4 ลองขอร้องอ้อนวอน

ไม้หวายถูกนำออกมา อันเนี่ยนฉี‍ถูกจับยืนมัดติดกับเสา อดทนอีกสักนิดพี่ชายต่างมารดาซึ่ง บุตรชายคนโตของบ้านก็จะผ่านมาทางนี้พอดี เขามีตำแหน่งในราชสำนัก ได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดี เป็นบุตรชายของอดีตฮูหยินใหญ่ที่ล่วงลับไปแล้ว มีสถานะศักดิ์เป็นพระภาคิไนยของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน จึงไม่มีใครกล้าล่วงเกินหรือทำร้ายเขา

นาน ๆ ครั้งเขาจะกลับมาที่บ้านสักหน นางไม่เคยเล่าเรื่องความยากลำบากใด ๆ เลยให้พี่ชายฟัง เพราะถูกข่มขู่เอาไว้ รวมถึงนางในชีวิตที่แล้วไม่มีความกล้าพอ พบหน้ากันเมื่อชีวิตที่แล้วนับครั้งได้ จำแทบไม่ได้ด้วยซ้ำว่าพี่ชายของนางผู้นี้หน้าตาเป็นเช่นไร เมื่อเขาไม่เคยรับรู้ว่าเซียงถังซีวางอำนาจบาตรใหญ่ในบ้านหลังนี้ เขาจึงไม่รู้ว่าสมควรจัดการเซียงถังซีผู้นั้น ภายหลังเขาเซียงถังซีหลอกเขาให้ติดกับโดยใช้หลานสาวของตนหลอกล่อให้เขาตบแต่งกับนาง

แต่ในวันนี้นางจะต้องบอกเขา ต้องให้เขารับรู้เรื่องราวพวกนี้

“ท่านแม่ใหญ่ ข้าไม่ได้ทำจริง ๆ นะเจ้าคะ และรอยพวกนี้ก็เกิดจากมดกัดเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ทำ ท่านแม่ใหญ่ ข้าไม่ได้ทำจริง ๆ เจ้าค่ะ” อันเนี่ยนฉี‍แหกปากร้องสุดเสียงเอาให้ดังที่สุดเท่าที่นางเคยส่งเสียงมา และภาวนาให้พี่ชายต่างมารดาผู้นั้นได้ยิน

เสียงไม้หวายกระทบกับผิวกายของอันเนี่ยนฉี‍ ร่องรอยบาดแผลปริแตกจนหยาดโลหิตไหลซึม ร่างเล็กตะโกนส่งเสียงปฏิเสธเสียงแข็งว่านางไม่ได้ทำ นางไม่ได้กระทำตัวชั่วช้าและไม่ได้เอาสิ่งของใด ๆ ของอันรั่วหลันไป

“หยุดเดี๋ยวนี้!!!”

เพราะอันจิ้งหยางอยากสำรวจความเปลี่ยนแปลงภายในบ้าน เขาจึงเดินเตร็ดเตร่ก่อนจะไปพบบิดา คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินได้เห็นอะไรเช่นนี้

อันจิ้งหยางหรี่ตามองดูสตรีตัวเล็กที่ถูกผูกมัดติดกับเสาบ้าน จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่านางคือใคร แต่ถ้าหากนางอยู่ที่นี่ก็คงเป็น...น้องสาวคนที่เก้าของเขากระมัง เพราะนี่คือจวนอนุภรรยาที่ของบิดาที่ล่วงลับไปนานแล้ว

“ท่านทำอะไร” อันจิ้งหยางหันไปสบตากับเซียงถังซี “ปล่อยนางเดี๋ยวนี้” บ่าวไพร่ไม่มีใครกล้าขัดจึงแก้มัดเชือกปล่อยอันเนี่ยนฉี‍ออกจากการควบคุม

“คือ...”

