บทที่2

บทที่2

พัดชารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งหน้าทำผมอย่างรีบเร่ง ความจริงก็ไม่ต้องแต่งอะไรเพิ่มมากเท่าไหร่ เพราะแต่งมาตั้งแต่ตอนรถติดไฟแดงแล้ว แค่เปลี่ยนชุดวาบหวิวโชว์สัดส่วน เติมสีปากอีกนิดเธอก็พร้อมจะออกไปทำงานแล้ว เมื่อเดินออกมาก็พบรุ่นพี่อย่างมลยืนอยู่ทางเข้าเลานจ์

"อ้าวพี่มล ไม่เข้าไปข้างในล่ะ เดี๋ยวคลับจะเปิดแล้วนะ" พัดชาอดที่จะทักไม่ได้ ปกติรุ่นพี่ของเธอเมื่อแต่งตัวเสร็จจะเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งของตนเอง ยิ่งคืนนี้เป็นวันศุกร์ที่สองของเดือน มีกานประมูลดริ้งค์ สาวๆทุกคนยิ่งต้องรีบมาเพิ่งเรียกแขก

"รอคุณปราณนะ วันนี้เขานัดพี่ไว้"

พัดชาพยักหน้ารับรู้ คุณปราณคือแขกประจำของพี่มล มาครั้งไหนก็เรียกพี่มลเป็นประจำ และทุกครั้งก็จะออกไปต่อข้างนอกเสมอ วงในนินทากันว่าสองคนนี้คบกัน การที่พี่มลหรือสาวที่คลับแห่งนี้ออกไปต่อกับแขกข้างนอก สำหรับพัดชาแล้วเธอไม่ได้เอามาใส่ใจหรือตำหนิว่าสิ่งทุกคนทำนั้นผิด เพราะต่างคนต่างมีชีวิตและทางเดินของตนเอง ทุกคนต้องดิ้นรน เพียงแต่เธอไม่คิดจะทำแบบนั้นเพราะรับปากกับยายเอาไว้ว่าจะทำเพียงบริการแขกในเลานจ์เท่านั้น หัวเด็ดตีนขาดก็จะไม่ทำอย่างอื่นเสริม ยายถึงกับให้เธอสาบานต่อหน้าก่อนที่จะสิ้นใจ แล้วเธอจะกล้าทำได้อย่างไร

พัดชาก็มีหน้าที่ของตนเองที่ต้องทำ เธอเดินตรงเข้าไปด้านในไม่นานแขกกระเป๋าหนักขาประจำของเธอก็มา เธอเดินตามไปนั่งโซฟาด้านข้างอย่างไม่อิดออด คืนนี้ขอให้ได้ดริ้งค์เยอะๆ เพราะใกล้จะถึงกำหนดจ่ายเงินกู้แล้ว แม้ว่าจะเรียนจนจบแล้ว พัดชาก็ยังไม่คิดจะออกไปทำงานอย่างอื่น เงินที่เอามารักษายายก็กู้เขามาทั้งนั้น แล้วเด็กสาวอย่างเธอกับยายแก่ ๆ คนหนึ่ง จะมีเครดิตจากไหนไปกู้ธนาคารมาใช้จ่ายกัน ก็ไม่พ้นกู้เงินจากพวกหมวกดำ ต้องรับสภาพกับดอกเบี้ยมหาโหด แต่ถึงอย่างนั้นสุดท้ายเธอก็ไม่สามารถรักษาชีวิตของยายเอาไว้ได้ แต่พัดชาก็ไม่เสียใจเธอยื้อชีวิตยายเอาไว้ได้ถึงสี่ปี พร้อมหนี้ที่จ่ายอย่างไรเงินต้นก็แทบไม่ลดลงเลย นั่นเป็นเหตุผลที่เธอจำต้องมานั่งปั้นยิ้มให้พวกหัวงูอยู่ทุกคืน เพื่อที่จะใช้หนี้ให้หมดเร็วที่สุดก่อนที่ดอกเบี้ยจะกองทับท่วมหัว

สู้เว้ยไอ้พีช

พัดชาทรุดตัวลงนั่งลงก่อนจะตั้งใจทำงาน โดนจับนิด ๆ หน่อย ๆ แลกกับแขกทุ่มซื้อดื่ม ยิ่งดึกเธอยิ่งฉีกยิ้มหวาน เพราะคืนนี้ได้มาเกือบห้าร้อยดื่มแล้ว ดื่มละ 200 มีเงินไปตัดต้นตัดดอกแล้ว

"น้องพีชจ๋า เมื่อไหร่จะยอมออกไปต่อกับพี่สักที ดูสิเนี่ยคืนนี้พี่เหมาไปตั้งหลายร้อยดื่มแล้ว"

พัดชายิ้มจนตาหยี แต่ในใจก้นด่าไม่พักหายใจ พี่! กล้าแทนตัวเองว่าพี่ มุมหางตานึกว่าอีกาทั้งฝูงมาเดินย่ำ

"โถ่ๆๆ พี่เมฆขา เราตกลงกันแล้วว่าจะนั่งดื่มกันจนกว่าคลับจะปิด ถ้าพีชออกไปกับพี่เมฆพี่ชก็ต้องออกไปกับแขกคนอื่นด้วย แบบนั้นพีชก็แย่สิค่ะ อีกอย่าง…พี่เมฆก็รู้พีชรับแค่งานนั่งเป็นเพื่อนดื่ม ไม่ได้รับงานเสริม" เธอทำเสียงออดอ้อนออเซาะ แม้ว่าจะนั่งดื่มกับแขกมาทั้งคืน เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะเมา แน่นนอนว่าเธอก็ดื่มเป็นเพื่อนแขก แต่เหล้าของเธอที่บริกรมาเสริมนั้นมีแอลกอฮอล์เพียงไม่กี่เปอร์เซ็นต์เรียกว่าจือจางเลยก็ว่าได้ ผิดกับของแขกที่แอลกอฮอล์เพียว ๆ ก็แน่ล่ะ ยิ่งแขกเมาเท่าไหร่ ยิ่งง่ายกับการเชียร์ให้สั่งเหล้าเพิ่ม เงินทั้งนั้น

