บทที่ 2

ณ บ้านกาลเวลา

หลังจากทิวากรขับรถหนีแม่วันนั้นกลับมาก็โดนดาลัยสวดซะหูชา แถมยังยึดกุญแจรถไปอีกต่างหาก

'แม่ครับ แม่เอากุญแจรถไปแล้วลูกจะขับยังไงอะครับ' ทิวากรอ้อนวอนพร้อมทั้งเกาะแข้งเกาะขาแม่ไปด้วย

'ก็ไม่ต้องขับไงเปลื้องน้ำมัน ช่วยๆกันประหยัด' การกระทำของสองแม่ลูกอยู่ในสายตาของ ณภัทร ผู้เป็นทั้งสามีและพ่อ

"ตัวเองให้กุญแจลูกไปเถอะค่ะ ลูกอาจจะไม่อยากหมั้นก็ได้" ณภัทรที่ดูอยู่นานบอกกับภรรยา

"ไม่ได้หรอก เค้าเอาของหมั้นไปมัดจำฝ่ายนั้นแล้ว" ดาลัยโกหกหน้าตาเฉย ทั้งที่ความจริงเธอแค่ไปพูดทาบทามแล้วฝ่ายนั้นก็ตกลง แหม แต่ใครจะยอมบอกอย่างนั้นล่ะ เชอะ !!! ยังไงฉันก็จะเอาหนูรดาเป็นสะใภ้

"พ่อครับ แม่ทำอะไรไม่ยอมปรึกษาผมเลย ผมไม่รู้จักระดง รดา อะไรนี่ซะหน่อย" ทิวากรเริ่มฟ้องพ่อ

"หุบปากไปเลยเจ้าตัวดี ไปนั่งสงบเสงี่ยมตรงนู้น" ดาลัยแทบระเบิด ก็เธออยากให้ลูกแต่งงาน อยากอุ้มหลาน แต่ลูกชายคนเดียวก็ดันทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัยลอยไปลอยมาซะนี่

"ตัวเองใจเย็นๆนะ ให้เวลาลูกหน่อยสิ" ณภัทรเข้ามากอดภรรยา

"ตัวเองดูสิ เค้าหวังดีกับลูกนะ แล้วหนูรดาฉันก็เคยเห็นมาแต่เล็กแต่น้อย"

"แต่ผมไม่เคยเห็นนี่นา" ทิวากรบ่นอุบอิบ

"พรุ่งนี้เลิกงานแล้วกลับบ้านเร็วๆนะลูก" ณภัทรบอกลูกชาย

"ทำไมหรือครับพ่อ"

"จะให้มาทานข้าวกับรดา ถ้าลูกชอบก็จัดพิธีหมั้น ถ้าไม่ก็ค่อยว่ากันอีกที" ณภัทรพยายามแก้ปัญหาด้วยวิธีที่เป็นธรรมที่สุด

"ไม่เอานะครับพ่อ ผมไม่อยากเจอซะหน่อย" ลูกชายอยากจะเถียง

"เอาน่ะ เชื่อพ่อหน่อยพ่อขอล่ะ" ณภัทรพูดจบ แล้วจูงภรรยาขึ้นบนบ้านหน้าตาเฉย

ตอนเช้า...

"ฮัลโหล ไอ้เหนือตอนเย็นว่างไหมวะ" ตื่นเช้ามาพร้อมกับไอเดียดีๆ ทิวากรกดโทรศัพท์หาเพื่อนรักทันที

(ไม่ว่างว่ะ วันนี้ต้องพาริศไปฉีดยา)

"แกมาบ้านฉันตอนเย็นได้ไหมวะ เดี๋ยวฉันพาน้องริศไปหาหมอเอง"

(ได้ แล้วทำไมฉันต้องไป)

"ฉันมีปัญหานิดหน่อย เอาเป็นว่าแกมาบ้านฉันแล้วก็ไปนั่งคุยกับพ่อแม่ฉัน แล้วขอกินข้าวเลยนะ ถ้ามีใครถามอะไรเกี่ยวกับฉันตอบแค่ ไม่รู้ครับ ไม่รู้ครับ ไม่รู้ครับ โอเคไหมเพื่อน"

(ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้น แล้วทำแล้วฉันจะได้อะไร) เพื่อนรักถามอย่างสงสัย

"ทำๆให้ฉันหน่อยเถอะ เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังทีหลังละกัน ฉันไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานแล้วเดี๋ยวสาย เอาเป็นว่าแกตกลงนะ" ทิวากรพูดรัวๆ

(เออ...ตู๊ดๆ) ปลายสายตอบกลับในแบบขงเขาแล้ววางไป

"โอ๊ย !! สบายละ แค่นี้ก็ไม่ต้องเจอคู่หมั้นบ้าบออะไรนั้นละ ไปอาบน้ำดีกว่า" :)

ตอนเย็น ณ บ้านกาลเวลา

"สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่" คนตัวสูงเดินเข้ามาในบ้านของเพื่อนพร้อมยกมือไหว้บิดามารดาของเพื่อน

"ไม่เจอกันนานเลยสบายดีไหมลูก" ณภัทรถามเพื่อนของลูกชาย

"ก็เรื่อยๆน่ะครับ คุณพ่อล่ะครับ"

"สุขสบายมากเลยลูก ยิ่งเมื่อคืนนะยิ่งสบาย" ณภัทรพูดแล้วหันไปมองภรรยา

"แล้วนี่เหนือมาคนเดียวหรอลูก แล้วทิวล่ะ" ดาลัยถามขึ้นเริ่มมีลางไม่ดีเหมือนจะมีคนหนี

"ไม่รู้ครับ" เหนือเมฆตอบตามที่เพื่อนบอก

"คุณพ่อคุณแม่สวัสดีค่ะ ว๊ายย วันนี้คู่หมั้นรดาอยู่ด้วยหรอคะเนี่ย" แขกผู้มาใหม่เดินเข้ามาอย่างร่าเริง

"เอ่อ..." ดาลัยไม่รู้จะพูดยังไง ได้แต่แอบกลุ้มใจเบาๆ

"นี่ๆ จะไม่ทักทายคู่หมั้นหน่อยหรอ ??" รดานั่งลงข้างๆเหนือเมฆแล้วสะกิดเขายิกๆ

"...ไม่รู้ครับ" เหนือเมฆตอบตามเพื่อนสั่งอย่างเคย

รดาถึงกับปวดหัวกับคู่หมั้นของเธอเหลือเกิน โถ่ถัง หน้าตาก็ดี หุ่นก็เป๊ะ แต่เสียอย่างเดียวหน้าไม่รับแขก -.-

หรือว่าวันนี้ฉันสวยจนเขาตื่นเต้น ตะลึ่งตึงๆนะ

"เรามาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการกันดีกว่าค่ะทิว ฉันชื่อรดาค่ะ แล้วฉันก็เป็นคู่หมั้นของคุณ" รดาพูดเสร็จก้ยื่นมาเช็คแฮนด์กับคนตรงหน้า

"ห้ะ..." เหนือเมฆยังคงมึนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า

ไอ้ทิวมันให้เรามานั่งคุยกับยายนี่เนี่ยนะ เฮ้อ ผู้หญิงอะไรกันลุกลี้ลุกลน ไม่หวงเนื้อหวงตัวบ้างเลยหรือไง จะมาขอจับมือผู้ชายอย่างนี้

ได้ไง ห้ะ !!! ยายนี่บอกว่าเป็นคู่หมั้นไอ้ทิวนี่หว่า 0.0

"ทิวเป็นใบ้หรอคะคุณน้า" รดาหันไปถามดาลัยที่ได้แต่นั่งกลุมขมับ

"เปล่าจ๊ะ แต่นี่ไม่ใช่ทิวหรอก เขาชื่อเหนือน่ะลูกเป็นเพื่อนของทิว" ดาลัยพูดขึ้น

"อ้าววว หรอคะ รดาคิดว่าทิวซะอีก อ๊ายย โชว์โง่เลยอะ แต่ไม่เป็นไรเนอะให้อภัยรดาเถอะค่ะ เพราะรดาสวยมาก" หญิงสาวพูดแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างอารมณ์ดี

"เหนือบอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะว่าเจ้าตัวดีมันไปไหน" ดาลัยหันไปคาดคั้นกับเพื่อนลูกชายตัวแสบ

"ไม่รู้ครับ"

"เหนือจะไม่รู้ได้ยังไง ทิวมันบอกให้เหนือมาใช่ไหม" ดาลัยยังคงคาดคั้นต่อแม้จะไม่ได้คำตอบก็ตาม

"ไม่รู้ครับ"

"แล้วทำไมวันนี้ถึงมานี่ล่ะ"

"ไม่รู้ครับ"

"แล้วนัดทิวไว้หรือเปล่า"

"ไม่รู้ครับ" เหนือเมฆไม่อยากโกหกใครเลยได้แต่ตอบไปว่าไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้

"ตาเหนือ แม่จะโทรไปฟ้องพรรณนีย์ว่าตาเหนือร่วมมือกับทิวแกล้งแม่" ดาลัยขู่จะฟ้องแม่ของชายหนุ่ม

"อ่อ คุณแม่ไม่อยู่ครับไปเที่ยวญี่ปุ่นกับพี่หนึ่ง" เหนือเมฆตอบไปตามความจริง แต่หารู้ไม่ว่าคนฟังแทบจะระเบิด

"กินข้าวๆ ฮืออ ถ้าเจ้าทิวมันกลับมานะ ฉันจะโยนมันทิ้งลงอ้างปลาหน้าบ้านไปเลย" ดาลัยโวย

"ใจเย็นๆนะคะคุณแม่ ทิวอาจจะไม่ว่างไม่เป็นไรค่ะรดาไม่ถือโอกาสค่อยเจอกันใหม่ก็ได้ ยังไงซะเพื่อนทิวก็หล่อดีค่ะ" รดายิ้มแล้วส่งสายตาไปทางเหนือเมฆ

"ห้ะ ว่าไงนะ" ดาลัยถามรดาเพราะได้ยินไม่ชัด แต่เหนือเมฆได้ยินซะเต็มสองหู

ณ โรงพยาบาล aaa

"อาทิวครับ อาเหนือไปไหนหรอครับอาทิวถึงมาแทน" เด็กชายถามอาทิวที่วันนี้ใส่ชุดเต็มยศเหมือนพึ่งกลับมาจากทำงาน แถมยังเป็นคนพาเด็กชายมาหาหมอซะเอง ทั้งที่ปกติแล้วจะเป็นอาเหนือซึ่งเป็นอาแท้ๆของเด็กชาย

"อาเหนือไม่ว่างครับไปทำธุระให้อาทิว อาทิวเลยมาแทน" ทิวากรตอบพร้อมทั้งจูงเด็กชายไปนั่งรอคิว

"ถ้าเป็นธุระของอาทิว แล้วทำไมอาทิวไม่ทำเองล่ะครับ" แหม คนถูกถามถึงกับไปไม่เป็น

"ธุระนี่อาทิวทำคนเดียวไม่ไหวครับเลยให้อาเหนือช่วย"

"แล้วธุระนี่ธุระอะไรครับ มันต้องหนักมากแน่ๆอาทิวถึงทำไม่ไหว" เด็กชายตั้งคำถามขึ้น

ตายล่ะหวาาา เจ้าริศนะเจ้าริศชักจะรู้มากเกินไปแล้วล่ะมั้งเนี่ย

"เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่ควรรู้ครับ" ทิวากรตอบเลี่ยง

"งั้นถ้าริศโตเป็นผู้ใหญ่แล้วริศก็รู้ได้สินะครับ" เด็กชายเออ ออไปด้วย

"ใช่ครับ" ทิวากรดีใจที่เด็กชายริศยอมเชื่อเขา...เฮ้อออ