บทที่7 เรียกข้าว่านายหญิง

หลินฮวาตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง เพราะได้ยินเสียงก๊อกแก๊กจริงๆแล้วเสียงไม่ได้ดังมาก แต่เพราะชาติก่อนหลินฮวาต้องระวังตัวตลอดเวลาเมื่อมีเสียงดังขึ้นในบ้านนางจึงรู้สึกตัวตื่น

หลินฮวาออกไปดูเห็นป้าหวังกำลังทำกับข้าวโดยมีจูเพ่ยเป็นลูกมือ เมื่อทั้งสองคนเห็นหลินฮวาจึงรีบกล่าวขอโทษเพราะเป็นสาเหตุให้หลินฮวาตื่น

หลินฮวา ” ไม่เป็นไรข้าต้องตื่นมาออกกำลังกายพอดีน่ะ ป้าหวังเช้านี้มีอะไรกินบ้าง “

ป้าหวัง ” เช้านี้บ่าวทำโจ๊กไก่ให้คุณหนูกินเจ้าค่ะ “

หลินฮวา” อ่อแล้วของพวกเจ้าล่ะ “

ป้าหวัง ” บ่าวยังไม่ได้ทำเจ้าค่ะ “

หลินฮวา ” เจ้าทำโจ๊กไก่เพื่อทุกคนด้วยหลังกินอาหารเช้าเสร็จให้ทุกคนมาหาข้าที่ห้องโถง “

ป้าหวัง” เจ้าค่ะ “

หลินฮวาออกมาลานหน้าบ้าน เห็นสืออีกำลังตักน้ำใส่โอ่งสืออู่กำลังกวาดลานบ้าน เมื่อทั้งสองคนเห็นหลินฮวาจึงรีบทักทาย

หลินฮวามองสืออีสืออู่แล้วเห็นสองคนนี้หน่วยก้านดีนางคิดในใจว่าจะสอนการต่อสู้ให้ทั้งสองคน เพื่อจะได้ช่วยนางปกป้องจางซูเม่ย

หลินฮวาปรายตามองที่รองเท้าของทั้งคู่เห็นทั้งสองคนไม่ใส่รองเท้า นางตบหน้าผากตนเองเบาๆแล้วพูดขึ้นว่า

” ให้ตายสิข้าลืมซื้อรองเท้าให้พวกเจ้า “

สืออี,สืออู่พูดพร้อมกัน

” ไม่เป็นไรขอรับบ่าวไม่ใส่รองเท้าก็ได้บ่าวหนังหนาเดินเท้าเปล่าได้สบายมากขอรับ “

หลินฮวาไม่สนใจพวกเขานางสั่งว่า “ วันนี้พวกเจ้าอยู่แต่ในเรือนไม่ต้องออกไปไหน ”

สืออี,สืออู่ไม่กล้าพูดอะไรนอกจากตอบว่า “ ขอรับ “

คุณหนูของพวกเขาทั้งๆที่ดูแล้วอายุไม่น่าเกินสิบห้า ปีแต่ไม่รู้ทำไมพวกเขาทั้งสองถึงรู้สึกหวาดกลัว ไม่กล้าขัดคำสั่งหรือทำอะไรนอกเหนือคำสั่งของคุณหนู

หลินฮวากลับเข้าไปในห้องนอนปลุกจางซูเม่ยมากินอาหารเช้า นางไล่พวกป้าหวังให้ไปกินอาหารเช้าไม่ต้องอยู่รอรับใช้

รอจนจางซูเม่ยกินเสร็จหลินฮวาจึงเรียกพวกป้าหวังเข้ามา

หลินฮวา “ คนนี้คือพี่สาวของข้ามีชื่อว่าจางซูเม่ย ต่อไปนี้พวกเจ้าเรียกนางว่านายหญิงใหญ่ ส่วนตัวข้าชื่อหลินฮวาพวกเจ้าเรียกข้าว่านายหญิงก็พอ “

”ป้าหวังต่อไปนี้เจ้ามีหน้าที่ทำอาหารสามมื้อให้ข้าและนายหญิงใหญ่ รวมถึงบ่าวทุกคนในเรือน“

