ตอนที่ 2

EP 2: ทัณฑ์รัก จอมอหังการ

ลิโอเนลระบายยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืนตระหง่าน “เอาล่ะ พี่ไม่อยากคุยกับคนพาลอย่างนายแล้ว ไปดีกว่า...”

“ผมไม่ใช่คนพาลนะครับพี่ลีโอ แต่ผมเป็นคนที่ไม่ยอมให้ใครมาลูบคมได้ง่ายๆ ต่างหาก ผมจะเอาคืนอย่างสาสม จะทำให้เจ้าคนแสนบังอาจคนนั้นมันรู้ว่าคนอย่างผมล้อเล่นด้วยไม่ได้...”

แววตาของเดนิเรลน่ากลัวจนผู้เป็นพี่ชายอย่างเขาอดสงสารคนที่น้องชายกำลังเอ่ยถึงไม่ได้ เพราะไม่ว่าเจ้าคนนั้นจะเป็นใคร จะอยู่ที่ไหน แต่มันยับแน่ เขาเชื่อแบบนั้น เพราะเดนิเรลไม่ใช่แค่หล่อ ไม่ใช่แค่ฉลาดเป็นกรดเท่านั้น แต่น้องชายของเขาคนนี้เหี้ยมโหดประดุจไฟกัลป์เลยทีเดียว ไฟที่พร้อมจะแผดเผาศัตรูให้ไม่เหลือแม้แต่ลมหายใจ

“อยากรู้จังว่าคนที่นายพูดถึงคือใคร...”

เดนิเรลแค่นยิ้มหยัน “แล้วพี่ลีโอจะรู้ไปทำไมล่ะครับ”

ไหล่กว้างของผู้เป็นพี่ชายไหวน้อยๆ ก่อนจะพูดกลั้วหัวเราะออกมา “พี่ก็จะได้เตรียมหาพวงหรีดไว้ให้ยังไงล่ะ”

“พี่ลีโอไม่ได้ใช้มันหรอกครับพวงหรีดน่ะ เพราะในเกมนี้จะมีแค่คนตายทั้งเป็นเท่านั้น”

“นายนี่อำมหิตชะมัดเลยแดน...”

“ขอบคุณที่ชมครับ”

เดนิเรลไม่สะทกสะท้านกับคำประชดของพี่ชายเลยแม้แต่น้อย ลิโอเนลระบายยิ้มบางๆ ออกมาก่อนจะเลือกยุติการสนทนาตึงเครียดนี้ลงทันที

“เอาเป็นว่าพี่ไปก่อนก็แล้วกันนะ ไว้พรุ่งนี้เจอกันที่ การ์รัสโซ่ พาราไดส์...”

“งั้นก็แสดงว่าคืนนี้ไม่กลับบ้านใช่ไหมครับนี่” เดนิเรลพูดขึ้นอย่างรู้ทัน

ลิโอเนลไหวไหล่กว้างทรงพลังของตัวเองน้อยๆ ยิ้มหยันออกมา “แน่นอน พี่มีธุระต้องไปจัดการ... และต้องจัดการข้ามคืนเสียด้วย...”

ผู้เป็นน้องชายอมยิ้มออกมาเพราะแค่มองตาก็รู้ว่าธุระของพี่ชายคืออะไร “อย่าหักโหมมากก็แล้วกันครับ เดี๋ยวจะไม่มีแรงไว้ต่อกับคนอื่น...”

“ไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าน้องชาย... พี่จัดการได้...”

“ครับ พ่อเพลบอยสุดหล่อ หวังว่าพรุ่งนี้จะได้เจอกันที่ การ์รัสโซ่ พาราไดส์นะครับ”

“แน่นอน... ไว้เจอกันแดน พี่ไปล่ะ”

แล้วร่างสูงตระหง่านของลิโอเนลก็หายไปจากสายตาพร้อมๆ กับบานประตูที่ถูกปิดลงเบาๆ เดนิเรลกลับมาสู่โลกของตัวเองอีกครั้ง เขาดำดิ่งลงสู่บ่อเหวแห่งความคั่งแค้นอีกครั้ง ใบหน้าหล่อลากไส้อัดแน่นไปด้วยความชิงชัง แม้บางเสี้ยวของความรู้สึกจะอดห่วงใยไม่ได้ แต่เขา... เขาไม่มีทางยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือคนพวกนี้อย่างแน่นอน ไม่มีทาง!

