-05- นายท่านใจร้าย

-05- นายท่านใจร้าย

เพล้งงงง!!!!

"พวกมึงทำงานกันประสาอะไร ทำไมปล่อยให้น้องสาวกูหายไป" อนาวินเพิ่งทราบข่าวจากบอดี้การ์ดของน้องสาวว่าเธอหนีกลับมาประเทศไทย

"ผมจะรีบส่งคนไปตามหาคุณหนูครับนาย"

"เออ พวกมึงรีบหาน้องสาวกูให้เจอก่อนที่กูจะยิงกระบาลพวกมึงทิ้ง"

"ครับนาย" สิงหารับคำสั่งแล้วรีบสั่งลูกน้องออกตามหาคุณหนูเหม่ยอิงทันที

อนาวินรักและห่วงใยเหม่ยอิงมาก ตั้งแต่มารดาจากไปด้วยน้ำมือของศัตรูทางธุรกิจ น้องสาวก็เหลือเพียงแค่เขาและบิดาที่คอยดูแล เธอถูกส่งตัวกลับไปอยู่ฮ่องกงบ้านเกิดของมาดามเหม่ยหลินผู้เป็นมารดา เพื่อไม่ให้ศัตรูรอบตัวใช้เธอเป็นจุดอ่อนและมีจุดจบเหมือนมารดา

'คุณดูมีความสุขดีนะครับ รีบกอบโกยความสุขเข้าไว้ละครับ'

จู่ๆคำพูดของอันเดรสก็ลอยเข้ามาในโสตประสาท เขาได้แค่หวังว่ามันจะไม่ใช้เหม่ยอิงเป็นเหยื่อแก้แค้นเขาหรอกนะ

"สิงหา ช่วยส่งคนไปจับตามองอันเดรสให้ด้วย ฉันสงสัยว่ามันจะเป็นคนเอาตัวเหม่ยอิงไป"

"ครับนาย"

'ขอให้น้องพี่ปลอดภัยด้วยเถอะ ม๊าช่วยปกป้องน้องด้วยนะครับ'

@เช้าวันต่อมา

อาการมึนศีรษะและความบอบช้ำของร่างกายตอบคำถามเธอได้เป็นอย่างดีว่าเมื่อวานเธอถูกมัจจุราชทำร้ายรังแกอย่างป่าเถื่อน ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ เธอแทบจะไม่รู้ถึงสาเหตุของมันว่าเขาทำไปทำไม

แกร็ก~

เสียงเปิดประตูเข้ามาภายในห้องทำให้เหม่ยอิงรีบหลับตาปี๋ด้วยความกลัว เธอยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับเขาตอนนี้ ภาพความเลวร้ายยังตอกย้ำเธออยู่ทุกลมหายใจเข้าออก

ปัง!

เสียงปิดประตูดังขึ้นทำให้เหม่ยอิงโล่งใจอีกครั้ง เขาคงออกไปแล้วสินะ

"หึ ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นมาทำงานซะเหม่ยอิง" น้ำเสียงดุดันดังก้องอยู่ข้างหูจนเธอสะดุ้งตกใจ

"...!!!..." มะ..มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน

"ลูกไม้ตื้นๆของเธอทำอะไรฉันไม่ได้หรอก" มือหนากระชากเรียวแขนเล็กจนลุกขึ้นมาจากเตียงนอนคับแคบอย่างทุลักทุเล เพราะเธอยังเจ็บตรงใจกลางความเป็นสาวอยู่ไม่น้อย

"ฉันจะกลับบ้าน!" เอาสิ เธอไม่ใช่คนยอมคนเหมือนกันนะ หมอนี่มีสิทธิ์อะไรมากักขังเธอไว้แบบนี้

"เลิกคิดเรื่องนี้ไปได้เลยเหม่ยอิง เธอต้องอยู่ชดใช้แทนพี่ชายสารเลวของเธอจนกว่าฉันจะพอใจ"

"ฉันต้องการรู้ว่าเฮียวินทำอะไรให้คุณไม่พอใจ" เธอถามอย่างไม่ยอมแพ้

พรึ่บ~

"ดูซะให้เต็มตา!!!" อันเดรสโยนซองเอกสารที่มีรูปภาพระหว่างเมเบลและอนาวินให้เธอดู

"แค่รูปภาพแค่นี้ทำให้คุณโกรธเฮียวินมาขนาดนั้นเลยหรอ"

"ถ้าไม่ใช่เพราะมันไม่รับผิดชอบลูกในท้องของเมเบล น้องกับหลานของฉันคงไม่ต้องตาย" อันเดรสพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แววตากลับมีความเศร้าแฝงอยู่

"มะ..ไม่จริง เฮียวินไม่ใช่คนแบบนี้" เหม่ยอิงไม่มีวันเชื่อว่าพี่ชายจะเป็นคนเลวร้ายถึงขนาดทอดทิ้งลูกเมียแบบนี้ หมอนี่ต้องเข้าใจผิดแน่ๆ

"หึ มันหลอกใช้ความรักความไว้ใจของเมเบลเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง พี่ชายเธอมันเลว!!!"

