9 ผู้ชายปากร้าย 2

นภิสอาสาจัดอาหารให้สวยงามเพื่อเป็นอรรถรสในการรับประทาน หลังจากป้าเจิมทำอาหารเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวจึงบรรจงจัดวางในจานอย่างสวยงาม

ป้าเจิมถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตื่นเต้นกับรูปแบบการจัดจานอาหาร สวยงามอย่างไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“สวยจริง ๆ ค่ะ ป้าคงไม่กล้ากินหรอก อยากเก็บไว้ดูมากกว่า”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะป้าเจิม”

“ถ้าอย่างนั้นเราเอาไปตั้งโต๊ะกันเถอะค่ะ ป่านนี้คุณไฟคงลงมาแล้ว”

“ค่ะ ป้าเจิม”

หญิงสาวตื่นเต้นที่จะได้เจอกับเจ้านายโดยตรง จึงนำอาหารเช้าออกจากห้องครัว เตรียมตั้งโต๊ะ ทว่าเธอชะงักเมื่อเห็นผู้ชายร่างใหญ่ไหล่กว้างนั่งหันหลังให้ และข้าง ๆ กันเด็กหญิงกลมผิวขาวอมชมพู อายุประมาณ 2 ขวบ สวมกระโปรงบานฟูฟ่องสีขาว

เด็กหญิงทำตาโตด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นนภิส และยิ้มอย่างน่ารัก นภิสเองก็คุ้นกับใบหน้าของเด็กหญิงเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“ใครคะคุณพ่อ”

เด็กหญิงถามบิดาด้วยเสียงเล็ก ๆ ขณะที่นภิสนำถาดอาหารวางลงบนโต๊ะ และประสานสายตากับบุรุษรูปงามซึ่งจ้องเขม็งจนเธอร้อนผ่าวไปทั้งตัว

“คุณไฟค่ะ คุณนภิส”

ป้าเจิมแนะนำอัคนีหรือไฟซึ่งเป็นนายจ้างให้นภิสรู้จัก ซึ่งเธอยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม

“สวัสดีค่ะคุณไฟ ดิฉันนภิสค่ะ”

แม้ว่านภิสยกมือไหว้แล้วยิ้มหวาน แต่อัคนียังทำหน้านิ่งปราศจากความรู้สึกใด ๆ เธอกลัวดวงตาคู่นั้นซึ่งยังคงจ้องเช่นเดิม บรรยากาศจึงอึดอัดจนเธอวางตัวไม่ถูก

“สวัสดี นั่งสิ”

“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไร ฉันกินในครัวกับป้าเจิมก็ได้ค่ะ”

“ไม่ได้ ผมบอกให้คุณกินอาหารด้วยกันทุกเช้าจะได้คุยเรื่องงาน”

อัคนีเสียงแข็งพร้อมกับบังคับด้วยสายตากร้าวจนเธอค่อย ๆ นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม และยิ้มให้เด็กหญิงตัวน้อยที่ยังคงมองตาแป๋ว

“สวัสดีค่ะ”

เธอทักทายกับเด็กหญิงตัวน้อยที่ยิ้มหวานและโยกหัวตัวเองที่มัดแกละทั้งสองข้างไปมา

“ลูกสาวผม น้องเกี่ยวก้อย”

“ชื่อน่ารักมากค่ะ น้องเกี่ยวก้อยกินอะไรคะ”

“น้องเกี่ยวก้อยกินไข่ดาวกับข้าวตุ๋นสาหร่ายค่ะ ยายเจิมทำอร่อยมาก”

“เดี๋ยวยายเจิมไปเอาอาหารของน้องเกี่ยวก้อยมาให้นะคะ”

เมื่อคล้อยหลังป้าเจิม บรรยากาศบนโต๊ะอาหารกลับมาอึดอัดอีกครั้งเมื่ออัคนีไม่พูด นอกจากก้มหน้าก้มตากินอาหาร นภิสจึงตักอาหารใส่จานให้เป็นการสร้างความคุ้นเคย

“ข้าวโพดอบค่ะ”

ชายหนุ่มมองข้าวโพดอบด้วยสายตาไม่พอใจ ซึ่งก็ทำให้นภิสร้อนไปทั้งตัวกับท่าทางไม่เป็นมิตรราวกับว่าทำความผิดอย่างมหันต์

“คราวหน้าไม่ต้องตักอาหารให้ผมนะ”

“เอ่อ ค่ะ”

หญิงสาวถึงกับช็อกกับคำพูดของนายจ้างที่ห้ามไม่ให้ตักอาหารให้ ซึ่งก็เรียกน้ำตาซึมออกมาด้วยความเสียใจ แต่เธอพยายามกล้ำกลืนไว้ ไม่แสดงความอ่อนแอออกมา

“คุณไม่รู้ว่าคำต่อไปผมจะกินอะไร”

“ค่ะ ฉันจะจำไว้”

“ดี อ้อ ผมขอเตือนคุณว่า ก่อนออกจากห้องควรสำรวจดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้าด้วย อย่าให้คนอื่นเขามองว่าคุณอ่อย ปลดกระดุมโชว์หน้าอกให้คนดูฟรี ๆ”

“อุ๊ย ! ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้ตัวจริง ๆ กระดุมมันขาดค่ะ”

หญิงสาวใจหายวาบ ตะปบมือลงบนอกเสื้อเมื่อรู้ว่ากระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนสุดขาดออกโดยไม่รู้ตัว เธออายจนแทบแทรกแผ่นดินเมื่ออัคนีเข้าใจผิดคิดว่าเธอปลดกระดุมเพื่ออ่อยเขา

“กระดุมมันขาดเองก็แล้วไปเถอะ ถ้าขาดด้วยความจงใจ ผมก็ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนมาพูดนอกจากมองอย่างสมเพช”

“คุณไฟ ฉันไม่ได้เป็นคนอย่างนั้นนะคะ”

หญิงสาวพูดเสียงเครือด้วยความเสียใจพร้อม ๆ กับน้ำตาคลอจนไหลออกมา เธอหันหน้าหนีแล้วยกมือปาดทิ้ง เวลานั้นมีแต่ความเสียใจ น้อยใจ และโกรธนายจ้างที่กล่าวหาว่าเธอให้ท่า ตั้งใจโชว์หน้าอกให้เขาดู

เขาเป็นผู้ชายปากร้าย แถมจิตใจชั่วช้าจนเธอไม่อยากอยู่ที่นี่ ถ้าไม่ติดสัญญาว่าจ้างเป็นเวลา 1 ปี เธอคงเผ่นไปนานแล้ว

เพียงแค่เจอกันครั้งแรกก็มีปัญหา เธอจะร่วมงานกันได้ไหมเพราะเขามีอคติกับเธอไปแล้ว