บทที่ 6 การต่อสู้ของสองสามีภรรยา

โจวหลิวหยางเดือดดาลนัก ด้วยคิดว่าตนเองไม่น่าทำพลาดไว้ใจสตรีผู้นี้ เพียงนางพ้นสายตาไปได้ไม่นานก็ถูกพิษเข้าไปเสียแล้ว เขาพาสตรีเจ้าปัญหากลับมาโดยไม่ได้ทักทายผู้ที่ช่วยเหลือนางเอาไว้ด้วยซ้ำ

เมื่อมาถึงก็ไม่รอช้าลงมือตรวจร่างกายทันใด ฉับพลันนั้นคิ้วกระบี่ขมวดมุ่นเมื่อรู้ว่าแท้จริงแล้วสตรีผู้นี้ได้รับพิษใดมา

โจวหลิวหยางปล่อยข้อมือเรียว หันมาสอบสวนเสี่ยวเหมยทันใด

"สิ่งที่คุณหนูของเจ้าโดนนั้นมิใช่ยาพิษ เพียงแต่เป็นยาสลบเท่านั้นนางไม่ได้รับบาดเจ็บอันใด อีกหลายชั่วยามก็ฟื้นแล้วเพียงแต่ข้าสงสัยยิ่ง ไยสุนัขลอบกัดตัวนั้นจึงเลือกที่จะวางยาสลบและยังไม่คิดทำร้ายนาง แท้จริงมีเบื้องหลังเช่นใดกันแน่ เจ้าเป็นบ่าวของนางบอกข้ามาตามตรงที่ผ่านมาคุณหนูของเจ้าเคยมีเรื่องราวกับผู้ใดหรือไม่"

เสี่ยวเหมยส่ายหน้าทันใด

"หน้าที่ของคุณหนูตอนอยู่เมืองเผย คือดูแลร้านค้าแทนนายหญิง หลายปีที่ผ่านมานี้ทุกอย่างราบรื่นล้วนเป็นพันธมิตรกับกิจการค้าอื่น ศัตรูไม่ปรากฏเจ้าค่ะ"

โจวหลิวหยางมีสีหน้าเคร่งขรึมลงหลายส่วน

ความจริงก็น่าจะเป็นเช่นนั้น เขาเองก็ช่วยมารดาตรวจสอบการค้าอยู่หลายครา กูหลี่เอ๋อร์แม้จะเป็นชาวยุทธ์แต่นางไม่เคยก่อเรื่องทำร้ายคน จะมีศัตรูได้อย่างไร

หรือว่า สตรีนางนี้ไม่รู้ว่าไปเตะตาต้องใจผู้ใดเข้า จนคิดวางยานางแล้วลักลอบพานางไปเป็นภรรยาหรือ

โจวหลิวหยางคิดว่าเป็นไปไม่ได้ นางงดงามนั้นเขาไม่เถียง แต่ระยะเวลาที่ร่วมเดินทางมานางล้วนอยู่ข้างกายเขา ทั้งก่อนหน้านั้นเพราะหน้าที่ของนางและฐานะที่ไม่อาจเปิดเผย จึงทำให้กูหลี่เอ๋อร์ค่อนข้างระมัดระวังตัว จะทำสิ่งใดล้วนมีมอบหมายให้คนที่ไว้ใจได้เป็นผู้ออกหน้า คนที่รู้ฐานะและคนที่ได้เห็นโฉมหน้าของนางนั้นน้อยยิ่งนัก

เขาใคร่ครวญอย่างหนัก และไม่คิดว่าเสี่ยวเหมยจะโกหกเขา สตรีนางนี้อยู่ข้างกายกูหลี่เอ๋อร์มาตลอด เป็นคนที่เสด็จแม่คัดเลือกมาด้วยตัวเอง จงรักภักดียิ่งกว่าผู้ใด เรื่องของกูหลี่เอ๋อร์เสี่ยวเหมยรู้ดียิ่งกว่าเรื่องของตนเองเสียอีก

เขาจึงหันไปสั่งองครักษ์เฉิงจั่ว

"เจ้าให้คนออกไปตามสืบ เบื้องหลังคนร้ายคือผู้ใดกันแน่"

ด้วยความข้องใจนี้โจวหลิวหยางจึงส่งคนไปตรวจสอบเขาต้องไขข้อข้องใจก่อนออกจากเมืองนี้

โจวหลิวหยางสั่งให้คนออกไปจนหมด เขาย่อมรู้ว่าความจริงแล้วกูหลี่เอ๋อร์นั้นไม่นานก็จะฟื้นขึ้นมา นางมิได้ถูกยาสลบ แต่สิ่งที่นางโดนนั่นคือยาปลุกกำหนัดต่างหาก

