ตอนที่ 2 สูญเสียและเริ่มต้น

ศศิรญามองคนพวกนั้นด้วยสีหน้าลังเล ก่อนตัดสินใจเดินตามพวกเขาไปเงียบๆ หล่อนมาถึงรถตู้สีขาวแล้วขึ้นนั่งมันเคลื่อนไปตามเส้นทาง เวลาผ่านไปไม่นานรถตู้คันใหญ่เลี้ยวเข้ามาภายในรั้วบ้าน รถจอดเทียบหน้าคฤหาสน์หล่อนลงจากรถแล้วกวาดสายตามอง ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ว่ายายรู้จักเศรษฐีร่ำรวยขนาดนี้ ศศิรญาเริ่มหวั่นใจเสียแล้ว

“เชิญด้านในครับ” บอดี้การ์ดเขาบอกแล้วผายมือ หล่อนพยักหน้าแล้วก้าวตาม

หญิงสาวเดินไปตามทางหินอ่อนที่ถูกขัดทำความสะอาดอย่างดีจนเป็นมัน สองเท้าก้าวเดินตามและหยุดที่ห้องรับแขก หล่อนยืนหน้าห้องไม่กล้าก้าวเข้าไป มองเห็นชายชรานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“เข้ามาสิ”

หล่อนก้าวเข้ามาแล้วทรุดลงพับเพียงกับพื้น ไม่อยากนั่งโซฟาราคาแพงให้เลอะ หล่อนเกรงถูกตำหนิ

“นั่งบนโซฟาเสียสิ จะนั่งกับพื้นทำไม” ชายพิการบอก

“ค่ะ” หล่อนรับคำแล้วทำตาม

เขาช้อนสายตามองหล่อนแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มันเป็นความรู้สึกสงสาร รู้สึกผิด และเสียใจ ทุกอย่างเป็นเพราะเขา ทำให้ศศิรญาพบชีวิตอันแสนอาภัพเช่นนี้

“ฉันชื่อธานุภาพ” ชายพิการยิ้มบางๆ ไม่อยากให้อีกฝ่ายเกร็ง “เธอคงสงสัยใช่ไหมว่าฉันพาเธอมาที่นี่ทำไม”

คนถูกถามพยักหน้าช้าๆ

“ยายอิ่มเป็นผู้มีพระคุณของฉัน ยายอิ่มเป็นคนช่วยชีวิตฉันไว้จากอุบัติเหตุ ฉันอยากจะตอบแทนยายอิ่มแต่ยายอิ่มไม่ต้องการ จนกระทั่งยายอิ่มโทรมาหาฉัน และอย่างที่เธอเห็นยายอิ่มต้องการให้ฉันดูแลหลานสาวให้” ธานุภาพบอกความจริงให้หญิงสาวฟัง

ริมฝีปากเม้มแน่นเพื่อพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา มือบางสั่นเทาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ทำไมยายไม่บอกหล่อนสักคำว่าเป็นอะไร ทำไมยายถึงได้ใจร้ายแบบนี้

“เธออย่าโกรธยายเลยที่ไม่บอกความจริงกับเธอ เรื่องราวต่างๆ บางครั้งมันซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบายได้ แต่สิ่งเดียวที่เธอควรรู้ศศิรญา ยายอิ่มรักเธอมาก”

หล่อนไม่อาจอดทนเก็บน้ำตาไว้ได้อีก ใบหน้าเรียวสวยก้มลง ไหล่มนสั่นเทา พยายามเก็บกลั้นเสียงสะอื้นแต่ไม่อาจกักเก็บหยาดน้ำตา ทำไมจะไม่รู้ว่ายายรักหล่อนมากเพียงใด แต่ที่ไม่เข้าใจทำไมยายต้องปิดบังด้วย หล่อนรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ตอบแทนพระคุณที่ยายคอยเลี้ยงดูมา

ธานุภาพมองหญิงสาวด้วยความสงสาร หล่อนคงงเจ็บปวดมากกับการจากไปของยาย เพราะเหลือยายเป็นญาติเพียงคนเดียว เขาเองคงทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ หล่อนดูเป็นคนเรียบร้อย เจียมเนื้อเจียมตัวและหน้าตาสะสวย ดูสะอาดตา ชั่วขณะความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา หากศศิรญาเป็นสะใภ้คงดี เพราะเขาไม่อยากได้ผู้หญิงที่บุตรชายควงอยู่ด้วยทุกวันนี้

“ศศิรญา... ฉันต้องการให้เธอมาเป็นเจ้าสาวของลูกชายฉัน” ชายชราโพลงออกมา

หญิงสาวชะงักเงยหน้าสบตา ให้หล่อนเป็นเจ้าสาวลูกชายของเขา เป็นไปไม่ได้หรอก เราสองคนไม่รู้จักกันเสียด้วยซ้ำไป

