับคราบน้ำตาบนใบหน้าสวยถูกสะบัดออกอย่างรุนแรงด้วยฝีมือของหญิงสาวเจ้าของห้อง

"จะมาเก็บของเหรอ ไปเก็บสิแล้วก็รีบออกไปได้แล้ว"

"เธอเลิกพูดจาบ้า ๆ ได้แล้วธารน้ำ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่มีทางเลิกกับเธอเด็ดขาด"

"แต่ฉันอยากเลิก"

"..."

"ฉันทนกับความเจ้าชู้มักมากของนายมามากพอแล้วพระเพลิง ฉันเหนื่อยที่จะทนแล้วรู้ไหม"ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอยังเจ็บไม่พออีกหรือไง เขาใจร้ายกับเธอมากเลยรู้ไหม ทั้งที่เธอรักและมีแค่เขาเพียงคนเดียวแต่เขากลับไปมีใครต่อใครอีกหลายคนจนมาถึงเพื่อนที่เธอรักและไว้ใจมากที่สุด

น้ำตาแห่งความเสียใจและผิดหวังค่อย ๆ ไหลออกมาจากกรอบดวงตาที่แดงก่ำ ทำให้พระเพลิงรีบดึงแฟนสาวเข้ามากอด ให้เธอทุบตีโวยวายใส่เขาเหมือนเมื่อก่อนมันยังดีกว่าที่เธอเอาแต่ยืนร้องไห้เงียบ ๆ อยู่อย่างนี้

"ฉันมันไม่ดีเอง ฉันขอโทษ"

"..."

"เพลิงขอโทษที่ทำให้น้ำต้องเสียใจอีกแล้ว"

"..."

"ยกโทษให้เพลิงอีกสักครั้งนะธารน้ำ เพลิงสัญญาว่าต่อจากนี้ไปมันจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ให้โอกาสผู้ชายเลว ๆ คนนี้อีกสักครั้งเถอะนะ"หญิงสาวในอ้อมกอดส่ายหน้าไปมา เธอดันตัวออกจากอ้อมกอดของเขาก่อนจะใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างลวก ๆ 

"นายอยากจะได้โอกาสไปทำไมกันพระเพลิง ในเมื่อฉันให้โอกาสนายไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแต่นายก็ยังไม่คิดจะรักษามัน"

"แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย เพลิงสัญญา"

"อย่ามาสัญญาในสิ่งที่นายไม่มีทางทำมันได้"เพราะชายหนุ่มเคยพูดกับเธอแบบนี้ตั้งหลายครั้งแต่สุดท้ายเขาก็ไม่มีทางทำได้ 

"นายรู้ไหมพระเพลิง ฉันจะไม่เสียใจหนักขนาดนี้เลยถ้าหากผู้หญิงที่นอนข้างกายของนายไม่ใช่ใบหม่อนเพื่อนสนิทของฉัน"

"..."

"การที่ฉันจะต้องมาเห็นว่าแฟนกับเพื่อนสนิทของตัวเองมีอะไรกันฉันรับมันไม่ไหวหรอกนะ มันหนักเกินไปพระเพลิง"

"แต่ฉันไม่ได้รักไม่ได้คิดอะไรกับใบหม่อน เรื่องระหว่างฉันกับใบหม่อนเราสองคนแค่สนุก ๆ ด้วยกัน"

"แล้วถ้าฉันไปสนุกกับผู้ชายคนอื่นบ้าง นายจะยังมายืนฟังคำอธิบายเหมือนกับฉันตอนนี้ไหม"คำถามจากปากของธารน้ำทำให้พระเพลิงถึงกับยืนเงียบไป คิดย้อนกลับกันเขาคงไม่มีอารมณ์มานั่งฟังคำอธิบายจากปากของใครเลยทั้งนั้น

หลักฐานคาตาขนาดนั้น เพื่อนสนิทกับแฟนนอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงขนาดนั้นใครจะทนไหวกันจริงไหม

"ฉันทนกับการเอาไม่เลือกของนายมามากพอแล้วพระเพลิง"

"ไม่นะธารน้ำ ฉันขอโอกาสอีกสักครั้งเถอะนะ"ดวงตาของลูกผู้ชายเริ่มแดงก่ำ เขาพยายามดึงร่างของแฟนสาวเข้ามากอดแต่เธอก็พยายามดิ้นหนีให้หลุดออกจากพันธนาการอ้อมแขนของเขา

"อย่าทิ้งฉันไปเลยนะธารน้ำ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ"

"เราเลิกกันเถอะพระเพลิง"คำบอกเลิกของเธอราวกับกระแสไฟฟ้าผ่าลงกลางใจของคนฟังอย่างชายหนุ่ม หัวใจที่เต้นรัวเร็วและความรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกแทงเกิดขึ้นเพราะอะไรมีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ตัวดี

'ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพียงเพราะความเลว ความไม่รู้จักพอของเขาเอง'

"ปล่อยฉันไปเถอะนะพระเพลิง ฉันรับมันไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ฮึก"

"ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้ธารน้ำ ฉันรักเธอ"น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาและทันก็ได้หยดลงบนไหล่บางของหญิงสาว เขาร้องไห้พลางโอบกอดคนรักเอาไว้

"ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันคงกลับไปรักนายไม่ได้อีกแล้วพระเพลิง"

"..."

"เราสองคนเลิกกันเถอะนะ อย่ารั้งกันไว้อีกเลย"เธอวิงวอนขอร้องเขาด้วยความร้าวราน แม้ว่าหัวใจของเธอจะยังคงรักผู้ชายคนนี้แต่ชีวิตของเธอต่อจากนี้ก็ต้องทำหน้าที่สำคัญ 

เธอจะต้องแต่งงานกับผู้ชายที่บิดาเลือกให้แม้จะต้องแต่งด้วยความไม่เต็มใจแต่แล้วสุดท้ายธารน้ำก็ไม่สามารถขัดคำสั่งของท่านได้ ใบหน้าของมารดาลอยเข้ามาทุกครั้งเมื่อเธอหลับตาลง การปล่อยให้ชายหนุ่มได้ออกไปจากชีวิตของเธอนั่นมันคือทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้

"ไปจากชีวิตของฉันซะพระเพลิง ออกไปจากชีวิตของฉันต่อไปนี้เราสองคนจะกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน"

"ไม่ฉันไม่เลิก ธะ...ธารน้ำ เธออย่าทิ้งฉันเลยนะ ฉันขอโทษ"ใบหน้าคมคายของพระเพลิงสะท้อนให้เห็นถึงความเจ็บปวดราวกับถ้อยคำของเธอนั้นเปรียบเสมือนปลายมีดแหลมคมกรีดลงกลางใจ 

ธารน้ำรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายผลักร่างสูงใหญ่ให้กระเด็นออกไป ธารน้ำสะบัดหน้าหนีสลัดสัมผัสที่อ่อนโยนจากอ้อมกอดของเขาในก่อนหน้านี้ออกไป หัวใจของเธอนั้นเย็นเฉียบไปครึ่งดวงมันเจ็บปวดไม่ต่างอะไรกับหัวใจของชายหนุ่ม

แต่เพื่อสมบัติชิ้นสุดท้ายของมารดาที่เธอจะต้องรักษามันเอาไว้ ทำให้ธารน้ำต้องทำในสิ่งที่มันตรงข้ามกับหัวใจของเธอในตอนนี้

"ออกไปจากห้องของฉัน แล้วไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าของนายอีก"

"..."

"ต่อไปนี้เรื่องระหว่างนายกับฉัน ขอให้มันจบกันแค่เพียงตรงนี้อย่าได้มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป"