บทที่ 7

กิ่งไผ่โอนเอน เสียงหวีดหวิวของลมหนาวเสียดแทงจิตใจในตำหนักจันทราปิดเงียบเชียบไม่ให้ผู้ใดย่างกรายเข้ามาภายใน ฝ่าบาททรงประทับอยู่บนเก้าอี้หยกเหมันต์หลับตาอย่างสงบรับฟังเสียงสวดต่อชะตาจากเหล่าธิดาเทพ ภายในรู้สึกถึงกระแสความเย็นที่แผ่ซ่าน

พระวรกายที่เหนื่อยล้าจากราชกิจฟื้นฟูขึ้นภายในเพียงชั่วยาม ด้านข้างมีองค์หญิงสิบสามพระธิดาเป็นผู้ถือโถน้ำศักดิ์สิทธิ์จากบ่อต้องห้ามภายในตำหนักธิดาเทพ พร้อมท่องสวดบริกรรมคาถาด้วยจิตสงบนิ่ง

เมื่อพิธีกรรมผ่านมาได้ราวสองชั่วยามโดยไม่มีผู้ใดขยับเขยื้อน องค์หญิงสิบสามยื่นโถน้ำศักดิ์สิทธิ์ให้ผู้เป็นพระบิดาอย่างสำรวม ฝ่าบาทรับน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่ผ่านพิธีกรรมมาเสวยก่อนจะเทน้ำลงบนฝ่ามือแล้วล้างพระพักตร์เป็นอันพิธีกรรมเสร็จสิ้น

"หากมีหินจันทราเราคงไม่ต้องมานั่งหลังขดหลังแข็งอยู่กับพวกเจ้าทั้งวันทั้งคืนเช่นนี้"

"ทูลฝ่าบาทแม้จะไม่มีหินจันทราแต่การเข้าสู่พิธีกรรมต่อชะตาปีละสองครั้งใช้เวลารวมครั้งละสามวันก็นับว่าคุ้มค่ามากเพคะ พิธีกรรมนี้ช่วยขจัดสิ่งชั่วร้าย อีกทั้งยังเพิ่มพลังปราณในกายทำให้พระองค์ทรงมีพระวรกายแข็งแรงอายุยืนหมื่นปีเพคะ"

หัวหน้าเทพธิดาเอ่ยขึ้น

"เอาล่ะๆ เรารู้ดี แต่เจ้าบอกเราเองไม่ใช่หรือว่าพิธีกรรมนี้มีอายุขัยของมัน คาถาใกล้ที่จะเสื่อมสลายข้าเข้าพิธีนี้มานับสิบปีแล้วนับวันยิ่งรู้สึกว่าหลังเข้าพิธีร่างกายดีขึ้นแต่เพียงไม่นานก็กลับมาเป็นดั่งคนแก่เช่นเดิม หากไม่รีบหาหินจันทรามาคิดว่าเราคงไม่ต่างจากคนทั่วไป จะอยู่ปกครองไพร่ฟ้าได้ถึงหมื่นปีได้อย่างไร"

"ทูลฝ่าบาทเรื่องหินจันทรานั้นตำหนักธิดาเทพหาได้นิ่งนอนใจส่งคนออกสืบหาไปทั่วแว่นแคว้นไม่นานคงหาพบเพคะ"

"คำว่าไม่นานของเจ้าเราฟังมานับสิบปีแล้ว เกรงว่าจะรอไม่ไหวหากเราหมดความอดทนพวกเจ้าคงรู้ชะตาชีวิต"

"ขอเสด็จพ่อโปรดพระทัยเย็นเพคะ หม่อมฉันคิดว่าฟ้าดินคุ้มครองเสด็จพ่อของหม่อมฉันแม้ปราศจากหินจันทราอย่างไรพระองค์ยังคงอ่อนเยาว์และมีอายุยืนยาวเป็นหมื่นปีแน่นอนเพคะ"

"เจ้าสิบสามเลิกเยินยอพ่อได้แล้ว พวกเจ้าออกไปก่อนเรามีเรื่องจะสนทนากับหัวหน้าธิดาเทพ" ฝ่าบาททรงโบกพระหัตถ์ไล่เบาๆ พริบตาภายในห้องสวดภาวนาก็มีเพียงหัวหน้าธิดาเทพกับฝ่าบาทอยู่กันตามลำพัง

"หัวหน้าธิดาเทพ เป็นท่านที่บอกกับเราถึงนิมิตล่วงหน้าว่าเห็นแม่ทัพหยางเข้าพิธีแต่งงานใช่หรือไม่"

"เป็นเช่นนั้นเพคะ"