“หมายความว่ายังไงคะ?” หญิงสาวถามด้วยสีหน้ากังวล

“ก็อย่างที่ฉันบอก ฉันต้องการให้เธอแต่งงานกับลูกชายของฉัน”

“คงไม่ได้หรอกค่ะ ญา... ยังไม่พร้อม แล้วอีกอย่างงานศพยายญาก็ยังไม่ได้จัดการอะไรเลยค่ะ” หล่อนรีบปฏิเสธ

ไม่อยากให้เขาเสียความรู้สึก เหตุผลสำคัญคือนิสัยใจคอบุตรชายคุณธานุภาพเป็นเช่นไรนั้นหล่อนไม่รู้ เขาอาจไม่ชอบให้ถูกบังคับก็ได้

“ฉันไม่ได้ให้เธอแต่งตอนนี้สักหน่อย ให้เธอได้เจอกับเจ้าธานต์เสียก่อนแล้วทำความรู้จักกัน ตอนนั้นค่อยแต่งกันก็ได้”

ศศิรญารู้สึกใจชื่นขึ้นมาเล็กน้อย แต่อย่างไรหล่อนก็ไม่อยากแต่งงานกับบุตรชายเขา ในความคิดบางทีชายคนนั้นอาจคิดว่าหล่อนหมายจะจับเพราะฐานะทางบ้านเอาเสียมากกว่า แต่ทว่าหล่อนก็ไม่กล้าเอ่ยปากปฏิเสธในตอนนี้ ให้คุณธานุภาพรู้เองดีกว่า ว่าตัวหล่อนและลูกชายของเขาเข้ากันไม่ได้

“ค่ะ คุณธานุภาพ” หล่อนรับคำเสียงแผ่ว

“ต่อไปนี้ก็อยู่ที่นี่ให้สบายใจเถอะนะ มีเรื่องอะไรก็บอกฉันได้ไม่ต้องเกรงใจ”

“ค่ะ”

หล่อนมองคุณธานุภาพด้วยความซึ่งใจ งานศพยายเขาช่วยดูแลให้เรียบร้อยแล้ว แถมยังให้อยู่อาศัยในบ้าน คงไม่มีใครใจดีกับหล่อนเช่นนี้อีกแล้ว

“ตอนนี้ไปพักผ่อนเถอะศศิรญา เดี๋ยวจะให้สอางค์มันพาไปก็แล้วกันนะ”

สอางค์สาวใช้เก่าแก่ประจำบ้าน รีบเดินออกมาตามเสียงเรียกของธานุภาพ สาวใช้ก้าวนำหล่อนสู่ชั้นบนของบ้าน

“ห้องนี้ล่ะค่ะ ที่เป็นห้องของคุณ” สาวใช้บอก

“ขอบคุณมากนะคะ” หญิงสาวบอกแล้วยกมือไหว้

“โอ้ย! คุณคะไม่ต้องมาไหว้สอางค์หรอกค่ะ สอางค์เป็นแค่คนใช้”

“คนใช้ก็คนค่ะ ญายกมือไหว้เพราะพี่สอางค์อายุมากกว่าญาค่ะ อย่าคิดมากเลยญาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะสูงส่งกว่าใคร และต่อให้พี่ห้ามญาไม่ให้ไหว้พี่ยังไงญาก็จะไหว้อยู่ดีละคะ” ศศิรญาบอกความคิดตัวเองกับสอางค์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

สอางค์นึกพอใจในตัวหญิงสาว พอรู้มาว่าเจ้านายของบ้านต้องการอุปการะผู้หญิงคนนี้ แถมยังหมายมาดตำแหน่งว่าที่สะใภ้ หล่อนคิดว่าบางทีอาจหยิ่ง แต่ที่ไหนได้กลับเรียบร้อย รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน หากเป็นนายคนใหม่คงใจดีกับคนใช้อย่างพวกหล่อน

“งั้นสอางค์ขอตัวก่อนนะคะ”

“จ้ะ”

ร่างบางเดินเข้าไปในห้องกวาดตาสำรวจ ห้องที่ทาด้วยสีชมพูอ่อนตกแต่งด้วยม่านลูกไม้สีขาวนวล โต๊ะเครื่องแป้งสีชมพูอ่อน แม้กระทั่งตู้เสื้อผ้าและเตียงนอน มันถูกทำขึ้นมาเพื่อผู้หญิงโดยเฉพาะ ยายของหล่อนคงจะบอกกับธานุภาพไว้นานแล้วสินะเขาถึงได้เตรียมการไว้อย่างดีขนาดนี้ ร่างบางก้าวยาวชิดริมหน้าต่างแล้วเปิดมันออกแหงนมองข้างบนฟ้า

“ถ้ายายอยู่บนนั้น... ญาอยากให้ยายรู้ว่าญารักยายมากนะคะ” หญิงสาวเอ่ยกับท้องฟ้าราวกับต้องการให้หญิงชราได้รับรู้