ทะลุมิติมาเป็นตัวประกอบในนิยายอิโรติก

วันนี้เป็นวันสิ้นสุดการศึกษาแล้ว เสิ่นฟางหรูตั้งใจเอาไว้ว่าเธอจะตั้งหน้าตั้งตาอ่านนิยายให้สาแก่ใจไปเลย หลังจากต้องอดทนทำรายงานส่งอาจารย์และการอ่านหนังสือจนขอบตาเป็นหมีแพนด้า

แต่การเรียนอย่างหนักของเธอก็ไม่สูญเปล่า เธอสามารถคว้าเกียรตินิยมอันหนึ่งมาจนได้ และวันนี้เธอตั้งใจจะออกไปซื้อนิยายที่ตนชอบมาอ่านได้สักที หลังจากอ่านในนิยายรายตอนมาเกือบครึ่งเรื่องและการรีวิวถึงฉากเข้าหอที่แสนดุเดือดระหว่างพระนาง ทำให้เธอไม่ลังเลที่จะซื้อมันมาในครอบครอง

ขณะที่เธอเปิดแง้มอ่านดูเนื้อหาข้างในนั้น พบว่าเป็นฉากเข้าหอของพระนางพอดี

‘จุ ๆ พระเอกคนนี้แรงดีไม่มีตก เข้าหอได้เจ็ดวันเจ็ดคืนก็ไม่เป็นไร’

เสิ่นฟางหรูได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจอย่างเงียบ ๆ เมื่อซื้อนิยายเสร็จจากนั้นเธอก็รีบเดินออกจากร้านขายหนังสือ เตรียมตัวจะกลับหอไปอ่านให้จุใจ ตอนนี้เธอก็มายืนรอข้ามถนน ก่อนจะปิดหน้านิยายลงและกำลังจะเดินข้ามฝั่ง

แต่ระหว่างนั้นรถบรรทุกเสียหลักพุ่งชนมาทางนี้พอดี เสิ่นฟางหรูได้แต่เบิกตากว้างยืนแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น เพราะว่ามันโผล่มากะทันหันมากเกินไปทำให้เธอไม่อาจตอบสนองได้ทันท่วงที

ตู๊ม! เอี๊ยดดดด!

‘จบแล้วสวรรค์! ฉันยังไม่ได้อ่านนิยายให้จบเลย’

จากนั้นภาพตรงหน้าพลันมืดดับ เสิ่นฟางหรูคิดในใจอย่างอดสู เธอเพิ่งเริ่มต้นจะให้ชีวิตแต่กลับมาตายตั้งแต่ยังสาวสามีสักคนยังไม่ตกถึงท้องเลย

แค่ก! ไม่ใช่ยังไม่มีสักคนเลย...

***

เสิ่นฟางหรูลืมตาขึ้นไอตัวโยนร่างกายเหมือนแช่อยู่ในน้ำเย็นจัด และเสื้อผ้าเปียกโชกไปทั้งตัวคล้ายเหมือนตกน้ำไปอย่างไรอย่างนั้น

“จูเหยา จูเหยา!”

“ไม่ใช่ว่าฉันตายไปแล้วเหรอ! ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ อีกทั้งที่นี่ยังไม่ใช่โรงพยาบาลอีก!”

“จูเหยา เจ้ายังไม่ตาย ทำไมเจ้าพูดจาแปลกประหลาดนัก อะไรคือโรงพยาบาล อ้อ ยมบาลใช่หรือไม่ จูเหยาที่นี่คือจวนรองเจ้ากรมพิธีการอย่างไรล่ะ” เจ้าของเสียงที่เอ่ยเรียกนางเมื่อครู่นั้นกล่าวอย่างดีใจและสรุปเอาเอง

“เธอคือใครทำไมฉันมาอยู่ที่นี่?”

เสิ่นฟางหรูเริ่มตื่นตระหนกลนลานเข้าไปใหญ่ จวนรองเจ้ากรมพิธีการบ้าบออะไรกัน? นี่ไม่ใช่นิยายที่เธออ่านเสียหน่อยที่นางเอกเป็นคุณหนูใหญ่ในจวนรองเจ้ากรมพิธีการพอดี

คงไม่ใช่ว่าเธอถูกแกล้งอยู่หรอกนะ?

“จูเหยา เจ้าจำอะไรไม่ได้งั้นหรือ? แย่แล้วข้าจะไปรายงานคุณหนู”

เสิ่นฟางหรูซึ่งกำลังสับสนงุนงงอยู่ตรงหน้า แต่อยู่ ๆ ความทรงจำบางอย่างพลันไหลเข้ามาในหัวของเธอ

ร่างนี้ชื่อจูเหยาเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกคุณหนูสวีกุ้ยฟางพามาเป็นสาวใช้ เนื่องจากสงสารนางซึ่งเป็นขอทานในยามนั้นครั้นอดีตฮูหยินยังอยู่ ก่อนตายร่างเดิมกำลังถูกน้องชายของฮูหยินคนใหม่หมายจะขืนใจ จนต้องตัดสินใจกระโดดน้ำฆ่าตัวตายหนี และเธอก็โผล่มาพอดี

อีกทั้งชื่อคุณหนูยังคุ้น ๆ เหมือนเคยได้ยินชื่อจากไหนมาก่อน!

