2

ห้าปีต่อมา

เวลาไวเหมือนโกหกเสียจริง บนรถเกวียนมีสามแม่ลูกนั่งซบกันอย่างมีความสุข ถังเฟยเฟยมองเจ้าก้อนแป้งทั้งสองเติบโตมาด้วยความรัก

ถังเปาเปาเป็นแฝดชายซึ่งเป็นพี่ของถังเปยเปย ทั้งสองคนหน้าตาเหมือนกันมาก ห้าปีก่อนนั้น ถังเฟยเฟยได้แม่เฒ่าชรานามว่า แม่เฒ่าตี้นางเป็นปรมาจารย์ที่มีพลังปราณสูงสุดอีกทั้งเป็นหมอเทวดาด้วย หลังจากที่แม่เฒ่าชราตี้ช่วยเลี้ยงดูสองแฝดได้ไม่นานนางก็ออกท่องยุทธภพ อีกทั้งแม่เฒ่าตี้ยังให้ยาต้านพิษแก่สองแฝดด้วย

แม่เฒ่าตี้เอ่ยว่าสองแฝดโดนพิษในครรภ์มารดา ทำให้ถังเฟยเฟยพลันนึกถึงถังลีเฟยคงจะเจ็บปวดและทรมานน่าดู พิษนี้กัดกินไปถึงกระดูก หากยามหนาวก็หนาวยิ่งนัก หากยามร้อนก็ร้อนเหลือแสน โชคดีที่แม่เฒ่าตี้ให้ยาต้านพิษอีกทั้งสอนสองแฝดปรุงยาอีกด้วย ทั้งสองเป็นหลานรักของผู้เฒ่าตี้ไปแล้ว

ผู้เฒ่าตี้เป็นหญิงชราที่ชอบออกท่องยุทธภพช่วยเหลือผู้คน นางทิ้งท้ายว่าหากมีวาสนาคงต้องได้พบกัน

ถังเฟยเฟยหวังว่าจะได้พบแม่เฒ่าตี้ในไม่ช้านี้ สองแฝดพลันมองมารดาเล่านิทานอย่างมีความสุข

"ท่านแม่เหตุใดพวกเราต้องไปเมืองต้าโจวด้วย" ถังเฟยเฟยมองสองแฝดช่างถามจริงๆ

"แม่อยากพาพวกเจ้าไปพบท่านตา" ห้าปีมานี้น้ำแข็งในใจท่านแม่ทัพใหญ่คงละลายแล้วกระมัง นางก็ไม่ใช่ถังลีเฟย นางคือถังเฟยเฟยในยามนี้นางหาตัวถังลีเฟยก็ยังไม่พบ ห้าปีมานี้เลี้ยงเจ้าแฝดด้วยความยากลำบากจริงๆ

"ท่านตาจะยอมรับพวกเรารึเจ้าคะ" ต้องยอมรับสิหลานของเขาทั้งสองคน ในตอนนั้นถังลีเฟยทิ้งของสำคัญหลายอย่างในห่อผ้าทารกหลักฐานยืนยันตัวตนของถังลีเฟย อีกทั้งป้ายหยกของคนเป็นบิดาของสองแฝด

ถังเฟยเฟยคิดว่าด้วยหลักฐานทุกอย่างนางเชื่อว่าท่านแม่ทัพใหญ่ถังจะยอมรับหลานสองคนนี้แน่นอน

อีกทั้งแม่เฒ่าตี้บอกว่าให้นางตามหาบิดาแท้ๆ ของสองแฝดเพราะเนื่องด้วยเลือดของเขาจะกำจัดพิษในตัวของสองแฝดได้ โจทย์ยากจริงๆ แล้วนางจะไปตามหาเขาได้ที่ไหน

ถังเฟยเฟยได้แต่ถอนหายใจมองสองแใดด้วยความสงสาร หากตามหาบิดาของสองแฝดไม่เจอชั่วชีวิต เมื่อแฝดอายุสิบขวบแฝดจะต้องตายยิ่งทำให้ถังเฟยเฟยปวดหัวเข้าไปใหญ่ กระนั้นภารกิจนี้นางต้องทำให้สำเร็จ

"อีกประเดี๋ยวจะถึงเมื่อจินพวกเราพำนักที่เมืองจินก่อนแล้วกันลูกรัก" หากไม่พำนักเมืองจินเกรงว่าเดินทางตอนกลางคืนจะไม่สะดวก สองแฝดรับคำมารดา

