7

เย็นของวันนั้นครอบครัวใหญ่อย่างสกุลถังจัดงานเลี้ยงเล็กๆ ในจวนเพราะบุตรสาวคนโตกลับมาแล้ว และเป็นข่าวช่วงเย็นของเมืองต้าโจวทำให้ชาวเมืองต่างกล่าวขานกัน

เมื่อหกปีก่อนจู่ ๆ นางก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แต่ทว่ายามนี้นางกลับมาแล้ว กลับมาพร้อมบุตรฝาแฝดชายหญิงไม่น่าเชื่อว่าสกุลถังจะให้อภัยบุตรสาวเช่นนี้ได้ ทุกคนต่างมองท่านแม่ทัพถังเทียนเป็นผู้มีเมตตาต่อบุตรยิ่งนัก

ในจวนถังยามนี้ห้องโถงใหญ่บรรยากาศช่างคึกคักเสียจริง

ทุกคนต่างร่วมรับประทานอาหารกับครอบครัวใหญ่ เนื่องจากสมาชิกมีจำนวนมากจัดให้นั่งโต๊ะเล็กกินใครกินมัน แต่สามารถสนทนากันได้ปกติ

"อาเฟยกลับมาทั้งทีข้าอารองดีใจยิ่งนัก ขอดื่มให้กับพี่ใหญ่" อารองถังเฟิงบิดาของถังอีอี สามีของหวีซื่อ ถังเฟิงนั้นเป็นลูกของอนุนางหนึ่งในจวน ซึ่งในอดีตอนุนางนั้นได้ป่วยตายคนที่เลี้ยงเขามาคือฮูหยินผู้เฒ่าถัง ถังเฟิงมิได้รับราชการขุนนาง แต่เขาอาศัยเงินเมียรักอย่างหวีซื่อคือร้านเช่าตึกเล็กๆ เนื่องจากคือสินเดิมของหวีซื่อ

"อาเฟยกลับมาแล้ว ข้าดีใจนักช่วงนี้ข้าพักร้อนถึงได้มีโอกาสรับรู้เรื่องราวดีๆ ของจวนเราขอแสดงความยินดีกับพี่ใหญ่" อาสามถังเหิงยกจอกสุราดื่มให้กับพี่ใหญ่ของเขา พูดถึงอาสามแล้วเขารับราชการเป็นนายอำเภอเมืองจินแต่ทว่ายามนี้เขากลับมาพักร้อน อีกทั้งตั้งใจจะพาฮูหยินกับลูกไปใช้ชีวิตอยู่ในเมืองจินด้วย

"เอาล่ะวันนี้เป็นวันที่ข้ามีความสุขมากจริงๆ ที่ได้เจอบุตรสาวอันเป็นที่รัก" ถังเทียนพลันเอ่ยขึ้น ถังเฟยเฟยได้แต่มองพี่ใหญ่เอาแต่จ้องนางกับสองแฝดอย่างไม่กะพริบตาเลยแม้แต่น้อย

ท่านพ่อบอกว่าพี่รองไปทำการค้าเรื่องชายังไม่กลับมา ส่วนพี่สามอย่าได้ถามหาเลยนับแต่นางหายตัวไปพี่สามก็ออกท่องยุทธภพไปทั่ว กระนั้นนางจึงพบเพียงพี่ใหญ่ผู้ใช้สายตาเย็นชามองนาง สองแฝดไม่ชอบท่านลุงผู้นี้จริงๆ

ถังอีอีพลันมองเด็กน้อยทั้งสอง "หลานทั้งสองมาเอาลูกกวาดกับน้ารองเล็กเร็วเข้า" ถังอีอีพยายามยิ้มให้เจ้าสองแฝด ถังเฟยเฟยไม่เข้าใจว่าถังอีอีจะปั้นหน้าแสดงละครทำไมทั้งที่รังเกียจนางเข้าไว้เพียงนี้

ถังเฟยเฟยเติบโตในโลกสหัสวรรษมองคนออก อีกทั้งเวลาของทั้งสองโลกต่างกันมากจริงๆ นางทำงานกับผู้คนล้วนมองสีหน้าออกว่าใครมาดีมาร้าย หากให้นางเดาถังอีอีไม่ได้รักพี่หญิงของนางอย่างปากว่า

