1 ทะลุมิติ

1

ทะลุมิติ

ในฤดูใบไม้ผลิหญิงสาวคนหนึ่งก็ยังคงจะไปทำงานตามหน้าที่ของตนเอง แถมช่วงนี้ร่างกายของเธอก็ไม่ค่อยแข็งแรงเนื่องจากทำงานอย่างหนักเพื่อเก็บเงินไว้ใช้จ่าย ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยสุขสบายสักวันเพราะฐานะที่ยากจนทำให้เธอต้องขยันมากกว่าคนอื่น ๆ จนตอนนี้เธออายุ 28 ปีมีงานประจำที่เงินน้อยนิดหักค่าห้องค่าใช้ส่วนตัวแถมยังต้องส่งไปให้ย่าที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็ก ทำให้เธอได้หางานเสริมทำเพื่อเพิ่มรายได้ ยิ่งตอนนี้ย่าไม่ค่อยสบายเพราะเริ่มอายุเยอะเธอจึงต้องหาเงินให้มาก ๆ เพื่อให้ย่าได้ซื้อยากิน โดยไม่สนเลยว่าตนเองนั้นแทบจะไม่ได้พักผ่อนด้วยซ้ำ

“นี่เธอมาทำงานทำไมไม่ดูเวลาบ้าง มาทำงานทีหลังคนอื่นแถมยังมาสายบ่อย ๆ อย่างนี่ฉันจะแจ้งที่ทำงานของเธอให้จัดการไล่เธอออก” เจ้าของห้องที่ว่าจ้างเธอได้ดุด่าเพราะวันนี้เธอได้มาสายเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น เธอทำได้เพียงก้มหัวลงเพื่อขอโทษ

“ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาเข้างานสาย ต่อจากนี้ฉันจะไม่มาสายอีก อย่าแจ้งเจ้านายฉันเลยนะคะ วันนี้ฉันจะทำงานล่วงเวลาที่คุณจ่ายให้นะคะ” เจ้าของห้องเมื่อได้ยินว่าไม่ต้องจ่ายเพิ่มหากทำงานเลยเวลาทำให้เธอยิ้มดีใจและไม่ว่าอะไรเธอต่ออีก

“ก็ได้ ๆ ฉันเห็นว่าเธอขอร้องหรอกนะ แต่ถ้ามีครั้งหน้าฉันจะโทรไปหาเจ้านายเธอทันที รีบเข้าไปทำสิวันนี้ฉันจะออกไปข้างนอกหวังว่ากลับมาห้องของฉันจะสะอาดนะอย่าลืมเอาขยะไปทิ้งให้ด้วย” พูดจบเธอก็ได้เดินออกไป ส่วนหญิงสาวก็ได้เดินเข้าไปทำงานของเธอด้วยความชินชา ทำงานเสร็จเธอก็หอบร่างกายที่เหนื่อยล้ากลับห้องพัก

“เฮ้อ! เมื่อไหร่ชีวิตฉันจะสบายเสียที” เธอบ่นพึมพำอย่างที่เคยพูดให้ทุก ๆ วัน ก่อนจะยกถุงขยะทิ้งใส่ถังขยะข้างทาง เดินร่องรอยไปเรื่อย ๆ ตามถนน จนกระทั่งเธอเห็นสะพานข้ามแม่น้ำด้านหน้ามีงานเทศกาลเธอจึงได้ตัดสินใจไปดูก่อนที่จะกลับห้อง เธอเดินมาใกล้ ๆ ก็เห็นการแสดงมากมายของขายตามข้างทางก็เยอะมาก ๆ เป็นเทศกาลปล่อยโคมไฟที่ชาวเมืองนี้มักจะมาร่วมเทศกาลนี้อย่างครึกครื้น เธอได้ซื้อโคมไฟมาลอยเพื่อขอพรต่อสวรรค์ให้นางพบเจอชีวิตที่ดีขึ้น

เมื่อเธอปล่อยโคมไฟก็ได้ยืนดูโคมไฟที่กำลังลอยขึ้นบนฟ้าอย่างช้า ๆ แต่แล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อมีเด็กวัยรุ่นกำลังหยอกล้อกัน จนชนเข้าที่หลังของเธอทำให้เธอพลัดตกจากสะพานสู่แม่น้ำ

เธอตะโกนร้องขอความช่วยเหลือสุดเสียงแต่ทว่าไม่มีใครช่วยเหลือเธอแม้สักคน ชีวิตของเธอช่างน่าอนาถแม้กระทั่งเธอกำลังตกอยู่ในช่วงที่อันตรายของชีวิตกลับไม่มีใครช่วยเธอเลย เธอจึงหลับตายอมรับความตายหากนี่เป็นสิ่งที่สวรรค์ลิขิตมา

ภายในห้องที่กว้างใหญ่มีเสียงเด็ก ๆ ทั้งสองคนส่งเสียงเจี้ยวจ้าว จ้องมองร่างที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้นางต้องมานอนอยู่เช่นนี้

“ท่านพี่ ท่านพี่นางจะเป็นอันใดหรือไม่ “เสียงเล็กแหลมเอ่ยถามเด็กชายที่สูงกว่าตนเองเล็กน้อย

