ตอนที่ 9 เธอไม่ใช่น้องฉัน

ร่างสูงรู้สึกตัวตื่นขึ้นแต่เช้าตรู่ เขารีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าเพื่อกลับห้องไปอาบน้ำเพราะมีภารกิจเข้าร่วมงานสัมมนารออยู่ ก่อนออกจากห้องนอนของเธอ เขาหันกลับมามองเธออีกครั้งพลันหัวใจก็เต้นเป็นจังหวะแปลกประหลาด

ผู้หญิงคนแรกที่เขานอนร่วมเตียงด้วยจนเช้า เพราะเขาไม่เคยนอนร่วมเตียงกับคู่นอนคนไหน เมื่อจบกิจกรรมเร่าร้อนไม่ว่าจะเหนื่อยล้าหรือดึกดื่นเพียงใดก็จะต้องแยกย้ายกลับไปนอนห้องตัวเองให้ได้ และนี่เป็นครั้งแรกที่เขานอนเปลือยกายกับผู้หญิงบนเตียงแล้วไม่ได้ล่วงล้ำเข้าสู่กายเธอ ต้องขอบคุณพริมาให้หนักเพราะถ้าไม่ได้เธอ ป่านนี้เขาคงทำให้เกิดเหตุการณ์วุ่นวายของสองบ้านที่ไม่ควรมาบรรจบพบเจอกันอีกแล้ว

“แกไปไหนมาวะ ไม่กลับห้องทั้งคืน”

ราวินยิงคำถามใส่เขาทันทีที่เปิดประตูเข้าห้องพักมา

“ก็รู้อยู่แล้ว จะถามทำไมวะไอ้วิน”

“ไหนแกบอกว่าจะไม่เอาตัวไปพัวพันกับครอบครัวนั้นอีก มันจะมีแต่เรื่องยุ่งไม่ใช่หรอ ฉันเป็นห่วงแกนะไอ้เหนือ”

“ก็ยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย กระต่ายตื่นตูมไปได้ไอ้วิน”

“นี่แกยังไม่ได้เห็นสภาพตัวเองใช่ไหม ดูปากแกสิ แกทาลิปสติกสีนี้ด้วยเหรอ ไม่ยักรู้”

หมอหนุ่มหันหน้าเข้าหากระจกเงาในห้องทันที เป็นอย่างที่ไอ้หมอวินพูด สภาพเขาดูไม่ได้เลย เหมือนคนโดนข่มขืนมา ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่พอ ปากที่เลอะเทอะไปด้วยคราบลิปสติกสีแดงอมส้ม ถึงแม้มันจะเป็นสีออกจางๆ แต่ก็ดูออกอยู่ดีกว่าเขาได้สีสันพวกนี้มาได้อย่างไร

“เออ ฉันไม่เถียงว่าฉันจูบเธอ แล้วก็เกือบฟันเธอละ ถ้าพรีมไปโทรมาเมื่อคืนนี้ฉันคงแทงทะลุถึงกระเพาะเธอไปแล้ว แต่หลังจากวางสาย ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรต่อนะโว้ย แค่เมามากเลยนอนหลับกันไป”

“แกจะทำอะไร แกคิดให้ดีๆหน่อย ฉันไม่ได้รังเกียจหากแกจะมีอะไรหรือคบหาจริงจังกับเธอ แต่ถ้าแกมีความคิดร้ายๆอยู่ฉันไม่สนับสนุน เอาจริงๆถ้านับกันแบบไม่อคติ คุณข้าวมีศักดิ์เป็นน้องสาวของแกอีกคนเลยนะเว้ย แล้วเธอก็ไม่ได้รู้เห็นกับการกระทำของผู้ใหญ่”

“ฉันไม่นับเธอเป็นน้อง เธอไม่ใช่น้องฉัน และขอให้รู้ไว้ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้นึกถึงแม่กับน้องสาวว่าจะผิดหวังกับการกระทำของฉันหรือเปล่า ฉันจะจัดหนักเธอให้ชนิดที่ว่าลืมฉันไม่ลงไปตลอดชีวิตเลย”