ถังอีอีเห็นหลานทั้งสองนิ่งอยู่นางจึงรู้สึกเสียหน้ายิ่งนัก

"เหตุใดถึงไม่รับของของน้า" ถังอีอีตกใจ

"พวกเขาไม่กินขนมหวาน" ถังเฟยเฟยบอกถังอีอี ทุกคนต่างมองถังอีอีเช็ดน้ำตา

"ลูกแม่เจ้าอย่าได้ร้องไห้ไปเลย" นางหวีซื่อปลอบบุตรสาว

"จะร้องไห้ทำไมเล่า ในเมื่อเด็กไม่กิน" สตรีนางหนึ่งเอ่ยขึ้นใบหน้าของนางพลันยิ้มหวานช่างคล้ายอาสะใภ้รองยิ่งนัก

"อาซวงเจ้าอย่าได้พูดมาก" นางหวีซื่อเอ็ดสตรีนางนั้น

"คุณหนูใหญ่หายไปไหนมาตั้งหกปี กลับมาคราวนี้มีหลานมาฝากท่านแม่ทัพด้วย" คำพูดของหวีซวงทำให้บรรยากาศพลันตึงเครียดจริงๆ

ทุกสายตามองหวีซวงเรื่องที่ควรพูดไม่พูด ช่างแส่หาเรื่องจริงๆ

"ข้าพูดอะไรผิดเจ้าคะ" หวีซวงเป็นน้องสาวของหวีซื่อนางมาเยี่ยมพี่สาวของนางในจวนถังหลายวันแล้วไม่กลับไปสักที

"หุบปากของเจ้าเสีย น้องสะใภ้รองพาน้องสาวของเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้" ถังเทียนมิอาจทนได้ เขาเป็นบิดาแท้ๆ ยังไม่ตำหนิบุตรสาวเลยแม้แต่น้อย นี่นางเป็นผู้ใดกล้าตำหนิบุตรสาวของเขาทางอ้อม

ถังเฟยเฟยพลันอบอุ่นหัวใจยิ่งนัก สองแฝดเห็นท่านตาปกป้องท่านแม่ทำให้สองแฝดมีความสุขไปด้วย กระนั้นคืนนี้ครอบครัวบ้านสายรองกับบ้านสายสามจึงกลับเรือนไปอย่างเร่งรีบ

"ยายหนูใหญ่ไม่ว่าผู้ใดก็ว่าเจ้ามิได้ ย่าจะปกป้องเจ้าเอง" แม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าถังยังต้องปกป้องหลานสาวของนาง

"ขอบคุณท่านย่า"

"ข้าดีใจที่เจ้ากลับมา" นี่คือเสียงของพี่ใหญ่ นางคิดว่าพี่ใหญ่เป็นใบ้ไปเสียแล้วไม่ยอมเอ่ยอันใดเห็นนั่งตั้งนาน

"ขอบคุณพี่ใหญ่"

"นับแต่นี้ครอบครัวเราจะมีความสุข" ถังเทียนพลันคิดเช่นนี้ บุตรสาวกลับมาแล้ว

เหตุใดถังเฟยเฟยไม่คิดเช่นนั้นหลังจากกินข้าวอิ่มแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับเรือน

ถังเฟยเฟยนอนกับสองแฝด นางจะใช้ชีวิตเป็นถังลีเฟยให้มีความสุข...

จวนไท่จื่อยามนี้

อู่เทียนเฟิงกำลังรอใครสักคนนำสิ่งของบางอย่างมามอบให้เขา ได้ยินข่าวว่าเจ้าคนแซ่ลู่เข้าเมืองมาหลายวันแต่ทว่าไม่ยอมมาพบเขา กระนั้นเขาจึงส่งคนไปเชิญเจ้าคนแซ่ลู่มาพบเขา

"รัชทายาท" ลู่หวังได้พักฟื้นหลายวันแล้วดีขึ้นอย่างมากพลันมองญาติผู้พี่ที่เป็นถึงไท่จื่อแห่งต้าโจว

มารดาของเขาเป็นน้องสาวเซียวฮองเฮา เซียวหลินคือฮองเฮา ส่วนเซียวหลีคือฮูหยินของท่านแม่ทัพลู่

"เปิ่นกงรอเจ้ามาหลายวันแล้ว ของของเปิ่นกงอยู่ไหน"