บทที่ 10

หลังจากที่ณิชาร้องไห้ฟูมฟายวิ่งกลับบ้านไป ป้านีที่พึ่งเข้ามาเห็นเหตุการณ์วิ่งตามหญิงสาวไปเพื่อขอกุญแจที่แอบปั้มไว้คืน

“น้องณิชาคะ น้องณิชา ป้าขอกุญแจคืนด้วยคะ โอ๊ย ทำไมหนุ่มๆสาวๆสมัยนี้วิ่งเร็วกันจังนะ” ป้านีโอดแล้ววิ่งลงบันไดตามไป

เด็กชายนริศมองอากับหญิงสาวข้างๆอาของเขาสลับกันไปมาด้วยสีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด จนเหนือเมฆถามขึ้น

“มองอาเหนือกับพี่มะลิทำไมครับ ?”

“อาเหนือกับพี่มะลิมาทำอะไรในห้องครับ แล้วทำไมอาณิชาถึงวิ่งร้องไห้ออกไป” เด็กตัวน้อยถามอย่างจับผิด

“…อาเหนือ” เมื่อโดนเด็กคัดคั้นเหนือเมฆจึงไม่รู้จะตอบยังไง

“พี่มะลิมาดูเครื่องบินในห้องอาเหนือ ส่วนอาณิชาเขาแอบปั้มกุญแจห้องอาเหนือ ก็เลยโดนอาเหนือดุ น้องริศรู้ไหมครับ ว่าการปั้มกุญแจห้องคนอื่นโดยที่เขาไม่อนุญาติเป็นการละเมิดสิทธิของคนอื่น” สิมิลันแก้ตัว แล้วถือโอกาสสอนเด็กชายไปด้วย

“ ‘การละเมิดสิทธิของคนอื่น’ คืออะไรหรอครับ” เด็กชายถามขึ้น

“ถ้าอยากรู้เดี๋ยวพี่มะลิเล่าให้ฟัง เราไปที่สวนหลังบ้านกันเถอะค่ะ” สิมิลันเดินไปจูงเด็กชาย

“ก็ได้ครับ” นริศเดินตามหญิงสาวลงบันไดไป

“เฮ้ออ…” เหนือเมฆถอนหายใจ แล้วรอยยิ้มที่น้อยคนนักจะได้เห็นก็ปรากฏขึ้น

ในตอนเย็นเหนือเมฆเดินลงมาจากบันไดพร้อมกับกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่สะพายอยู่ข้างหลัง เขาหันไปมองห้องข้างๆที่เป็นห้องนอนของหลานชาย และหญิงสาวอีกคน

แอ๊ดด ~~

สิมิลันเปิดประตูห้องออกมาเมื่อจัดข้าวของตัวเองในห้องเสร็จ ป้านีบอกให้เธอนอนห้องเดียวกันกับน้องริศแทน เพราะป้านีตื่นเช้าไปจ่ายตลอด และเข้านอนดึกมากเพื่อตรวจความเรียบร้อยในบ้าน กลัวจะรบกวนเวลาในการเขียนนิยายของเธอ หญิงสาวปฏิเสธหลายครั้ง แต่คนอาวุโสกว่าก็ยังยืนยันคำเดิม

“โอ๊ย ปวดแขนจัง…” หญิงสาวพูดแล้วมองแขนอีกข้างที่ใช้งานแทนอีกข้างที่เจ็บอยู่

“แผลคุณเป็นยังไงบ้าง ?” เหนือเมฆเดินเข้ามาถาม ทำให้หญิงสาวสะดุ้งขึ้น

“โอ๊ย คุณ!!! ไม่ให้สุ่มให้เสียงกันบ้างเลย แผลก็ใกล้หายแล้วค่ะ” หญิงสาวตอบ

“แล้วแผลที่หน้าผากคุณล่ะ ?” เขาถามอีก และมองที่หน้าผากของหญิงสาว ผ้าก็อซผืนใหญ่เมื่อเช้า เหลือเพียงแผ่นเล็กๆติดอยู่ที่บริเวณแผล

“ตรงนี้ก็ยังปวดๆอยู่ แต่เดี๋ยวก็คงหายแล้วค่ะ” สิมิลันเอามือจับหน้าผากตัวเอง “นี่คุณกำลังจะกลับกองบินใช่ไหม ?”

“ครับ” เขาตอบสั้นๆ

“โอเคค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ” สิมิลันพูดขึ้นแล้วโบกมือบ๊ายบายเขา

“…คุณก็อย่าลืมกินยาด้วยนะ” เขาพูดขึ้นนิ่งๆเหมือนเดิม ส่วนคนฟังก็ยิ้มรับ

“ต้องกินอยู่แล้ว ขืนไม่กินฉันคงปวดจนนอนไม่หลับกันพอดี” หญิงสาวบอกขำๆ “ไม่รู้ว่านี่มันปีชงหรืออะไร ทำไมฉันถึงต้องเจ็บตัวอยู่ทุกวี่ทุกวัน”

“…”

“เดี๋ยวฉันว่าจะหาเวลาไปทำบุญเข้าวัดเข้าวาบ้างแล้ว คุณจะว่าอะไรไหม ถ้าฉันจะขอพาน้องริศไปวัดด้วย?” เธอบอกและขออนุญาติเขาในฐานะผู้ปกครองของเด็กชาย

“ได้ครับ…”