แม้เแสงไฟจะสลัว แต่พัดชาก็เห็นมลผลุนผลันวิ่งออกไปด้านนอก เธอจึงขอแขกไปเข้าห้องน้ำ เพื่อที่จะตามออกไปดูว่ารุ่นพี่ของเธอเป็นอะไร เมื่อเดินตามออกมาก้ก็พบว่ามลนั่งปล่อยโฮร้องไห้อยู่บนพื้นด้านข้างห้องพักพนักงาน

"เกิดอะไรขึ้นคะพี่มล"

"คุณปราณ ฮึก…คุณปราณจะกลับแล้ว" มลเงยหน้าขึ้นทั้งที่น้ำตาอาบสองแก้ม แม๊คอัพเลอะเทอะสภาพไม่น่าดู

"เขาจะกลับ แล้วพี่มานั่งร้องไห้ตรงนี้ทำไม"

"เขาจะไปต่อกับนังว่าน" พูดจบมลก็ปล่อยโฮ ออกมาจนพัดชาต้องทรุดตัวลงนั่งลงด้านข้าง

"เฮ้อ" พัดชาก็ไม่รู้จะปลอบรุ่นพี่อย่างไรดี ตอนที่เธอมาทำงานวันแรกก็ได้พี่มลนี่ล่ะสอนงาน ทั้งๆ ที่ก็สอนเธอเองว่าอย่าเอาใจไปเล่นกับแขกที่มาเที่ยว เพราะอาชีพกลางคืนอย่างพวกเราไม่มีผู้ชายคนไหนมารักหรือสนใจจริง ๆ หรอก พวกเขามาจ่ายเพื่อสนุก แต่ผู้หญิงอย่างพวกเราที่ปากกัดตรีนถีบพอมีใครมาทำดีด้วย ก็คาดหวัง และสุดท้ายก็มักจะผิดหวัง ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงเก่งและแกร่งขนาดไหน สุดท้ายก็หัวใจอ่อนแอ

"แขกเขาเลือกว่าน พี่ทำแบบนี้คนอื่นก็มองว่าว่านไปแย่งแขกพี่มาสิ" ว่านที่เดินเข้าไปหยิบกระเป๋าที่ห้องพักพนักงาน เพราะแขกจ่ายให้เธอไปต่อด้วยคืนนี้ แต่ดันมาได้ยินรุ่นพี่อย่างมลเอ่ยชื่อเธอเข้าพอดี

"มึงอึว่าน มึงก็รู้ว่ากูคบกับคุณปราณอยู่ มึงก็ยังมาให้ท่าเขา อีหน้าด้าน" เมื่อได้ยินเสียงว่าน มลก็ดีดตัวลุกขึ้นจากพื้น ตะเบ็งเสียงจนพัดชาที่นั่งอยู่ด้านข้างแทบหงายหลังขาชี้ฟ้า

"อ้าวพี่ แขกจ่ายเงินว่านก็ไป ใครจะไปอ้าขาให้แขกฟรีๆแบบพี่ล่ะ ขนาดให้ฟรีสุดท้ายเขาก็เลือกที่จะจ่ายตังแล้วไปกับว่านมากกว่า" ว่านทำเสียงเหอะขึ้นจมูก เธอไม่เคยไปกับใครฟรีๆ เงินมาผ้าหลุด โอเค๊

"อีว่าน" ไม่ตะโกนเปล่า มลพุ่งตัวเข้าใส่ว่านททันที ง้างฝ่ามือฟาดออกไปอย่างไม่ออมแรง แต่มีเหรอคนอย่างว่านจะยืนให้ถูกตบฝ่ายเดียว สองสาวทั้งจิกหัว ทึ้งผมอีกฝ่ายไปมา ต่างคนต่างไม่ยอมแพ้

"พี่ว่าน! พี่มล! อย่า พอแล้ว อย่าตีกัน ถ้าผู้จัดการมาเห็นโดนไล่ออกแน่" พัดชาพยายามห้ามทัพชนีตบกัน แต่ด้วยแรงอารมณ์ที่ประทุของทั้งสองฝ่าย ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างพัดชาหรือจะหยุดทั้งสองสาวได้ แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่พัดชาจะปล่อยให้รุ่นพี่ทั้งสองตบกันต่อ เธอยังพยายามห้ามต่อไป แม้ว่าจะดูไร้ผลก็ตาม

ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เมื่อมลเสียหลักลงไปนอนกับพื้นว่านก็ลงไปนั่งค่อมทันที พัดชารีบดึงว่านให้ลุกขึ้น

"อย่าเสือกอีพีช" ว่านสะบัดแขนออกจากพัดชาเต็มแรงจนพัดชาเสียหลักหงายหลัง

"กรี๊ดดดดดดดด" ร่างบางของพัดชาลอยเคว้งลงมาจากบันไดขั้นบนสุด กลิ้งกระทบบันไดทุกขั้นจนไปถึงพื้นด้านล่าง ทุกสิ่งหยุดนิ่งไร้ซึ่งเสียงใด ๆ ราวกับสถานที่แห่งนี้ไร้ซึ่งผู้คน