ธารเชื้อเพลิง

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าส้นสูงก้าวกระทบพื้นดังขึ้นใต้ตึกของคณะนิเทศศาสตร์ดึงดูดสายตาของผู้คนให้หันหน้ามองไปยังผู้มาใหม่ แม้เธอจะไม่ได้ส่งสายตามองใครแต่ทว่ากลับเป็นที่ดึงดูดความสนใจจากผู้คนรอบข้าง

'สวยเป็นบ้า ผู้หญิงอะไรวะ'

'นั่นสิ อิจฉาไอ้พระเพลิงมันนะได้เมียสวยขนาดนี้'เสียงเลื่องลือเรื่องความสวยไม่เป็นสองรองใครของ'ธารน้ำ'ดังขึ้น แต่เธอก็ยังคงก้าวขาไปตามเส้นทางอย่างไม่คิดจะหันกลับไปมอง

ร่างสวยของเธอในชุดนักศึกษาพอดีตัวกระโปรงสั้นเลยเข่าเป็นที่ดึงดูดสายตาไม่ว่าจะเป็นทั้งหญิงและชาย รูปร่างอันแสนเพอร์เฟคมีสัดส่วนที่ลงตัวตอบรับกับใบหน้าเรียวสวยทำให้ผู้ชายหลายคนต่างหลงใหลในรูปร่างและอยากจะได้เธอมาครอบครอง แต่มันติดตรงที่ว่าเธอมีเจ้าของหัวใจอยู่แล้วนั่นเอง

"เอ๊ะ ใบหม่อนไม่มาเรียนอย่างนั้นเหรอกอหญ้า"

"ไม่อะ ฉันยังไม่เห็นใบหน่อนมาเรียนเลยนะ"กอหญ้าเพื่อนในกลุ่มเดียวกับหันมาตอบผู้มาใหม่ ธารน้ำนั่งลงบนโต๊ะซึ่งอยู่ใกล้พลางมองไปยังโต๊ะที่ยังว่างซึ่งมักจะมีร่างของเพื่อนร่วมกลุ่มอีกคนนั่งอยู่

"เธอไม่ได้บอกใบหม่อนเหรอว่าวันนี้มีสอบ"ด้วยความสงสัยว่าเพื่อนหายไปไหนธารน้ำจึงหันไปถามกอหญ้าซึ่งเพื่อนสนิททั้งสองพักอยู่หอพักเดียวกันแต่คนละชั้น

"ฉันทั้งโทรทั้งส่งข้อความไปบอกแล้วแต่ใบหม่อนก็ไม่เปิดอ่าน"กอหญ้าตอบกลับพร้อมโชว์หลักฐานในมือถือ

"เป็นอะไรไปนะ หรือว่าจะไม่สบาย"

"ฉันเองก็ไม่รู้ ไปเคาะประตูเมื่อเช้าก็ไม่มีเสียงตอบรับ"

"เดี๋ยวฉันโทรตามดีกว่า ถ้าใบหม่อนขาดสอบวิชานี้คงได้เอฟสมใจแน่"เนื่องด้วยอีกฝ่ายไม่ค่อยจะสนใจในการเรียนสักเท่าไหร่ทำให้ธารน้ำและกอหญ้าคอยตามให้ใบหม่อนมาเรียนอยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งยังคอยติวเรื่องเรียนไม่เว้นแม้แต่ติวข้อสอบ

'บริการฝากหมายเลขโทรกลับ'

"ปิดเครื่อง"ธารน้ำถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ คิ้วโก่งดั่งคันศรบนใบหน้าสวยขมวดเข้าหาเมื่อเธอไม่สามารถติดต่อเพื่อนสนิทอีกคนได้ อีกทั้งในตอนนี้นักศึกษาคนอื่น ๆ ต่างก็ทยอยกันเข้ามาด้านในซึ่งมันใกล้จะถึงเวลาสอบภายอีกในไม่ช้า

"อีกแค่เทอมเดียว ทำไมทำตัวเหลวไหลแบบนี้นะใบหม่อน"

