ตอนที่ 4. ลาก่อน..

“ว่าแต่...น้องแกจะปิดบังตัวเองไว้จากสายตาหมอนั่นได้อีกนานแค่ไหนนะ?”

เมษายิ้มกร่อยๆ เรื่องนี้เธอเป็นแค่คนวงนอก ไม่ควรเข้าไปยุ่มย่าม เพราะทันทีที่ปกป้องจับได้ เมษาคงไม่แคล้วกลายเป็นกระโถนให้มายาโยนความไม่พอใจใส่

หลายครั้งที่มายาฟาดงวงฟาดงาใส่เธอ

แถมพ่อกับแม่ก็คอยถือหาง เมษาเลยพยายามเก็บปาก และอยู่ให้นิ่งที่สุด

“ฉันไม่ได้อคตินะแก น้องสาวแกน่ะ ปิดหมอนั่นได้นานขนาดนี้ก็เพราะแกนั่นแหละยัยเม” พาฝันเดินกลับมาพร้อมกับตลับยา “หันหลังมา ฉันจะทายาให้ คืนนี้กลับไปถึงบ้าน จัดการพ่นยาฆ่าแมลงด้วยนะ แกน่ะ โตแล้วดูแลตัวเองดีๆ สิ อย่าคิดว่าไม่มีคนรักแกสิ ฉันนี่ไงยะ ฉันยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้และรักแกที่สุด” เสียงพาฝันบ่นงึมงำ เมษาน้ำตารื้น เธอเงยหน้าสูดลมหายใจแรงๆ เพื่อสกัดบ่อน้ำตาไม่ให้ทะลักล้นออกมา ประจานความอ่อนแอของตัวเอง

“แล้วท่าทางอ่อนแอแบบนี้น่ะ ให้คนอื่นเห็นบ้างก็ได้ เขาจะได้รู้ว่าแกไม่ได้เข้มแข็งจนไม่ต้องการคนปกป้องหรอก”

“พอแล้ว ฉันรู้แล้ว เลิกบ่นเถอะ แกรู้ไหมฝัน ยิ่งบ่น แกก็ยิ่งแก่” เมษาท้วง

“มีใครไม่แก่บ้างยะ?” พาฝันย้อนถาม

เมษาฝืนยิ้ม “ฉันยอมแพ้ เสร็จแล้วใช่มั้ย ฉันไปทำงานดีกว่า”

อาชีพของเธอมีเกียรติแต่เหนื่อย งานยุ่งแทบไม่มีเวลาส่วนตัว

“ยัยเม อย่าลืมนะแกยังมีฉัน” พาฝันย้ำอีกครั้งก่อนเมษาจะเดินออกไป

“ฉันรู้ ฉันก็มีแค่แกนั่นแหละ” เมษากล้ำกลืนน้ำตา

สักวันเธอจะบอกพาฝันทุกเรื่อง

แต่วันนี้เธอยังไม่พร้อม...

ปกป้องนั่งเหม่อจนไม่รู้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่แค่คนเดียวในห้องทำงาน มีใครบางคนกำลังตั้งหน้าตั้งตามองเขาอยู่ จังหวะที่ปกป้องยกมือคลึงข้างขมับ ชายผู้นั้นเลยอดถามไม่ได้

“ท่าทางคุณ ไม่เหมือนคนที่กำลังจะกลายเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในชีวิตเลยนะครับ”

ปกป้องหมุนเก้าอี้กลับมาที่เดิม เขาส่งยิ้มให้ “กลับมาเมื่อไหร่ครับ อังเดร?”

อังเดรยิ้ม เขาเดินเอาเอกสารไปวางตรงหน้าชายผู้เป็นเจ้าของห้อง และเจ้านายของเขา

“กลับมาได้พักใหญ่แล้วครับ ว่าแต่...งานมีปัญหาเหรอ ท่าทางคุณดูไม่ดีเลย”

ริ้วรอยบางอย่างในแววตาของปกป้องบอกแบบนั้น

ปกป้องสูดลมหายใจลึกๆ ส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ใช่เรื่องงานหรอก ผมน่าจะจัดการได้” มันเป็นปัญหากวนใจที่หากพูดกันตรงๆ ปกป้องเองก็ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหานั่นแบบไหนเลยด้วยซ้ำ เขาไม่เข้าใจตัวเองนัก เขาสร้างเรื่องนั่นขึ้นมาเพราะอะไรกันแน่

ผู้หญิงคนนั้นควรเป็นคนต้องห้าม

เขาไม่ควรแม้แต่จะคิดเกินเลยกับเธอ แต่เขาทำลงไปแล้ว เขาไม่ได้ทำแค่แตะต้องเธอ เขาถลำลึกมากไปกว่านั้น และไม่สามารถหาข้อแก้ตัวได้เลย

ปกป้องคิดอะไรไม่ออก...เขาเผ่นออกมาจากที่แห่งนั้นทันที...ที่รู้สึกตัว

แต่มันก็สายเกินไปแล้ว...

ตอนที่ 5. วังวนชวนอลม่าน

เมษาพยายามเก็บตัวเงียบ และอยู่ห่างจากคนเหล่านั้นให้มากที่สุด บิดา มารดาของเธอรวมทั้งมายาที่กำลังตื่นเต้นกับงานวิวาห์ของตัวเอง ก็แทบจะลืมไปเลยว่ายังมีอีกคนที่เป็นสมาชิกในครอบครัว

มาลีรับหน้าที่เชิญแขกเหรื่อ บรรดาญาติสนิทต่างร่วมแสดงความยินดี ทันทีที่รู้ว่าเจ้าบ่าวคือใคร

บิดาที่หน้าใหญ่พอกับมารดาเธอ กำลังหน้าบานเพราะเงินก้อนใหญ่ที่ปกป้องมอบให้ไว้สำหรับการใช้จ่ายเรื่องงานวิวาห์ และการตกแต่งบ้านที่เครื่องเรือนต้องซื้อใหม่ทั้งหมด จำนวนเงินที่เพิ่มขึ้นในบัญชีทำให้ภาคยิ้มได้ทั้งวัน

ส่วนมายาก็เข้าครอสเจ้าสาว เธอใช้เวลาเป็นวันๆ ในการอาบน้ำแร่ แช่น้ำนม เตรียมตัวจะเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดในปีนั้น

“คุณน่ะ แวะไปดูยัยเมบ้างหรือเปล่า?” ภาคมีแก่ใจถาม

บุตรสาวคนโตที่ไม่เคยโผล่หน้ามาที่บ้านหลังใหม่เลย นับตั้งแต่วันที่เขาและภรรยาย้ายออกมา

“ยัยเมน่ะโตแล้วนะคุณ อายุมากกว่ายัยหยาตั้งหลายปี จะห่วงทำไมนักหะ!!” มาลีชักสายตากลับมาจากจอทีวี พลางตวาดสามีเสียงขุ่น

“ยัยเมเป็นลูกสาวของเราเหมือนกันนะ” ภาคท้วง

“คุณพ่อคะ ไม่ต้องห่วงพี่เมหรอกค่ะ พี่เมเขาอยู่ที่นี่อีกไม่นานแล้ว” มายาพูดแทรกขึ้นมา