ชายหนุ่มกัดกรามแน่น ใครว่าเขาเจ้าคิดเจ้าแค้นนั้นใช่ เขายอมรับเลย ใครไม่มาตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับเขาไม่มีวันเข้าใจ เด็กแปดขวบที่ต้องเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสจากพ่อตัวเอง ยังต้องมาเจ็บปวดที่แม่และน้องเหมือนคนใกล้ตายไปทุกขณะ เขาต้องทำหัวใจให้กล้าแข็งขนาดไหนที่ต้องทำตัวให้เป็นเสาหลักที่พึ่งพิงของแม่กับน้อง ต้องใช้เวลาขนาดไหนกว่าสองคนนั้นจะกลับมาใช้ชีวิตปกติสุขได้ ทั้งๆที่ใจของเด็กแปดขวบคนนั้น มันแตกสลายไม่มีชิ้นดีไปนานแล้ว

นี่ยังไม่นับรวมความยากลำบากในการใช้ชีวิตของสามคนแม่ลูกที่ไม่มีเสาหลัก ถึงแม้แม่เขาจะรับราชการครู แต่เงินเดือนน้อยนิดที่ต้องเลี้ยงดูลูกวัยกำลังโตทั้งสองคน ค่าใช้จ่าย ค่ารถ ค่าเดินทาง ค่าน้ำค่าไฟ ค่าเล่าเรียน อาหาร เสื้อผ้า หนังสือ เงินเดือนแค่นั้น มันจะไปพออะไร แม่เขาเลิกงานแล้วต้องมาเป็นแม่ค้าขายอาหารตามสั่ง พวกเขาเลิกเรียนก็ต้องรีบมาช่วยแม่ขายของ ชีวิตวัยเด็กที่จะได้เล่นได้สนุก พวกเขาไม่เคยมี ดีหน่อยที่เขาเรียนเก่ง จึงทำให้มีกำลังใจจะมุมานะร่ำเรียนเพื่อมีอนาคตดีๆมาดูแลแม่กับน้อง ไม่งั้นอาจเห็นเด็กชายคนนี้เข้าๆออกๆคุกเป็นว่าเล่นไปแล้วก็ได้

โชคยังเข้าข้างเขาและครอบครัวอยู่บ้างตรงที่พอเขาเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย ยายก็แบ่งสมบัติให้ลูกสาวทั้งสองคือป้ากับแม่ของเขา เพราะท่านแก่มากแล้วจึงรีบจัดแจงเรื่องมรดกไว้ก่อนกันปัญหาที่อาจตามมาเหมือนหลายๆบ้าน พื้นเพครอบครัวของแม่อยู่ปริมณฑล ทำนาและทำสวนผลไม้ ร่ำรวยพื้นที่ และด้วยความที่ตายายเป็นคนมัธยัสถ์และมองการณ์ไกล จึงซื้อที่ทางไว้มากมาย มีทั้งในกรุงเทพและปริมณฑล เมื่อแม่ได้แบ่งมรดกกับป้าเป็นจำนวนเท่าๆกัน แม่ก็เจียดขายที่ดินหนึ่งแปลง เป็นแปลงที่เล็กที่สุดแต่อยู่ในทำเลทอง จึงได้เงินมาจำนวนมากโขที่ทั้งชีวิตนี้อาชีพครูอย่างแม่ไม่มีทางหาได้ เขากับน้องจึงมีชีวิตที่ดีขึ้น ได้ใช้เวลาในการตั้งใจเรียนเพื่ออนาคต ไม่ต้องเอาเวลามาช่วยแม่ขายของหาเงินอีกต่อไป

เสียงเคาะประตูห้องของหมอหนุ่มดังขึ้นสองสามครั้ง ไม่ใช่ใครที่ไหน หมอพรีมเพื่อนสนิทของสองหนุ่มนั่นเอง เธอเดินเข้ามาในห้องเห็นสภาพของพิชญะก็ตกใจ สภาพเขาไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมื่อคืนเขาไปทำอะไรกับขวัญข้าวมา ก็คงไม่ต่างจากที่เธอเห็นเขาทำกับผู้หญิงคนอื่นในผับกระมัง

“เหนือ นี่…”

หมอสาวน้ำตาคลอเบ้าปากสั่นระริก พยายามอย่างมากที่จะกลั้นน้ำตาไม่ให้หยดลงมา

“พอแล้วพรีม ไอ้วินมันบ่นเหนือไปชุดใหญ่แล้ว”

“ทำไมเหนือทำแบบนี้ เหนือชอบเธอเหรอ”

“หึหึ มีอะไรกันต้องชอบกันด้วยหรอ ผู้หญิงกับผู้ชายไม่เหมือนกันหรอกนะพรีม อย่าคิดมากสิ”

“เห้ย ไอ้เหนือ แต่ว่าแกกับ..”

พิชญะยกมือขึ้นห้ามไม่ให้ราวินพูดแย้งอะไรออกมา เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ให้พริมาคิดว่าเขากับขวัญข้าวมีอะไรกันไป ให้เธอเห็นด้านแย่ๆของเขาเยอะๆ เธอจะได้ตัดใจจากเขาได้เสียที

“ฉันอาบน้ำก่อนดีกว่า จะได้ไปสัมมากัน”

พิชญะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็วเพื่อเลี่ยงการตอบคำถามของหมอสาว

“ทำไมเหนือทำแบบนี้นะวิน ฉันรู้สึกว่ากับคนนี้ เหนือไม่เหมือนเดิม”

เธอรู้สึกและสัมผัสได้ ว่าหมอหนุ่มเจ้าของหัวใจเธอนับสิบปี มีความรู้สึกดีๆให้กับผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว แต่เธอไม่มีวันยอมแน่ เธอเฝ้าตามรักตามดูแลของเธอมาเป็นสิบๆปี เธอเสียสละเพื่อเขาทุกอย่าง ยังไงเธอก็จะไม่มีวันยอมปล่อยเขาไปให้ผู้หญิงที่ไหนทั้งนั้น เธอจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอได้เสียเขาไปจริงๆแน่

ขวัญข้าวตื่นมาในเวลาสายโด่ง ร่างบางลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง มือน้อยกุมขมับแน่น เธอปวดหัวเหมือนมีรถสิบล้อมาวิ่งทับ มองร่างกายตัวเองที่เปลือยเปล่า เห็นเสื้อผ้าเธอที่ขาดวิ่นตกอยู่ที่พื้นเคียงข้างกับถุงยางอนามัยที่ใช้แล้วยืดยาวกองอยู่ก็ตกใจ เลยคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้

“นี่เรากับหมอ มีอะไรกันแล้วหรอ”

หญิงสาวกุมขมับอีกหนเมื่อใช้ความคิดแล้วอาการปวดหัวก็กำเริบอีก

ขวัญข้าวพยายามคิดทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืนอีกครั้ง ภาพต่างๆ มันขาดๆหายๆไม่ค่อยปะติดปะต่อ เธอเห็นภาพที่เธอกับเขาจูบกันดูดดื่มที่โซฟา แล้วก็พาเธอมาล้มทับกันบนเตียงนุ่ม เธอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขาจนสุดตัว ยอมให้เขาทำอะไรต่อมิอะไรกับร่างกายเธอทุกอย่าง ภาพสุดท้ายคือเธอกับเขากำลังจะกลายเป็นคนคนเดียวกันแล้ว อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น เพียงเขาขยับตัวมาข้างหน้าอีกนิดเดียวเท่านั้นจริงๆ แต่แล้วเขาก็ทิ้งเธอไว้แล้วออกไปรับโทรศัพท์เสียดื้อๆ จริงๆก็น่าจะออกไปรับเพราะตัดรำคาญเสียมากกว่า เพราะเธอคลับคล้ายคลับคลาว่าได้ยินเสียงดังรบกวนนี้นานพอควร เธอจำได้ว่าได้ยินเขาเรียกคนปลายสายว่าพรีม บอกให้กลับไปก่อน ไม่ต้องรอ หมอสาวคนนั้นสินะที่โทรมาขัดจังหวะเธอกับเขา หมอสาวสวยคนนั้นที่เธอดูแค่หางตาก็รู้ว่าแอบรักหมอน้ำเหนือของเธออยู่ แต่เธอไม่มีวันยอมแพ้หรอกนะ ในเมื่อหมอยังไม่ได้เป็นสมบัติของใคร เธอจะทำให้หมอมาเป็นของเธอให้ได้ แล้วหลังจากเหตุการณ์นั้นเธอก็ไม่ได้รับรู้อะไรอีก เธอคงทนพิษแอลกอฮอล์ไม่ไหว หลับไปตอนไหนไม่รู้ตัวเลย