ตอนที่3 | เจอกัน(อีกครั้ง)อย่างเป็นทางการ

วันต่อมา

@เพนท์เฮาส์แดเนียล

ปัง!

"ไม่ได้เรื่อง!"

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด พร้อมกับเสียงดุดันของเจ้าของเพนท์เฮาส์หรูอย่างแดเนียล ที่ตอนนี้กำลังหัวเสียกับลูกน้องของตัวเอง ที่เขาใช้ให้ตามหาผู้หญิงที่กล้าวางยาเขาเมื่อคืนนี้ แต่คำตอบที่เขาได้กลับมาดันบอกว่าหาเธอคนนั้นไม่เจอ นั้นยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดเพิ่มเข้าไปอีก

"นี่รูปจากกล้องวงจรปิดครับ" เอซบอกด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง พร้อมกับยื่นรูปให้เจ้านายหนุ่มที่กำลังอารมณ์ร้อนดู 

"เธอเป็นใคร" แดเนียลตวัดสายตาหันกลับมาถามลูกน้องคนสนิททันทีด้วยแววตาที่ดุดัน

เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำแบบนี้กับเขามาก่อน และเธอคนนี้เป็นใครมาจากไหน ถึงได้กล้าวางยาเขาแบบนั้น แล้วเธอทำไปเพราะเหตุผลอะไรกัน แถมยาที่เธอใช้ยังเป็นยาตัวที่เขาผลิตขึ้นมาเองอีก เธอไปเอามาจากไหน ทั้งที่นอกจากเขาและเพื่อนๆแล้วก็ไม่มีใครมียานอนหลับตัวนั้นสักคน 

"ไม่ทราบครับ เหมือนเธอพึ่งเคยมาที่ผับครั้งแรก" เอซเอ่ยตอบหน้านิ่งอย่างไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกใดๆออกมา ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าคนที่เจ้านายหนุ่มกำลังตามหาตัวอยู่คือใคร

"ไม่ว่ามันจะเป็นใคร และต้องการอะไร ก็ต้องไปลากคอมันมาให้ได้!" แดเนียลเอ่ยสั่งเสียงเหี้ยม ถ้ากล้าเล่นวางยาเขาแบบนั้นคงไม่ธรรมดาจริงๆ ทั้งที่คนอย่างเขาไม่เคยต้องมาเสียรู้ให้กับผู้หญิงกลางคืนอย่างพวกเธอมาก่อนเลยสักครั้ง

"ครับ คุณท่านเรียกพบนะครับ" เอซพยักหน้ารับคำสั่ง ก่อนจะเอ่ยบอกประโยคหลังกับแดเนียลแล้วเดินออกไปทันที

ตั้งแต่เมื่อช่วงเช้ามืดที่ผ่านมา ที่เขาตื่นขึ้นมาจากฤทธิ์ยานอนหลับก็ทำเอาเขาหงุดหงิดไม่หาย ที่เผลอดูดกลืนยานอนหลับเข้าไปอย่างไม่รู้ตัว และไม่คาดคิดว่าผู้หญิงที่เขารู้สึกถูกใจและรู้สึกคุ้นเคยแปลกๆคนนั้นจะกล้าทำ และดูเธอจะมั่นใจเหลือเกินว่าเขาจะดูดกลืนมันเข้าไป ทั้งที่...เขาไม่เคยคิดแม้แต่จะใช้ปากแตะต้องร่างกายผู้หญิงแบบนั้นมาก่อน

@คฤหาสน์

ร่างสูงสง่าของแดเนียลก้าวเข้ามายังคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูล ด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งเคร่งขรึม ต่างจากตอนที่อยู่ท่ามกลางสาวๆอย่างสิ้นเชิง ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรพ่อแม่ของเขาถึงได้เรียกตัวกลับมาแบบนี้ ทั้งที่ปกติแทบจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับเขาเลยด้วยซ้ำ อารมณ์เขาตอนนี้ยิ่งหงุดหงิดยังไม่หาย จากเรื่องที่ถูกวางยาและหาตัวคนไม่เจอ แล้วยังต้องถูกเรียกตัวกลับมาบ้านอีก

"มาเร็วกว่าที่คิดนะ" 

ทันทีที่แดเนียลเดินเข้ามาถึงห้องรับแขก น้ำเสียงเข้มน่าเกรงขามของคนเป็นพ่อก็เอ่ยทักทายขึ้นทันที

"มีอะไรถึงได้เรียกผมมา" แดเนียลเอ่ยถามเสียงเรียบ พลางเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวฝั่งตรงข้ามคนเป็นพ่อ

"ถามแม่แกดู"

"แล้วแม่อยู่ไหน" แดเนียลเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งอย่างไม่สบอารมณ์นัก