"แล้วเหตุการณ์นี้จะส่งผลอย่างไรต่อราชสำนัก"

"ทูลฝ่าบาทงานมงคลในนิมิตบ่งบอกถึงความมั่งคั่งของราชสำนักในอนาคต หม่อมฉันเห็นว่าพระองค์ควรเลือกเฟ้นสตรีที่เพียบพร้อมแต่งเข้าสกุลหยาง หากเป็นคนในราชวงศ์ยิ่งจะส่งเสริมอำนาจบารมีของพระองค์ยิ่งขึ้นเพคะ"

ฝ่าบาทแย้มพระสรวลอย่างยินดี

"เราไม่ปิดบัง ความจริงเราก็มีความคิดนี้ตั้งแต่แม่ทัพหยางกลับมาจากชายแดน เมื่อตำหนักเทพออกหน้าเช่นนี้ย่อมดียิ่ง"

"รับด้วยเกล้าเพคะฝ่าบาท"

ดวงพระเนตรของฝ่าบาทเต็มไปด้วยความยินดี มีรอยยิ้มประดับพร่างพราว คืนนี้หลังจากที่พระองค์ทรงพำนักอยู่ในตำหนักเทพเป็นเวลาสามวันฝ่าบาทก็เสด็จกลับด้วยพระพักตร์ที่อิ่มเอิบ หินที่หนักอึ้งอยู่ในอกคล้ายมีมือของตำหนักธิดาเทพมาช่วยยกออก โดยที่พระองค์ไม่ต้องออกแรงให้เหนื่อยด้วยตนเอง เหตุการณ์เป็นเช่นนี้ฝ่าบาทยิ่งคงความศรัทธาแก่ตำหนักธิดาเทพ แม้แต่เรื่องลำบากใจของพระองค์ดูเหมือนว่าตำหนักธิดาก็ช่วยคลี่คลายได้อย่างน่าอัศจรรย์

วันต่อมาองค์หญิงใหญ่หลินฉีถูกฮองเฮาเรียกเข้าเฝ้าแต่เช้าตรู่

"เสด็จแม่เรียกหาลูกมีเรื่องอันใดเพคะ"

"ฉีเออร์แม่เรียกเจ้ามาในวันนี้เพราะมีเรื่องสำคัญอยากปรึกษา มาเจ้านั่งตรงนี้"

"เพคะ"

องค์หญิงใหญ่หลินฉีแย้มยิ้มงดงามยอบกายอ่อนหวานก่อนจะนั่งลงข้างกายฮองเฮาผู้เป็นมารดา

"เจ้าคิดว่าแม่ทัพหยางเป็นคนเช่นไร"

หลินฉีตกใจแล้ว เหตุใดจู่ๆมารดาถึงได้ถามถึงท่านแม่ทัพหยางได้ นางมีเขาอยู่ในดวงใจตั้งแต่ผ่านพ้นพิธีปักปิ่น วันนั้นนางกับเหล่าองค์หญิงติดตามฮองเฮาไปไหว้พระที่วัดกวนอิมบังเอิญพบเจอบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งดวงหน้าหล่อเหลา องอาจผ่าเผยแม้อายุยังน้อยแต่เขากลับรั้งตำแหน่งองครักษ์

ครานั้นบังเอิญพบโจรเป็นเขาที่เข้ามาช่วยนางเอาไว้ตั้งแต่นั้นมาองครักษ์หยางผู้นั้นก็เข้ามาอยู่ในจิตใจของนาง จวบจนหลังจากนั้นเขาจากไปชายแดนก็เป็นนางที่เฝ้าติดตามข่าวคราว แม้กระทั่งในตำหนักยังแอบเก็บภาพวาดของเขาเอาไว้อย่างลับๆ หลินฉีคิดว่าเขาคือคู่ฟ้าประทานจากสวรรค์ดั่งเช่นคำกล่าว วีรบุรุษช่วยสาวงาม คือคู่ครองตราบสิ้นลมหายใจ

"ว่าอย่างไรเล่าเจ้าคิดว่าเขาเป็นคนเช่นไร"

เสียงของฮองเฮาทำให้หลินฉีหลุดจากภวังค์ใบหน้าแดงก่ำอย่างเก้อเขิน

"เหตุใดเสด็จแม่ตรัสถามถึงความคิดลูกที่มีต่อบุรุษเล่าเพคะ ลูก คือ"

"แม่ถามเพราะเป็นเจ้า ฉีเออร์เจ้าว่าเขาดีหรือไม่"

องค์หญิงใหญ่ก้มหน้าลงรอยยิ้มพร่างพราวก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ ใบหน้างามล้ำแดงก่ำด้วยความเขินอาย