ตอนที่ 2 เริ่มต้นแผนการ

หลิงอันกำลังคิดหนักว่าจะทำอะไรก่อนดี ถึงนางจะมีความรู้มากมายจากโลกก่อนด้วยเป็นคนชอบศึกษาหาความรู้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะสามารถนำมาใช้ในโลกนี้ได้ แถมตอนนี้เงินในมือก็ยังไม่รู่ว่ามีถึงหนึ่งตำลึงเงินหรือเปล่า

ผู้ใหญ่ในร่างเด็กน้อยวัยหกขวบนั่งมือเท้าคางบนขอนไม้ข้างบ้าน ตรงหน้านางคือที่ดินสองหมู่ที่มารดาได้รับมาจากชายผู้นั้น

“เฮ้อ...ถึงจะมีหลายอย่างที่คิดว่าทำได้ก็เถอะ แต่ไม่มีเงินแบบนี้จะทำอะไรก่อนดีละ”

“อันเอ๋อร์ทำอะไรอยู่หรือลูก ?”หลิงซุนที่ร้อนใจเพราะไม่เห็นบุตรสาวอยู่ในบ้านรีบเดินตาหา หลังพบว่าบุตรสาวของตนนั่งเหม่ออยู่ข้างบ้าน สายตาเลื่อนลอย ความร้อนรนพลันเหือดหายไป ขยับเท้าก้าวเข้าไปใกล้

“ลูกยังอยากกลับไปหาพ่อเจ้าอยู่หรือ ?”น้ำเสียงไม่มั่นใจของมารดาทำเด็กน้อยหันสายตามอง กระโดดลงจากขอนไม้เดินไปหยุดตรงหน้า

“ท่านแม่ข้าไม่คิดถึงบุรุษใจร้ายคนนั้นแล้วเจ้าค่ะ และไม่คิดจะกลับไปด้วย คนที่สามารถทิ้งลูกทิ้งภรรยาได้ไม่เหมาะจะมาเป็นพ่อของข้า !!”

น้ำเสียงจริงจังและสายตาเด็ดเดี่ยวของหลิงซุนระรื่นขึ้นมาอีกแล้ว

ท่านแม่นี่ก็กระไร ร้องไห้เก่งเสียจริง แต่จะโทษว่านางร้องไห้ง่ายก็ไม่ได้ เพราะเมื่อคืนตนก็ไม่ได้พูดออกไปให้ชัดเจน

“ท่านแม่ไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ ถึงครอบครัวเราตอนนี้จะลำบากไปบ้างแต่อันเอ๋อร์เชื่อว่าครอบครัวเราจะต้องดีขึ้น”มือเล็กที่แทบจะไม่มีน้ำมีนวลยกขึ้นจับมือมารดา ใช้สายตาสุกสกาวจ้องมองใบหน้าอีกฝ่าย

“วันนี้แทนที่ท่านแม่จะอยู่บ้านปักผ้าขาย เราสองแม่ลูกลองขึ้นเขากันดีหรือไม่เจ้าคะ ลองไปหาอะไรมากินกัน”

ถึงความจริงแล้วหลิงอันจะอยากขึ้นไปดูว่ามีอะไรพอจะนำมาใช้ได้ก็ตาม

“แต่บนภูเขาอันตรายนะลูก ไปกันสองคนแม่ลูกคงไม่ดี”

“ไม่ต้องกลัวเจ้าค่ะ เราแค่ขึ้นเขาไปเฉย ๆ ไม่ต้องเข้าไปลึกมาก ไม่ใช่ว่าชาวบ้านแถวนี้ก็ขึ้นเขากันไปบ่อย ๆ เหมือนกันหรือ ? เจ้าคะ”

หลิงอันรู้ว่าที่นางไม่อยากขึ้นเขาไม่ใช่เพราะบนเขาอันตรายแต่สตรีคนนี้ไม่อยากออกไปรับสายตารังเกียจพวกนั้นต่างหาก และนางก็ไม่อยากให้บุตรสาวต้องทนฟังเสียงนินทาล้อเลียนของเด็กคนอื่น ๆ ซึ่งมีส่วนเป็นอย่างมากที่ทำให้เด็กน้อยกลายเป็นเช่นที่ผ่านมา

“ลูกแน่ใจใช่ไหม ?”

