บทที่ 1 นิยายหลังเลิกงาน

บทที่ 1 นิยายหลังเลิกงาน

ในห้องขนาดแคบแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น หญิงสาวที่หน้าตาไม่สวยคนหนึ่งกำลังนั่งกินบะหมี่อยู่ภายห้องหลังเลิกงาน การที่หน้าตาไม่ดีทำให้เธอไม่มั่นใจในตัวเองและมักจะไม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไหร่ หนานลี่ อายุ25 ปีหลังจากเธอเรียนจบก็ได้เข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งทุกคนแทบไม่เห็นเธอในสายตาด้วยซ้ำ หลังเลิกงานเธอก็ไม่รู้จะไปที่ไหนจึงได้กลับห้องทำเหมือนเดิมในทุกๆ วัน

คือการอ่านนิยายย้อนยุค เธอหลงใหลในซีรี่ส์ที่มีดาราหล่อๆ เล่นเป็นพระเอกหรือเรียกอีกอย่างคือเธอเป็นติ่งดารานั้นเอง ตอนนี้ซีรีส์แต่ละเรื่องเธอก็ได้ดูวนจนไม่รู้จะดูเรื่องอะไร วันก่อนเธอไปเดินที่ห้างสรรพสินค้าสายตาไปได้หันไปเห็นนิยายนามปากกาที่เธอชอบมาตลอดได้ออกเรื่องใหม่มา มีหรือที่เธอจะไม่ซื้อกลับมาที่ห้อง

เมื่อเธอกินเสร็จก็ได้หยิบหนังสือเรื่องนั้นขึ้นมาอ่าน “อ๋องใจร้ายมากรัก” หนานลี่ก็ได้เปิดอ่านเนื้อหาด้านใน เป็นเรื่องราวของท่านอ๋องที่มีพระชายาหลายคน และพระชายาเอกที่น่าสงสารที่ต้องมาแต่งเข้าจวนอ๋องที่ไม่เคยใยดีเธอเลยแม้แต่น้อย เพราะเขานั้นไม่ได้รักนาง นางเป็นบุตรสาวของขุนนางที่ได้รับความดีความชอบฮ่องเต้จึงประทานงานแต่งให้บุตรสาวของเขาให้แก่อ๋อง นางเป็นสตรีที่อ่อนแอมาตั้งแต่กำเนิด ทำให้ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง และท่านอ๋องเองก็ไม่ชอบสตรีที่อ่อนแอเพราะจะสนองความต้องการของเขาไม่ได้และนึกโกรธฝ่าบาทที่ประทานนางมาแต่งเป็นพระชายาเอกให้เขาได้อย่างไร แม้กระทั่งคืนแรกที่แต่งนางเข้ามาก็ได้ปล่อยให้นางนอนเหงาอยู่เพียงลำพัง ไม่นานก็ได้แต่งพระชายารองเข้ามาอีกหลายคน ทำให้พระชายาเอกได้ปล่อยวางเป็นพระชายาที่ได้เพียงตำแหน่งแต่ไม่เคยได้ความรักความห่วงใยจากท่านอ๋องที่ขึ้นชื่อว่าสวามีสักนิด จนกระทั่งวันหนึ่งนางได้จากไปก็มีเพียงแค่สาวรับใช้ที่อยู่เคียงข้าง แม้แต่เงาของสวามีก็ไม่เคยย่างกายมาดูนางสักนิด เมื่ออ่านจบแล้วหนานลี่ก็ได้วางหลับสือลงพร้อมปาดน้ำตาสงสารพระชายาเหลือเกิน

“นี่แหละนะความรักฉันสงสารจริงๆ ถึงฉันจะหน้าตาขี้เหร่ก็เถอะแต่ถ้าเกิดฉันเป็นพระชายาแล้วล่ะก็ฉันจะขอหย่ากับอ๋องใจร้ายนั้นซะและหาสวามีใหม่เอาที่ดีและหล่อกว่าเดิมเลย! เฮ้ออ่านจบแต่ดันอารมณ์ไม่จบ ออกไปหาซื้ออะไรมาดื่มสักนิดคงจะดี"เธอเดินเลือกซื้อแอลกอฮอร์เพื่อไปกินจะได้นอนหลับสบาย จู่ๆ ก็เกิดฝนตกลงมา

"ทำไมต้องมาตกตอนนี้ด้วยนะ ฉันยิ่งไม่ได้พกร่มมา แถมพยากรณ์อากาศก็ไม่แจ้งเตือน นี่วันอะไรของฉันเนี้ยะ" เมื่อได้ของหนานลี่ก็ได้เดินออกมามินิมาร์ท ข้างนอกฝนโปรยปรายลงมา อากาศเริ่มเย็นรอบกาย เธอยื่นมือไปแตะน้ำฝน และนึกถึงนิยายที่อ่านจบไปเมื่อครู่ ก็ยังเสียใจไม่หายราวกับว่าเธอนั้นเป็นพระชายา จนเธอคิดอยากจะตากน้ำฝนกลับที่ห้อง เมื่อสมองคิดเช่นนั้นเท้าของเธอก็ก้าวออกไปด้านนอก กลิ่นอายน้ำฝนที่โปรยปรายลงมาทำให้เธอรู้สึกดียิ่งนัก

"หนานลี่เธอไม่ได้อกหักสักหน่อยทำไมต้องทำตัวเหมือนคนอกหักแบบนี้ด้วย ช่างไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ ทำไมเป็นคนที่อินในนิยายขนาดนี้ แต่นางเอกก็จริงๆ เลย ถ้าเป็นฉันนะ ฉันจะไม่มีทางที่ต้องมานอนตายคนเดียวโดยที่พวกเขาได้เสวยสุขหรอกนะ" เธอพูดไปเดินไปโดยไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้รถที่กำลังวิ่งอยู่ท้องถนนนั้นกำลังวิ่งตรงมาหาเธอ เนื่องจากถนนลื่นทำให้เกิดเสียการควบคุม

"เอี๊ยดดดดด!!..."เสียงลูกยางที่ถูไถกับถนนมาจากการเบรคทำให้หนานลี่ที่กำลังเดินตากฝนอยู่นั้นหันหลังกลับไปดู แสงสว่างของไฟรถทำให้เธอแสบตาน้ำฝนที่ล่วงลงมาทำให้สายตาของเธอพร่ามัว เมื่อรู้อีกครั้งว่ารถนั้นมาใกล้เธอจนเธอไม่สามารถหลบได้ก็เมื่อร่างกายของเธอชนเข้าด้านหน้ารถอย่างจัง ทำให้ร่างของเธอนั้นลอยขึ้นบนอากาศถุงที่ถือมาจากร้านมินิมาร์ทก็ปลิวไปด้านหน้า สติของเธอเริ่มเลือนลางความเจ็บปวดถาโถมเข้ามา ไม่นานเธอก็หลับตาลงอย่างสงบ