ตอนที่ 1 พบหน้ากันครั้งแรก

ตอนที่ 1 พบหน้ากันครั้งแรก

มีนา สาวน้อยน่ารัก อายุเพียงยี่สิบสามปี แต่สายตาของเธอนั้นแหลมคมกว่าอายุ ได้รับความไว้วางใจจากคุณกิจ หรือกีรติ เจ้าของห้องเสื้อชั้นนำและจัดงานเดินแบบและเฟ้นหานางแบบ และนายแบบหน้าใหม่เสมอ ดังนั้นเด็กสาวแสนน่ารักคนนี้เป็นที่ถูกอกถูกใจของคุณกิจ

คุณกิจ หรือ กีรติ หนุ่มหล่อหัวใจเป็นสาว ไว้ใจน้องสาวแสนน่ารักให้หานางแบบ มีนา หามาให้ทีไรถูกอกถูกใจ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือหุ่น ก็ตรงคอนเซปต์ของงานตลอด เพียงแค่บอกสเปกของสาว ๆ หรือ หนุ่ม ๆ ไม่เกินอาทิตย์ มักจะได้นางแบบและนายแบบติดไม้ติดมือมาให้เลือกสรร

ห้องเสื้อ กีรติ หรือในหนึ่งคือโมเดลลิ่ง กีรติ (หรือเอเจนซี่กีรติ)

“น้องมีน วันนี้ได้ข่าวว่าจะต้องดูตัวเจ้าบ่าวหรือคะน้อง” กีรติละสายตาจากเสื้อที่ปักเลื่อมทั้งตัว มองหาว่าตรงไหนชำรุดหรือไม่

“ค่ะ” มีนาตอบสั้น ๆ ได้ใจความ

“นี่หล่อนจะตอบแค่นี้ก็รีบกลับไปแต่งตัวเลยนะ เอาให้สวย ๆ ชุดที่ร้านก็มีเยอะแยะอยากได้ชุดไหนเอาไปเลยพี่สาวเปย์ น้องจะได้มีผัวสักที” กีรตินึกหมั่นไส้ น้องสาวน่ารักที่ดูเหมือนจะหม่นหมองชอบกล ปกติจะเป็นเด็กช่างคุยและพูดเรื่องนั้นเรื่องนี้ตลอดเวลา

“พี่กิจ มันยังไม่อยากมีผัวนี่คะ พี่กิจแต่งงานแทนมีนได้ไหม” มีนา พูดเสียงเศร้า นั่งอย่างคนอมทุกข์ ไม่รู้ว่าเจ้าบ่าวของเธอจะเป็นคนแบบไหนกันแน่

“นี่หล่อน พี่จะบอกให้ไอ้หมอนั่นคงจะมีดีอยู่เหมือนกัน ไม่อย่างนั้นคุณปู่คงไม่เอ่ยให้มีนแต่งงานกับเขาหรอกนะ” กีรติพูดปลอบขวัญและกอดคนตัวเล็กเข้าซุกที่หน้าอกแกร่งของตัวเอง

“พี่กิจก็พูดง่าย ไม่เป็นมีนไม่รู้หรอก เห้อ...” มีนาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนตัดสินใจลุกยืนขึ้นเต็มความสูงของตัวเอง

“หยะ ถ้าหล่อแล้วรวยพี่แนะนำ แต่งแล้วหย่าทีหลังได้สมบัติเยอะ” กีรติ พูดไล่ตามหลังน้องสาวที่เดินหิ้วกระเป๋าคอตกมีนาขึ้นรถคันเล็กสีแดงน่ารัก

มีนาขับรถคันเล็กเข้ามาจอดที่โรงแรมของเพื่อนคุณปู่ที่นัดเอาไว้ วันนี้ครอบครัวของเธอมาพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ ปู่ และพี่สาวที่เพิ่งแต่งงานออกไปเมื่อเดือนที่แล้ว

“มีนถึงไหนแล้วช้าจริง ๆ เลย” เมษา พี่สาวของเธอรีบโทรหาน้องสาว เพราะกลัวว่าน้องจะผิดนัดและผู้ใหญ่มารอมันไม่ดี