เริ่มแรกนางจะรู้สึกร้อนรุ่มสะลึมสะลือกระทั่งสลบไป เมื่อฟื้นขึ้นมาฤทธิ์ยาจะกำเริบยามนั้นเขาจำต้องถอนพิษให้นาง เขามิได้คิดอกุศลเพราะอย่างไรนางก็มิใช่สตรีที่อยู่ในใจของเขา

ในขณะที่กำลังนั่งไตร่ตรอง มือขาวคู่หนึ่งก็คว้าหมับเข้าที่ลำคอของเขาแล้วดึงร่างของโจวหลิวหยางลงไปนอนแผ่หลาบนเตียง ด้วยความตกใจเพราะตนเองไม่คิดว่ากูหลี่เอ๋อร์จะฟื้นตัวเร็วเพียงนี้ทำให้เขาเสียท่าให้นาง

ริมฝีปากนุ่มอบอุ่นไม่พูดพร่ำทำเพลง บัดนี้ตะปบเข้าที่ริมฝีปากของเขาแล้ว มิหนำซ้ำนางยังเอ่ยเรียกเขาด้วยน้ำเสียงหวานฉ่ำ

"ท่านพี่ หลี่เอ๋อร์ต้องการท่าน"

คงเพราะร่างกายของนางนุ่มนิ่มเกินไป ยามที่ใจคิดจะผลักออกมือของเขากลับชะงัก ปล่อยให้นางเล้าโลมดูดกลืนครอบครองริมฝีปากของเขาอย่างไร้ความชำนาญ

นางแตะตรงไหนได้นางไม่รอช้า ทั้งลากปลายลิ้นออกมาไล้เลียและยังดูดอย่างกระหายจนขนอ่อนของเขาลุกชันไปทั้งร่าง ถูกนางครอบครองอยู่ชั่วครู่ในที่สุดโจวหลิวหยางก็ตั้งสติได้

"หลี่เอ๋อร์เจ้าถูกวางยากำหนัด ข้าเตรียมยาต้มเอาไว้ให้เจ้าแล้ว ต้องกินในยามที่ฟื้นขึ้นมายาถึงจะมีผล รีบดื่มเร็วเข้า"

เขาชี้ไปยังชามยาสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะเล็กข้างเตียง กูหลี่เอ๋อร์ชะงัก นางขยับตัวเล็กน้อยคล้ายจะยินยอม สองมือของนางกำแน่นเพราะบัดนี้กำลังระงับอารมณ์ไม่ให้แตะต้องคนผู้นี้

ผิวกายของเขาขาวผ่องเนียนละเอียด เห็นแล้วชวนให้น้ำลายสอ เขาบอกว่านางกำลังถูกยาปลุกกำหนัด หรือยาพิษนั่นคือยากำหนัดจริง ๆ

"เด็กดีของพี่ ดื่มยานะ"

โจวหลิวหยางฝืนใจเอ่ยคำนี้ออกมา เพื่อตะล่อมให้นางดื่มยา กูหลี่เอ๋อร์บัดนี้ดวงตาเต็มไปด้วยแววหื่นกระหาย เขาค่อย ๆ ขยับตัวออกห่างลุกขึ้นแล้วหยิบชามยาขึ้นมาคิดจะป้อน

กูหลี่เอ๋อร์กลับยื่นมือมารับ ส่งเสียงหวานดวงตาพราวระยับ

"ท่านพี่ หลี่เอ๋อร์ดื่มเองเจ้าค่ะ"

โจวหลิวหยางเห็นว่านางสงบแล้ว จึงพยักหน้าส่งชามยาให้นาง

"ก็ได้ ค่อย ๆ ดื่มนะ ประเดี๋ยวหนึ่งเค่อให้หลังเจ้าจะรู้สึกดีขึ้น"

นางรับชามยาไปไว้ในมือ ในขณะที่อ้าปากนั้นนางก็ทำสิ่งที่เขาไม่คาดคิด

กูหลี่เอ๋อร์แสร้งมือไม้อ่อน ชามยาหล่นลงบนพื้นหกกระจาย นางอุทานด้วยความตกใจ

"แย่แล้ว ท่านพี่หกหมดแล้ว"

โจวหลิวหยางเดือดดาลยิ่งนัก เขาย่อมรู้ว่าเป็นนางที่ตั้งใจเทยาทิ้ง

"นี่เจ้า ไยเป็นสตรีหน้าด้านเช่นนี้"