"ฉันอยู่นี่" 

เสียงที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทำให้แดเนียลต้องหันกลับไปมองอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะเห็นคนเป็นแม่ย่างกรายเข้ามาภายในห้องรับแขกด้วยรอยยิ้ม และด้านหลังนั้นมีหญิงสาวร่างบางอีกคนเดินตามเข้ามาติดๆ

"เธอ!" แดเนียลเอ่ยเรียกคนที่เดินตามหลังแม่ของเขาเข้ามาด้วยความตกใจละคนแปลกใจไม่น้อย ที่เห็นผู้หญิงที่วางยาตัวเอง และเขาก็กำลังสั่งให้ลูกน้องตามหาตัวอยู่ มาอยู่ในบ้านของเขา

พรึบ!

หมับ!

ไม่รอช้าเขารีบลุกพรวดพราดขึ้นเดินตรงไปหาเธอคนนั้นทันที ก่อนจะใช้มือหนาคว้าเข้ากับต้นแขนของเธอแล้วกระชากดึงเข้าหาตัวอย่างแรง

"กล้าดียังไงถึงมาวางยาฉัน!" น้ำเสียงดุดันเอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องมองหน้าของเธอด้วยสาตาที่ดุดันไม่แพ้กับน้ำเสียงเลยสักนิด

"อะ! เจ็บ" เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับใบหน้าสวยที่เหยเกด้วยความเจ็บ จากแรงที่ถูกบีบและกระชากที่ต้นแขน

"ทำอะไรของแกเนี่ย! ปล่อยน้องเดี๋ยวนี้นะ" 

"น้อง?" แดเนียลทวนคำของคนเป็นแม่ด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะไล่สายตาคมจ้องมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณาอีกครั้ง

เพราะเขาจำได้ดีว่าเธอคนนี้คือคนเดียวกับเมื่อคืน ที่กล้าวางยาเขาแบบนั้น แต่คำพูดของแม่เขาเมื่อกี้นี้มันทำให้เขางุนงงไม่น้อย เพราะเขาว่าน้องที่แม่เขาพูดออกมา น้องใคร? น้องที่ไหนกัน?

"พี่แดนน้องเฟรเจ็บ" เฟรย่าเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับเรียกชื่อของเขา และแทนตัวเองด้วยชื่ออย่างที่เคยใช้เรียกกับเขามาตั้งแต่เด็ก

"เฟรย่า?" แดเนียลขมวดคิ้วยุ่งแล้วเอ่ยเรียกชื่อเธอออกมาอย่างสงสัย ที่ได้ยินเธอแทนตัวเองว่าน้องเฟร ก่อนที่ภาพของเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ดูน่าทะนุถนอม แต่ก็เอาแต่ใจตัวเองไม่น้อย จะฝุดขึ้นมาในหัวของเขาอีกครั้ง

นี้เธอ...เธอคือเฟรย่า เด็กสาวที่ตามติดเขาจนไม่ยอมกลับบ้านไปเรียนเมื่อ 7ปี ก่อนงั้นหรอ?

"ใช่ค่ะ น้องเฟรเอง" เฟรย่าเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองแล้วส่งยิ้มหวานให้เขา

ซึ่งบุคลิกท่าทางและการแต่งตัวของเธอนั้น มันต่างจากเมื่อคืนโดนสิ้นเชิง เพราะตอนนี้เธอดูน่ารักน่าทะนุถนอม แต่ก็ยังมีแววตาที่ซุกซนและเอาแต่ใจอยู่ไม่น้อย

"หึ!" แดเนียลกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับหัวเราะในลำคออย่างร้ายกาจ เมื่อผู้หญิงที่เขาให้ลูกน้องตามหาคือคนใกล้ตัว และตอนนี้เธอก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

ถึงว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับเธออย่างบอกไม่ถูก ที่แท้...เธอก็คือยัยคุณหนูเอาแต่ใจที่ตามติดเขาแจมาตั้งแต่เด็ก ไม่คิดเลยว่าโตมาจะสวยเซ็กซี่และดึงดูดสายตาได้มากขนาดนี้

"เซอร์ไพรส์มั้ยคะ?" เฟรย่าถามพลางเอียงคอมอง และขยิบตาให้กับร่างสูงตรงหน้า อย่างร้ายกาจไม่แพ้กัน

เพราะเธอ...เธอกลับมาเพื่อทวงเขาคืนจากผู้หญิงเหล่านั้น เพราะเขาจะต้องมาแต่งงานกับเธอตามสัญญาที่ให้ไว้อย่างไร้ข้อปฏิเสธ