"นั่นสิ อีกแค่เทอมเดียวพวกเราก็จะเรียนจบแล้วแท้ ๆ "สีหน้าของกอหญ้าในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากธารน้ำ ทั้งคู่พยายามเคี่ยวเข็ญเพื่อที่จะให้เพื่อนอีกคนเรียนจบไปพร้อมกัน แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ต้องการแบบนั้น ใบหม่อนเพื่อนในกลุ่มของเธอยังคงคิดสนุกเที่ยวเป็นว่าเล่นจนบางครั้งพวกเธอทั้งสองเองก็เหนื่อยใจที่จะตักเตือน

สุดท้ายแล้วการสอบภายในวันนี้ก็ไม่มีแม้แต่เงาของใบหม่อนจนหมดเวลาสอบของวันนี้ เพื่อนสนิทที่แสนดีอย่างธารน้ำและกอหญ้าก้าวขาลงมาจากบันไดก่อนทั้งคู่จะพากันไปนั่งพักยังม้านั่งใต้คณะ กอหญ้ายังคงก้มหน้ากดโทรศัพท์ต่อสายหาใบหม่อนแต่ทว่า

'บริการฝากหมายเลขโทรกลับ'

"ยังติดต่อใบหม่อนไม่ได้เลยอะ ทำไงดี"กอหญ้าบ่นออกมาก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะตรงหน้า

"ฉันว่าเราไปหาใบหม่อนที่ห้องอีกครั้งดีไหม"

"ไม่ต้องหรอก ฉันส่งข้อความไปถามเจ้าของหอแล้ว เขาตอบกลับมาว่าใบหม่อนยังไม่กลับมาที่ห้อง"เพราะเมื่อเช้าเธอไปดูก็เห็นประตูห้องคล้องด้วยแม่กุญแจลูกใหญ่ 

"หายไปไหนกันนะ"ธารน้ำพึมพำออกมาด้วยความเป็นกังวลเพราะกลัวว่าเพื่อนสนิทอีกคนจะได้รับอันตราย

ครืด ครืด ครืด

แต่ในระหว่างที่เธอกำลังจมอยู่ในห้วงแห่งความคิด โทรศัพท์เครื่องหรูก็มีสายเรียกเข้าดังขึ้นทำให้เจ้าของโทรศัพท์ต้องก้มหน้าลงไปมองบนหน้าจอว่าเป็นใครที่โทรเข้ามา

'คุณพ่อ'สีหน้าของธารน้ำเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเห็นเบอร์โทรของใครแสดงอยู่บนหน้าจอ เธอนั่งนิ่งจ้องหน้าจอโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นปล่อยให้มันถูกตัดไป

ครืด ครืด ครืด

แต่เพียงไม่ถึงหนึ่งนาทีก็มีสายจากเบอร์เดิมโทรเข้ามาใหม่ โทรเข้ามาย้ำ ๆ จนเกิดเป็นหลายสายแต่ธารน้ำก็ไม่คิดจะยื่นมือเข้าไปคว้าขึ้นมากดรับ

"บางทีท่านอาจจะมีธุระด่วนก็ได้นะน้ำ"

"หึ ไม่มีอะไรหรอกคงจะเป็นแค่เรื่องเดิม ๆ "หญิงสาวพูดถึงบิดาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูขบขันแต่ทว่าในใจของเธอกลับปวดร้าว โทรศัพท์ของเธอยังมีสายเรียกเข้าจากเบอร์เดิมไม่หยุดจนในที่สุดธารน้ำก็ตัดสินใจที่จะกดรับสาย

"ฮัลโหลค่ะ"

"แกมัวทำอะไรอยู่ ไม่เห็นหรือไงว่าฉันโทรไปตั้งกี่สาย"เสียงโวยวายที่ดังมาจากปลายสายทำให้ธารน้ำหลับตาสูดลมหายใจลงปอดก่อนเธอจะถามอีกฝ่ายไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูจริงจัง

"คุณพ่อที่ธุระอะไรกับหนูหรือเปล่าคะ"

"มีสิ ถ้าฉันไม่มีธุระสำคัญฉันก็ไม่อยากจะโทรหาแกนักหรอก"

"..."

