บทที่1.เมรี ประภาเกียรติกุล 2/3

เมรีนั่งพับเพียบอยู่ที่พื้นพรม ใบหน้าก้มต่ำ เพราะยังจมอยู่ในห้วงความทุกข์ เสียงฝีเท้าหนักๆ เดินมาหยุดอยู่ไม่ไกล พร้อมกับเสียงทุ้มๆ ที่ดังขึ้น

“เธอเป็นลูกสาวซาร่าเหรอ อายุเท่าไหร่ล่ะ” เสียทุ้มเป็นกังวานถาม และมีท่าทีรอคอยคำตอบ

แรกพบ...ยามสบนัยน์ตากับฟรองซัวร์ บุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลมาร์เซย์ ซึ่งเมรีได้ยินชื่อเสียงมาเป็นเวลานาน จากคนรับใช้ในคฤหาสน์นั่นแหละ เขาเป็นผู้ชายที่มีรูปโฉมงดงามประหนึ่ง เปี่ยมล้ำไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้าม เพียงแค่สบนัยน์ตาคมเข้มคู่นั้น ดวงตาสีเขียวมรกตจัดจ้า สะกดให้เมรีหลงวนอยู่ในบ่วงมนตรา ยอมสยบอยู่ในอุ้งมือของจอมมารอย่างฟรองซัวร์ แค่ชายหนุมปรายตามอง เมรีรู้สึกร้อนรุ่มตั้งแต่ปลายเส้นผมจรดปลายนิ้วเท้า รู้สึกหวิววูบในอก ร่างกายเบาหวิวลอยคว้าง ตกอยู่ในมนต์สะกดของผู้ชายสมบรูณ์แบบอย่างฟรองซัวร์นั่นเอง

ฟรองซัวร์ ตกตะลึงในความเย้ายวน ของสาวแรกแย้มเขามองเห็นเส้นเลือดฝาดบริเวณแก้มสีชมพูระเรื่อ เขาได้กลิ่นความบริสุทธิ์โชยเข้าจมูก จนอยากดมพิสูจน์ความหอมจากกายสาว หัวใจสั่นกระตุก มองริมฝีปากอิ่มสีแดงสดตาปรอย เมรีตัวบางเมื่อเทียบกับร่างกายใหญ่โตของตนเอง ชายหนุ่มกวาดตาตั้งแต่เรือนผมดำสนิทยาวคลอเคลียไหล่พวงผมเรียบลื่นนุ่มนวลเป็นประกายเงางามน่าลูบไล้ ลำคอเรียวระหงกับอกอวบอิ่มที่ดูจะใหญ่เกินตัว เมื่ออยู่บนเรือนกายโปร่งบาง เอวคอดกิ่วกับสะโพกผายที่ทำให้ฟรองซัวร์รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันทีแค่เพียงปรายตามอง เปลือกตาหลุบลงปิดประกายตาที่ร้อนแรงขึ้นมา เขาผ่อนลมหายใจช้า รับรู้ถึงความร้อนผ่าวที่พ่นออกทางปลายจมูก หญิงตรงหน้าเรียกเลือดหนุ่มให้ลุกโพล่งขึ้นมาได้ง่ายๆ แล้วถ้า…ฟรองซัวร์ถอนใจแรงๆ เขาขยับตัวผ่อนคลายความอึดอัด

แค่คิดว่าได้ครอบครองหญิงตรงหน้า ฟรองซัวร์ก็แทบสำลักความสุขเสียแล้ว

“เมรีอายุ23 ปีค่ะ” เมรีตอบและก้มหน้าหลบสายตาคมดุ

เธอเคยแต่ได้ยินชื่อของฟรองซัวร์ เขาเป็นทายาทมาร์เซย์ แต่เมรียังไม่เคยเห็นตัวจริงตัวเป็นๆ เธอได้แต่แอบมองอยู่ไกลๆ ด้วยความเจียมตัว ตระกูลมาร์เซย์เป็นเจ้าของแบรนด์เนมเสื้อชื่อดังติดอันดับต้นๆ ในวงการแฟชั่น ผู้กุมบังเหียนคือฟรองซัวร์ หนุ่มรูปงาม ผู้มากความสามารถคนนี้เอง

“เรียนจบแล้วหรือยังล่ะ ซาร่าเคยบอกไว้น่ะว่าเธอกำลังเรียนอยู่” ฟรองซัวร์กลั้นใจถาม เขาข่มความรู้สึกรุ่มร้อน และเริ่มคิดหาวิธีครอบครองหญิงตรงหน้า

“ยังค่ะ เหลืออีกสองเดือนเมรีก็จะจบแล้วค่ะ” เมรีตอบเสียงสั่นพร่า

“งั้นรึ แล้วเธอจะทำไงต่อล่ะ ซาร่าไม่อยู่แล้วแบบนี้” ฟรองซัวร์กระหยิ่มในใจ เขาเห็นความเศร้าในดวงตาสาวน้อย ช่องทางที่จะได้ครอบครองสาวน้อยตรงหน้า ไม่น่าจะยาก… เมื่อเมรีไร้คนดูแล และคงไม่น่าจะรอดมือเขาไปได้ เมื่อนั่นคือสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการ ตาสีเขียวมรกตเปล่งประกายแรงโลด มีรอยยิ้มสมใจแต้มมุมปาก

“…” เมรีไม่ได้ตอบคำถาม น้ำตาไหลพรูหล่นลงหลังมือจนเปียกชุ่ม ชายหนุ่มยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

“เช็ดซะ ฉันไม่ชอบน้ำตาผู้หญิง เธออยู่ที่นี่ต่อจนกว่าจะเรียนจบก็ได้ ฉันจะออกค่าใช้จ่ายที่เหลือให้เอง ถือว่าตอบแทนซาร่า ที่คอยดูแลฉันอย่างดีมาตลอด” เมรีเงยหน้ามองชายสูงศักดิ์ตรงหน้าด้วยความซาบซึ้ง ชื่นชม

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ” เมรียกมือไหว้ปรกๆ เอ่ยขอบคุณเสียงพร่า ยกผ้าเช็ดหน้าหอมอ่อนๆ เช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าอย่างยินดี เธอฝืนยิ้มให้เจ้านายของแม่ ทั้งที่ริมฝีปากอิ่มยังสั่นระริกเพราะกลั้นเสียงสะอื้นไว้ มันเป็นน้ำตาแห่งความยินดี ยังมีคนใจดีเมตตาตนเอง

“ฉันหมดธุระกับเธอแล้วล่ะ เธอกลับไปเถอะ ไว้เธอเรียนจบเมื่อไหร่เราค่อยมาคุยกันถึงเรื่องนี้อีกที” ฟรองซัวร์อนุญาตให้เมรีกลับไปพัก เขาหลุบเปลือกตาลงปิดบังประกายตาร้อนแรง