"ไม่จริง! เฮียวินเป็นคนดี คุณใส่ร้ายพี่ชายฉัน" เหม่ยอิงเถียงอย่างไม่ยอมแพ้

"ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันฆ่ามันให้ตาย ก็อยู่ชดใช้จนกว่าฉันจะพอใจสิ"

"ตกลง ฉันจะหาทางพิสูจน์ความจริงเรื่องนี้ให้เฮียวิน ถ้าความจริงออกมาว่าเฮียวินไม่ผิดแล้วคุณจะต้องเสียใจ"

"ฮ่าๆ ละเมออยู่รึสาวน้อย" ร่างสูงปลดเข็มขัดออกจากกางเกงด้วยท่าทางคุกคามจนหญิงตาเบิกตากว้างตกใจ

"ทะ..ทำอะไรของคุณ"

"ทำงานของเธอสิ อย่าคิดว่าฉันไม่กล้ากำจัดพี่ชายสารเลวของเธอ" อันเดรสดึงกางเกงสแล็คตัวแพงลงจนตัวตนแข็งขึงดีดเด้งออกมาโชว์หราอยู่ตรงหน้าเธอ

"ทำงานอะไร ฉะ..ฉันไม่เข้าใจ" ถามทั้งที่เดาออกอยู่แล้วว่าคงไม่พ้นเรื่องอย่างว่า

"อยากเป็นเมียฉันคนเดียว หรือลูกน้องของฉันทั้งหมดเลือกมา!" ตัวเลือกของเขาช่างเห็นแก่ตัวสิ้นดี

"คะ..แค่คุณคนเดียว" แค่นี้เธอก็ขยะแขยงตัวเองมากพอแล้ว

"งั้นก็จัดการมันสิ" พูดพลางจ่อแกนกายใหญ่ยาวมาที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างบังคับ

ปากเล็กค่อยๆครอบครองลำเอ็นเข้าไปในปากอย่างจำทน เธอดูดดึงมันตามความรู้สึกจากส่วนลึก ยิ่งเห็นอันเดรสทำหน้าเคลิบเคลิ้มเธอยิ่งดูดกลืนมันเข้าไปลึกจนเกือบสุดความยาว

"โอ้ววว ...อ๊าาาา..เสียวเป็นบ้า" อันเดรสครางไม่เป็นศัพท์ ไม่คิดว่าเหม่ยอิงจะมอบความสุขสมให้เขาได้ขนาดนี้ ถ้าไม่ได้เป็นคนเปิดซิงเธอเขาคงคิดว่าเธอผ่านสนามรบมาไม่น้อย คนอะไรวะปากนุ่มเป็นบ้า

อ่อก! อ่อก! อ่อก!

มือหนากดศรีษะเธอไว้แล้วกระแทกเข้าไปจนสุดลำจนเหม่ยอิงแทบอยากจะอาเจียน

อ่อก! อ่อก! อ่อก!

อันเดรสยังคงสนุกและตื่นเต้นเขาเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นจนกระทั่งปลดปล่อยลาวาขาวขุ่นเข้าปากเธอจนมันไหลเปรอะเปื้อนมาถึงมุมปาก

'เซ็กซี่ชิบหาย'

"แค่กๆ แค่กๆ" เหม่ยอิงสำลักน้ำคาวจนหน้าดำหน้าแดง เธอรังเกียจเขาที่สุด แต่เธอก็ไม่สามารถปล่อยให้เขาทำร้ายพี่ชายเธอได้ ถ้าเธอยอมอยู่ชดใช้แทนเฮียวินที่นี่อาจจะยุติความแค้นครั้งนี้ลงก็ได้ ในเมื่ออยากให้อยู่นักเหม่ยอิงคนนี้จะจัดให้

"ถ้าไม่อยากให้ไอ้อนาวินต้องช้ำใจที่เห็นน้องสาวมาเป็นเมียศัตรู คืนนี้ขึ้นไปหาฉันบนตึกด้วย" อันเดรสดึงกางเกงขึ้นมาสวมใส่เตรียมตัวจะออกจากห้องไป

"ดะ..เดี๋ยวก่อนคุณอันเดรส ฉันยังไม่หายเจ็บเลยค่ะ"

"เรียกฉันว่านายท่านเหมือนสาวใช้คนอื่นๆ เธอจะเจ็บหรือไม่เจ็บมันคงไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน" พูดทิ้งท้ายไว้ให้คนฟังเจ็บใจเล่นแล้วปิดประตูเสียงดัง

"หึ่ยยย นายท่านมัจจุราชละสิไม่ว่า ป่าเถื่อนที่สุด!"

ร่างบางของเหม่ยอิงรีบพยุงตัวเองลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เธอจะต้องหาทางติดต่อเฮียวินให้ได้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"นี่ชุดของเธอ นายท่านให้เอามาให้" สาวใช้ในชุดยูนิฟอร์มส่งเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เธอ

"ชุดอะไร เอ่อ เธอ..?"

"ฉันชื่อพิกุล ส่วนชุดก็แบบฟอร์มของที่นี่เองแหละ เธอรีบไปเปลี่ยนเถอะคุณจันทร์หัวหน้าแม่บ้านรออยู่"

"ขอบใจจ๊ะพิกุล" ไม่นานเหม่ยอิงออกมาในชุดยูนิฟอร์มสีกรมท่า ให้ตายสิเหมือนชุดคอสเพลย์ชะมัด

______________________