ตอนที่7 องค์หญิงจอมแก่น

   ผู้ที่จะมาให้คำตอบแก่นัท หรือหลงอี้เฟย มิใช่ใคร.... คือ องค์หญิงหมิงจื่อเว่ย ราชธิดาของฮ่องเต้และฮองเฮาพระองค์ก่อนที่ได้สวรรคตตั้งแต่องค์หญิงยังทรงพระเยาว์ นางจึงเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของฮ่องเต้

ด้วยถูกตามใจแต่เล็กจึงมีนิสัยเอาแต่ใจ แก่นแก้วไม่เกรงใคร ทว่าสนิทสนมกับหลงอี้เฟยเป็นอย่างดีด้วยเติบโตมาด้วยกัน ผนวกกับหลงอี้เฟยอ่อนแอจึงเป็นที่เวทนาขององค์หญิงจึงออกหน้าปกป้องหลงอี้เฟยเป็นประจำ ทำให้เกิดความหมั่นไส้ แก่ หลี่เฉียงจิ้ง หลานปู่ มหาอำมาตร์หลี่ ที่คอยรังควาญ กลั่นแกล้ง หลงอี้เฟยทุกคราที่องค์หญิงจื่อเว่ยเผลอ ด้วยองค์หญิงจื่อเว่ย นั้นมหาอำมาตร์หลี่หมายมั่นปั้นมือจะให้มาเป็นหลานสะใภ้ตกแต่งกับหลี่เฉียงจิ้ง จะได้เสริมสร้างบารมีตระกูลหลี่ให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น ติดแต่ก็เพียง องค์หญิงจื่อเว่ย นั้นเกลียด หลี่เฉียงจิ้งยิ่งกว่าอะไรด้วยเป็นคนชอบโอ้อวด เท่ากับผู้รับเคราะห์ต้องตกเป็นหลงอี้เฟย คอยรองมือรองเท้า โดนหลี่เฉียงจิ้งกลั่นแกล้งอยู่ร่ำไป และข้างกายองค์หญิงจื่อเว่ยที่ติดตามเป็นเงาตามตัวคือ

หม่าฉินซวง บุตรชายหัวหน้าองครักษ์ หม่าคุน รับหน้าที่อารักขาองค์หญิงจื่อเว่ย จึงถูกส่งมาเรียนยังสถานศึกษาหลวงด้วยกันกับองค์หญิง หม่าฉินซวงถือได้ว่าเป็นผู้มีฝีมือรุ่นเยาว์ผู้หนึ่งแห่งอาณาจักรต้าหมิง มีนิสัยพูดน้อย ตรงไปตรงมา

และจงรักษ์ภักดีเยี่ยงบิดา แต่... ค่อนข้างไม่ค่อยถูกชะตากับหลงอี้เฟยด้วยความอ่อนแอทำให้ต้องคอยเป็นภาระขององค์หญิงช่วยอยู่ร่ำไป.....

    "อยู่นี่เองอี้เฟย ข้าตามหาเจ้าซ่ะแทบแย่ เป็นอะไรมากมั้ย มีคนไปรายงานว่าเจ้าถูกเจ้าบ้าเฉียงจิ้งแกล้งเอาอีกแล้วใช่มั้ย... คอยดูข้าจะแก้แค้นให้เจ้าเอง เผลอเป็นไม่ได้"

    องค์หญิงจื่อเว่ยกล่าวด้วยโทษโกรธแค้นแทนหลงอี้เฟย ที่โดนกลั่นแกล้งเป็นประจำทั้งที่ตนเอง หม่าฉินซวง หลี่เฉียงจิ้ง และหลงอี้เฟย ล้วนเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ

"จื่อเว่ย ข้าไม่เป็นอะไร ไม่ต้องห่วง ต่อไปข้าจะดูแลตัวเอง ข้าจะต้องเข้มแข็งขึ้น จะได้ไม่เป็นภาระให้เจ้าคอยห่วงอีกต่อไป.... " 

    ด้วยถูกNP09 ผสานความทรงจำของหลงอี้เฟยเข้ากับนัท ทำให้รู้ข้อมูลขององค์หญิงจื่อเว่ย จึงเรียกอย่างสนิทสนมได้สนิทใจ

ด้วยคำตอบและท่าทีที่เปลี่ยนไปจากคนอ่อนแอกลับกลายเป็นคนล่ะคน ทั้งแววตาที่มุ่งมั่น ทำให้องค์หญิง และหม่าฉินซวงรู้สึกแปลกใจ

    " เอะ...!!เจ้าเปลี่ยนไปนะ เป็นอะไรรึเปล่า" 

   องค์หญิงจื่อเว่ยอดถามมิได้

"พอดี ข้าหลับไปงีบนึง ท่านยมบาลมาเข้าฝันนะ ถ้าข้าไม่ลุกขึ้นเปลี่ยนแปลงตนเอง จะไม่ปล่อยให้ข้าอยู่แบบรกโลก จะเอาข้าไปทิ้งไว้ในนรก ข้าเลยจำต้องเปลี่ยนตัวเอง แบบว่า.... ข้ากลัวไม่ได้เจอหน้าเจ้าอีกน่ะ...... " 