"แดนปล่อยน้องแล้วไปนั่งคุยกันดีๆ" แม่ของแดเนียลเอ่ยขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเข้ามาดึงมือลูกชายออกจากต้นแขนของเฟรย่า ก่อนจะจูงมือเล็กของเฟรย่าพาไปนั่งที่โซฟา

แดเนียลได้แต่กระตุกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ ก่อนจะเดินตามกลับไปนั่งลงที่โซฟาตัวเดิม ซึ่งฝั่งตรงข้ามเขานั้นมีคนเป็นพ่อเป็นแม่ และเฟรย่านั่งอยู่

"ที่แม่เรียกมาวันนี้แดนคงน่าจะรู้แล้วว่าเรื่องอะไร"

"ครับ" แดเนียลขานรับสั้นๆ โดยที่สายตาคมของเขายังคงจ้องมองร่างบางที่นั่งอยู่ข้างกายแม่เขาไม่วางตา

"หวังว่าพี่แดนจะจำคำพูดตัวเองได้นะคะ"

"จำได้สิ แต่งพรุ่งนี้เลยมั้ยละ?"

"ทำไมดูยอมง่าย" น้ำเสียงเรียบนิ่งของพ่อเขาเอ่ยขึ้น อย่างสงสัย เพราะปกติแล้วแดเนียลไม่ใช่คนที่จะยอมทำตามคนอื่นง่ายๆ

"ผมเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว สัญญาเป็นสัญญา" หึ! ไม่ใช่เลยสักนิด ที่เขายอมตอบตกลงง่ายๆ ก็เพราะอยากจะเอาคืนเธอ ที่กล้ามาเล่นแบบนั้นกับเขาต่างหาก

"ดีเลยค่ะ เพราะน้องเฟรก็พูดคำไหนคำนั้นเหมือนกัน แต่..." เฟรย่าเองก็เอ่ยพูดออกมาอย่างมั่นใจและไม่เกรงกลัวต่อรอยยิ้มร้ายกาจของเขาเลยสักนิด ก่อนจะเว้นวรรคคำพูดไว้แค่นั้น แล้วยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ไม่น้อย

"แต่อะไรคะน้องเฟร" แม่ของแดเนียลเอ่ยถามอย่างสงสัย

"น้องเฟรจะย้ายไปอยู่ที่เพนท์เฮาส์กับพี่แดนค่ะ" เฟรย่าเอ่ยตอบออกมาเสียงดังฟังชัด

ซึ่งคำตอบของเธอก็ทำเอาแดเนียลกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจทันที เพราะเขาไม่ต้องทำอะไร เธอก็วิ่งเข้าหาเขาเองแล้ว และแบบนี้ก็ง่ายต่อการจัดการเธอให้หลาบจำ ว่าไม่ควรเล่นแบบนั้นกับเขาอีก

"แล้วพี่แดนละว่ายังไง" แม่ของเขาหันมาถามทันทีที่เฟรย่าบอกถึงความต้องการของตัวเอง

"พร้อมเมื่อไหร่ก็ย้ายมาได้เลย" แดเนียลตอบไปอย่างอารมณ์ดี เพราะแค่นึกถึงเรือนร่างของเธอที่เขาได้ทดลองสัมผัสมาบ้างแล้วนั้น...เขาก็อยากจะให้เธอย้ายเข้าไปอยู่กับเขาวันนี้ได้เลยยิ่งดี

"แล้วถ้าเป็นวันนี้.."

"แล้วแต่เธอสิ ฉันต้อนรับเธอเสมอ หึ" ไม่ทันที่เฟรย่าจะพูดจบ เขาก็พูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะเบาๆในลำคอเป็นการปิดท้าย

"ขอบคุณนะคะ" เฟรย่าเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้มหวาน แต่แววตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความซุกซนและความเจ้าเล่ห์ไม่ต่างจากเขาเลยสักนิด

"งั้นเดี๋ยวป้าให้คนไปขนของที่คอนโดให้นะลูก"

"ขอบคุณค่ะคุณป้า" 

"เรื่องที่จะพูดมีแค่นี้ใช่มั้ย? งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อน แล้วเจอกันนะ..เฟรย่า" แดเนียลพูดจบเขาก็เดินออกไปทันที ด้วยอารมณ์ที่แตกต่างจากตอนที่ก้าวเข้ามาอย่างสิ้นเชิง

เพราะแค่คิดว่าจะได้สั่งสอนเด็กน้อยเอาแต่ใจตัวเองอย่างเฟรย่า เขาก็อารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว ภาพเรือนร่างแสนเซ็กซี่และหน้าอกอวบใหญ่ของเธอยังติดอยู่ในความทรงจำของเขาไม่จางหาย และแค่คิดว่าจะได้เห็นและสัมผัสอีกครั้ง เขาก็..ปวดหนึบไปทั้งลำกายใหญ่แล้ว

…