ตอนที่11 " เพราะเจ้า.....!!"

     "เจ้าบ้า..." 

      องค์หญิงจื่อเว่ยเอ่ยบริภาษด้วยความหมั่นไส้ บุรุษผู้อยู่เบื้องหน้า ด้วยโตมาด้วยกันตั้งแต่เยาว์วัยมิได้คิดสิ่งใดเกินจากคำว่า

    "เพื่อน"     บัดนี้ความรู้สึกบางอย่างเริ่มจู่โจมด้วยมิทันตั้งตัว จึงรีบแจงเหตุผลที่มา หวังกลบเกลื่อนความรู้สึกที่เริ่มก่อตัวอยู่ภายใน....

    "เจ้าบ้า... พูดจาไร้สาระ ที่ข้ามา ด้วยจะแจ้งให้ทราบว่า ก่อนเที่ยง วันนี้มีประกาศที่ ห้องโถงกลางเรื่องการแบ่งกลุ่ม เพื่อทดสอบประเมินความรู้ก่อนปิดภาคเรียนเจ้าไม่รู้รึไง ไปอยู่ที่ไหนมา"

(ห๊า...!! มีทดสอบด้วยเหรอ.. อี้เฟยทำไมไม่บอกพี่ก่อน ตายๆมัวแต่ฝึกวรยุทธ หนังสือ หนังหา ไม่ได้อ่านเลย....จะรอดมั้ยเนี้ย)

   ​ นัทแอบสะดุ้ง พลางร้องถามหลงอี้เฟยจากภายในมิติจิต

   [   ข้าก็นึกว่าท่านพี่นัทรู้อยู่แล้ว  ไม่เป็นรัยท่านพี่นัท เรื่องทดสอบความรู้ฝ่ายบุ๊นข้าช่วยท่านเอง ท่านรับหน้าภาคสนามไปแล้วกัน]​ 

       หลงอี้เฟยพลางแบ่งรับแบ่งสู้เพื่อให้นัทได้สบายใจ

" ว่าไงเจ้าบื้อ ยืนอึ้งอยู่ได้ เตรียมพร้อมรึยัง.." 

     องค์หญิงจื่อเว่ยยังคงนึกเคืองคำพูดแทะโลมเมื่อสักครู่ จึงใส่ชุดสองไปไม่ยั้ง

" อ่อ... อ่อ.. โอเคร สบายอยู่แล้ว"

   นัทรีบกลบเกลื่อนเพราะมัวแต่หาข้อมูลจากหลงอี้เฟยอยู่

     " เอ๊..!! เจ้าพูดจา อะไรเพี้ยนๆอีกแล้วเนี้ย อะไร เครๆ ข้าไม่เข้าใจ..." 

         องค์หญิงกล่าวพลางหันไปมองหน้ากับ หม่าฉินซวง เหมือนจะถามอะไรบางอย่าง หม่าฉินซวงไม่ตอบได้แต่ เมินหน้าไปทางอื่น พลางคิดในใจ แค่นี้ยังน้อยไป องค์หญิง เจ้านี่ ที่ผ่านมาอาการหนักกว่านี่เยอะ

    เมื่อไม่เห็นว่าได้คำตอบจากองค์รักษ์คนสนิทซักเท่าไหร่ จึงได้แต่จดบัญชีนี้ไว้ในใจ หันมากล่าวกับนัท ที่ยืนทำไม่รู้ไม่ชี้ จัดนี่นั้นโน้นเหมือนเตรียมจะไปเรียน 

      "ทำอะไรของเจ้า ตั้งแต่วันนี้ไม่มีเรียน ให้เตรียมตัวเข้ารับการทดสอบที่จะมาถึง ไปโรงอาหารกัน หาอะไรกินข้าหิวแล้ว กินเสร็จค่อยไปดูประกาศรายชื่อการจัดกลุ่ม..." 