นัทแถไปข้างๆคูๆแถมอดหยอดมิได้ ตามนิสัยเจ้าชู้ อันเป็นสันดานดั้งเดิม เจอคนน่ารักเป็นไม่ได้ต้องหยอด ซึ่งคำตอบแบบนี้ยิ่งทำให้ องค์หญิงจื่อเว่ย และ หม่าฉินซวงยิ่งแปลกใจเข้าไปอีก ด้วยนิสัยเดิมของหลงอี้เฟยไม่มีทางที่คำพูดเยี่ยงนี้หลุดจากปาก แต่นี่เป็นคนล่ะคน แลดูเข้มแข็งขึ้น  ก็ส่วนหนึ่ง แต่คำพูดแนวแทะโลมนี่ไม่เคยมี ส่งผลให้หม่าฉินซวงที่อยู่ด้านหลังองค์หญิง ผลาเข้ามาขวางหน้าองค์หญิง พลางชี้ไปที่หลงอี้เฟย

     "เจ้า....!! เจ้าเป็นใครบอกข้ามา เจ้าปลอมตัวมา เป็นเจ้าขี้แยอี้เฟย เพื่อจุดประสงค์ใด

เอาแล้วไง.... นัทในร่างหลงอี้เฟย เกาหัวแกร๊กๆ ไม่น่าพลาดเลยตรู... เปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยนได้ แต่สันดานนี้ท่าจะยาก เอาว่ะ ไหนๆก็ไหน แถแล้วก็แถให้ถึงที่สุด

       " เป็นข้าอี้เฟยจริงๆนะ.... เนี้ยๆดูแผลที่หัว คงได้รับความกระทบกระเทือน ทำให้เบลอๆเอ้อๆไปบ้างนะ โอ้ยๆ .... ปวดหัวหนึบๆอีกแล้ว ดูสิ ข้าชื่ออะไรบางที่ข้าก็ลืมๆไปแล้วมั้งเนี้ย อู้ยยย.....!!" 

(จะรอดมั้ย NP...)​ 

     นัทแก้ตัว เรียกว่าแถดีกว่า

NP09 ไม่ตอบ ถ้าเห็นหน้าได้คงได้เห็น AI-NP09 ส่ายหน้าเอือมระอาในลูกกะล่อนของเจ้านายตน

" เอาหล่ะๆ ข้าเชื่อว่าเป็นเจ้าหน้าตาซื่อบื่องี้จะมีใครกล้ามาปลอมตัวเป็นเจ้ากันหล่ะ รึเจ้ากล้า ฉินซวง .. "

      องค์หญิงรีบยุติข้อพิพาท ด้วยเห็นว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนเว้นซ่ะจาก กิริยาบางอย่างที่เปลี่ยนไป หม่าฉินซวงเองก็ไม่ค่อยเชื่อซ่ะที่เดียวแต่ด้วยหาเหตุผลไม่ได้ ว่าทำไม 

   แต่... ระแวงไว้ก่อน ค่อยจับตาดูอยู่ห่างๆเห็นไม่ชอบมาพากลค่อยลงมือ แม้ความรู้สึกภายในลึกๆแล้ว หลงอี้เฟย ต้องมีอะไรปิดบังไว้แน่นอนเพราะปรกติเป็นคนที่อ่านง่ายดุจน้ำใสในบ่อ แต่ บัดนี้เหตุไฉน บ่อน้ำที่เคยใสกลับลึกจนยากหยั่งถึงเยี่ยงนี้ 

      เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว องค์หญิงจึงชักชวนทั้งหมดกลับที่พัก สถานศึกษาหลวง กวงหมิง

      ณ.สถานศึกษาหลวงกวงหมิง ด้วยกำแพงที่สูงใหญ่ อาณาบริเวณกว้างขวาง ตั้งอยู่บนที่ราบสูง ด้านข้างมีแม่น้ำใหญ่พาดผ่านจนไปถึงตัวเมืองต้าหมิงเยี้ย เมืองหลวงแคว้นต้าหมิง

ด้านหลังคือ ที่ราบสุดลูกหูลูกตาถัดที่ราบไป คืออาณาเขตป่าดำอันลึกลับ และเป็นเขตหวงห้าม น้อยคนที่เข้าไปแล้วจะกลับออกมาแบบสมประกอบ ส่วนมากมักเสียสติ หรือหายสาปสูญไปเลยก็มี ทางการจึงประกาศให้เป็นเขตห้ามเข้า  ด้านหน้าคือถนนใหญ่ทอดยาวไปสู่ตัวเมืองต้าหมิงเยี้ย อันเป็นชื่อเมืองหลวงของแคว้นต้าหมิง

