3

ลุงหมอสั่งความป้าแก้วไว้ ก่อนจะลงไปคุยกับนายหัวที่บริเวณใต้ถุนบ้าน

“เธอเป็นผู้หญิงแน่นอน แต่ผมคงโดนกล้อนมา ใบหน้าก็ปูดบวมน่าจะเกิดจากการถูกทำร้าย เราไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร ดีหรือชั่วก็ยังไม่รู้ นายหัวต้องปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก่อนนะครับ”

ราชันพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่ผู้ใหญ่ของเกาะบอก เพราะกลางท้องทะเลนี้ มีความชั่วและความหน้ากลัวของสังคมมืดอยู่ ทางที่ดีปิดเรื่องนี้ไว้ก่อน ภัยจะได้ไม่มาถึงเกาะ

2

เป็นคนใหม่

ธิดาได้รับทราบอาการของสามีจากนภา ที่อยู่เฝ้าเจ้านายอยู่ตลอดเวลา โดยที่ทางโรงพยาบาลจัดหาห้องไว้ให้

“นภาเธออยู่ที่นั่นแหละดีแล้ว เสื้อผ้าของเครื่องใช้ต่าง ๆ ฉันจะให้คนเอาไปให้นะ”

ธิดารู้สึกสบายใจที่สามีของเธอไม่รู้เรื่องอะไรอีกแล้ว ถ้ารอดมาก็จะเป็นเพียงผักที่หายใจไปวันๆ และตอนนี้คนเก่าคนแก่ของบ้าน ก็จะขอไปเฝ้าเจ้านายที่โรงพยาบาลเลย ทางยิ่งสะดวก

“งานเรียบร้อยดีใช่ไหม แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าอีนั่นมันตายแล้ว”

ลูกน้องที่ถูกจ้างให้จับตัวปาฐิตาไว้ โทรมาทวงค่าทำงาน ธิดาจึงอยากแน่ใจ ว่าลูกเลี้ยงของเธอไม่มีชีวิตอยู่แล้วแน่ๆ

“พวกผมทั้งตบทั้งตี จนสลบและอุ้มมันโยนลงทะเลแบบนั้น มีเหรอที่มันจะรอด ป่านนี้โดนสัตว์ทะเลกินจนใครมาเจอศพก็ไม่รู้แล้วว่าเป็นใคร”

พวกโจรเถื่อนที่ธิดาจ้างยืนยันในผลงานของตัวเอง เพราะพวกมันซ้อมปาฐิตาจนสลบขนาดนั้น มีหรือที่เธอจะฟื้นมาช่วยตัวเองกลางทะเลได้

ธิดายอมจ่ายเงินกว่าห้าล้านบาท เพื่อเป็นค่าจ้างในการทำลายเสี้ยนหนามของเธอในครั้งนี้

พ่อเลี้ยงสินชัยป่วยหนัก ปาฐิตาก็หายตัวไปอย่างลึกลับ ก็เหลือแต่เพียงธิดาคนเดียว ที่เป็นภรรยาถึงแม้จะไม่ได้ถูกต้องตามกฎหมาย เธอจึงเข้าดูแลธุรกิจทุกอย่างแทนสามีทันที

เครื่องเพชรที่เคยเป็นของแม่ปาฐิตา ก็ถูกนำออกมาขาย บางส่วนธิดาก็ส่งไปให้ลูกสาวที่ตอนนี้ทำงานอยู่ที่สิงคโปร์

มัทนาเธอบอกกับทุกคน ว่าทำงานอยู่ที่สิงคโปร์มีแต่ธิดาเท่านั้นที่รู้ว่าความจริง ว่าลูกสาวเธอไม่อยากกลับมาเมืองไทย เพราะเธอเรียนไม่จบ จึงเที่ยวเล่นรอเงินที่มารดายักยอกจากสามีใหม่ได้เท่าไหร่ก็ส่งไปให้ลูกสาวใช้

“ฟื้นแล้วเหรอคุณ” ป้าแก้วช่วยพยุงหญิงสาวที่กำลังทำท่ามึนงงให้ลุกขึ้น

“ที่นี่ที่ไหน” ปาฐิตามองไปรอบตัวไม่รู้สึกคุ้นกับอะไรเลย

“ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัว อยู่ใกล้กับภูเก็ต” ป้าแก้วตอบเท่าที่ตอบได้

“นายหัว เธอฟื้นแล้วนะ” แม่บ้านตะโกนเรียกเจ้านายที่กำลังทำงานอยู่ด้านล่างของบ้าน

“รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม” ราชันถามหลังจากเห็นป้าแก้วกำลังนำยาที่ลุงหมอสั่งให้ต้มไว้ให้เธอกิน

“ดีขึ้น แต่ที่นี่ที่ไหน แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน”

คำถามแรกปาฐิตาไม่รู้จริงๆ แต่คำถามหลังเธอจำทุกอย่างได้ แต่เธอตั้งใจที่จะเป็นคนที่สูญเสียความทรงจำเมื่อต้องอยู่ที่นี่

“ที่นี่เป็นเกาะของผม และผมก็เป็นคนช่วยคุณมาจากกลางทะเล ส่วนทำไมคุณถึงมาอยู่กลางทะเล ตรงนี้ผมไม่รู้”

ราชันเล่าในส่วนที่เขารู้ ให้หญิงสาวร่างบางที่กำลังทำท่าทางสับสนไปหมด

“แล้วคุณจำอะไรได้บ้าง ไหนลองเล่าให้ผมฟังบ้างว่าคุณเป็นใครมาจากไหน” เจ้าของเกาะเป็นฝ่ายถามบ้าง

“ฉันจำอะไรไม่ได้เลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองชื่ออะไร เป็นใคร แล้วมาจากไหน ”

หญิงสาวทำท่าทางจับหัวทั้งสองข้าง เหมือนพยายามคิดแต่ก็คิดไม่ออก

“ไม่รู้ก็คือไม่รู้ อย่าเพิ่งไปพยายามคิดตอนนี้ ร่างกายยังอ่อนเพลียอยู่ เดี๋ยวจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่”

ราชันเห็นคนตัวเล็กบีบหัวตัวเอง คิ้วขมวดเข้าหากัน เลยกลัวจะยิ่งทำให้แย่ลง