ป้าหวัง “ เจ้าค่ะนายหญิง “

หลินฮวา“ สืออี,สืออู่ ตักน้ำผ่าฟืนงานที่ต้องใช้แรงเจ้าทั้งสองคนช่วยกันทำ “

สืออี,สืออู่ ” ขอรับนายหญิง ”

หลินฮวา “ จูเพ่ยทำงานบ้านและดูแลนายหญิงใหญ่ ช่วงนี้เจ้าทำคนเดียวไปก่อนอีกไม่นานข้าจะหาคนมาช่วยอีกแรง ”

จูเพ่ย “ เจ้าค่ะ ”

บ่าวทุกคนมีหน้าที่กันหมดแล้ว จางซูเม่ยมองหลินฮวาด้วยสายตารอคอย หลินฮวามองจางซูเม่ยแล้วจึงเอ่ยว่า

“ อาเม่ยเจ้าทำบัญชีและคอยดูแลบ้าน เดี๋ยวข้าจะซื้อสาวใช้มาเพิ่มแล้วให้จูเพ่ยมาเป็นสาวใช้ส่วนตัวให้เจ้า “

จางซูเม่ยรู้สึกดีใจยิ่งนักที่ได้รับมอบหมายงานจากหลินฮวา นางอยากช่วยแบ่งเบาภาระของหลินฮวาบ้าง

นางยิ้มแล้วตอบหลินฮวาเบาๆ ” อืม “

หลินฮวา ” ข้าจะขึ้นไปบนภูเขาสักหน่อยพวกเจ้าทุกคนอยู่ดูแลนายหญิงใหญ่ให้ดีล่ะ “

สืออี,สืออู่อยากตามขึ้นเขาด้วยจะได้ไปเก็บฟืนมาเพิ่ม หลินฮวาดูสีหน้าทั้งสองคนก็รู้ว่าทั้งสองคิดอะไรอยู่ จึงพูดห้วนๆน้ำเสียงเย็นชา

“ ไว้คราวหน้ามีรองเท้าใส่แล้วจะพาไปด้วยบนภูเขาหินมันเยอะจะบาดเท้าเป็นแผลลึกข้ายังไม่อยากเสียเงินค่าหมอ “

ทุกคนก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม จางซูเม่ยกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่น แต่เมื่อเห็นหลินฮวานำตระกร้าสะพายหลังถือธนูกำลังจะเดินพ้นประตูบ้าน จึงรีบวิ่งไปหาพลางส่งเสียงเรียก

“ ฮวาฮวารอก่อนอย่าพึ่งไป ”

หลินฮวาหันมาเห็นจางซูเม่ยกำลังวิ่งมานางจึงรีบเข้าไปประชิดตัวประคองร่างจางซูเม่ยแล้วดุเสียงดัง

หลินฮวา“ อาเม่ยห้ามวิ่งอีกถ้าล้มขึ้นมาจะทำไง ”

จางซูเม่ย“ ข้าลืมตัวเจ้าอย่าโกธรเลยข้าจะไม่วิ่งอีกแล้ว ”

จางซูเม่ยรู้ว่าหลินฮวาโกธรจึงจับมือหลินฮวาเขย่าเบาๆ

หลินฮวา “ เฮ้อ! มีอะไร ”

จางซูเม่ย “ ระวังตัวด้วยรีบกลับมานะ ”

หลินฮวากรอกตามองบนแล้วมองจางซูเม่ยเหมือนถามว่าแค่นี้เนี่ยนะ ถึงกับต้องวิ่งมา จางซูเม่ยปล่อยมือหลินฮวาแล้วพูดเบาๆ

“ ข้าเป็นห่วงเจ้า ”

หลินฮวาไม่สนใจจางซูเม่ยอีกนางเดินออกนอกประตูไปแล้วพูดว่า

“ อืม ข้าจะรีบกลับมา ”

จางซูเม่ยอมยิ้ม คิดในใจว่าฮวาฮวาของนางปากร้ายแต่ใจดีที่สุดเลย