“ข้าให้ท่านพูด ปกติก็เห็นฮูหยินใหญ่เป็นคนพูดมากนี่นา เหตุในวันนี้จึงปิดปากเงียบล่ะ” เขากดดันนางอีกรอบ

เมื่อเห็นมารดาไม่กล้าเอ่ยอันรั่วหลันจึงกล่าวเอง

“พี่ใหญ่ เรื่องมีอยู่ว่า ท่านแม่สงสัยว่าน้องเก้าขโมยชุดผ้าไหมและกำไลหยกม่วงที่ได้รับพระราชทานไป ก็เลยมาค้นดู ข้าเองก็พยายามห้ามท่านแม่แล้วและเชื่อว่าน้องเก้าไม่ได้เป็นคนเอาไป แต่ทำอย่างไรละเจ้าคะ ก็ในเมื่อมีพยานบอกว่าเห็นนางเข้าไปในห้องข้าแล้วหอบสิ่งของบางอย่างออกมาด้วย”

“แล้วเจอของหรือไม่” อันจิ้งหยางมองเข้าไปในเรือนของอันเนี่ยนฉี‍พบว่าถูกรื้อค้นกระจัดกระจาย สภาพที่แต่เดิมย่ำแย่อยู่แล้ว ย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิม

“ไม่เจอเจ้าค่ะ...ที่จริงก็ยังมีอีกเรื่อง พี่ใหญ่ดูสิเจ้าคะ บนร่างกายของนางยังมีร่องรอยที่คล้ายกับ....” นางหยุดเว้นวรรคใบหน้าเป็นสีแดงระเรื่อ “ดูท่าน้องเก้าคงจะต้องไปมีสัมพันธ์กับบุรุษมาแน่ ๆ”

อันเนี่ยนฉี‍รู้นิสัยพี่สาวคนนี้ดี นางตั้งใจพูดเอาหน้ากับพี่ชาย เผื่อว่าถ้าหากเขาไม่ตรวจสอบเรื่องนี้นางก็จะได้หน้า แต่แน่นอนว่าอันจิ้งหยางเป็นคนยุติธรรมพอ

“พี่ใหญ่...ข้าไม่ได้ทำเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น พี่ใหญ่ท่านเข้าไปดูที่เตียงนอนกับหน้าต่างห้องข้าสิเจ้าคะ เพราะมีมดมาทำรังเต็มไปหมด ทำให้ข้าถูกพวกมันกัด ของของพี่หญิงข้าก็ไม่ได้เอาไป ของอะไรนั่นข้าไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ พี่ใหญ่ท่านต้องให้ความยุติธรรมกับข้านะเจ้าคะ ท่านแม่ใหญ่กับพี่หญิง ยังไม่ทันจะได้สืบสาวราวเรื่องก็ทำร้ายข้าแล้ว แถมยังใช้กำลังบีบบังคับให้ข้ารับสารภาพ ถึงเนี่ยน‍เนี่ยนตายก็จะไม่รับสารภาพในสิ่งที่ข้าไม่ได้ทำ”

เพื่อความกระจ่างและให้ความยุติธรรมกับทุกคน เขาจึงเข้าไปสำรวจภายในห้องของน้องสาว พบว่ามีมดกำลังเดินไปที่เตียงนอนเก่าโทรมของนาง เมื่อเดินตามร่องรอยไปถึงก็พบว่ามีมดอยู่ตามนั้นจริง ๆ สภาพหลังคาภายในเรือนก็ย่ำแย่ ผ้าม่านขาดวิ่น เครื่องเรือนดูออกว่าผ่านการซ่อมแซมมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง เดินเลยไปจนถึงตู้เสื้อผ้าของนางก็พบว่ามีเพียงไม่กี่ชุด

คิดไม่ถึงว่าทุกคนในบ้านหลังนี้จะปล่อยปละละเลยนางได้ถึงเพียงนี้ อย่างไรนางก็เป็นคุณหนูของที่นี่ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับการโปรดปรานจากบิดาของเขา แต่ก็ควรดูแลนางให้เหมาะสม ไม่ใช่ทำไปแบบตามมีตามเกิด