ที่หน้าประตูรั้วของคฤหาสน์หลังปานกลางของตระกูลโรดิเกซอัดแน่นไปด้วยผู้คนกว่าครึ่งร้อย คนพวกนั้นพยายามจะฝ่าวงล้อมของเจ้าหน้าที่เข้ามาภายในบ้านของหล่อน เศษขวด ก้อนหิน หรืออะไรก็ตามที่สามารถใช้เป็นอาวุธได้ถูกขว้างปาเข้ามาภายในบ้านทั้งสิ้น ดานีนกัดปากที่สั่นระริกของตัวเองเอาไว้ พยายามข่มความหวาดกลัวเอาไว้อย่างสุดความสามารถ หล่อนจะร้องไห้ไม่ได้ จะอ่อนแอให้มุนินที่กำลังร่ำไห้ด้วยความกลัวเห็นไม่ได้ หล่อนจะต้องเข้มแข็งและจะต้องพาทุกคนให้รอดพ้นไปจากเหตุการณ์บ้าคลั่งในครั้งนี้ให้จงได้ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ยอม

“น้องดา... พี่กลัว... พี่กลัวจังเลย”

ผู้เป็นพี่สาวตัวสั่นเทาราวกับลูกนกอยู่ในอ้อมแขนของหล่อน ดานีนกะพริบตาถี่ๆ หลายครั้งเพื่อผลักดันเจ้าความทุกข์ให้กลับเข้าไปข้างใน หญิงสาวฝืนยิ้มและปลอบใจพี่สาวด้วยน้ำเสียงที่ผ่านการปรุงแต่งมาอย่างดี

“ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี... พี่นินไม่ต้องกลัว พ่อต้องช่วยพวกเราได้...”

“ไม่จริงหรอกน้องดา... ตอนนี้พ่อ... พ่ออยู่ที่ไหนเราก็ยังไม่รู้เลย แถมพวกเราก็ยังถูกล้อมเอาไว้ด้วยความโกรธแค้นของคนบ้าพวกนั้นอีก พวกคนบ้าที่ทำให้เราต้องเดือดร้อน” มุนินคร่ำครวญ น้ำตาไหลพรากไม่หยุด

ดานีนกลืนก้อนสะอื้นลงคอไปอย่างยากลำบาก แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น และคนพวกนี้ คนที่กำลังโกรธแค้นพวกนี้ต้องการอะไร แต่หล่อน... ครอบครัวของหล่อนก็ไม่มีปัญญาที่จะหามันมาให้

เงิน...

หญิงสาวน้ำตาซึม เงินสำหรับหล่อนในตอนนี้ช่างมีค่ามากมายเหลือเกิน ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนหล่อนแทบไม่เห็นค่าของมันเลยด้วยซ้ำ

“พี่นินอย่าพูดแบบนี้สิคะ พวกเขาแค่ต้องการความเป็นธรรมจากพวกเรา...”

มุนินผละออกจากอ้อมแขนของน้องสาว ก่อนจะเงยหน้ามองเขม็ง “แต่พวกมันต้องการเงิน และกำลังจะทำให้พวกเราเดือดร้อน... รู้ไหมน้องดาว่าตอนนี้พี่กำลังจะเป็นบ้า พี่กำลังจะเป็นบ้าอยู่แล้วรู้ไหม!”

“พี่นินใจเย็นๆ นะคะ ใจเย็นก่อน... มันจะต้องผ่านไปได้... เชื่อดาเถอะ...”

ดานีนพยายามเตือนสติพี่สาว แต่มุนินไม่ให้ความร่วมมือเลย เพราะถึงแม้ว่าจะรู้เรื่องราวทุกอย่าง รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเกิดจากสาเหตุอะไร แต่ด้วยความใจคอคับแคบทำให้มุนินไม่ยอมที่จะก้มหน้ารับชะตากรรม หล่อนเลือกที่จะโยนความผิดให้กับคนอื่น

“หึ... ผ่านไปได้เหรอ จากที่พี่ดูท่าทางของพวกมันแล้วนะ ถ้าไม่ได้เงิน ถ้าไม่มีเงินให้กับมัน พวกมันไม่มีทางไปแน่ มันจะล้อมพี่กับน้องดาเอาไว้แบบนี้ และทำให้พวกเราเป็นบ้าจนตาย...”

“พ่อกำลังพยายามอยู่น่ะพี่นิน... พ่อจะหาทางช่วยพวกเราจนได้นั่นแหละ”

“ช่วยเหลือ ตอนนี้พ่อก็หนีเอาตัวรอดเหมือนกันนั่นแหละ ปล่อยให้เราสองคนติดแหง็กอยู่ในนี้ ในขณะที่ตัวเองหนีไปสุขสบายที่อื่น...”

“พี่นิน...! นี่พี่พูดถึงพ่ออย่างนี้ได้ยังไงกัน พ่อทำทุกอย่างก็เพื่อพวกเราน่ะ พ่อไม่เคยไม่รักพวกเราเลย พ่อรักพวกเรา อยากให้พวกเราสบาย พ่อถึงได้ทำแบบนี้...”