"วันนี้แกสอบเสร็จแล้วใช่ไหม"

"ค่ะ"

"ถ้าแกสอบเสร็จแล้วเย็นนี้ก็มาหาฉันที่บ้าน ฉันมีธุระสำคัญจะคุยกับแก"

"แต่หนู"

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ฉันสั่งให้แกมาบ้านแกก็ต้องมา"เปลือกตาบางหลับลงอีกครั้งหลังจากได้ฟังคำพูดด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ ของบิดา

"ค่ะ แต่หนูจะเข้าไปช่วงเย็น ๆ สักหน่อยนะคะ"

"อย่าช้านักล่ะ"

ติ๊ด

น้ำเสียงที่ฟังดูไร้เยื่อใยมันไม่ได้เกิดขึ้นครั้งนี้เป็นครั้งแรก แต่มันเกิดขึ้นกับเธอตั้งแต่ตอนที่มารดาเสียชีวิตได้เพียงไม่นานแล้วบิดาก็พาภรรยาคนใหม่กับลูกของผู้หญิงติดเข้ามาในบ้าน นับตั้งแต่วันนั้นท่านก็ทำเหมือนกับว่าเธอไม่ใช่ลูกแท้ ๆ 

"แกโอเคนะ"กอหญ้ายื่นมือเข้ามากุมด้วยความเป็นห่วงหลังจากได้เห็นสีหน้าไม่สู้ดีของเพื่อนสนิทหลังจากที่วางสายบิดา ธารน้ำมักจะมีสีหน้าแบบนี้ทุกครั้งหลังจากที่บ้านติดต่อมาหา

"ไหวสิ ขอบคุณมากนะ"

"ถ้าหากไม่ไหวก็ระบายมาได้นะ อย่าลืมสิว่ายังมีฉันอยู่"

"อืม ขอบใจเธอมากนะกอหญ้า"เพื่อนรักทั้งสองคนที่คบหากับมาตั้งแต่เข้ามหาลัยปีหนึ่งสบตากันอย่างลึกซึ้ง

"แล้วนี่เธอจะกลับเลยหรือเปล่า"

"อื้อ ว่าจะกลับเลยฉันกะว่าจะแวะซื้อยาไปให้เพลิงด้วย เห็นบ่นว่าปวดหัวมาตั้งแต่เมื่อวานไม่รู้วันนี้จะหายดีแล้วหรือยัง"

"ถ้าอย่างนั้นฉันกับเธอแยกย้ายกันตั้งแต่ตรงนี้นะ ฉันเองก็จะไปดูว่าใบหม่อนกลับมาที่ห้องพักแล้วหรือยัง"

"โอเค งั้นเจอกันพรุ่งนี้"สองเพื่อนซี้โบกมือลา ธารน้ำเดินกลับมาขึ้นรถคันหรูที่แฟนหนุ่มซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว

บรืน

รถคันหรูเคลื่อนตัวออกไปจากรั้วมหาวิทยาลัย เจ้าของใบหน้าสวยตั้งใจขับรถมุ่งหน้าไปยังคอนโดสุดหรูของชายหนุ่ม หญิงสาวตั้งใจแวะซื้อยาแก้ปวดหัวและยาลดไข้รวมไปถึงอาหารให้กับชายหนุ่มด้วยความตั้งใจ

เธอโชคดีที่มีแฟนหนุ่มซึ่งมีฐานะร่ำรวย แม้ที่บ้านของเธอจะมีฐานะก็ใช่ว่าจะเทียบกับทางบ้านของพระเพลิงได้ ธารน้ำเธอได้ย้ายออกมาเช่าหอพักอยู่เพียงคนเดียวหลังจากประสบปัญหาภายในบ้านอย่างหนักจากฝีมือของสองแม่ลูกมันทำให้เธอตัดสินใจเป็นฝ่ายย้ายออกมาจากบ้านหลังใหญ่ทำงานหาเลี้ยงส่งเสียตัวเองเรียนแทนที่จะแบมือขอเงินจากบิดาเหมือนครั้งก่อน