“ท่านพ่อบอกว่านางไม่เป็นอันใด เจ้าอย่าได้กลัวไปเลยหากนางฟื้นขึ้นมาข้าจะเป็นผู้รับผิดเพียงผู้เดียว” เด็กชายตัวเล็บจับน้องสาวเข้ามาโอบกอดเพราะตอนนี้ร่างของนางสั่นกลัวจนเห็นได้ชัด เขาเองก็หวาดกลัวสตรีที่นอนอยู่บนเตียงเช่นกันเพราะนางเป็นแม่เลี้ยงโหดร้ายชอบรังแกเฆี่ยนตีทั้งสองเรื่อยมา จนวันนี้ที่ทั้งสองมิอาจทนให้นางรังแกได้ ด้วยความที่ทั้งสองยังเป็นเด็กความคิดของทั้งคู่มีเพียงอยากทำให้นางเลิกหยุดรังแก จึงได้พานางไปที่ริมบึงเพื่อดูดอกบัวทั้งสองจึงได้ผลักนางตกลงไป ไม่คิดว่านางจะว่ายน้ำไม่เป็นแต่ทว่าท่านพ่อของทั้งคู่มาเห็นเขาจึงได้เข้าไปช่วยไว้ทัน สตรีที่เด็กทั้งสองหวาดกลัวนั้นคือแม่เลี้ยงของพวกเขา

‘หานเสี่ยว์’ บุตรสาวของท่านเสนาบดีขั้นสูงเป็นสตรีที่งดงามราวกับเทพธิดาหากแต่ว่านิสัยของนางไม่ต่างจากนางมารร้าย เพราะนางเป็นบุตรสาวเพียงผู้เดียวของใต้เท้าห่าวอู่จึงได้รับการเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี หากไม่พอใจนางจะสั่งจัดการทันที อยู่มาวันหนึ่งนางได้ออกมาเที่ยวเล่นกับสหายเป็นบุตรสาวของใต้เท้าที่สนิทกับท่านพ่อ นางมีนามว่าซู่ซ่าน ที่มีนิสัยแตกต่างกันอย่างมากแต่ก็เป็นสหายที่รักกันมาก ๆ และแล้วนางก็ได้พบกับเหิงเยว์ บุตรชายของท่านเจ้าเมืองนามของคุณชายผู้นี้เปรียบประดุจอสนีบาตก้องหูพ่อแม่ที่มีบุตรสาว เมื่อแรกพบเห็นใบหน้าที่งดงามทำให้หานเสี่ยว์นั้นได้ตกหลุมรักและต้องการชายผู้นี้มาเป็นสามีของตนเอง แต่แล้วก็เหมือนความคิดของนางต้องหยุดลงเมื่อชายผู้นั้นได้เดินเข้ามาหาซู่ซ่าน และแนะนำตัวว่าเป็นคนรักกัน ทำให้นางเจ็บกับความรู้สึกนี้ นางทำอะไรไม่ได้นอกจากจำยอม จากสหายรักกลายเป็นนางมักจะกลั่นแกล้งซู่ซ่าน

จนทั้งคู่ได้แต่งงานกัน หานเสี่ยว์ยังคงตัดใจไม่ได้ นางรู้ว่าสหายของตนเองได้ตั้งภรรค์ นางนำยาที่ดีไปมอบให้แก่ซู่ซ่าน แต่หารู้ไม่ว่ายานั้นไม่ได้เป็นยาบำรุงแต่เป็นยาที่จะขับเด็กออกต่างหาก แต่ทว่าเหมือนฟ้าดินรับรู้เด็กในท้องของซู่ซ่านกำจัดยาก จนนางหมดหนทาง และแล้ววันที่นางได้รับข่าวดีก็มาถึง วันที่ซู่ซ่านได้คลอดบุตรแฝดทั้งสองออกมา นางไม่มีเรี่ยวแรงเมื่อหมดแรงกับการเบ่งคลอดทำให้เสียเลือดมากยาของหานเสี่ยว์ที่กินเข้าไปก็ได้มีผลสัมฤทธิ์ทำให้นางคลอดบุตรออกมาอย่างยากเข็น เป็นผลให้นางได้สิ้นลมเมื่อคลอดบุตรที่น่ารักออกมา เมื่อหานเสี่ยว์รับรู้นางจึงรีบเข้าไปหาที่เรือนของเหิงเยว์ เขายังคงอยู่ในอาการซึมเศร้า หานเสี่ยว์แสร้งร้องไห้เห็นใจ และบอกกับเหิงเยว์ว่านางจะรับเด็กทั้งสองเป็นบุตรบุญธรรมของนาง นางจะเป็นแม่เลี้ยงของเด็กทั้งสองนี้เอง เหิงเยว์ที่กำลังโศกเศร้าเสียใจเขาเองก็ไม่อยากให้ลูก ๆ ออกมาไม่มีแม่คอยเลี้ยงดูจึงได้ซึ้งน้ำใจหานเสี่ยว์ยิ่งนัก และคิดว่านางนั้นรักสหายของนางมากจนยอมเป็นแม่เลี้ยงของลูก ๆ เขา ไม่รู้เลยว่านางนั้นเองที่เป็นผู้จะฆ่าเด็ก ๆ ทั้งสอง

จนตอนนี้เด็ก ๆ เองก็มีอายุ5ปีแล้ว นางยังไม่เคยได้รับความรักจากเหิงเยว์แม้แต่น้อย เขายังคงคอยคิดถึงซู่ซ่านอยู่ตลอด นางจึงได้เก็บความโมโหมาลงที่เด็กทั้งสอง จนนางกลายเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย