4

ราชันเห็นคนตัวเล็กบีบหัวตัวเอง คิ้วขมวดเข้าหากัน เลยกลัวจะยิ่งทำให้แย่ลง

“แล้วแบบนี้เราจะทำยังไงกับเธอดี ในเมื่อแม้แต่ชื่อก็ยังจำไม่ได้” ป้าแก้วถามเจ้านายเพราะเธอไม่รู้จะจัดการอย่างไร

“ก่อนอื่น ผมขอตั้งชื่อให้ใหม่เลยแล้วกัน เอาเป็นว่าชื่อปะการังแล้วกันแปลกดี ผมฝากป้าแก้วดูแลไปก่อนนะครับ ให้เธอนอนห้องที่อยู่ติดกับห้องของผม ไว้ให้หายดี เดี๋ยวเราค่อยมาคิดกันต่อ”

ราชันยังติดงานข้างล่างที่เขากำลังเรียนรู้จากพร้าว จึงขึ้นมาทักทายหญิงสาวแปลกหน้าแค่เพียงเท่านี้และรีบลงไป

“คนเมื่อกี้นี้ เขาเป็นเจ้าของเกาะ คนที่นี่เขาเรียกกันว่า นายหัวกัน แต่จริง ๆ เขาชื่อราชัน” ป้าแก้วแนะนำ

“ต่อไปนี้เธอชื่อปะการังนะ ดูแล้วเธอก็น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกชายฉัน มันชื่อเจ้าพร้าว เดี๋ยวคงไม่เจอกับมัน”

แม่บ้านของเกาะหรือจะถือได้ว่าเป็นแม่คนที่สองของราชัน รู้สึกถูกชะตาปะการัง อาจเป็นเพราะเธอไม่เคยมีลูกสาว เลยรู้สึกเห็นแล้วสงสารและเอ็นดู

“ที่นี่อยู่ไกลจากฝั่งมากไหมคะ” หญิงสาวอยากรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ตรงไหนของแผนที่ประเทศไทย

“ไกลเหมือนกัน จากนี่ไปฝั่งถ้านั่งเรือธรรมดาก็เกือบสามชั่วโมง ถามทำไมจะไปภูเก็ตเหรอ เริ่มจำอะไรได้แล้วหรือไง”

“เปล่าค่ะป้า ฉันแค่ถามเฉยๆ เพราะอยากรู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ไกลจากฝั่งมากแค่ไหน”

หญิงสาวเกือบเผลอตัว ทำให้โดนจับได้ว่าเธอแกล้งจำทุกอย่างไม่ได้

“ป้าไปทำกับข้าวก่อนนะ พวกไปเรือเตรียมจะออกไปหาปลากันแล้ว”

เมื่อถูกทิ้งให้นอนอยู่คนเดียวกลางบ้าน หญิงสาวก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่ ถ้าไม่เจอกับสองคนนั้น ป่านนี้เธอคงกลายเป็นศพไปแล้ว

ระหว่างที่โดนจับตัว เธอได้ยินพวกโจรคุยโทรศัพท์ เธอรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด ความแค้นมันฝังอยู่ในหัวใจ เมื่อไหร่ที่ร่างกายเธอหายดี เธอจะกลับไปแก้แค้นให้ได้

“หิวหรือยัง ไม่รู้ลอยคออยู่แบบนั้นมากี่วันแล้ว”

ราชันเสร็จจากเรื่องข้างล่าง ก็เดินขึ้นมาบนบ้านเพื่อคุยกับหญิงสาวแปลกหน้า ที่เขาตั้งชื่อใหม่ให้เธอเรียบร้อยแล้ว

“หิวแต่น้ำมากกว่าค่ะ”

นายหัวของเกาะค่อยๆพยุงปะหารังให้ลุกขึ้น ก่อนจะค่อยๆให้เธอจิบน้ำเกลือแร่ตามที่ลุงหมอสั่งและตามด้วยสมุนไพรต้ม

“ขอบคุณมากนะคะนายหัว ถ้าไม่ได้คุณฉันคงตายอยู่กลางทะเล” หญิงสาวพยายามยกมือไหว้ ทั้งที่แรงแทบจะไม่มี

“ไม่ต้องยกมือไหว้ก็ได้ ดูสิ มือไม้สั่นไปหมดแล้ว แล้วใครสอนให้เรียกผมว่านายหัว อ่อ...ป้าแก้วแน่ๆเลย”

ชายหนุ่มหัวเราะ ที่หญิงสาวที่นอนอ่อนแรงอยู่ตรงหน้าเขา เรียกเขาว่านายหัว ฟังจากสำเนียงการเรียกของเธอ ได้ยินแล้วก็ขำ เพราะดูคนเรียกจะไม่เคยปากเอาเสียเลย

“อยู่ที่นี่ไม่ต้องกลัวนะ ทุกคนบนเกาะเป็นคนดี เราอยู่กันแบบพี่ๆน้องๆ เกาะนี้ไม่ได้ใหญ่อะไร มีอะไรเราก็ช่วยกัน ไว้ให้หายดี ผมจะแนะนำให้ทุกคนรู้จักคุณนะ ปะการัง”

ทั้งคนเรียกชื่อและคนถูกตั้งชื่อให้ ต่างก็รู้สึกถึงความน่ารักของชื่อนี้ สำหรับปาฐิตาแล้ว การได้ชื่อใหม่ ก็เหมือนกับเธอได้เกิดใหม่อีกครั้ง