ทัณฑ์ร้าย : EP 6 จำยอม

บทที่ 6

อลันและโรสพาลูกชายคนโตของเขามาที่บ้านของท่านรองเพื่อคุยเรื่องแต่งงานระหว่างทั้งสองคน เขานั้นรู้ความจริงหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะเฮียเดย์ยอมรับว่าตนเองกับน้องคณินเกินเลยกันไปแล้วส่วนอลิสเธอเสียใจและไม่ขอมา

"น้องคณินยังไม่ลงมาเหรอ" ลรินส่ายหน้าไปมา ส่วนท่านรองนั้นโกรธมากที่เด็กทั้งสองคนเกินเลยกัน แต่ท่านรองก็ไม่โวยวายเพราะว่าลริน เธอคุยและเจรจากับสามีตนเองทำให้เขาอารมณ์เย็นลงและนั่งคุยกันอยู่ระหว่างห้องรับแขก

"ยังไงเฮียเดย์อยากจะรับผิดชอบน้องไหมหรือว่าไม่เต็มใจ" ท่านรองเอ่ยถามเฮียเดย์ต่อหน้าซึ่งเขาไม่กล้าที่จะมองหน้าด้วยซ้ำ

"จริงๆฉันไม่อยากให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเลยนะเว้ย"

"แต่เด็กทั้งสองคนเขาก็เกินเลยกันไปแล้ว เราเป็นพ่อเป็นแม่ก็ควรที่จะทำให้มันถูกต้อง"

"เฮียเดย์ไปดูน้องไป" เขาพยักหน้าให้กับพ่อของเขาที่เอ่ยให้ลูกชายในขึ้นมาดูน้องคณินบนห้องและลุกขึ้นเดินมาทั้งๆที่เขาไม่เต็มใจ เฮียเดย์เองก็รู้สึกแย่ที่เรื่องนี้เกิดขึ้นถ้าเขาย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่ทำแบบนั้นอย่างแน่นอน

"ก๊อกๆๆ"

"ฮึ๊ก" หญิงสาวนั่งร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดเนื้อตัวของเธอยังคงฟกช้ำและมีรอยที่พึ่งจะเริ่มเจือจาง เธอโอบกอดเข่าของตนเองนั่งอยู่บนเตียงเมื่อได้ยินเสียงประตูและคิดว่าน่าจะเป็นพ่อหรือแม่ของเธอจึงรีบเช็ดน้ำตาแต่เพียงแค่ไม่นานประตูถูกเปิดเข้าไปทันที

"เฮียเดย์" ยิ่งมองหน้าของเขาเธอยิ่งเจ็บและตกใจที่เขานั้นเข้ามาในห้องของตนเอง

"สะใจมากสินะสาแก่ใจแล้วนี่เธอทำสำเร็จแล้วเธอผูกมัดฉันได้แล้วคณิน หึ! ฉันไม่น่าพลาดให้ผู้หญิงแบบเธอเลย" มือหนาจับเข้าที่ต้นแขนของเธอกระชากแรงเอ่ยว่าให้เธอตะเบ็งเสียงใส่

"ฮึ๊กเกิดอะไรขึ้นคะ" เธอไม่เข้าใจความหมายของเขาอยู่ๆเขาก็เข้ามาทำร้ายเธอต่อว่าให้กับเธอ

"อย่ามาทำเป็นไร้เดียงสาฉันรู้ว่าแผนการทั้งหมดเป็นของเธอคณินเธอตั้งใจบอกพ่อกับแม่ของเธอ หึ! ใช่สิชีวิตของฉันมันเลือกไม่ได้นี่" มือหนาทั้งสองข้างจับเข้ายังต้นแขนน้องคณินและเขย่า

"โอ้ยเจ็บฮื่อๆ" เขาจึงหยุดการกระทำเมื่อเธอร้องคำว่าเจ็บออกมาเสียงดังเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นแรงขึ้น

"อย่ามาเสแสร้งเลยฉันรู้ว่าเธอเป็นคนยังไง เธอเตรียมรับความเจ็บปวดไว้ให้ดี เธอทำชีวิตของฉันก่อน" เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเขาพูดจบเขาผลักเธอจนล้มหงายลงไปที่เตียงและเขาก็เปิดประตูออกไป

"ฮึ๊กทำไมเฮียถึงใจร้ายกับคณินแบบนี้" หยดน้ำตาไหลรินด้วยความเจ็บปวดถูกต่อว่าซ้ำแล้วซ้ำอีกทั้งๆที่เธอเป็นคนถูกเขากระทำแต่ต้องกลายเป็นคนผิด

คณินไม่กล้าที่จะออกจากห้องเพราะกลัวพ่อจะเห็นเนื้อตัวของตนเองต่อให้เธอใส่เสื้อผ้าปกปิด แต่ที่คอของเธอนั้นยังเป็นรอยเนื้อตัวของเธอยังคงฟกช้ำจากการกระทำของคนใจร้าย จนเวลาผ่านไปในถึงช่วงตอนเย็นคนเป็นแม่นั้นเอาข้าวต้มเข้ามาให้ในห้องนอน

"คณินลูก" วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่เป็นวันหยุดส่วนวันพรุ่งนี้เธอต้องไปมหาวิทยาลัยพยายามรักษาตนเองให้หายโดยการทายาและประคบร้อน ลรินเอ่ยเรียกชื่อของลูกสาวใช้มือเปิดสวิตช์ไฟจนสว่างเธอเห็นลูกสาวของเธอนั้นนั่งอยู่มุมของห้อง โดยการที่นั่งกอดเข่าร้องไห้ใบหน้าของคณินนั้นทรุดโทรมดูเหมือนคนที่ไร้เรี่ยวแรง เมื่อเห็นลูกสาวของตนเองเป็นแบบนั้นเธอยิ่งรู้สึกเจ็บได้เพียงแค่โอบกอดลูก

"อย่าเป็นแบบนี้สิลูกหม่ามี๊เจ็บยิ่งกว่าหนูอีกนะ" ลรินเธอไม่ได้มีลูกสาวคนเดียวแต่น้องคณินนั้นเป็นพี่สาวคนโตส่วนลูกชายฝาแฝดทั้งสองกำลังศึกษาอยู่ที่ต่างประเทศ

"หม่ามี๊" น้องคณินร้องไห้จนไม่มีเสียงเอ่ยเรียกผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงแหบๆเธอโอบกอดแม่ของเธอและร้องไห้

"ครินลูกแม่ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วนะลูกของแม่จะสมหวังและมีความสุข" ลรินเธอรู้ดีว่าลูกสาวของเธอนั้นหลงรักเฮียเดย์ตั้งแต่ตอนเด็กๆและในวันนี้เขาก็จัดการทำทุกอย่างให้ถูกต้อง ลูกสาวของเขาได้อยู่กับคนที่เธอแอบรักและคิดว่าลูกสาวต้องมีความสุขอย่างแน่นอน

"หมายความว่ายังไงคะมีความสุข" ทั้งสองคนผละออกจากกัน เธอจับจ้องมองหน้าของผู้เป็นแม่และเอ่ยถาม

"วันนี้ครอบครัวของเฮียเดย์มาคุยเรื่องแต่งงานและงานแต่งจะเกิดขึ้นภายในสิ้นเดือนนี้"

"คุณแม่บอกกับทุกคนเหรอคะ"

"ใช่จ้ะป๊าก็รู้ความจริงหมดแล้วคณินไม่ต้องกลัวนะลูกอะไรที่มันเกิดขึ้นแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป ไม่มีใครโกรธลูกสาวของแม่ขอแค่ลูกสาวของแม่เป็นคนดีก็พอ"

"ป๊าไม่โกรธคณินเหรอคะหม่ามี๊" จริงๆท่านรองก็โกรธลูกสาวแต่เขาไม่อยากโวยวายและอีกอย่างลรินก็สั่งห้ามไว้กลัวว่าหัวใจของลูกสาวนั้นจะบอบช้ำจนเกินในเมื่อเรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นผู้เป็นแม่กับผู้เป็นพ่อก็อยากให้ลูกสาวสมหวังและมีความสุข

"หม่ามี๊ทำแบบนี้คือการบังคับเฮียเดย์รับผิดชอบหนูนะ" เธอส่ายหน้าไปมาไม่อยากให้ผู้เป็นแม่นั้นทำแบบนี้เพราะไม่อยากให้เขาคิดว่าเธอผูกมัดเขา

"สบายใจได้เฮียเดย์เป็นคนดี เขาจะรักลูกสาวของหม่ามี๊และดูแลลูกสาวของหม่ามี๊" ความเป็นจริงแล้วเขาเกลียดเธอมากด้วยซ้ำ

"เอาเป็นว่าลูกสาวของหม่ามี๊เลิกร้องไห้ได้แล้วนะชีวิตต้องเดินต่อไปข้างหน้าอีกอย่าง พรุ่งนี้ลูกสาวของหม่ามี๊มีสอบอย่าทำให้หม่ามี๊ผิดหวังนะ"

"ค่ะ"