   บัดนี้องค์หญิงจื่อเว่ยได้เดินนำขบวนเข้าสู่ บริเวณตึกใหญ่ภายใน สถานศึกษาหลวงกวงหมิง นัทแม้นจะได้ข้อมูลผ่านความทรงจำของหลงอี้เฟย แต่เมื่อได้มาเห็นกับตา อดทึ่ง ตะลึงงัน ความใหญ่โตอัครสถานในโลกต่างมิติแห่งนี้มิได้ เพราะนี่แค่ สถานศึกษาหลวงยังใหญ่ขนาดนี้ วังหลวงที่ประทับฮ่องเต้ และองค์หญิง จะมิยิ่งใหญ่กว่านี้เป็นกี่เท่ากันแน่ โลกในจินตนาการรึจากภาพยนต์จากโลกที่ตนจากมา กับการได้มาประสบด้วยตาตนเองช่างแตกต่างเสียนี่กระไร

    ในขณะที่นัทหันรีหันขวางตะลึงในความโออ่าของสถานที่อยู่นั้น มิทันได้สังเกต มีกลุ่มบุคคลกลุ่มหนึ่งเดินตรงเข้ามา มิใช่ใคร หลื่เฉียงจิ้งนั่นเอง เดินนำหน้าลูกสมุนผู้ติดตามมาจำนวนหนึ่ง ส่ายอาดๆเดินตรงเข้ามา พลางกล่าวขึ้นด้วยท่าทียโส

       "นึกว่าใครเดินมากับองค์หญิงของข้า ที่แท้... เจ้าสวะอี้เฟยนี่เอง ไหนใครบอกว่าแปลงร่างเป็นเต่าหดหัวอยู่ใต้โคลน ถ้าองค์หญิงไม่ไปตามมันคงไม่มีปัญญาขึ้นมาหรอก ฮ่าๆๆๆๆ....."

"เจ้า....!!" 

     องค์หญิงทำท่าจะตอกกลับอย่างเอาเรื่อง แต่... หลงอี้เฟยรีบเข้ามาขวางไว้ พลางกล่าวตอบกลับไป

       " แหมๆท่านพี่เฉียงจิ้งผู้ยิ่งใหญ่ให้เกียรติเชิญข้าไปทั้งที เสียดายข้าเซ่อซ่าพลัดตกไปในน้ำเอง ครั้งต่อไป ข้าขอแก้ตัว ท่านพี่เฉียงจิ้งเชิญข้าอีกครา ข้าจะไม่ทำให้ท่านต้องผิดหวัง เช่นดั่งวันนี้...." 

     ด้วยคำตอบที่ฉะฉานของนัทในร่างหลงอี้เฟย สร้างความประหลาดใจให้กับหลี่เฉียงจิ้ง แต่ ก่อนที่หลี่เฉียงจิ้งจะกล่าวอะไรออกมา พลันหลงอี้เฟยล่วงบ้างสิ่งมาจากแขนเสื้อ เป็นหยกแข็งเนื้อดี มีคำว่า จิ้ง สลักอยู่ พลางกล่าว

 " เมื่อท่านพี่เฉียงจิ้งเหมือนจะบอกว่าตัวเองมิได้อยู่ในที่นั้น งั้นสิ่งนี้คงมิใช่ของท่าน เผอิญข้าเก็บมันได้จากก้นสระ น่าจะเป็นอุจจาระของสุนัข ยี้.... ดูสิ.!!"

      กล่าวจบ หลงอี้เฟยรีดเร้นลมปราณที่เพิ่งได้การอัพเกรดมา บดขยี้หยกเนื้อแข็งชั้นดีซึ่งเป็นหยกประจำตัวหลี่เฉียงจิ้งในมือจนแหลกละเอียดเป็นผุยผง พลางโปรยไปยังเบื้องหน้าหลี่เฉียงจิ้ง สร้างความตกตะลึงแก่คนทั้งหลายจนหน้าถอดสี ไม่เว้นแม้น องค์หญิงจื่อเว่ยและหม่าฉินซวงที่ยืนอยู่ข้างๆ

ด้วยเป็นที่ทราบกันดีตระกูลหลี่นั้นมีการค้าอัญมณีโดยเฉพาะหยกตระกูลหลี่ นั้นมิเพียงเป็นหยกที่คุณภาพดี และขึ้นชื่อเรื่องความแข็งแกร่ง มาบัดนี้ถูกผู้ตราหน้าว่าเป็นขยะ ใช้ฝ่ามือธรรมดาขยี้เป็นผุยผงอย่างง่ายดาย จะไม่ทำให้ตกตะลึงก็แปลกไปซ่ะล่ะ

    โดยไม่รอให้หลี่เฉียงจิ้งกล่าวสิ่งใด นัทรึหลงอี้เฟย พลางหัวเราะรวนอย่างอารมย์ดีชักชวนให้องค์หญิงจื่อเว่ยและหม่าฉินซวงเดินตามตนเข้ามาในอาคาร ทิ้งให้หลี่เฉียงจิ้งและพวกยืนตกตะลึงตาค้างไว้เบื้องหลัง ก่อนจะรู้ตัว หลงอี้เฟยและคณะก็เดินลับตาไปแล้ว ได้ยินแต่เพียงเสียงหัวเราะกังวานแว่วมาเบาๆ 

%%%%%%%%%%%%%%%%

5555555.......สะใจ พี่นัทเปิดตัวได้สะใจจริงๆ

//โปรดติดตามตอนต่อไป

//ขอบคุณครับ