สวีกุ้ยฟาง! นี่มันชื่อนางเอกในเรื่องบุปผาพยาบาทไม่ใช่เหรอ? เป็นเรื่องที่เธอกำลังจะอ่านก่อนตายพอดี

‘สวรรค์ ฉันเข้ามาในนิยายที่ตนเองอ่านอยู่เหรอ อีกทั้งยังเป็นสาวใช้ของนางเอก?’

“จูเหยา เจ้าเป็นเช่นไร ข้าได้ยินว่าเจ้าจำอะไรไม่ได้”

“ตอนนี้ข้าจำได้แล้วเจ้าค่ะคุณหนู” เสิ่นฟางหรูตอบกลับ เมื่อเงยหน้าขึ้นไปพบว่าคือสวีกุ้ยฟางนางเอกของเรื่อง นางงดงามสมคำร่ำลือจริง ๆ ดวงหน้ารูปไข่ผิวขาวผ่องราวกับหยก ดวงตากลมโตเป็นประกาย ริมฝีปากเล็กบางที่แม้ไม่ทาสีชาดก็ยังดูอมชมพูสุขภาพดี ทุกอิริยาบถอ่อนช้อยจนยากจะละสายตา

ตอนนี้เสิ่นฟางหรูได้แต่เล่นบทเป็นสาวใช้ของนางเอกไปก่อนก็แล้วกัน ค่อยหาทางกลับไปยังโลกปัจจุบันต่อไป

“เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว พวกเจ้ามาพยุงนางกลับเรือนเถิด ถ้าหากมีเรื่องอะไรค่อยมารายงานข้า”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

จากนั้นก็มีสาวใช้คนเมื่อครู่ที่เรียกนางตั้งแต่แรก และอีกคนหนึ่งมาพยุงนางกลับไป

เสิ่นฟางหรูนั้นอ่านนิยายแนวทะลุมิติมาตั้งมากแต่เธอยังไม่คิดว่าตนเองก็จะทะลุมิติมาเหมือนกัน อีกทั้งยังเข้ามาในนิยายเรื่องที่ตนชอบ

“จูเหยา ทำไมจู่ ๆ เจ้าถึงไปกระโดดน้ำได้ล่ะ”

เมื่อมาถึงเรือน อี้หลันจึงถามด้วยความสงสัย ถ้าหากนางไม่เดินผ่านไปทางนั้นพอดีคงไม่อาจช่วยสหายไว้ได้ทันกาลเป็นแน่

เสิ่นฟางหรูคิดใคร่ครวญว่าตนจะบอกไปหรือไม่ แต่อย่างไรนางคิดว่าชายคนนั้นน่าจะไม่รามือไปง่าย ๆ แน่ดังนั้นนางจึงตั้งใจจะบอกสหายไปตามจริงตามความทรงจำที่ได้รับมา

“ข้าถูกคนหลอกออกไปข้างนอกว่ามีเรื่องสำคัญจะบอก แต่ไม่คิดว่าจะถูกน้องชายของฮูหยินหมายจะขืนใจข้า”

“ฮะ ข้าว่าแล้วเขามองเจ้าแปลก ๆ ตั้งแต่เมื่อวาน ไม่คิดว่าเขาจะชั่วช้าได้ถึงเพียงนี้” อี้หลันดวงตาวาวโรจน์ พวกนางไม่พอใจฮูหยินคนใหม่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วเพราะนางหาเรื่องมากลั่นแกล้งคุณหนูตลอด และตอนนี้น้องชายของนางยังกล้ามารังแกคนของคุณหนูอีก

“เรื่องนี้พวกเราต้องรายงานแก่คุณหนู เพื่อหาทางช่วยเหลือเจ้า”

จิ่นซินสาวใช้อีกคนกล่าวพลางทุบโต๊ะเสียงดัง แต่กาลต่อมานางกลับเจ็บมือจนหน้าเหยเก

เสิ่นฟางหรูพลันคิดว่าอย่างน้อย สหายในเรือนเดียวกันยังมีจิตใจดีช่วยเหลือนาง จากนั้นพวกนางจึงพากันไปต้มยามาให้เสิ่นฟางหรู ก่อนจะกำชับว่านางไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น คุณหนูและพวกนางจะหาทางช่วยเหลือนางเอง

หลังจากดื่มยาอาบน้ำเสร็จเสิ่นฟางหรูก็ล้มตัวลงนอน แม้ว่าในเรือนสาวใช้จะไม่ได้แย่ แต่นางก็นอนไม่ค่อยหลับเท่าใดนัก เพราะมัวแต่คิดว่าตอนนี้เรื่องในนิยายกำลังดำเนินมาถึงตอนไหนกันแน่ และไม่รู้ว่าตนจะมาอยู่ที่นี่จนถึงเมื่อไหร่?