กูหลี่เอ๋อร์โถมร่างกายเข้าหาเขาทันใด ในใจของนางถูกความใคร่และความรักล้นในอกครอบงำ จนไร้สติสัมปชัญญะไปแล้ว บัดนี้นางโยนทุกอย่างทิ้งต้องการครอบครองเพียงแต่เขา

"ท่านพี่ มิอาจโทษข้า ต้องเป็นยานี่ที่รุนแรง"

แน่นอนว่าคำพูดของนางนั้นกล่าวไม่ผิด ฤทธิ์ยาย่อมมีผลต่อการตัดสินใจของนาง แต่สตรีทั่วไปมักจะใบหน้าบาง แต่มิใช่กูหลี่เอ๋อร์ผู้นี้ เขาประเมินนางต่ำไปจริง ๆ

ยามนี้นางกระโจนเข้ามาโรมรัน โจวหลิวหยางถูกนางกอดเอาไว้ อาศัยจังหวะที่เหมาะสมชูสองนิ้วขึ้นมาคิดจี้สกัดจุดให้นางแน่นิ่งจากทางด้านหลัง แต่วรยุทธ์ของกูหลี่เอ๋อร์มิใช่ธรรมดา นางจึงหลบนิ้วของเขาได้ ยังตวัดรัดร่างของเขาเอาไว้กระทั่งสามารถกระชากเสื้อของเขาจนขาดหลุดลุ่ย

"ท่านพี่ เป็นของหลี่เอ๋อร์เถิด หลี่เอ๋อร์สัญญาว่าจะรับผิดชอบท่าน ไม่ทำให้ท่านเสียใจตลอดชีวิต"

เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาเต้นตุบ ๆ ไม่คิดว่าสตรีผู้นี้จะรู้จักถ้อยคำหยาบช้าโอ้โลมบุรุษได้เช่นนี้

"นี่เจ้าไปเรียนรู้คำเหล่านี้มาจากที่ใด"

กูหลี่เอ๋อร์ร่างกายร้อนผ่าว ยามที่เขาเอ่ยริมฝีปากขยับขึ้นลงน่ากินจนนางน้ำลายหกต้องแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตนเอง

"ท่านพี่ ท่านน่ากินยิ่งนัก"

ยามนี้ต้องการเพียงแต่เขา ตอบสนองหัวใจที่โหยหาอย่างบ้าคลั่ง นางจึงกระโจนเข้าหาราวกับนางเสือที่กระโจนเข้าตะครุบเหยื่อ เกิดการต่อสู้กันภายในห้องพัก พร้อมกับเสียงร้องอ่อนหวานของกูหลี่เอ๋อร์ เสียงนี้ดังลั่นโรงเตี๊ยมเถ้าแก่ถึงกับปาดเหงื่อด้วยกลัวว่าข้าวของจะพัง

เถ้าแก่หลั่งน้ำตาร้องไห้อยู่นอกห้อง มองแสงตะเกียงภายในที่ประเดี๋ยวดับเพราะกูหลี่เอ๋อร์ ประเดี๋ยวถูกจุดขึ้นมาใหม่เพราะโจวหลิวหยางจนหูอื้อตาลาย ปากเอ่ยขอความช่วยเหลือจากเฉิงจั่ว

"ไอ้หยา นายท่านไยสามีภรรยาคู่นี้มีรักที่ร้อนแรงเช่นนี้ พัง ๆ หมดแล้ว ท่านช่วยเข้าไปห้ามพวกเขาที ช่วยข้าที"

เฉิงจั่วไยจะกล้า เขาเองก็รู้ว่ากูหลี่เอ๋อร์ถูกยาพิษอันใด หากเขาผลีผลามเข้าไปแล้วคนสองคนกำลังเปลือยกายมิเท่ากับหาเรื่องคอหลุดจากบ่าหรือ

เขายัดทองก้อนใหญ่ใส่มือของเถ้าแก่ผู้นั้นพร้อมทั้งเอ่ยว่า

"ราคาข้าวของที่เสียหาย ข้าชำระล่วงหน้าก็แล้วกัน เท่านี้คงจะพอ"

ทองก้อนนั้นไม่อาจประเมินค่าได้ในยามนี้ เถ้าแก่ตาโต หัวใจลำพองตื่นเต้นบัดนี้จึงส่งเสียงปลุกอารมณ์ของคนที่อยู่ภายในห้องอย่างฮึกเหิม

"นายท่านทั้งสอง พวกท่านเต็มที่ ใช้โรงเตี๊ยมข้าเป็นสวรรค์ได้เต็มที่ สู้ ๆ นะขอรับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า นายหญิงจับนายท่านให้ได้ข้าน้อยเป็นกำลังใจให้ขอรับ"