อันเนี่ยนฉี‍ ยังคงแสร้งทำหน้าเศร้า แต่ในใจแสนจะสุขใจ ในขณะที่นางต้องสวมเสื้อผ้าเก่า ๆ อาศัยอยู่ในเรือนที่ไม่ได้รับการดูแลเปรียบเทียบกับเรือนของบ่าวไพร่ยังไม่ได้ ภาพนี้มันปรากฏชัดเจนถึงเพียงนี้ นางเชื่อว่าอันจิ้งหยางจะต้องให้ความยุติธรรมกับนาง

ชายหนุ่มเดินออกมาจากเรือนของอันเนี่ยนฉี‍ ใบหน้าคมสันหล่อเหลาบึ้งตึงเคร่งเครียด

“ข้าเข้าไปสำรวจดูแล้ว บนเตียงนอนของนางมีมดมาทำรังอยู่จริง ฮูหยินใหญ่ ท่านไม่ทันจะได้สืบหาความจริงก็ปรักปรำนางแล้ว ท่านยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า” เขาขึ้นเสียงใส่เซียงถังซี

“ข้า...ข้า...” เมื่อถูกเขาอันจิ้งหยางขึ้นเสียงใส่ก็ทำตัวไม่ถูกลนลานไปหมด

“แต่นางขโมยชุดของข้าไปจริง ๆ นะเจ้าคะ ข้าพิสูจน์ได้” อันรั่วหลันยังคงยืนกราน นางมั่นใจว่าอันเนี่ยนฉี‍ขโมยของที่เป็นของนางไปจริง ๆ

“หุบปาก!!! ในห้องของนางมีเสื้อผ้าดี ๆ เสียที่ไหน เรียกว่าชุดไม่ได้ด้วยซ้ำ นางจะขโมยอะไรของเจ้าไปได้”

“พี่ใหญ่ ท่านต้องเชื่อข้านะเจ้าคะ เพราะนาง เพราะนางขโมยชุดของข้าไป ทำให้ในวันงานเลี้ยงฉลองของท่านแม่ทัพข้า...ข้าต้องใส่ชุดซ้ำกับเมื่อครั้งที่แล้ว โดนคุณหนูบ้านอื่นหัวเราะเยาะเย้ย”

รักษาภาพลักษณ์แสนดีและสมถะมาตั้งนาน ในที่สุดวันนี้ก็ถูกทำลาย อันเนี่ยนฉี‍ลอบยิ้มในใจ พี่ใหญ่ของนางเป็นคนฉลาด

“แค่ชุดซ้ำเจ้าก็อับอาย แล้วนางล่ะ นางใส่แต่ชุดที่ไม่ต่างอะไรจากสาวใช้ใยไม่เคยเห็นนางบ่นว่าอับอาย” อันจิ้งหยางขึ้นเสียงใส่ ตั้งแต่มารดาของเขาตายจากไป คนพวกนี้ก็สูบเอาทรัพย์สมบัติของบ้านไปกินจนพุงกาง ตั้งใจว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องภายในครอบครัวอีก แต่เมื่อเห็นอันเนี่ยนฉี‍ถูกรังแกเช่นนี้เขาก็อดที่จะไม่ยืนมือเข้ามาไม่ได้

“จากนี้ไป ข้าจะเป็นดูแลเรื่องการเงินภายในบ้านหลังนี้เอง ฮูหยินใหญ่ พรุ่งนี้นำสมุดบัญชีและของที่เกี่ยวข้องทั้งหมดมาให้ข้า”

“ไม่ได้นะเจ้าคะ คุณชายใหญ่ ท่านไม่ได้กลับมาที่บ้านนานแล้วเปลี่ยนมือไปมาแบบนี้จะเกิดความวุ่นวาย”

“งั้นข้าจะกราบทูลฝ่าบาทดีหรือไม่” ในเมื่อนางไม่ยินยอมเขาก็ต้องอ้างถึงฮ่องเต้รัชกาลปัจจุบัน

สุดท้ายนางก็ต้องยอมปล่อยมือ