“เอ่อ ๆ ถึงแล้วเนี่ยจะรีบอะไรนักหนา” มีนา พูดอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะเดินเข้าไปข้างใน ก้มหน้าก้มตาหาของสำคัญในกระเป๋า จนเดินชนคนตัวโตที่กำลังจะขึ้นลิฟต์ ของเธอหล่อนเกลื่อนพื้น ไม่ว่าจะเป็นลิปสติก แป้งพัฟ หรือถุงยางอนามัย และของกระจุกกระจิกอีก

“ขอโทษนะคะ” มีนาไม่ได้มองผู้ชายคนนี้ แต่เห็นเขาหันมามองเธอและก้มช่วยเธอเก็บของที่หล่นพื้น

“ไม่เป็นไรครับ ผมช่วย” ชายหนุ่มพูดขึ้น ก่อนจะยื่นมือของตัวเองจับกล่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาส่งให้เธอ มีนาเก็บของอย่างอื่นหมดแล้ว เหลือเพียงกล่องจิ๋วนี่ที่มันอยู่ไกลมือจนเอื้อมไม่ถึง

“ขอบคุณค่ะ” หนุ่มหล่อยื่นกล่องสีดำให้เธอ ‘แม่เจ้าหล่อระเบิดเลยโอ๊ย ๆ จะเป็นลมคนบ้าอะไรหล่อยังกับพระเอกหนังโอปป้าชัด ๆ หล่อเหลือร้ายขอซบอกได้ไหมคะโอปป้าขา’ มีนาเห็นคนหล่อก็เหม่อเล็กน้อย ยิ้มน้อย ๆ จนคนหล่อสงสัย

“คุณครับ คุณ” คนหล่อเรียกสติของคนตัวเล็กที่มองหน้าเขาไม่หลบสายตาเลย ท่าจะหลงเสน่ห์เขาเข้าให้แล้ว เขายกยิ้มที่มุมปากสาว ๆก็เป็นแบบนี้เห็นคนหล่อแล้วใจละลาย

“คะ เอ่อขอบคุณมากค่ะ” มีนา ตั้งสติตนเองได้ ‘ทำตัวน่าอายต่อหน้าคนหล่อได้ยังไงกันนะ นิสัยแบบนี้เลิกไม่ได้สักที เห็นคนหล่อทีไรสติ สตังไม่อยู่กับตัวเลยให้ตายสิ’

“ไม่เป็นไรครับ” ว่าแล้วเขาก็เดินจากไป ปล่อยให้สาวน้อยยืนยิ้มอยู่คนเดียว

ห้อง VIP

ปู่ พ่อ แม่ พี่สาวของ มีนา นั่นหน้านิ่งมองเวลาแล้วก็ยังไม่เห็นหน้าลูกสาวตัวดีสักนิด อีกฝ่ายก็มีแต่ปู่เพื่อนสนิทของคุณปู่มีนาที่นั่งยิ้มแย้ม พูดคุยเรื่องราวเกี่ยวกับหลานชายที่ไม่มี พ่อ และแม่ เป็นกำพร้าเพราะพ่อและแม่ประสบอุบัติเหตุ ตั้งแต่เจ้าตัวอายุ สิบขวบปู่ดูแลมาคนเดียวและเป็นหลานชายคนเดียวของตระกูล

“หลานเรานี่มาช้าไม่ได้เรื่องเลย” คุณปู่ของมีนาพูดขึ้น เพราะเกรงใจเพื่อนที่นั่งยิ้มแย้มพูดคุยคร่าเวลา

“ไม่เป็นไร หนูมีนเดี๋ยวก็มา ตาธามก็ยังไม่มาเลย สุชาติโทรหาสิ” ธีระ ปู่ของธาม ธาราพูดขึ้น ให้คนสนิทที่นั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ ๆ โทรหาหลานชายหัวแก้วหัวแหวนทันที

“คุณปู่คะ ดื่มน้ำก่อนนะคะ” เมษา หลานสาวคนโตพูดขึ้น เพราะเห็นคุณปู่หน้านิ่งคิ้วขมวดอามรมณ์ไม่ค่อยจะดีแล้ว

