บทที่ 15

“ถึงมองก็ไม่ได้ต่างจากบิกินีที่กอหญ้าใส่หรอกนะ แต่ยังไงพี่ก็ไม่มองหรอก พี่ไม่ได้หื่นอะไรขนาดนั้น” กอหญ้ายิ้มอาย ๆ ก่อนจะหันหลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อซ่อนอกอิ่มให้พ้นจากสายตาคนที่บอกแล้วว่าจะไม่มอง

พายุกลืนน้ำลาย…

ปากบอกว่าไม่ แต่ยังไงก็ต้องแอบมองอยู่แล้ว

ขนาดไม่ได้เห็นเนินนุ่มด้านหน้า ทว่าเห็นแค่แผ่นหลังเนียน ๆ ก็ทำให้อารมณ์หนุ่มพลุ่งพล่านจนน่าหงุดหงิด ไอ้คำว่าไม่ต่างจากบิกินีนั่นห่างไกลจากความเป็นจริงมาก เพราะบราเซียลูกไม้สีเนื้อของเธอมันช่าง…

เขากดความหื่นของตัวเองและควานหาสิ่งที่ต้องการจากกระเป๋าที่กอหญ้าทิ้งไว้บนเบาะ พอมองผ่านกระจกหลังก็เห็นว่าเธอเบี่ยงตัวน้อย ๆ ยามสวมเสื้อตัวหลวมของเขาและทรวงอกใต้บราเซียก็โผล่มาทักทายกันอย่างไม่ตั้งใจนัก

“Putain!” พายุสบถเบา ๆ รีบหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาวางไว้บนตัก ปิดบังหลักฐานที่กำลังขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ โดยไม่ลืมซ่อนของที่ขโมยไว้ในกระเป๋ากางเกง

“พี่พายุเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” กอหญ้าถามในขณะที่ปีนกลับมานั่งที่ว่างข้างคนขับ พลางลูบแขนของตัวเองเพราะยังไม่หายหนาว ก่อนจะใช้ผ้าผืนเล็กซับผมที่ยังเปียกอยู่เบา ๆ เธอยิ้มกว้างและเริ่มที่จะคลายความกังวล

พายุดูไว้ใจได้อย่างที่เขาพูดจริง ๆ

“พี่พายุไม่ได้เซตผมแล้วดูเด็กลงเยอะเลยนะคะเนี่ย” รอยยิ้มสดใสของเธอไม่ได้ช่วยให้อาการของพายุดีขึ้นเลยสักนิด

“นึกว่าจะบ่นว่าพี่หล่อน้อยลงซะอีก” เขาเสยผมตัวเอง เพราะทราบดีว่าทำท่านี้แล้วหล่อกระชากใจแค่ไหน

“กอหญ้าชมจริง ๆ นะคะ พี่พายุดูเหมือนอายุสามสิบต้น ๆ เอง ว่าแต่อายุเท่าไหร่แล้วคะเนี่ย”

“อายุสามสิบแปดแล้ว แต่หัวใจพี่ยังยี่สิบต้น ๆ อยู่เลยนะ”

“โห แก่กว่ากอหญ้าตั้งเยอะ แบบนี้ควรเรียกพี่อยู่ไหมคะเนี่ย” เธอหัวเราะคิกคักก่อนจะกดโทรศัพท์ดูภาพเปลือกหอยที่ถ่ายเอาไว้เมื่อช่วงบ่ายจนเกือบเย็น ในขณะที่หนุ่มหล่อข้าง ๆ กัดฟันกรอดเพื่อข่มอารมณ์ตัวเอง ไม่ให้ปล้ำสาวสวยที่รู้ชัดแล้วว่าเด็กกว่าที่คิดไว้มาก

ทว่ามองหน้าสาวน้อยกอหญ้าทีไร ไอ้ลูกทรยศก็ดันผ้าขนหนูเจ้ากรรมให้นูนเด่น และทางออกเดียวที่พายุพอจะทำได้ก็คือหลับตา ปล่อยให้เสียงฝนบวกกับแอร์เย็น ๆ กล่อมเขาให้งีบหลับไปในที่สุด

พอเวลาผ่านไปได้เกือบชั่วโมงฝนก็เริ่มจะเบาลงมาก กอหญ้าจึงสะกิดเรียกคนที่งีบหลับจนกรนเบา ๆ บอกว่าควรจะขับรถกลับโรงแรม เพราะตอนนี้ฟ้าก็มืดมาได้สักพักแล้ว

พายุขับรถเงียบ ๆ เขาทราบดีว่าผู้หญิงเอเชียดูอ่อนวัยกว่าอายุจริงมากหากเทียบกับสาวยุโรป แต่บุคลิกนิ่ง ๆ ของกอหญ้าทำให้เข้าใจไปได้ว่าเธอคือผู้ใหญ่ที่อย่างน้อยก็น่าจะอายุเกินยี่สิบเจ็ดปี ไม่ใช่สาวน้อยวัยยี่สิบสี่แบบนี้

แล้วทำไมต้องสนใจด้วย ยิ่งกินเด็กยิ่งเป็นอมตะไม่ใช่เหรอ!

“พี่พายุไม่สบายหรือเปล่าคะ ทำไมนั่งเกร็ง ๆ”

“พี่ไม่เป็นไร แค่ง่วงนิดหน่อยน่ะ” หลังจากขับรถฝ่าฝนเกือบสี่สิบนาที พายุที่เงียบมาตลอดทางก็พากอหญ้ากลับเข้าโรงแรม เมื่อร่างบางปะทะเข้ากับแอร์เย็นเฉียบบริเวณล็อบบี เธอก็กอดตัวเองแน่นเสียยิ่งกว่าเดิม

“ขอบคุณพี่พายุมากนะคะ อุตส่าห์ให้กอหญ้ายืมเสื้อ” เธอขอตัวอย่างสุภาพ ทว่าสุดท้ายก็ต้องนิ่วหน้าเพราะหนุ่มใหญ่ลูกเสี้ยวฝรั่งเศสเดินตามติดราวกับว่าพักอยู่ห้องเดียวกัน

“อยู่ชั้นนี้เหมือนกันเหรอครับ” พายุรีบแตะคีย์การ์ดและกดลิฟต์ก่อนที่เธอจะค้นอะไรในกระเป๋าได้ทัน เขาไม่ลืมเบี่ยงเบนความสนใจเพิ่มเติมด้วยการใช้มือทาบวัดไข้บนหน้าผากนูน แสดงความเป็นห่วงที่คนมากประสบการณ์เท่านั้นที่จะมองออกว่ากำลังหวังผลตอบแทน

“ตัวร้อนแล้วนะเรา ยังไงกลับห้องแล้วอย่าลืมกินยานะครับ” พายุแกล้งเดินนำไปอีกสามก้าว ห้องของเขาอยู่ถัดจากเธอแค่สองห้องเท่านั้น

ความจริงก่อนหน้านี้ก็อยู่วิลล่าติดชายหาดนั่นแหละ แต่พอสืบได้ว่ากอหญ้าอยู่ห้องไหน เขาก็รีบขอพนักงานเปลี่ยนเป็นห้องดีลักซ์ที่อยู่ชั้นเดียวกันและขอห้องที่ใกล้กับสาวน้อยที่สุดทันที

ลงทุนขนาดนี้แล้วยังไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป!