บทที่ 1 น่าเหลือเชื่อ

บทที่ 1 น่าเหลือเชื่อ

ในคืนที่ฟ้าเต็มไปด้วยแสงดาวระยิบระยับบ้านเช่าหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวง มีหญิงสาวอายุ 26 ปีพักอาศัยอยู่เพียงลำพังกำลังนั่งดูซีรี่ย์นักแสดงคนโปรดที่เธอตั้งหน้าตั้งตารอหลังจากเลิกงานและพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์เธอจึงเตรียมขนมเครื่องดื่มเพื่อจะดื่มด่ำในคืนวันศุกร์อย่างมีความสุข

จนซีรี่ย์เล่นมาถึงจุดที่นางเอกกับน้อง ๆ ของเธอถูกพี่สาวพ่อหรือว่าป้ากำลังทำร้ายร่างกายมิหนำซ้ำยังถูกลูก ๆ ของป้าใช้งานยิ่งกว่าสาวใช้ด้วยซ้ำ

“ฮึ! ทำไมต้องทนแบบนั้นฉันไม่เข้าใจไป๋ชิงฮวาเลยสักนิด ลองเป็นฉันดูสิฉันจะสู้สุดใจให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย สมบัติก็ของครอบครัวนางเอกเป็นคนสร้างมาแท้ ๆ ป้านี่ก็เลวจริง ๆ อยากได้ของหลานจนไม่มีสามัญสำนึกชั่วดีแม้แต่น้อย ชิ!! ดูแล้วอยากจะทะลุเข้าไปในทีวีเพื่อจัดการป้าชั่วแบบนี้จริง ๆ” หลิวหลิวกินขนมไปพร้อมกับบ่นเรื่องที่นางเอกกำลังพบเจอจนทำให้ขนมติดคอจนสำลัก

แค่ก ๆๆ!! เธอรีบลุกขึ้นวิ่งไปเอาน้ำที่ตู้เย็นจังหวะนั้นนั่นเองเท้าของเธอได้ไปสะดุดสายไฟทำให้เกิดกระแสไฟปะทุออกมาจากจอทีวี สายตาของเธอจับจ้องไปหน้าจอทีวีอย่างตื่นตระหนกอีกทั้งยังทรมานกับขนมติดคอเริ่มทำให้เธอหายใจไม่ออก แสงสว่างส่องออกมาจากหน้าจอทีวีดึงร่างของหลิวหลิวก่อนที่จะดับวูบมืดสนิททั้งห้อง

ในห้องที่อับชื้นมีเด็กหญิงตัวเล็กกับเด็กชายที่รุ่นราวคราวเดียวกับเธอนั่งอยู่บนเตียงนอนเฝ้ามองพี่สาวของเธอที่ไม่ได้สติมาสองวัน หลังจากที่ถูกคุณป้าใช้งานหนักและยังให้เธอตากฝนเพื่อไปซื้อของกินมาให้เหมยอิ๋งลูกสาวของเธอ เมื่อกลับมาทำให้ร่างบางจับไข้จนล้มป่วยไม่ได้สติ

“พี่ชิงฮวาเมื่อไหร่พี่ตื่นเสียทีพี่คงไม่ทิ้งพวกเราหรอกใช่มั้ย? ฉันกลัวฉันหิวจนเจ็บท้องไปหมดแล้ว” เสียงเด็กหญิงตัวเล็กพูดออกมาอย่างสั่นเครือไร้เรี่ยวแรง เด็กชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ได้เข้ามากอดเด็กหญิงที่ตัวเล็กกว่าตนเอง

“ชิงหนี่ว์อย่าร้องไปเลยอีกไม่นานพี่ชิงฮวาต้องตื่นขึ้นมาแน่ ๆ ทนอีกหน่อยเถอะนะเดี๋ยวฉันจะแอบเข้าไปในครัวหาอะไรมาให้กิน”

“ชิงเทียนถ้าถูกคุณป้าจับได้จะอย่างไร ตอนนี้พี่ชิงฮวาไม่รู้สึกตัวคงช่วยพวกเราไม่ได้หรอกนะ”

“ฉันสัญญาจะไม่ให้คุณป้าจับได้ เธอรออยู่ที่นี่ก่อนนะ” เด็กชายกัดเม้มริมฝีปากข่มใจตัวเองแม้จะกลัวถูกจับได้แต่ก็กลัวว่าน้องสาวฝาแฝดของตนจะปวดท้องจนทนไม่ไหว รีบเดินออกไปที่ห้องครัวเพื่อหาอะไรมาให้น้องตามที่บอก เด็กหญิงจ้องตามด้วยสายตาเป็นกังวลแต่ทว่ายังไม่ทันที่เด็กชายจะได้เดินออกไปไกลเสียงกรีดร้องของพี่สาวที่นอนไร้สติได้ดังขึ้นทำให้เขารีบเดินกลับมาดูเธอด้วยความเป็นห่วง

“กรี้ด!! ไม่นะ ฉันยังไม่อยากตาย แค่ก ๆ ” เสียงร้องดังลั่นร้อนรนรีบลุกขึ้นนั่งใช้มือจับที่คอตัวเองอย่างทรมาน แต่เมื่อเธอลืมตาดูสิ่งของรอบ ๆ ห้องต้องแปลกใจเมื่อเห็นสภาพห้องว่านี่ไม่ใช่ห้องของเธอด้วยซ้ำ ของใช้ต่าง ๆ เป็นสิ่งของที่เหมือนของสมัยก่อนแปลกตาเสียจนทำให้เธอเริ่มตกใจ สายตากวาดมองไปรอบ ๆ เห็นเด็กหญิงกับเด็กชายยืนจ้องเธอด้วยสายตาเป็นห่วงดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า

“พี่ชิงฮวาพี่ฟื้นแล้ว ฉันคิดพี่จะทิ้งพวกเราไปแล้วเสียอีก” ชิงหนี่ว์ยิ้มกว้างอกมาอย่างดีใจรีบขยับกายเข้ามาใกล้พี่สาว

“พี่หิวมั้ย? ฉันกำลังไปที่ห้องครัวพอดีชิงหนี่ว์รีบไปเอาน้ำมาให้พี่ชิงฮวาสิ ดูเหมือนเมื่อครู่พี่จะคอแห้งเพราะนอนไปหลายวัน” เด็กชายรีบบอกเธอก่อนจะหันบอกผู้เป็นน้อง

‘อะไรกันทำไมเด็กสองคนนี้ชื่อเหมือนซีรี่ซ์ที่ฉันกำลังดูอยู่เลยล่ะ อีกอย่างยังเป็นเด็กแฝดเหมือนกันอีกด้วยแต่เดี๋ยวสิ!! เมื่อครู่ฉันได้ยินเด็ก ๆ เรียกฉันว่าชิงฮวาใช่มั้ย? อย่าบอกนะว่าฉันได้ทะลุมิติเข้ามาซีรี่ย์ที่ฉันดูอยู่ อ๊ายยยย!!! นี่มันเรื่องอะไรกันเนี้ยะ’ หลินหลิวกุมขมับคิดในใจก่อนจะเอ่ยปากพูดกับเด็กหญิงตัวน้อย

“นี่ ..หนูน้อยมีกระจกมั้ยฉันขอกระจกหน่อยสิ”

“ได้สิคะ พี่ชิวฮวาดื่มน้ำก่อนนะคะฉันจะไปเอามาให้” มือเล็ก ๆ ยื่นแก้วน้ำมาให้ต่อหน้า เธอค่อย ๆ ยื่นมือไปรับเอามาถือไว้ ไม่นานเด็กน้อยเดินมาพร้อมกระจก

“นี่ค่ะพี่ชิงฮวากระจกที่พี่ต้องการ”

“ขอบใจเธอมากนะ” หลิวหลิวใจเต้นแรงตอนนี้กระจกอยู่ในมือของเธอและกำลังยกขึ้นเพื่อส่องดูด้วยใจที่ระทึก

ตึก..ตึก..

ทันทีที่เธอเห็นใบหน้าในกระจกดวงตาของเธอเบิกโพลงทันทีไม่ใช่แค่เด็กสองคนนี้เป็นแฝดและชื่อเหมือนในซีรี่ย์เท่านั้น แต่ตอนนี้เธอทะลุมิติเข้ามาในซีรี่ย์ยุค 80 จริง ๆ และเธอดันเข้ามาเป็นนางเอกของเรื่องอีกด้วย

‘ไม่จริง ..ไม่น่าจะเป็นไปได้ฉันแค่บ่น ๆ เท่านั้นเองทำไมสวรค์ถึงส่งฉันเข้ามาในซีรี่ย์ด้วยหรือว่าตัวจริงของฉันที่อยู่ในอีกมิติหนึ่งตายไปแล้วเพราะขนมติดคออย่างนั้นเหรอ? เฮอะ! ถึงแม้จะทะลุมิติเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวแต่ฉันไม่ตื่นตระหนกหรอกนะ ในเมื่อส่งฉันเข้ามาเป็นนางเอกของเรื่องนี้ ฉันจะทำการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเอง’ หลินหลินคิดในใจพลางจ้องมองกระจกใบหน้าแสยะยิ้มออกมา ทำให้ชินหนี่ว์น้องสาวตัวเล็กจ้องมองอย่างงุนงน

“พี่ชิงฮวาฉันกลับมาแล้ว นี่ชิงหนี่ว์เธอเอานี่ไปกินจะได้หายหิวถึงจะเป็นแค่ก้อนแป้งแต่ดีกว่าไม่มีอะไรกินเข้าใจมั้ย” หลิวหลิววางกระจกจ้องมองไปที่มือน้อย ๆ ถือก้อนแป้งมาสองก้อนแต่ทว่าสายตาเด็กหญิงกลับเปล่งประกายรีบหยิบก้อนแป้งกัดเข้าปากเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย เป็นภาพที่น่าเวทนาจริง ๆ

“ทำไมถึงได้ช้าร้ายถึงขนาดไม่เอาข้าวให้เด็ก ๆ กินได้นะ เฮอะ! นี่สินะชีวิตที่น่ารันทดของไป๋ชิงฮวา ในเมื่อฉันมาอยู่ในร่างของเธอต่อจากนี้ฉันจะไม่ยอมให้เด็ก ๆ ได้อดอยากอีกต่อไป” เธอลุกขึ้นยืนดึงก้อนแป้งจากมือของชิงหนี่ว์แล้วโยนทิ้งทันที

“ทะ..ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ฉันหิวนะ ไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้วด้วย” ชิงหนี่ว์สั่นเทาจ้องมองก้อนแป้งที่พี่สาวโยนทิ้งเมื่อครู่

“ฉันรู้ว่าเธอยังหิวอยู่ แต่ฉันไม่ให้เธอกินก้อนแป้งนี่อีกต่อไปมาเถอะฉันจะพาไปที่ครัวเองต้องมีอะไรที่กินได้ดีกว่าก้อนแป้งนี่สิ เด็กวัยนี้กำลังเจริญเติบโตให้อด ๆ อยาก ๆ กินแต่ก้อนแป้งได้อย่างไร ต่อจากนี้พี่จะไม่ให้พวกเธออดอยากอีกต่อไป”