“แน่ใจเจ้าค่ะ หากท่านแม่กังวลว่าลูกจะรู้สึกไม่ดีเพราะคำพูดของชาวบ้านไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ ลูกทำเป็นไม่สนใจคนเหล่านั้นได้แล้วเจ้าค่ะ ถึงจะสนใจไปคนพวกนั้นก็ใช่ว่าจะทำให้ชีวิตลูกดีขึ้นเพราะอย่างนั้นก็ทำเป็นเมินไปก็ได้แล้ว”

หลิงซุนมองรอยยิ้มกว้างของบุตรสาว แม้ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้นางเปลี่ยนมาเข้มแข็งได้ขนาดนี้ ทว่าสำหรับคนเป็นมารดา ความรู้สึกของบุตรสาวมีส่วนในการตัดสินใจของนางมากจริง ๆ

“แม่ขอโทษนะที่ทำให้เจ้าต้องมาลำบากเช่นนี้”

“ท่านแม่ไม่ต้องขอโทษเจ้าค่ะ เพราะต่อจากนี้อันเอ๋อร์จะช่วยงานท่านแม่และต่อไปในภายภาคหน้าครอบครัวก็จะมีเงินมาก ๆ ”

หลิงซุนยิ้มอ่อนโยนให้บุตรสาว ยกมือขึ้นลูบหัวด้วยความรักใคร่ แม้ใจจริงจะรู้ว่าครอบครัวของพวกนางคงไม่มีทางมีกินมีใช้มากไปกว่านี้ แต่ด้วยคนเป็นแม่ไม่อยากเอ่ยปากทำร้ายความรู้สึกลูกจึงตอบกลับไปว่า

“แม่จะรอวันที่อันเอ๋อร์ช่วยแม่จนบ้านเราร่ำรวยขึ้นมา”หลิงอันเห็นความไม่เชื่อในแววตาตรงหน้า แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพราะรู้อยู่แล้วว่าคำพูดเด็กน้อยอย่างคนหนึ่ง ไม่มีทางทำให้อีกฝ่ายเชื่ออย่างแน่นอนจึงกล่าวออกไปอีกว่า

“ท่านแม่รอได้เลยเจ้าค่ะ ชีวิตเราสองคนแม่ลูกจะต้องดีขึ้นมาอย่างแน่นอน !”

เมื่อคิดจะทำก็ต้องทำทันที

หลังสองแม่ลูกพูดคุยกับเรียบร้อยแล้วก็พากันออกจากบ้าน และไม่ลืมที่จะลงกลอนประตูที่รู้ทั้งรู้ว่าไม่ช่วยอะไร ลงกลอนประตูเสร็จแล้วสองแม่ลูกก็หันหลังให้บ้านหลังโทรม ๆ มุ่งหน้าสู่ภูเขาสูงใหญ่

หวังว่าจะมีอะไรพอให้เธอเก็บกลับมานะ

ระหว่างที่ทั้งสองก้าวเดินขึ้นเขาไปเรื่อย ๆ ก็พบเจอกับกลุ่มชาวบ้าน หลิงอันได้สัมผัสความรู้สึกของเด็กน้อยอย่างชัด ๆ ทำเอาเข้าใจขึ้นมาทันทีว่าเด็กวัยนี้จะรู้สึกยังไงหลังได้รับสายตาไม่ต้อนรับ ท่าทีรังเกียจ และสายตาที่มองมาราวกับว่าพวกนางเป็นตัวเชื้อโรค

หลิงซุนที่เห็นสายตาเหล่านั้นรีบหันมองบุตรสาวทันที เมื่อเห็นว่านางไม่มีความรู้สึกอื่นใดกับสายตามากมายจึงได้ถอนหายใจออกมา

บุตรสาวของนางโตขึ้นแล้วสินะ

เพียงเท่านี้ความกังวลของคนเป็นแม่ก็ลดลงไปมากแล้ว

“แม่นางหลิงวันนี้จะไปที่ใดหรือ ?”ในบรรดาชาวบ้านมากมายที่มองมาอย่างนึกรังเกียจ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีบุรุษอายุประมาณยี่สิบปลาย ๆ เดินเข้ามาทักทายทั้งสองคน

หลิงอันเงยหน้ามองผู้มาใหม่ เป็นบุรุษร่างกายกำยำสูงใหญ่ ผิวคล้ำแดดเล็กน้อยคงเกิดจากการทำงานหนัก สายตาอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเอื้ออารี แตกต่างจากสายตารอบข้างที่เห็นมากนัก

“ท่านแม่ท่านลุงคนนี้เป็นใครหรือเจ้าคะ ?”เด็กสาวตัวน้อยเห็นนัยน์อึดอัดใจในสายตามารดาจึงเอ่ยถาม ยกมือขึ้นจับมือนางนิ่ง