“นั่นสิคะคุณพ่อ อย่าใจร้อนเลยค่ะ รออีกนิดนะคะ มินว่าเดี๋ยวยัยมีนก็มาค่ะ” มินตรา แม่ของเมษา และมีนา พูดขึ้นเห็นว่าพ่อของสามีดูท่าจะหงุดหงิดหลานสาวหรือลูกสาวของตัวเองที่ยังมาไม่ถึงปล่อยให้ผู้ใหญ่นั่งรอ แน่ละคุณปู่มักจะตรงเวลาพูดคำไหนคำนั้นเพราะเป็นนายทหารเก่า ก็จะเคร่งครัดแบบนี้

“คุณพ่ออย่ากังวลไปเลยครับ ยัยมีนไม่ใช่เด็กชอบโกหก” พ่อของมีนา และเมษ พูดเสริม ให้พ่อของตัวเองคลายกังวลใจลงบ้าง

“นั่นไงคะ ยัยมีนมาแล้ว” เมษาพูดขึ้น เมื่อน้องสาวเปิดประตูยิ้มแป้นเข้ามา พลางขอโทษขอโพยที่มาช้าเพราะเดินหลงทาง ไม่ใช่หรอกหลงคนหล่อจนเดินผิดเดินถูก

“ขอโทษค่ะ ที่มาช้า สวัสดีค่ะคุณปู่ธีระ” มีนาเอ่ยอย่างสนิทสนม เพราะเคยเจอสองสามครั้งที่บ้าน ตอนมาทาบทามหลานสาวให้ไปแต่งงานกับหลานชาย

“หนูมีนมาแล้วปู่ดีใจ นั่งลงมานั่งข้าง ๆ ปู่นี่มาเร็ว ๆ” สีหน้าเบิกบานใจของปู่ธีระที่ยิ้มจนคนรอบข้างยิ้มตามทีเดียว เห็นคนแก่ยิ้มแย้มหลานสาวสองคนก็ยิ้มตามทีเดียว

“ขอโทษครับที่มาช้า” คนหล่อเอ่ยขึ้น แต่แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นเด็กคนนั้นที่ทำของหล่อนหน้าลิฟต์ คงไม่ใช่ว่าที่เจ้าสาวของเขาหรอกนะ

“มา ๆ ตาธาม นี่ว่าที่พ่อตาแม่ยาย และนั่นปู่ของเจ้าสาวของแก” ธีระเอ่ยแนะนำ ธามนั่งลงที่เก้าอี้ ข้าง ๆ ปู่ของตัวเอง โดยมี มีนานั่งอีกข้างคุณปู่ธีระนั่งตรงกลาง เอ่ยแนะนำเจ้าบ่าวและเจ้าสาว และพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องแต่งงาน

“ถ้าไม่จัดงานได้ไหมครับพอดีว่า งานยุ่งจนรัดตัวคาดว่าจะว่างก็ปลายปีหน้าละครับถ้าอยากจัดงานแต่ง” นี่คือข้ออ้างที่เขาไม่อยากประกาศแต่งงาน

เพราะส่วนมากผู้หญิงคงอยากมีงานแต่งงานที่เลิศหรูอลังการแน่นอน แต่ว่าไม่เป็นไปตามที่ฝ่ายนั้นคิดหรอก เพราะสิ้นเปลืองเงินทองของเขากว่าจะหามาได้ ผู้หญิงหน้าด้านอยู่ดี ๆ ก็มาใช้เงินของเขาไม่มีทางที่จะเป็นไปตามที่พวกเขาคาดหวังและอย่าคิดว่าจะได้เงินจากเขาสักแดงเดียว

“มีนก็เห็นด้วยค่ะ เพราะมีนยังไม่อยากแต่งงานแค่จดทะเบียนก็พอแล้วค่ะ” มีนายิ้มอย่างรู้ทัน ไม่แต่งก็ได้แต่ยังไงก็ต้องจดทะเบียนยอมรับ