ตอนที่4 | ทำความรู้จักอย่างลึกซึ้ง

@เพนท์เฮาส์แดเนียล

23 : 20 น.

"พี่แดนยังไม่กลับหรอ" เสียงใสของเฟรย่าเอ่ยถามลูกน้องของแดเนียลเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

เพราะตั้งแต่ช่วงบ่ายที่เธอย้ายเข้ามาอยู่ที่เพนท์เฮาส์ของเขา เธอก็ยังไม่พบกับเจ้าของเพนท์เฮาส์เลย จนตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยไปแทบจะผ่านเข้าวันใหม่อยู่แล้ว

"ยังครับ"

"ปกติก็กลับดึกแบบนี้ทุกวันเลยหรอ" 

"เปล่าครับ บางวันก็ไม่กลับ" 

"ไม่กลับ? เหอะ!" เฟรย่าทวนคำพูดของลูกน้องแดเนียล ก่อนจะทำเสียงออกมาอย่างไม่พอใจ เมื่อพอจะรู้ถึงเหตุผลที่เขาไม่กลับบ้าน

"รอฉันอยู่หรอ..ที่รัก"

เสียงที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทำให้สองขาที่กำลังจะก้าวเดินกลับเข้าไปยังด้านในต้องหยุดชะงักทันที ก่อนที่เธอจะรีบหมุนตัวกลับมามองยังต้นเสียง

"ว่าไง..รอฉันอยู่หรอ" แดเนียลเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อคนตรงหน้าเอาแต่เงียบแล้วจ้องมองเขาด้วยสายตาจับผิดตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

"ถ้าตอบว่าใช่ พี่แดนจะว่ายังไงต่อคะ?" เฟรย่าเอ่ยตอบออกมาอย่างตั้งคำถามกลับ พร้อมกับเอียงคอเล็กน้อยอย่างน่ารัก

แดเนียลกระตุกยิ้มมุมปากแล้วจ้องมองเธอกลับอย่างพิจารณา พร้อมกับเดินเข้าหาเธอช้าๆ ก่อนที่เขาจะตวัดกอดรั้งเอวคอดเธอดึงเข้าหาตัวทันทีที่เดินเข้าถึงเธอ

หมับ!

"ทำแบบนี้ไง"

"อื้ออ!"

ริมฝีปากได้รูปของแดเนียลกดจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของเธอทันทีที่พูดจบ ทำเอาเฟรย่าถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจไม่น้อย ที่ถูกเขาจู่โจมอย่างจาบจ้วงแบบนี้ แต่ก็เพียงแค่แป๊บเดียวเท่านั้น ก่อนที่เธอเองจะเผยอปากขึ้นรับรสจูบจากเขา และจูบตอบกลับเขาไปอย่างไม่ยอมแพ้ แม้จะไม่ได้ช่ำชองและเชี่ยวชาญเหมือนเขาก็ตาม

"อืมม~" แดเนียลครางอื้อในลำคออย่างพึงพอใจ เมื่อถูกเธอจูบตอบกลับมาอย่างไม่ยอมเช่นกัน

จ๊วบ~

"อยากเอาชนะฉันว่างั้น?" แดเนียลเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ หลังจากที่ถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากของเธอ

"แล้วได้มั้ยละคะ?" เฟรย่าเอียงคอถามด้วยรอยยิ้มหวานอย่างยั่วยวน พร้อมกับยกแขนทั้งสองข้างขึ้นคล้องคอเขาไว้ โดยที่เขาเองก็ยังคงโอบรั้งเอวคอดของเธอเข้าแนบชิดตัวลำตัวเขาไว้แน่น

"หึ~ ฉันชักอยากจะรู้จัก.. ว่าที่เจ้าสาวของฉันมากกว่านี้แล้วสิ" 

"มากกว่านี้.. ยังไงหรอคะ? น้องเฟร..ไม่เข้าใจเลยค่ะ" เฟรย่ายังคงเอียงคอถามด้วยรอยยิ้มหวานอย่างใสซื่อ

ทำให้แดเนียลกระตุกมุมปากไม่หุบ เมื่อท่าทางใสซื่อเหมือนเด็กสาวบริสุทธิ์ของเธอ มันช่างกระตุ้นใจเสือร้ายที่ป่าเถื่อนอย่างเขานัก อยากจะรู้เหมือนกันว่าคนตัวเล็กตรงหน้านี้จะเด็ดสักแค่ไหนกัน เพราะลีลาการยั่วยวนของเธอนั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

"อยากเข้าใจ.. ก็ให้ฉันเข้าไปในตัวเธอสิ" แดเนียลก้มลงกระซิบชิดใบหูของเธอเสียงพร่า และกำลังจะขบเม้มที่ติ่งหูของเธอ แต่ก็ต้องหยุดชะงักค้างไว้ทันที เมื่อนึกถึงคืนที่ผ่านมา ที่เธอเล่นป้ายยานอนหลับไว้บนร่างกาย ทำเอาเขาต้องระวังตัวมากกว่าที่เคย

"ง่ายไปมั้ยคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ" ถึงเธอจะยั่วยวนเขาก่อนก็เถอะ แต่ใครจะไปคิดว่าเขาจะมาขอเธอทำเรื่องแบบนั้นดื้อๆแบบนี้กัน

แต่อีกใจหนึ่งเธอเองก็นึกอยากจะลอง เพราะอยากจะรู้ว่ารสชาติของกามอารมณ์นั้นเป็นยังไง มันจะดี..อย่างที่ใครต่อใครเขาว่ากันจริงหรือเปล่า แต่ใจหนึ่งก็กลัว.. เพราะหลายๆคนบอกว่าครั้งแรกนั้นมันเจ็บปวดเหมือนร่างกายจะแหลกสลาย ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้หรอกว่าอารมณ์ของความเจ็บปวดจนแหลกสลายนั้นเป็นยังไง 

"กลัว?" แดเนียลเลิกคิ้วถามทันทีที่เห็นสีหน้าของเธอดูตื่นกลัว แต่ก็แค่แป๊บเดียวเท่านั้น ก่อนที่คนตัวเล็กในอ้อมกอดเขาก็ปรับสีหน้าให้กลับมายั่วยวนเขาอย่างเดิม

"คนอย่างน้องเฟรไม่เคยกลัวใคร!" เฟรย่ารีบตอบกลับทันทีเมื่อถูกสบประมาทแบบนั้น พร้อมกับเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทายเขาไม่น้อย 

"แน่ใจว่าไม่ได้กลัว"

"ถ้ากลัว.. น้องเฟรคงไม่กล้าวางยาพี่แดนหรอกค่ะ" 

"หึ~ งั้น..เรามาทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้หน่อยมั้ย..ที่รัก" พูดจบแดเนียลก็คลายท่อนแขนที่โอบรั้งเอวคอดของเธอออก ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นตวัดร่างบางของเธอขึ้นอุ้มแนบอกแทน

พรึบ!

เฟรย่าที่ถูกเขาตวัดขึ้นอุ้มแนบอก ก็ยิ่งกอดรอบลำคอหนาเขาไว้แน่นขึ้น เพราะทั้งตกใจและกลัวตกในเวลาเดียวกัน แต่เธอก็พยายามซ่อนความกลัว และใจที่เต้นรัวไว้ภายใต้ใบหน้าสวยที่ยังคงส่งยิ้มหวานยั่วยวนให้เขาไม่หยุด

"ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าเธอจะเก่งได้สักกี่น้ำ" แดเนียลกระตุกยิ้มมุมปากอีกครั้งก่อนจะก้าวเดินพาคนตัวเล็กในอ้อมกอดตรงไปที่ห้องนอนทันที

แดเนียลหลุบสายตาลงมองคนตัวเล็กในอ้อมกอดอย่างพิจารณา เมื่อเขารับรู้ได้ถึงใจที่เต้นแรงแทบจะไม่เป็นจังหวะของเธอ ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองไหม แต่เหมือนว่าเธอกำลังซ่อนความหวาดกลัวไว้ภายใต้รอยยิ้มหวานยั่วยวน ด้วยความที่นิสัยของเธอนั้นเอาแต่ใจตัวเองมาตั้งแต่เด็ก และเป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ครั้งนี้ก็คงจะเป็นเช่นนั้น เพราะเธอคงอยากจะเอาชนะเขา ถึงได้ทำใจดีสู้เสืออย่างเขาอยู่แบบนี้

"เปิด" แดเนียลเอ่ยสั่งเสียงเรียบ เมื่ออุ้มเธอเดินมาถึงหน้าห้องของเธอ

"พี่แดนรู้ได้ไงว่าน้องเฟรนอนห้องนี้" เฟรย่าเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความงุนงง เพราะตอนแรกเธอคิดว่าเขาจะพาเธอไปที่ห้องของเขาซะอีก

"ที่นี่บ้านฉัน เปิดประตู" แดเนียลตอบพร้อมกับสั่งให้เธอเปิดประตูอีกครั้ง

"ทำไมไม่ไปห้องพี่แดน"

"ฉันบอกให้เปิดประตู!"

แกร๊ก!

เฟรย่ายอมปล่อยมือออกจากการโอบกอดรอบลำคอหนาของเขาข้างหนึ่ง เพื่อยื่นไปเปิดประตูห้องทันที ที่เขาเอ่ยสั่งออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้นจากเดิม ไร้แววแห่งการหยอกล้อเหมือนที่ผ่านมา

ฟุบ!

"อะ! วางเบาๆหน่อยสิ" เฟรย่าร้องออกมาเบาๆพร้อมกับบอกด้วยใบหน้าไม่พอใจ เมื่อถูกเขาโยนลงบนเตียง ถึงจะไม่ได้แรงนักก็เถอะ

"หึ เธอเปลี่ยนไปเยอะเลยนะเฟรย่า" แดเนียลไล่สายตามองสำรวจร่างบางที่เขาพึ่งจะโยนลงบนเตียงอย่างพิจารณาอีกครั้ง

"พี่แดนนั้นแหละที่เปลี่ยนไป ไหนว่าจะรอน้องเฟรไง" เฟรย่าพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วเอ่ยตอบกลับไปอย่างไม่พอใจนัก

พรึบ!

"ตรงไหนที่บอกว่าฉันไม่รอ" แดเนียลขึ้นมาบนเตียงพร้อมกับโน้มตัวลงกักขังเธอไว้ใต้ร่างกายแกร่งของเขาทันที จนทำให้เธอต้องเอนตัวลงนอนราบไปกับเตียงนุ่มอีกครั้งอย่างเลี่ยงไม่ได้

"....."

เฟรย่าถึงกับเม้มปากตัวเองแน่นอย่างไม่รู้จะตอบคำถามเขายังไง เพราะถ้าจะบอกว่าการที่เขาเจ้าชู้รักสนุกนั้นคือการผิดสัญญาก็คงไม่ใช่ เพราะในสัญญาปากเปล่าที่ให้ไว้ก็ไม่ได้ห้ามเขาในเรื่องนี้ แค่บอกว่า...เขาต้องรอเธอกลับมาแต่งงานด้วยเท่านั้น

"เธอแค่ให้ฉันสัญญาว่าจะแต่งงาน แต่เธอไม่ได้บอกนี่ว่าห้ามฉันเสพสุขกับร่างกายหญิงอื่น" เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กใต้วงแขนที่เขากักขังเธอไว้เงียบไป เขาจึงเอ่ยพูดขึ้นมาอีกครั้ง โดยที่เธอเองก็ได้แต่เงยหน้าขึ้นจ้องมองหน้าเขาอยู่แบบนั้น ด้วยแววตาที่ดูจะสับสนไม่น้อย

สายตาของทั้งคู่จ้องมองสบประสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ และเป็นครั้งแรกที่ทั้งเขาและเธอต่างจ้องมองกันและกันด้วยสายตาที่จริงจังกันทั้งคู่ ไร้แววแห่งการล้อเล่นและอยากเอาชนะกันอย่างทุกที

"หึ~ เด็กน้อย" แดเนียลถึงกับกระตุกยิ้มมุมปากออกมาอีกครั้งด้วยความพึงพอใจ เมื่อเผลอจ้องมองสบตากับเธออยู่นานจนเขาเห็นถึงแววตาที่สั่นไหวของเธอ

"นะ..น้องเฟรไม่เด็กแล้วนะ" เฟรย่ารีบเอ่ยตอบออกไปทันที ที่เธอเองก็พึ่งได้สติว่าเผลอจ้องมองสบตากับเขาอยู่นาน ด้วยแววตาที่ใสซื่อและแอบสั่นไหวไม่น้อย

"งั้นหรอ.. งั้นมาดูกันสิว่าจะเด็กหรือไม่เด็ก" พูดจบมือหนาก็กระตุกปมเชือกชุดคลุมที่เธอสวมทับกับชุดนอนตัวบางออกทันที

การกระทำของเขาทำเอาเธอถึงกับเกร็งไปทั้งตัว และใจดวงน้อยของเธอก็เต้นรัวเร็วขึ้นมาทันทีด้วยความกลัวไม่น้อย ทั้งที่..เมื่อคืนที่ผ่านมาเธอก็ให้เขาได้สัมผัสร่างกายไปเกือบจะทุกส่วนแล้วแท้ๆ แต่ทำไมความรู้สึกตอนนี้กับเมื่อคืนมันถึงได้แตกต่างกันนักละ

หมับ!

"พี่แดน! นะ..น้องเฟรไม่เคย" มือเล็กของเธอรีบคว้ามือหนาของเขาไว้ทัน ก่อนที่เขาจะได้ปลดเปลื้องชุดคลุมเธอออก พร้อมกับเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหวไม่น้อย

"หึ เด็กน้อยจริงๆสินะ" แดเนียลกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจอีกครั้งที่ได้ยินเธอพูดแบบนั้น

และเขาเชื่อว่าเธอยังไม่เคยจริงๆ เพราะจากแววตาที่วูบไหวและหวาดกลัวของเธอตอนที่เผลอจ้องตากับเขา มันบอกได้ชัดเจนว่าสิ่งมีค่าบนร่างกายสาวของเธอ...ยังคงบริสุทธิ์จริงๆ แม้ว่าบุคลิกและนิสัยของเธอจะดูตรงกันข้ามก็ตาม

…