“แม่หนูน้อยลุงชื่อจางเหวิน เป็นคนในหมู่บ้านนี้ บ้านของลุงอยู่ถัดจากบ้านหนูไปสี่หลัง”ไม่ว่าเปล่ายามเอ่ยพูดประโยคนี้ชายตรงหน้ายังย่อตัวลงให้ระดับสายตาใกล้เคียงกับหลิงอัน

เด็กน้อยกะพริบตาปริบ ๆ มองตามปลายนิ้วไปยังบ้านที่ดูดีกว่าบ้านของตน

ดูแล้วบ้านท่านลุงคนนี้จะมีกินมีใช้ในระดับหนึ่ง

“แล้วท่านลุงมีธุรอะไรกับท่านแม่หรือเจ้าคะ”

“ลุงไม่ได้มีธุรอันใด เพียงแค่เข้ามาถามไถ่ตามประสาคนหมู่บ้านเดียวกัน”

“ท่านลุง ท่านลุงมาคุยกับท่านแม่เช่นนี้ไม่กลัวคนในหมู่บ้านรังเกียจหรือเจ้าคะ ?”คำถามไร้เดียงสาของเด็กน้อยทำรอยยิ้มบนใบหน้าจางเหวินหดหายไป ชายตรงหน้ายกมือขึ้นหวังจะจับไหล่หลิงอัน แต่เด็กสาวขยับถอยห่าง

มือที่ยื่นออกมาจึงถูกดึงกลับที่เดิม

“ไม่กลัว แม่เจ้าหาได้เป็นโรคติดต่อใด ลุงไม่รังเกียจ”หลิงอันมองนัยน์ความจริงในสายตา ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่รังเกียจแม่ของเด็กน้อยคนนี้จริง ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าเข้ามาทักทายในตอนที่รอบกายเต็มไปด้วยสายตามากมายขนาดนี้

“ท่านลุงขอบคุณที่ไม่รังเกียจแม่ข้านะเจ้าคะ เช่นนั้นอันเอ๋อร์ขอตัวก่อน”

“ไม่ทราบว่าจะไปที่ใดหรือ ?”ถามพร้อมกวาดตามองของที่หลังทั้งสองคน“จะขึ้นเขาใช่หรือไม่ ? เช่นนั้นให้ลุงไปด้วยได้ไหม ?”

หลิงอันครุ่นคิด

หากให้อีกฝ่ายไปด้วยคงเป็นการดีเพราะอย่างน้อยกำลังของบุรุษก็คงพอปกป้องพวกนางทั้งสองคนได้ แต่ใจหนึ่งก็ไม่ได้ต้องการให้อีกฝ่ายไปด้วย ถึงอย่างไรพวกนางก็หาได้รู้จักกันดีขนาดนั้น เกิดขึ้นเขาไปแล้วอีกฝ่ายมีท่าทีเปลี่ยนไป ถึงตอนนั้น...

“ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ ขอบคุณในความหวังดีของท่านลุงมากนะเจ้าคะ”เด็กสาวเอ่ยตอบพร้อมค้อมศีรษะให้ จางเหวินที่ถูกปฏิเสธไม่ได้รู้สึกโกรธอันใด แถมในหัวยังคิดว่าเด็กน้อยคนนี้ฉลาดยิ่งนัก ดูแล้วน่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก หากขุนให้มีน้ำมีนวลมากกว่านี้คงน่ารักน่าหยิกไม่น้อยเลย

คนถูกปฏิเสธไม่คิดอะไรมากนัก ทว่าคนโดยรอบกับเป็นเดือดเป็นร้อนแทน

“คนเขายินดีช่วยกับปฏิเสธน้ำใจไม่รู้ความจริง ๆ ”

“สมแล้วที่เป็นลูกของแม่หม้าย ถูกสามีทิ้งมาเพราะบุตรสาวนิสัยเช่นนี้สินะ”

“คนเขาดีด้วยแทนที่จะทำตัวดีกับปฏิเสธ”

หลิงอันหันมองคนที่พูดให้นางสองแม่ลูก ขยับปากเอื้อนเอ่ยออกไป

“เรื่องอะไรที่ไม่เกี่ยวกับตนไม่จำเป็นต้องสอดปากพูดออกมาก็ได้นะเจ้าคะ”

“เจ้าเป็นเด็กเป็นเล็กกล้าสั่งสอนผู้ใหญ่แล้ว เจ้าเด็ก!..”ยังไม่ทันที่สตรีสูงวัยคนนั้นจะได้พูดออกมาจนจบ เสียงหนึ่งพลันดังขึ้นมาจากอีกฝั่ง

“ไม่เลว ไม่เลว ข้าชอบคำพูดเจ้ายิ่งนัก !”