บทที่ 8

“สรุปพี่เข้าใจผิดไปเองสินะ งั้นเอาใหม่ เย็นนี้กอหญ้าให้โอกาสพี่เลี้ยงข้าวขอโทษนะครับ รับประกันว่าคราวนี้ไม่มีการถูกเนื้อต้องตัว ส่วนเรื่องเมื่อคืน พี่แค่เข้าใจอะไรผิดนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

“เอาไว้จะคิดดูอีกทีนะคะ” พายุไม่มีทางเลือก เขาขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอไว้ ก่อนจะเร่งเท้าก้าวเข้าร่วมการประชุม โดยไม่ลืมขอโทษเธออีกครั้งเรื่องเมื่อวาน

โชคดีที่การประชุมในวันนี้เป็นเพียงการเก็บรายละเอียดปลีกย่อย ส่วนการเจรจากับ ‘ชลวัฒน์’ หรือ ‘คราม’ เจ้าของฟาร์มมุกนั้นเสร็จเรียบร้อยไปตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อนแล้ว พายุจึงมีเวลาออกไปเดินเล่มริมทะเลตามลำพัง

เขาทำงานให้กับบริษัทแม่ที่ฝรั่งเศสนานกว่าสิบห้าปีและเริ่มเบื่อความวุ่นวายในกรุงปารีส จึงตัดสินใจขอเปลี่ยนบรรยากาศย้ายกลับมาที่เอเชีย นึกไม่ถึงว่าจะโชคดีได้กลับมายังบ้านเกิดเมืองนอนที่จากมานานถึงยี่สิบหกปี เขาจำได้ว่าตอนนั้นกรุงเทพฯ ยังไม่มีรถไฟฟ้าเสียด้วยซ้ำ

พายุถอนหายใจเมื่อนึกถึงคุณพ่อกับคุณแม่ลูกครึ่งฝรั่งเศสที่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน ลูกเสี้ยวอย่างเขาจึงถูกคุณยายพาบินข้ามน้ำข้ามทะเล ย้ายไปอยู่ที่ฝรั่งเศสตั้งแต่อายุยังไม่สิบสองปี เวลาผ่านไปนานเข้าภาษาไทยของเขาก็เริ่มไม่ค่อยแข็งแรง การพูดไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่การเขียนคงต้องใช้เวลาอีกมาก

หลังจากส่งอีเมลเหวี่ยงพนักงานในบริษัทเสร็จเรียบร้อยก็เกือบจะถึงเวลาดินเนอร์ พายุรีบส่งข้อความหาสาวสวยที่เขาตั้งใจว่าคว้ากลับไปนอนกอดที่ห้องพักสักสี่ห้าคืนก่อนกลับกรุงเทพฯ ไปเริ่มงาน ทว่าตำตอบที่ได้ทำให้เขาถึงกลับนิ่วหน้าจนคิ้วเรียวสวยคู่นั้นแทบจะชนกัน

⛈ PaYU⚡️ : สวัสดีครับ หิวข้าวหรือยัง?

?กอหญ้า? : ดีค่า กอหญ้าคงไปไม่ได้แล้ว เจ้านายเพิ่งสั่งงานมาน่ะค่ะ

⛈ PaYU⚡️ : …..

?กอหญ้า? : ขอโทษด้วยนะคะ

⛈ PaYU⚡️ : เอาไว้วันพรุ่งนี้ก็ได้ครับ พี่ยังอยู่อีกหลายวัน

?กอหญ้า? : ค่ะ

‘ถูกเท’ ศัพท์ใหม่ที่พายุเพิ่งจะรู้จักได้ไม่นานคงจะเหมาะกับสถานการณ์ตอนนี้มาก แต่คนระดับเขาไม่มีทางยอมรับความพ่ายแพ้ง่าย ๆ ในเมื่อไม่ได้น้องกอหญ้าคนสวยมานอนกอดอุ่น ๆ ตัวเลือกอื่น ๆ ก็มีเยอะแยะไป

มือเรียวกดส่งข้อความตามตัวสาวสวยที่จำไม่ได้ว่าเคยควงกันเมื่อสามหรือสี่วันก่อน แต่รอไม่ถึงนาทีเธอก็ตอบกลับมาว่าว่างและจะมาหาภายในหนึ่งชั่วโมง พายุรีบอ่านดูชื่อในไลน์เพื่อที่จะได้ไม่ทักผิดตัว เขามีปัญหาในการจำชื่อสาว ๆ โดยเฉพาะชื่อไทยที่มักจะตั้งกันยาว ๆ แปลก ๆ คงมีแต่กอหญ้าที่จำง่าย บอกครั้งเดียวก็ไม่ลืม

จูบครั้งเดียวก็ยังไม่ลืม…

“ครับน้องมินนี่ เดี๋ยวเจอกันที่บาร์ริมทะเลที่เดิมนะครับ” น้องมินนี่คือสาวสวยที่เพิ่งจะดื่มด้วยกันไปไม่กี่วันก่อน ผิวขาวและแน่นน่าบีบไปทั้งตัว

ความจริงพายุควรจะได้กอดน้องมินนี่แน่น ๆ ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน จนใจว่าเจ็ตแล็กเล่นงานจนต้องขอตัวกลับไปนอนพัก ปล่อยให้น้องต้องกลับบ้านไปแบบเหงา ๆ แต่วันนี้เขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำให้น้องต้องผิดหวังอีก ต่อให้ต้องปวดเอวปวดหลังยันเช้าก็ต้องยอม

“น้องมินนี่ขับรถมาเหนื่อยไหมคะ” พายุทักด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเกินจริง รู้ตัวดีว่าคราวก่อนพลาดที่ปล่อยให้น้องรอเก้อ และคราวนี้อาจจะต้องพยายามมากกว่าเดิมเป็นสองเท่า

“ไม่เหนื่อยเลยค่ะ มินนี่คิดถึงพี่พายุจะตายอยู่แล้ว ว่าแต่พี่พายุล่ะคะ คิดถึงมินนี่บ้างไหม” พายุยิ้มกริ่ม ชัดแล้วว่าไม่ต้องพยายามอะไรก็คงพาสาวสวยตรงหน้ากลับเข้าห้องไปออกกำลังกายบนเตียงได้

นักธุรกิจหนุ่มลูกเสี้ยวฝรั่งเศสไม่รอช้า สั่งเครื่องดื่มให้กับน้องมินนี่และตัวเอง โดยมีสายตาของบาร์เทนเดอร์ภูผามองแรงอยู่ไม่ไกล พายุยักคิ้วให้เบา ๆ แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้า ก่อนจะพยักพเยิดเรียกให้เข้าไปคุยกันเป็นการส่วนตัว

ทว่าพายุมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำและเรื่องที่ว่าก็คือการเผด็จศึกน้องมินนี่คนสวยที่ดื่มไวน์ขาวเย็น ๆ ไปเกือบสามแก้วแล้ว มือใหญ่วางลงบนต้นขาขาวจัดที่โผล่พ้นจากเดรสตัวสั้นจู๋ ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้ ๆ จนใบหน้าแทบจะแนบชิดกัน เขาพูดคำหวานไม่กี่ประโยค เธอก็หัวเราะคิกคักอย่างมีจริตและวางมือลงบนแผ่นอกหนาที่ได้จากการควบคุมอาหารและออกกำลังกายเป็นประจำ