     ไม่รอช้า องค์หญิงตรงเข้าลากข้อมือนัท ที่มัวมะงุ่มมะง่ามร้องบอกให้ตามตนไปที่โรงอาหาร โดยมีหม่าฉินซวง ส่ายหน้าด้วยความระอา เดินตามไปห่างๆ เจ้าอ้วนอู๋กวงยืนมองนายน้อยและสหาย  เจรจาโต้ตอบกันไปมาอย่าง งงๆ รีบโผทะยานติดตามไปอีกคน

     เมื่อขบวนองค์หญิงเดินเข้ามาถึงห้องโถงโรงอาหารกลาง แทบจะดึงดูดสายตาของทุกคู่ มิใช่ด้วยความงามขององค์หญิงที่ทุกคนมองจนชินตาแล้ว แต่ บุรุษผู้สง่างาม ท่าทางองอาจ ที่ติดตามมาเบื้องหลังต่างหากหล่ะ ที่เป็นจุดสนใจของทุกคน 

    " เฮ้ย...!! นั้นใครอ่ะที่ติดตามองค์หญิงมา สง่างามยิ่งนัก..."

"รูปหล่อ แบบเข้มๆด้วยสิ" 

"เด้วๆพวกเจ้าไม่รู้รึไง นั้นเจ้าขี้แยอี้เฟยไง เพื่อนข้าเรียนห้องเดียวกับเค้าเล่าให้ข้าฟัง คนนี้แหล่ะ..." 

" อ่อ คนนี้นะเหรอ ที่จากเคยอ่อนแอ เป็นพวกสวะ ถูกกลั่นแกล้ง จนต้องลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตัวเอง เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เชียวเหรอ...หล่ออ่ะ "

" พี่ฉินซวงองครักษ์องค์หญิงจื่อเว่ยว่าเท่ห์แล้วนะ คนที่ติดตามมาข้างกายองค์หญิงต้องบอกว่าโคตรจะ เท้.... เท่ห์"

  " คนนี้ใช่คนเดียวกับหลงอี้เฟย ทายาทท่านแม่ทัพปราบบูรพาใช่รึไม่ ไหนว่า เป็นพวกหนอนหนังสือ  เมื่อก่อนผอมกร่อง ถูกพวกขาใหญ่คอยรังแกเป็นประจำ ไฉนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้"

   " ก็ไม่แปลกหรอกนะ ถูกรังแกมากๆเข้า เกิดมานะฝึกฝนตนเอง วันก่อน ใช่คนนี้รึป้าว ที่ เช้ามา เอาแต่ วิ่ง และว่ายข้ามแม่น้ำไปกลับตั้งหลายสิบรอบ " 

 " อ่อ... ใช่ๆ ข้าก็เห็น แต่ไม่นึกว่าจะเป็น เจ้าขี้แย หลงอี้เฟย ดูสิ เปลี่ยนไปยังกับคนล่ะคน"

   .......... ฯลฯ 

  ทันที ที่องค์หญิงเดินนำขบวนเข้ามาย่อมสัมผัสถึงบรรยากาศแปลกๆที่เปลี่ยนไป ดึงดูดสายตาทุกคู่ที่อยู่ ณ.ที่นี้แบบ งงๆ

หันไปมอง หลงอี้เฟย และหม่าฉินซวง ที่ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว กับเจ้าอ้วนอู๋กวง ที่เดินตามมาด้วยไม่รู้อะไรเลย ในบรรยากาศที่ผิดปรกติเยี่ยงนี้

    เมื่อทั้งหมดเดินหาที่นั่งภายในอาคารโรงอาหารได้ไม่นาน หม่าฉินซวงและเจ้าอ้วนอู๋กวงแยกไปตักอาหารเพื่อนำมาให้เจ้านายตน องค์หญิงกล่าวแบบเคืองๆ 

    "เจ้าพวกนี้เป็นอะไรกัน ทำเหมือนเห็นพวกเราเป็นตัวประหลาด..." 

