เปลี่ยนไปมาก

ด้านท้ายของจวนโหว ฮูหยินคนงามกำลังนั่งปรับทุกข์กับต้นเหมยแดงต้นหนึ่ง แม้ในจวนแห่งนี้จะมีต้นเหมยแดงมากมาย แต่ว่าต้นไม้ต้นนี้ใหความรู้สึกที่แตกต่างออกไป ไม่รู้ว่าทำไมแต่นางรู้สึกคุ้นเคยกับเหมยแดงต้นนี้เป็นอย่างมาก

ไม่แน่ใจว่าจะเกี่ยวกับความทรงจำของร่างเดิมหรือไม่ เพราะกระแสความทรงจำนั้นได้ฉายให้เห็นเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นคือตอนที่ตื่นขึ้นมาในร่างนี้ครั้งแรก ทำให้หญิงสาวยังไม่สามารถปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทั้งหมดในตอนนี้

“เป็นข้าๆ ก็คงจะฆ่าตัวตายเช่นกันแหละ ผู้ชายดีๆ มีตั้งมากมายแต่ดันได้สมรสพระราชทานให้มาแต่งกับสามีปากร้ายคนนี้!”

ขนาดตายแล้วทะลุมิติมายังโลกนี้ก็ยังมิวายโดนคนอื่นดูถูกเหยียดหยาม ไม่ว่าโลกไหนก็ไม่มีคนใจดีกับเราเลยสักคน…

ช่วงเวลาที่เติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เนื่องจากทรัพยากรและความใส่ใจที่ได้รับจากผู้ดูแลมีจำกัด การทำอาหารกินเองหรือจัดการชีวิตประจำวันโดยลำพัง กลายเป็นสิ่งที่อลิษานั้นจะต้องพัฒนาตัวเองเพื่อความอยู่รอด

การเติบโตมาโดยปราศจากครอบครัวทำให้อลิษาไม่คุ้นเคยกับการสร้างความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับใคร ความโดดเดี่ยวนี้ยิ่งทวีคูณเมื่อเธอมักถูกเพื่อนร่วมชั้นมองว่าเป็นคนแปลกแยก

“ทำไมเสื้อของเธอถึงดูเก่าแบบนี้?”

“ไม่มีบ้านให้กลับหรือไง?”

“ไม่มีพ่อแม่คอยดูแลเลยหรือ?”

คำพูดเหล่านี้กลายเป็นเสียงสะท้อนที่ตอกย้ำความแตกต่างในตัวเธออยู่เสมอ การที่จะมีใครสักคนที่ยอมรับภูมิหลังหรือความแปลกแยกเช่นนี้ได้ดูเหมือนเป็นเรื่องยากเกินไขว่คว้า

สำหรับอลิษาแล้วการใช้ชีวิตอยู่คนเดียวและพึ่งพาตัวเองนั้นดูท่าจะง่ายกว่าการรอให้ใครสักคนยอมรับ

หลังจากนั่งปรับทุกข์กับต้นเหมยแดงจนจิตใจนั้นสงบลงไป๋ลู่จึงเดินออกมา พร้อมกับผิงผิงที่วิ่งตามนายตนด้วยความสงสัยอย่างอดมิได้

คุณหนูของบ่าว นับตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาจากการจมน้ำ ไฉนถึงเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้?

“คร่อก” เสียงท้องร้องดังขึ้นในขณะที่ไป๋ลู่กำลังเดินไปเดินมาในเรือนของตน เห็นว่าผิงผิงเดินไปบอกให้บ่าวคนอื่นยกสำรับอาหารมาให้นาง แต่รอจนแล้วจนเล่าก็ยังไม่มีใครยกสำรับอาหารมาให้แต่อย่างใด

“ผิงผิง บอกข้าทีว่าโรงครัวไปทางไหน?”

“คุณหนู...ฮุูหยิน ท่านว่าอะไรนะเจ้าคะ!”

“ข้าถามว่าโรงครัวไปทางไหน ข้าจะไปหาอะไรกินสักหน่อย นี่มันก็นานมากแล้วแต่ทำไมถึงยังไม่ใครยกสำรับมาให้กับข้า หรือว่าคนในจวนนี้จงใจแกล้งข้าเพราะว่าข้านั้นไม่เป็นที่โปรดปรานของท่านโหว”

สงสัยจะอ่านนิยายหรือดูละครจีนโบราณมากไป เพราะเคยอ่านเจออยู่บ่อยครั้งว่าภรรยาที่สามีไม่รักมักจะถูกคนรับใช้รังแก

“ฮูหยินอย่าใส่ใจเลยนะเจ้าคะ ใครไม่รักฮูหยินก็ช่าง แต่บ่าวนั้นรักและเทิดทูนท่านมาก อย่าหาว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะเจ้าคะ หากเป็นคุณหนูที่ได้แต่งงานกับองค์ชายใหญ่ บางทีชีวิตของท่านอาจสุขสบายมากกว่านี้”

“องค์ชายใหญ่?”

ในกระแสความทรงจำที่ผ่านเข้ามาในครั้งนั้น คนผู้นี้คือผู้ที่ไป๋ลู่ในอดีตเคยให้ความสนิทสนมเป็นพิเศษ เป็นคนที่ร่างเดิมเคยแอบพึงใจ แต่โชควาสนากลับไม่อำนวยให้ทั้งสองได้ครองคู่กัน

ทางด้านผิงผิงเห็นนายของตนนิ่งไปชั่วขณะก็พลันรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ คิดว่าตัวเองอาจจะพลั้งปากพูดเรื่องที่ไม่ควรออกไป

“ข้าไม่สมควรเอ่ยวาจาเช่นนี้ออกมา โปรดอภัยให้บ่าวด้วยเจ้าค่ะ”

สิ้นคำ ผิงผิงรีบหมอบลงไปกับพื้นเพื่อขอโทษไป๋ลู่ นางคุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าสวยก้มลงจนหน้าผากกระแทบพื้นหลายครั้งด้วยความสำนึกผิด

ไป๋ลู่ตกใจกับสิ่งที่ผิงผิงทำเป็นอย่างมาก มือเรียวบางทั้งสองรีบเข้ามาประคองบ่าวตัวน้อยทันทีเพื่อหยุดการกระทำนี้อย่างรวดเร็ว