ตอนที่ 5 ระบบซูเปอร์มาร์เกตและตลาดสด

ตอนที่ 5

‘ใช่ขอรับ ผมสามารถได้ยินแม้แต่ความคิดที่อยู่ในใจลึก ๆ ของคุณ’

สิ้นเสียงของระบบ หม่าหนิงเซียนหันหน้าไปจ้องมองทางประตูทางเข้าอีกครั้ง เมื่อไม่เห็นว่ามีใครจะเข้ามารบกวน หญิงสาวจึงหันมาสนใจสิ่งที่เรียกตนเองว่าระบบต่อ

“แล้วข้าสามารถใช้งานระบบอย่างเจ้าได้อย่างไรบ้าง”

‘ก็ง่าย ๆ ขอรับไม่มีอะไรซ้ำซ้อน ระบบนี้ก็เหมือนกับตลาดสด หรือไม่ก็ซูเปอร์มาเกต ที่มีสินค้าทุกอย่างจากโลกยุคปัจจุบัน เพียงแต่คุณมีเงินก็สามารถนำมาแลกสินค้าของเราออกไปใช้ยังโลกมิติใหม่ได้’

“สุดยอดเลย”

หญิงสาวลืมตัวตบมือเสียงดังอย่างชอบใจ ไม่นึกไม่ฝันว่าเพียงแค่นึกถึงระบบในนิยายที่อ่านเล่น ๆ นางก็จะได้พานพบกับระบบในชีวิตจริง แบบนี้นางก็ไม่ต้องทนกินอาหารรสชาติแย่อีกต่อไปแล้ว

“รอสักครู่นะระบบ ข้าขอไปค้นหาสมบัติของร่างนี้ก่อน”

หม่าหนิงเซียนรื้อฟื้นค้นหาความทรงจำ ว่าเจ้าของร่างเก็บทรัพย์สินของมีค่าซ่อนเอาไว้ตรงไหน ก่อนจะก้าวเท้าไปตามความทรงจำที่พบเห็น

จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าตู้ไม้ที่แกะสลักลวดลายสวยงาม มือเรียวบางเอื้อมไปเปิดประตูตู้ออก ก่อนสายตาจะมองเห็นกล่องไม้ขนาดเล็กแอบซุกซ่อนเอาไว้อยู่บนมุมสุดของตู้ จึงได้หยิบออกมา แล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งบนเตียงกว้าง เปิดดูข้างในกล่องใบนั้น ว่าซ่อนสิ่งใดเอาไว้

“โอ้โฮ...องค์หญิงรวยใช่เล่นเลยนะเนี่ย”

วิญญาณจากโลกปัจจุบันหยิบรายการที่จดบันทึกสินเดิมขององค์หญิงหนิงเซียนเอาไว้ ดวงตาทั้งสองกลมโตเท่าไข่ห่าน ตื่นเต้นกับของมีค่าจำนวนมากขนาดนี้

“ทั้งตั๋วเงิน ทั้งโฉนดที่ดิน รวม ๆ แล้วห้าร้อยตำลึงทอง”

ขนาดยังไม่รู้ว่าตีมูลค่าเป็นเงินบาทไทยสมัยปัจจุบันได้เท่าไร แก้วตาหรือหนิงเซียน ยังคิดว่าของมีค่าจำนวนนี้มีค่ามากพอสมควร

“ระบบ เงินห้าร้อยตำลึงทองของสมัยนี้แลกเป็นเงินบาทไทยได้เท่าไรหรือ”

‘1 อีแปะ เท่ากับ 1 บาท

1 ตำลึงเงิน เท่ากับ 1,000 บาท

1 ตำลึงทอง เท่ากับ 10,000 บาท’

ระบบอธิบายค่าของเงินสมัยโบราณกับยุคสมัยของไทยปัจจุบันให้หญิงสาวรับรู้ด้วยความเต็มใจ

“ถ้าอย่างนั้นสินเดิมพวกนี้ก็ตีเป็นเงินไทยประมาณห้าล้านบาท”

คราวนี้ดวงตาหงส์เบิกกว้างมากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายก็เต้นตูมตามจนแทบจะทะลุออกมานอกเบ้า ตั้งแต่เกิดมาจนตายแล้วทะลุมิติมาอยู่ในโลกอื่น นี้เป็นครั้งแรกที่นางได้มีโอกาสจับเงินจำนวนมากเช่นนี้

เป็นแบบนี้แล้ว ชีวิตแปลกใหม่ของนางในโลกใบนี้ค่อยน่าอยู่ขึ้นเป็นกอง มีทั้งเงิน มีทั้งระบบที่สามารถซื้อของจากโลกปัจจุบันมาใช้ได้

“ถ้าอย่างนั้น ขอลองระบบเลยแล้วกัน...ระบบข้าอยากเข้าไปเลือกซื้อสินค้า”

‘ได้ขอรับ’

สิ้นเสียงของระบบ ภาพห้องนอนในสมัยโบราณก็หายไป ก่อนจะมาโผล่ในสถานที่ที่หญิงสาวคุ้นตาเป็นอย่างดี

ตลาดสดที่มีสินค้า วัตถุดิบเกี่ยวกับการทำอาหารทุกประเภท ที่วางเรียงรายจัดวางตามแผงอย่างเป็นระเบียบ

ขาดไปก็เพียงแต่บรรดาพ่อค้าแม่ค้าที่เป็นเจ้าของแผงเพียงเท่านั้น

‘ขอเชิญเลือกซื้อสินค้าได้ตามใจชอบ แต่โปรดจำไว้ ว่าคุณสามารถเข้ามาซื้อของในตลาดสด หรือซูเปอร์มาเกตได้เพียงวันละครั้งเท่านั้น ดังนั้นจะซื้ออะไรโปรดคิดคำนวณให้รอบคอบ’ เสียงระบบเอ่ยเตือนขึ้น

“วันละครั้งก็เพียงพอแล้วละ”

หม่าหนิงเซียนคว้าตะกร้าที่วางซ้อนกันอยู่ขึ้นมา พลางคิดทบทวนว่าเมนูแรกที่นางจะซื้อไปทำคือเมนูอะไร ก่อนจะตัดสินใจได้

“วันนี้ทั้งวันกินก๋วยเตี๋ยวแล้วกัน”

เมื่อตัดสินใจได้สองเท้าก็ก้าวไปยังแผงที่ขายของสด จนไปหยุดอยู่หน้าแผงขายหมูแผงหนึ่ง

“เอ่อ...ระบบแล้วพ่อค้าแม่ค้าเขาไปไหนกันหมด”

‘ที่ตลาดสดแห่งนี้ไม่มีพ่อค้าแม่ค้าหรอกขอรับ เชิญหยิบสินค้าชั่งตวงใส่ถุงด้วยตนเอง จากนั้นก็วางเงินในตะกร้าที่วางอยู่ตามแผงได้เลย’

“เข้าใจแล้ว”

มือเรียวงามจึงสวมถุงมือที่วางอยู่บนแผงขายเนื้อหมู หยิบกระดูกหมูขึ้นไปวางบนตาชั่งครึ่งกิโลก็จับเทใส่ถุง ตามด้วยเนื้อหมูอีกครึ่งกิโลกรัม

หลังจากได้เนื้อสัตว์ตามจำนวนที่ต้องการแล้ว หม่าหนิงเซียนก็ล้วงหยิบตั๋วเงิน ที่บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นธนบัตรใบละพันเป็นปึก ๆ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

มือเรียวงามหยิบแบงก์พันออกมาหนึ่งใบวางลงบนตะกร้า ไม่นานแบงก์พันนั้นก็จางหายไป แทนที่ด้วยเงินทอนจำนวน 850 บาท นางจึงเก็บเงินจำนวนนั้นกลับมาใส่ลงในถุงเงินตามเดิม

เมื่อเข้าใจขั้นตอนการซื้อขายแล้ว การจับจ่ายซื้อของในครั้งนี้ก็รวดเร็วขึ้น ไม่นานนักหญิงสาวก็หาซื้อวัตถุดิบอันประกอบไปด้วย รากผักชี พริกไทย ถั่วงอก ผักบุ้ง ต้นหอมผักชี กระเทียมเจียว คนอร์ น้ำตาล ซีอิ๋วขาว ซอสปรุงรสฝาเขียว เกลือ ลูกชิ้น เส้นเล็ก ได้จนครบ

“ของสดครบแล้ว ว่าแต่เราจะไปหาซื้อหม้อก๋วยเตี๋ยวได้จากไหน”

แทนคำตอบ ตลาดสดที่หญิงสาวยืนอยู่ได้หายไป กลายมาเป็นซูเปอร์มาเกตที่ขายสินค้าทุกชนิดแทน

คราวนี้หนิงเซียนรู้แล้วว่าต้องทำอย่างไร รีบผ่านเข้าไปภายในร้าน เดินหาชั้นที่วางขายอุปกรณ์ภายในครัว เมื่อพบแล้วก็ลงมือซื้อ หม้อก๋วยเตี๋ยวขนาดเล็กพร้อมตะกร้อลวก ครก สากและยังซื้อพวกโถใส่เครื่องปรุง ถ้วย ช้อน ตะเกียบ แล้วยังไม่ลืมที่จะซื้อเตาฟืน กับถ่าน ไม้ขีดไฟและน้ำถังใหญ่ รวมไปถึงกะละมังล้างของติดมือกลับไปด้วย

“น่าจะครบหมดแล้ว ว่าแต่จะกลับไปทำที่ห้องนอนก็คงไม่ดี จะนำของพวกนี้ไปซ่อนเอาไว้ที่ไหนดีล่ะ”

ตอนจับจ่ายซื้อของที่ชอบ ก็รู้สึกมีความสุขดีอยู่หรอก แต่ว่าจะนำของพวกนี้ไปอยู่ในมิติที่ไม่เคยมีของพวกนี้อยู่ได้อย่างไร โดยที่ผู้คนในสมัยนั้นไม่สงสัย บัดนี้ความกลัดกลุ้มเลยมาแทนที่

‘ไม่ต้องกังวลไป ที่เรือนรองของท่าน ยังมีห้องว่างขนาดเล็กท้ายเรือน ที่ใช้เอาไว้เป็นห้องเก็บของ ท่านนำของจากโลกนี้เข้าไปเก็บและทำอาหารในห้องนั้นได้ รับรองว่าผู้คนในยุคสมัยนั้นไม่มีทางจับได้แน่’

“ดีเลย ขอบคุณมากระบบ เรารีบกลับกันเถอะ ข้าอยากกินของอร่อย ๆ เต็มทน”

‘ได้ขอรับ’

...ติ้ง...

สิ้นเสียงสัญญาณ หม่าหนิงเซียนพร้อมข้าวของที่หาซื้อมา ก็มาปรากฏตัวอยู่ในห้องเก็บของขนาดเล็กแทนห้องนอน หญิงสาวรีบตรงเข้าไปลงกลอนประตูหน้าต่างให้เรียบร้อย

ก่อนจะมาจัดการทำก๋วยเตี๋ยวสูตรง่าย ๆ ของนาง โดยนำรากผักชี กระเทียม พริกไทยเม็ด นำมาโขลกรวมกันให้ละเอียด หั่นหมูเป็นชิ้น ๆ แล้วหมักทิ้งไว้ จากนั้นก็จุดเตาถ่านตั้งน้ำใส่หม้อ รอจนน้ำเดือด ใส่กระดูกหมู ของที่โขลกรวมกันลงไป จนกระทั่งกระดูกหมูสุก ถึงค่อยปรุงรสด้วยคนอร์และเกลือ น้ำตาล ซอสปรุงรสฝาเขียว ซีอิ๋วขาว เคี่ยวต่ออีกหนึ่งเค่อ จะเริ่มเกิดฟอง ก็ลงมือตักฟองทิ้ง

เมื่อเตรียมทุกอย่างครบ และน้ำเดือดดีแล้ว จึงจัดการลวกเส้น ผักจนสุกพอดี ใส่ลงในชามสามใบ พร้อมกับนำลูกชิ้นลงไปต้มในหม้อ นำหมูหมักมาลวกให้สุก ตักแบ่งใส่ลงชามแต่ละชามให้เท่ากัน จากนั้นก็ตักลูกชิ้นกับน้ำซุปใส่ พร้อมกับกระเทียมเจียวและต้นหอมผักชีเป็นลำดับสุดท้าย

“เสร็จเรียบร้อย แบบนี้สิ ง่าย ๆ แต่อร่อย”

หลังจากลงมือเก็บกวาด ดับไฟถ่านในเตาเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็ลงมือปรุงก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กน้ำใสทั้งสามชามจนได้รสชาติที่พอใจแล้ว จึงยกชามทั้งสามใส่ถาดพร้อมช้อนกับตะเกียบ เปิดประตูออกจากห้องเก็บของไป ตรงไปยังส่วนหน้าของเรือน

“คุณหนูหายไปไหนมาเจ้าค่ะ” ทันทีที่ก้าวเข้าไปในโถงรับรอง เด็กสาวร่างท้วมก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาหา

“ใช่เจ้าค่ะ พวกบ่าวพากันตามหาจนทั่วเรือนก็ไม่พบ” ฉิงฉวนเองก็อยู่ในสภาพเหงื่อท่วมกายเช่นเดียวกัน...