"ขอรับ/เจ้าค่ะ" เจ้าซาลาเปาอ้วนทั้งสองของนางน่ารักอย่างมาก

โชคดีที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้มีที่พักม้ากระนั้นนางจึงฝากเสี่ยวเอ้อร์ไว้ จากนั้นเดินขึ้นชั้นสองกับเถ้าแก่เนี้ย

ถังเฟยเฟยจ่ายเงินแล้วจึงได้ห้องนอนชั้นดี สองแฝดรีบเข้าไปด้านใน ถังเฟยเฟยมองสองแฝดอย่างมีความสุข กระนั้นนางจึงรินน้ำชาให้เด็กทั้งสองไม่นานนักเสี่ยวเอ้อร์นำอาหารมาส่ง

สองแฝดได้กินข้าวต้มปลาของโรงเตี๊ยมการเดินทางเหนื่อยล้ายิ่งนักทำให้สองแฝดกินอิ่มแล้วจึงผล็อยหลับอย่างสบาย

ถังเฟยเฟยถอดรองเท้าให้เจ้าสองแฝดใบหน้านี้ช่างคล้ายนางตอนเด็กจริงๆ หญิงสาวก็อยากมีพ่อแม่เหมือนกันเพราะนางเป็นเด็กกำพร้าในยุคนั้น

ในค่ำคืนอันมืดมิดไร้แสงดาว เสียงต่อสู้พลันบังเกิดขึ้นถังเฟยเฟยพลันเงี่ยหูฟัง

ตุบ !!!

ห้องข้างๆ เกิดอะไรขึ้นมิได้แล้วนางต้องปลุกสองแฝดให้ซ่อนใต้เตียงเสียก่อนดูเหมือนจะต่อสู้กันอย่างรุนแรงเสียด้วย

สองแฝดรีบหลบใต้เตียงถังเฟยเฟยมองผนังห้องเกรงว่าอีกไม่นานอีกฝ่ายจะต้องทะลุมาแน่นอน

เครง !!!

เป็นจริงดังที่นางคาดเดาไว้ผนังทะลุจริงๆ ร่างของบุรุษชุดดำถึงกับกระอักเลือด

"แม่นางช่วยข้าด้วย หากท่านช่วยข้า ข้ามีรางวัลให้อย่างงาม" ชายผู้นั้นกระอักเลือดออกมาคำโต ถังเฟยเฟยปรายตามองชายชุดดำสองคนที่พุ่งกระบี่มาทางชายที่กระอักเลือดคำโต

เพียงแค่ถังเฟยเฟยซัดฝ่ามือไปสองครั้งพลังปราณสีน้ำตาลพลันปรากฏขึ้นมา ทำให้ชายสองคนนั้นถึงกับเผ่นป่าราบเลยทีเดียว

"สุดยอดพลังปราณของผู้เป็นอมตะวิชา ข้าน้อยขอคารวะท่านอาจารย์ขอรับ" ลู่หวังถึงกับมองแม่นางน้อยในชุดขาวด้วยความตกใจ อายุนางคงไม่เกินสิบห้าปีกระมังเหตุใดนางถึงเป็นผู้มีปราณขั้นอมตะวิชาได้

ใบหน้าของนางงามล้ำเกิดมาเขาไม่เคยพบเห็นผู้ใดที่งดงามเช่นนี้มาก่อน นางงดงามอย่างมาก ใบหน้าของลู่หวังพลันแดงก่ำ

ถังเฟยเฟยเดาความคิดของชายผู้นี้ นางอุตส่าห์ช่วยชีวิตยังจะมาคิดไม่ดีกับนางอีก

มันน่าช่วยไหมเล่า!!!

"ขอบคุณแม่นางที่ช่วยข้าน้อยขอรับ ข้าลู่หวัง"

"เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้จักนามข้า ข้าแค่เป็นคนมีคุณธรรมมีเมตตา จึงยอมช่วยเจ้า" เป็นเช่นนี้เอง

"แน่นอนท่านแม่ของพวกข้าเป็นคนดี เห็นหมาแมวล้วนช่วยหมด" เปาเปาเอ่ยขึ้น

ใบหน้าของลู่หวังพลันฉุกคิดพวกนี้หาว่าเขาเป็นหมาแมวเสียแล้วไอ้หยา!!!