ดานีนผุดลุกขึ้นยืน จ้องหน้าหน้าพี่สาวด้วยความผิดหวัง ไม่เคยคิดเลยว่าพี่สาวที่เคยเรียบร้อยและแสนดีของตัวเองจะพูดถึงบุพการีแบบนี้ได้

“ดาขอร้องอย่าว่าพ่อแบบนี้อีก...”

“ทำไมพี่จะว่าไม่ได้ ก็ไม่ใช่เพราะพ่อเหรอ พี่ถึงต้องมาลำบากแบบนี้... ไม่ใช่เพราะพ่อหรอกเหรอน้องดาเราถึงต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้!” มุนินตวาดใส่หน้าน้องสาวเสียงดังลั่น น้ำตาแห่งความทุกข์ทรมานไหลพรากออกมาซ้ำแล้วซ้ำอีก

“แต่พ่อทำทุกอย่างเพื่อเรานะ”

น้ำตาที่เคยกักเก็บเอาไว้แต่ภายในอกทะลักออกมาอย่างสุดกลั้น หล่อนไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ามุนินจะมีความคิดน่าสะอิดสะเอียนแบบนี้ในสมอง โอเค... หล่อนรู้... หล่อนเข้าใจว่าสิ่งที่บิดาทำลงไปนั้นมันคือสิ่งที่ไม่สามารถให้อภัยได้ แต่พ่อ... พ่อก็คือพ่อ และหล่อนมั่นใจว่าทุกอย่างที่พ่อทำไปก็เพื่อหล่อนกับพี่สาวทั้งนั้น มุนินไม่ควรกล่าวหา ไม่ควรมองท่านแบบนี้ ไม่ควรที่จะคิดว่าพ่อเป็นคนไม่ดีแบบนี้ แม้ว่าสิ่งที่ท่านทำลงไปมันจะไม่ดีแค่ไหนก็ตาม

“ทำเพื่อเราเหรอ โกงคนอื่นเพื่อเราอย่างนั้นเหรอ”

“พี่นินอย่าพูดแบบนี้นะ นั่นพ่อของเรานะ!”

“ทำไมพี่จะพูดไม่ได้ ในเมื่อพ่อเป็นคนขี้โกง คนขี้โกงที่ทำให้ลูกๆ ต้องเดือดร้อน...”

เพี๊ยะ!!!

ใบหน้าสวยหวานของมุนินสะบัดไปตามแรงปะทะที่เกิดจากฝ่ามือเล็กของดานีน มุนินยกมือขึ้นลูบใบหน้าที่ชาดิกของตัวเองแผ่วเบา ขณะที่ค่อยๆ หันมาจ้องมองน้องสาวด้วยความชิงชัง ดานีนน้ำตาไหลพรากมองมือตัวเองอย่างรู้สึกผิด

“พี่นิน... ดาขอโทษ...”

มุนินปัดมือนุ่มของน้องสาวด้วยท่าทางรังเกียจ หล่อนจ้องมองน้องสาวที่คลานตามกันออกมาด้วยสายตาเป็นอริไม่ปิดบัง

“พี่นิน... ดาไม่ได้ตั้งใจ...”

“อย่ามาเรียกฉันว่าพี่อีก...”

“พี่นิน...”

ดานีนค่อยๆ ย่างตัวเข้าไปหาพี่สาว แต่มุนินผลักร่างของน้องสาวออกห่างเต็มแรง ร่างของดานีนกระเด็นไปกระแทกกับผนังห้องใกล้ๆ จนเจ็บ

“อย่าเข้ามาใกล้ฉันอีก”

“พี่นิน... ดาขอโทษ... ดาเสียใจที่ตบหน้าพี่นิน แต่ดา... ดาไม่อยากให้พี่นินว่าพ่อแบบนั้น พ่อรักเรานะ พ่อทำทุกอย่างเพื่อเรา เราควรจะเห็นใจพ่อ และหาทางช่วยเหลือท่าน”

มุนินแค่นยิ้มหยัน นิสัยแท้จริงที่ถูกความหวาดกลัวขุดขึ้นมาสำแดงฤทธิ์เดชอย่างรุนแรง “ตอนนี้หาทางช่วยตัวเองก่อนเถอะ เพราะถ้าตำรวจกันไอ้พวกนั้นเอาไว้ไม่อยู่... ทั้งฉันและแกได้ถูกไอ้พวกนรกนั่นกระทืบตายแน่...”

ดานีนทรุดฮวบลงกองกับพื้นด้วยความทุกข์ทรมานเมื่อพี่สาวเลือกที่จะเย็นชาใส่หน้าหล่อน มุนินเดินหนีหายเข้าไปในห้องพักแล้ว ในขณะที่หล่อนยังคงถูกเสียงกร่นด่าของผู้คนที่กำลังเจ็บแค้นคุกคามอย่างอำมหิต