บทที่2.คำสัญญา 1/2

ชายหนุ่มอายุ32ปี เขาเป็นหนุ่มเต็มตัวฟรองซัวร์ผ่านผู้หญิงมาเยอะแยะจนเบียขี้เกียจำ แต่ะละคนที่เข้ามาต่างก็หวังชื่อเสียงเงินทอง ที่ฟรองซัวร์สามารถเนรมิตให้ได้ แต่ถ้าถามถึงเรื่องหัวใจ เบียก็ไม่เคยเห็นว่าผู้หญิงคนไหน จะสามารถคว้าหัวใจของเจ้านายหนุ่มไปครองได้สักคน เพราะเขาดูยาก และยังไม่เคยมีใครทำให้ฟรองซัวร์สนใจได้เกินกว่าสามวัน

“เมรีๆ คุณโซเฟียให้ไปพบที่ห้องสมุดจ้ะ” เบียเจอเมรีในห้องครัวจริงๆ ขนาดเธอแต่งตัวธรรมดา ก็ยังไม่สามารถข่มความงดงามสมวัยของเมรีลงได้ จนเบียแอบเป็นห่วงเมรีอยู่ในใจไม่ได้

“คุณโซเฟียอยากพบเมรีทำไมคะ ไม่รู้ว่าเมรีไปทำอะไรให้คุณโซเฟียขัดตาหรือเปล่า?” เมรียิ้มแหยๆ กลัวกับการที่ต้องไปพบกับประมุขของคฤหาสน์มาร์เซย์

“ไปเถอะน่าเดี๋ยวคุณโซเฟียรอนาน” เบียกล่าวเร่ง ให้เมรีรีบขึ้นไปพบเจ้านายเร็วๆ หญิงสาววางงานในมือเดินคอตกขึ้นไปบนตึกใหญ่ มีสายตาเป็นห่วงมองตาม เพราะโซเฟียคงสังเกตเห็นแววตาแปลกๆ ของบุตรชายที่มีต่อเมรี ประกายสายตาแบบนั้นคนเป็นแม่ก็คงอดกลัวไม่ได้ ฟรองซัวร์ถูกฝึกมาอย่างหนัก เขาเก็บอาการได้ดีเสมอมา ไม่น่าเชื่อว่าเมรีที่ไม่มีอะไรดึงดูดจะทำได้ หล่อนแค่อ่อนเยาว์ แรกแย้มคุณสมบัติแค่นั้น ไม่น่าทำให้ฟรองซัวร์หลุดพิรุธออกมาจนทุกคนจับได้

เมรีเดินเข้าไปในห้องสมุดด้วยกริยาสำรวม โซเฟียจิบน้ำชาระหว่างรอ

“นั่งสิ ฉันมีเรื่องที่ต้องตกลงกับเธอ” โซเฟียกล่าวเสียงเคร่ง เมรี จึงทรุดนั่งบนพื้น เธอก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาดุดันของโซเฟีย

“เธอมีคู่รักหรือยัง?” โซเฟียถามใจความสำคัญที่นางต้องการรู้

เมรีเงยหน้ามองสบตาโซเฟีย “เมรีไม่มีคู่รักค่ะ”

ภาพฟรองซัวร์ผุดขึ้นมาในใจผิวแก้มร้อนวูบ ก่อนจะสลดลง เมื่อตระหนักถึงความเป็นจริง เธอทำได้แค่แอบมองฟรองซัวร์อยู่ห่างๆ มันเป็นความเพ้อฝันที่ไม่มีทางเป็นจริง

“ลูกชายฉันเป็นหนุ่มเนื้อหอม เขามีสาวๆ ไม่เคยขาด ฉันไม่ต้องการให้เชื้อสายของมาร์เซย์ไปเกิดในเชื้อสายต่ำต้อย จนทำให้เสื่อมเสียมาถึงฉัน ถ้าแค่เป็นของขบเคี้ยวเล่นๆ ยามว่างน่ะไม่เป็นไร ที่สำคัญเธออย่าได้เผยอ หรือบังอาจ อย่าได้คิดว่าฉันจะยอมรับเธอ อย่าคิดกอบโกยอะไรจากมาร์เซย์เลย จงรับไว้เท่าที่ฉันให้ได้เถอะ ที่สำคัญเธอควรอยู่ห่างๆ ฟรองซัวร์ไว้” โซเฟียกำชับ นางมองหญิงตรงหน้าด้วยแววตาดูแคลน

“หรือถ้าลูกชายของฉันต้องการเธอขึ้นมาจริงๆ อย่าได้คิดจับเขาเป็นอันขาด ฉันได้แต่หวังว่าข้าวแดงแกงร้อนที่เธอกินเข้าไปทุกวัน จะทำให้เธอสำนึกถึงบุญคุณของมาร์เซย์บ้าง” โซเฟียหยามหยัน พร้อมกับทวงบุญคุณ นางขอคำสัญญาจากเมรี ผู้หญิงด้อยค่าในความรู้สึกของโซเฟีย

เมรีตกใจ!! คำพูดถากถางดูแคลนเธอไม่มีชิ้นดี เธอรู้สึกเหมือนถูกโซเฟียตบจนหน้าสะบัด เจ็บจี้ดๆ ในใจ เพราะถ้อยคำปรามาสของหญิงสูงศักดิ์ตรงหน้า เธอน้อยใจในความต้อยต่ำของตัวเอง แต่ก็มีคำค้านในใจ ผู้ชายเพียบพร้อมอย่างฟรองซัวร์ หรือจะมองเด็กกะโปโลอย่างเธอ ในเมื่อรอบๆ กายของเขาล้วนแล้วแต่มีผู้หญิงสูงศักดิ์ ดารานางแบบสาวสวยเด่นดังหลายๆ คน

“เมรีสัญญาค่ะ” เมรีรับคำเสียงหนัก เธอก้มหน้าลง ซ่อนรอยน้ำตาไว้ เจ็บจี๊ดในใจที่โต้เถียงไม่ได้

“ดี! ฉันหวังว่าเธอจะปฏิบัติตามคำพูดของตัวเอง แบบไม่มีเล่ห์เหลี่ยมอะไร”

“...” เมรีร้องไห้เงียบๆ น้ำตาหยดเพราะแรงบีบคั้น ยอมรับความเจ็บช้ำไว้ในใจโดยไร้หนทางต่อสู้

“อย่าลืมสัญญาที่เธอบอกฉันไว้ล่ะ ฉันจะทำไม่รู้ไม่เห็นจนกว่าเธอจะเรียนจบ” โซเฟียยิ้มหยัน นางโบกมือไล่หลังพอใจกับคำตอบของหญิงต้อยต่ำตรงหน้า

เมรีจมอยู่กับกองน้ำตาที่ไหลนองใบหน้า นึกน้อยใจโชคชะตาที่กำหนดให้เธอเกิดมาต้อยต่ำ ยกปาดคราบน้ำตาลวกๆ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ เธอคลานเข้าไปหลบอยู่หลังโต๊ะตัวใหญ่ ตอนนี้ยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับใคร

“เธอเข้าไปทำอะไรตรงนั้นเมรี?” ฟรองซัวร์ถาม เขาทันเห็นใครบางคนหลบไปอยู่หลังโต๊ะพอดี