     พลางชี้หน้าไปยังหลงอี้เฟยที่ทำเหมือนไม่ได้ยิน ในคำบ่นพึมพำของหญิงสาวสูงศักดิ์ผู้เป็นสหาย

           "เพราะเจ้า...!!"

     ก่อนที่หลงอี้เฟย จะได้กล่าวสิ่งใด พลันเบื้องหลัง มีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา

     " ข้าก็นึกว่าใครดึงดูดสายตาของทุกคน ที่แท้ องค์หญิงของข้านี่เอง"

         ผู้ที่มาใหม่มิใช่ใคร หลี่เฉียงจิ้งและลูกสมุนทั้งสอง เบ้ชุน เบ้เชียน เดินเข้ามา พลางสอดส่ายสายตาไปยังบุรุษที่นั่งหันหลังให้กับตน

      " อ้าว เจ้านี่ใครบังอาจ มานั่งร่วมโต๊ะกับองค์หญิงของข้า ช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง..."

    หลี่เฉียงจิ้งเอ่ยประกาศศักดา ไปยังบุรุษหนุ่มชุดดำ จะคุ้นก็ว่าคุ้น จะว่าไม่คุ้นย่อมไม่ผิด

     " เหอะๆ จากกันไม่นาน ไม่ทราบสมองท่านพี่เฉียงจิ้งเสื่อมรึอย่างไร ถึงลืมผู้น้อง หลงอี้เฟย ผู้นี้ ได้ลงคอ..." 

     นัทในร่างหลงอี้เฟย กล่าวพลางหันมาเผชิญหน้ากับคู่ปรับตลอดกาล ของตน

"เอะ นี่เจ้า.....!! "

       หลี่เฉียงจิ้งถอยผง่ะ ด้วยกระแสปราณเข้มข้นที่ถูกส่งมาจากร่างหลงอี้เฟย ตรงเข้าสร้างสภาวะกดดันให้ตนรู้สึกอึดอัด เหงื่อกาฬแตกพล่านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ดีที่ หม่าฉินซวงเดินถือถาดอาหารเข้ามา หลงอี้เฟยรีบสลายลมปราณ ทำให้หลี่เฉียงจิ้งพอหายใจได้โล่งขึ้น 

    หลี่เฉียงจิ้งพลางหันไปกล่าวแก่องค์หญิงจื่อเว่ย 

    "พวกเจ้าไปดูป้ายประกาศรึยัง ถ้ายังก็จงไปดูซ่ะ เสร็จแล้ว จงไปหาข้าที่ตึกเรียน... พวกเรากลับ !!"

     "อารายของเค้าหว่า นึกจะมาก็มา นึกไปก็ไป สงสัยเห็นพี่ฉินซวงเดินมาเลยกลัว พี่ฉินซวง เนอะ...." 

     นัทหันกล่าวกับหม่าฉินซวงที่ นั่งรับประทานอาหาร อย่างไม่พูดไม่จาด้วยคร้านจะต่อปากต่อคำ อันเป็นบุคลิกประจำตัวของตน

       " ข้าว่าไม่น่าใช่เพราะฉินซวง

        แต่.... เป็นเพราะเจ้า หลง อี้ เฟย"

หลังจากทั้งหมดจัดการกับอาหารตรงหน้าหมด องค์หญิงเดินนำคนทั้งหมดไปดูตรงแผ่นป้ายประกาศ  เจ้าอ้วนอู๋กวงอาสาไปดูมาให้ ครู่หนึ่ง ก่อนแหวกผู้คนที่มุงดูรายงานด้วยท่าทีแตกตื่น.... 

      " แย่แล้ว องค์หญิง 

        แย่แล้ว นายน้อย.....!!" 

%%%%%%%%%%%%%%%%%

อยากแต่งให้ถึงตอนหน้าไวๆ เรื่องสนุกๆ ของพี่นัทและผองเพื่อนมีอีกเยอะ ติดตามกันได้ตอนต่อไปนะครับ // ขอบคุณครับ