ซึ่งตอนนี้ชีวิตของเธอกำลังไปได้ดี เธอใกล้จะเรียนจบดั่งที่ตนเองวาดฝันเอาไว้ มีแฟนหนุ่มคอยอยู่ข้างกายคอยให้กำลังใจแม้บางครั้งทั้งสองจะต้องมีเรื่องทะเลาะหรือไม่เข้าใจกันแต่ธารน้ำนั่นก็ยังเลือกที่จะให้อภัย แต่มันคงไม่ใช่สำหรับในครั้งนี้ เพราะทันทีที่เธอไขประตูห้องพักของแฟนหนุ่มเข้ามาก็ต้องพบกับเรื่องที่เกินความคาดหมาย

เสื้อผ้าของชายหญิงคู่หนึ่งกระจัดกระจายเกลื่อนเต็มห้องรับแขก ถุงยางที่ถูกใช้แล้วนับสิบชิ้นถูกทิ้งเรี่ยราดตั้งแต่โซฟาดวงตาของธารน้ำสั่นเครือเหมือนมีใครกดวิดีโอฉายซ้ำเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาอีกครั้ง

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเปิดประตูห้องพักของแฟนหนุ่มเข้ามาแล้วพบกับเสื้อผ้าของผู้หญิงคนอื่นและถุงยางที่ถูกใช่แล้ว แต่นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่เธอต้องมาเจอสภาพห้องนอนของแฟนหนุ่มตกอยู่ในสภาพแบบนี้ สภาพที่คนเป็นแฟนอย่างเธอเกินกว่าจะรับไหวได้

สองเท้าบนรองเท้าส้นสูงของธารน้ำก้าวผ่านเศษซากเสื้อผ้าและถุงยางอนามัยที่ถูกใช้แล้วไปอย่างเชื่องช้า ดวงตาคู่สวยสั่นเครือมองไปยังประตูห้องนอนของแฟนหนุ่มที่ถูกเปิดแง้มอยู่ มือไม้ที่กำลังจะเอื้อมไปผลักประตูเริ่มสั่นอาการของเธอนั้นในตอนนี้ไม่ต่างจากครั้งแรกที่จับได้ว่าแฟนหนุ่มพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามามีอะไรถึงในห้องนอน 

หัวใจของเธอในตอนนี้มันชั่งอ่อนล้ามือไม้ที่อ่อนแรงดันประตูห้องนอนให้เปิดออกอย่างเชื่องช้า ดวงตาคู่สวยแดงก่ำเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างของแฟนหนุ่มและเพื่อนสนิทที่เธอตามหามาตลอดทั้งวันนอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงนอนหลังนั้น 

ปึก

ข้าวของในมือของธารน้ำร่วงลงสู่พื้นอย่างทันควัน หัวใจดวงน้อยของเธอนั้นแตกสลายอีกครั้งเมื่อเห็นว่าแฟนหนุ่มกับเพื่อนสนิทของเธอนั้นมีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้ง 

"พระเพลิง ใบหม่อน"ธารน้ำเรียกชื่อของทั้งสองคนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง ร่างสวยในชุดนักศึกษาโซเซล้มลงกระแทกประตูจนเกิดเสียงดัง

ปึง

"เหี้ยอะไรวะ"เสียงล้มกระแทกที่ดังปลุกให้ชายหนุ่มรู้สึกดีดตัวขึ้นมานั่ง และเสียงร้องด้วยความตกใจของพระเพลิงก็ปลุกให้หญิงสาวที่นอนหลับใหลไปด้วยความเหนื่อยเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

"เกิดอะไรขึ้นคะเพลิง เมื่อคืนทั้งคืนคุณยังไม่อิ่มอีกเหรอคะ"ใบหม่อนยันกายลุกขึ้นมาโอบกอดร่างเปลือยเปล่าทั้งที่ยังไม่ลืมตา เธอซบใบหน้าสวยลงบนแผงอกของชายหนุ่มอย่างออดอ้อนก่อนเปลือกตาสวยจะเปิดขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงของชายข้างกายเปล่งเสียงเรียกชื่อของใครอีกคนซึ่งกำลังนั่งพิงประตูมองพวกเขาทั้งคู่ด้วยสายตาที่แสดงถึงความเจ็บปวด

"ธารน้ำ"

"นะ...น้ำ"