บทที่ 2.3 วันเกิดวัยขบเผาะ 

บทที่ 2.3 วันเกิดวัยขบเผาะ 

อาการพะอืดพะอมทำให้แองเจล่ากลั้นไว้ไม่ไหว เธอจึงเลือกเดินเลี่ยงมาอีกทาง เนื่องจากตรงห้องน้ำมีคนเข้าไปอยู่ด้านในเป็นจำนวนมากเจ้าหล่อนเองก็ไม่คุ้นกับเส้นทางภายในบาร์ที่ดูคดเคี้ยวสักเท่าไหร่ สุดท้ายก็พาตัวเองออกมายืนโก่งคออยู่ตรงทางประตูหลังร้าน เมื่ออาเจียนไปได้เล็กน้อยก็ดูคล้ายจะรู้สึกโล่งขึ้น แต่อาการมึนเมาก็ยังคงมีอยู่ไม่ได้ลดลงไป

“จะบ้าตาย น้ำหวานอะไรทำไมเมาได้ขนาดนี้”

หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นมองไปรอบตัว ตากลมสวยหยีลงเล็กน้อย เมื่อภาพตรงหน้าดูพร่าเพราะแสงไฟจากขดลวดนีออนที่ดัดทำเป็นป้าย

“แล้วเราอยู่ตรงไหนกันเนี่ย จะต้องเดินไปทางไหนถึงจะกลับเข้าไปด้านในได้นะ เอาแล้วไงอย่าเพิ่งหลงก็แล้วกัน”

เมื่อพยายามเพ่งดูอีกทีก็พบว่าตึกด้านหลังที่เรียงยาวรูปทรงไม่ได้แตกต่างกันเลยแม้แต่น้อย รวมทั้งประตูเหล็กบานหนาที่จะต่างกันก็คงจะแค่สีของมัน

“แล้วมันบานไหนวะเนี่ย?”

แองจี้รู้ดีว่าตัวเองหายออกมานานแล้ว และพี่ชายเจ้าปัญหาคงจะต้องรอเฉ่งอยู่เป็นแน่ หญิงสาวเดินโซซัดโซเซควานหาประตูเพื่อเปิดเข้าไปด้านใน แต่ไม่ว่าจะเดินอ้อมขนาดไหนกลับไม่พบทางเข้า และไม่มีลูกบิดไหนที่สามารถคลายล็อกจากด้านในได้เลยสักบาน ร่างเล็กลากสังขารที่กำลังเดินแทบจะไม่ไหวข้ามมาอีกฝั่งอย่างไม่รู้ตัว

และในที่สุดเธอก็สามารถบิดลูกบิดประตูบานนึงออกได้ มันเป็นตึกที่ดูคล้ายกับส่วนของพื้นที่ แต่ถูกแยกออกมาอย่างเป็นสัดส่วน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้ประตูบานหนักนี่มันจะพาตัวเองไปถึงส่วนไหนของบาร์ แต่เมื่อประตูหนาถูกเปิดออก ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งออกมาชนเธออย่างแรงจนเซถลาเกือบหงายหลัง

“อะไรวะ ไม่มีคำว่าขอโทษสักคำ”

เสียงอ้อแอ้บ่นขึ้นโดยไม่ทันจะใส่ใจว่าผู้หญิงที่วิ่งออกไปนั้นจะเป็นยังไง แต่หูของแองจี้แว่ว ๆ ว่าได้ยินเสียงคล้ายคนกำลังร้องไห้วิ่งสวนออกไป

แองเจล่าพาตัวเองเดินเข้าไปเรื่อย ๆ จนสายตาเริ่มคุ้นชินกับความมืดสลัวภายใน แต่แล้วก็ต้องสงสัยเมื่อแหงนมองไปรอบกายมันกลับไม่ใช่ทางเข้าบาร์

ภายในนี้เป็นห้องขนาดใหญ่รู้สึกได้ถึงความหรูหรา ทั้งกลิ่นจากเครื่องปรับอากาศก็ดูจะสะอาดกว่าภายในโดมด้านในของบาร์ เรียกได้ว่าบรรยากาศสะอาดกว่ามาก ถ้าไม่นับกลิ่นบุหรี่ที่คละคลุ้งชวนให้เธอรู้สึกอยากอาเจียนขึ้นมาอีกครั้ง

“มาใหม่เหรอ? หึ หึ…ใช้ได้นี่หว่า”

เสียงทุ้มห้าวดังขึ้นจากด้านหลัง แองเจล่าจึงหมุนตัวกลับไปฟังและพยายามเพ่งสายตามอง เธอจึงเห็นว่าบนโซฟากำลังมีเงาของใครบางคนขยับตัวอยู่ในหลืบมุม ตรงนั้นเป็นโซฟาขนาดยาวจัดวางเข้ากับมุมห้อง เธอมองได้ไม่ชัดมากนัก หญิงสาวจึงเดินลากเท้าเข้าไปใกล้ ๆ ก่อนจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องขึ้นจนเธอสะดุ้งโหยง

“ว้าย นังนี่ แกเป็นใครเนี่ย!! ทำเสียอารมณ์หมดอีนังบ้า!!”

เสียงของผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องตวาดขึ้นพร้อมกับรีบร่นตัวลงจากโซฟา แต่หากจะพูดให้ถูกก็คือหล่อนกำลังสนุกสนานโยกขึ้นโยกลงอยู่บนเรือนกายกำยำต่างหากก่อนจะรีบกระวีกระวาดร่นตัวลุกด้วยอาการตกใจ

เสียงทุ้มของ….คลอฟท์…สบถออกมา ก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับรูดซิปกางเกงยีนของตน

“เสร็จแล้วก็ไสหัวออกไป คิดว่าจะดี!! ที่แท้ก็ย้อมแมวทั้งนั้น รีบออกไปก่อนที่ฉันจะโมโหแล้วฝากของแถมไปด้วย ไสหัวไป!!”

ร่างกำยำลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะตวาดเสียงกร้าวไล่ตะเพิดผู้หญิงที่เขาเสียเงิน แต่กลับทำให้อารมณ์ของเขาต้องสะดุดไม่เสร็จไม่สุดอย่างน่ารำคาญ ก่อนจะปรายสายตามาทางผู้หญิงที่เพิ่งเข้ามาใหม่อย่างสนใจ!!