ตอนที่4 ในรอบหนึ่งปี

ในแต่ละวันของใบข้าวก็ใช้ชีวิตเดิม ๆ ไม่มีอะไรหวือหวาหรือพิเศษ แต่ก็ไม่ได้เป็นชีวิตที่น่าเบื่ออะไรเลยสักนิด ออกจะชอบด้วยซ้ำ

“วันเกิดปีนี้กูว่าจะจัดที่บ้าน” นารีพูดสิ่งที่คิดออกมาพร้อมกับมองหน้าเพื่อนสนิทที่มีประเด็น “มึงโอเคไหม”

“เจ้าของวันเกิดอยากจัดที่ไหนก็ตามใจสิ” เธอรู้ว่าเพื่อนกังวลว่าเธอจะไม่อยากไปเหยียบบ้านหลังนั้นที่เคยทิ้งเรื่องราวไม่น่าจดจำ

แต่มันผ่านไปแล้ว บอกแล้วว่าไม่รู้สึกอะไรแล้ว แม้ที่ผ่านมายังเลือกจะเลี่ยง แต่ไม่ใช่เพราะทำใจไม่ได้หรือยังเสียใจ มันก็แค่ไม่อยากเจอหน้าก็เท่านั้น

“ทำไมปีนี้จัดบ้าน” มีนาถามอย่างแปลกใจ เพื่อนเธอออกจะชอบเข้าคลับ แต่กลับเลือกบ้านเป็นสถานที่จัดงาน

“ปีนี้อยากเมาให้เต็มที่ อยากสนุกกันเอง” เข้าร้านเหล้ามันก็สนุกแหละ แต่มันไม่ได้เต็มที่ เมาทิ้งตัวไม่ได้ทุกคน แทนที่จะได้นั่งพูดคุยกันกับกลุ่มเพื่อน ก็ต้องแหกปากแข่งกับเสียงดนตรีและคนอื่น ๆ

สถานที่แบบนั้นไว้เที่ยวเพราะอยากเต้นอยากออกเปิดหูเปิดตาดีกว่า

“แกอยากทำอะไรตามใจเลย ฉันบอกแล้วว่าไม่อะไร” ย้ำบอกเพื่อนเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้เรื่องพี่ชายของมัน รู้ว่าห่วงความรู้สึกเธอ แต่ไม่มีอะไรแล้วจริง ๆ

“เค วันนั้นแกจะชวนพี่ซันไปด้วยก็ได้” เมื่อได้ยินเพื่อนยืนยันอย่างหนักแน่นและไม่รู้สึกอะไร ก็สบายใจไม่น้อย

“อืม จะลองชวนดู” แม้จะยังไม่ได้เป็นแฟนกับรุ่นพี่ที่พูดถึง แต่ก็คุยกันได้สักพักแล้ว การชวนไปวันเกิดเพื่อนสนิทที่ทุกคนรู้จักกันอยู่แล้วก็ไม่แปลก

@วันเกิดน้ำ...

น่าเสียดาย วันเกิดของนารีรุ่นพี่อย่างอาทิตย์กลับไม่ได้ว่าง เป็นวันที่เขามีนัดกินข้าวกับครอบครัวพอดี เพราะพี่ชายจะเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ และทุกคนมีเวลาว่างตรงกันวันนั้นพอดี เป็นนัดล่วงหน้าทำให้มาไม่ได้

รถญี่ปุ่นคันสีขาวจอดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งที่ไม่ได้มาเหยียบเป็นปีแล้ว บ้านที่อดีตจะมาแทบทุกวันหยุด เสาร์อาทิตย์ที่อยู่ไม่ค่อยติดบ้านตัวเองเพราะอยากมาเห็นหน้าผู้ชายก็มักจะหาเรื่องนัดกันมาที่นี่ เป็นแหล่งมั่วสุม(น้ำอัดลม)ที่เหมาะเจาะ ไม่มีผู้หลักผู้ใหญ่คุม อยู่ในเมืองสะดวกสบาย

“หึ” ใบข้าวแค่นเสียงออกมาอย่างขบขันกับอดีตที่เคยประสบพบเจอ

ตอนแรกก็ว่าไม่รู้สึกอะไรแล้ว แม้จะนึกถึงเหตุการณ์นั้นเวลาเพื่อนนำเข้าประเด็น แต่ก็ไม่ได้เจ็บจี๊ดหรือใจกระตุกอะไร

แต่ใครจะไปคิดว่าพอได้มาเห็นบ้านหลังนี้อีกครั้ง ก็แอบใจกระตุกเบา ๆ ไปนิดหน่อยเหมือนกัน

แต่แค่นิดหน่อยจริง ๆ พอตั้งสติได้ก็สลัดมันทิ้งได้ ก่อนจะบีบแตรเพื่อให้น้องสาวเจ้าของบ้านเปิด

“คนสุดท้ายประเดิมก่อนเลย!” พอเปิดประตูรถลงมายังไม่ทันก้าวขาลงทั้งสองข้าง เสียงเจ้าของวันเกิดก็ดังขึ้นพร้อมกับแก้วเหล้าในมือ

“เอาเลยดิ?” ถึงกับต้องถามใหม่ ไม่คิดว่าจะถูกต้อนรับด้วยเหล้าเพียว ๆ

“แกคนสุดท้ายจ้ะ” ย้ำอีกครั้งถึงบทลงโทษ

“ฉันไม่น่าซักผ้าเลย” บ่นออกมาอย่างย้อนเวลากลับไปไม่ได้ เพราะมัวแต่ซักผ้าแต่ก็กะเวลาไว้แล้ว ไม่คิดว่าคนอื่นจะมาเร็วกว่าเธอ “แผนใคร”

หมายถึงแผนใครที่ไม่ไลน์ตาม ปกติสถานการณ์แบบนี้ไลน์ร้องไม่หยุดแล้ว ตามทุกสองนาทีก็ว่าได้

“เอาหน่า ยังไงคืนนี้ก็ไม่รอดอยู่แล้ว ประเดิมก่อนเครื่องจะได้ร้อนง่าย ๆ” จะตอบได้ยังไงว่าแผนเจ้าของวันเกิดเอง

“อ่า!” และคนสุดท้ายอย่างเธอก็ต้องรับแก้วมาดื่มรวดเดียวจนต้องร้องออกมาจากความร้อน

แบบนี้จะรอดถึงสี่ทุ่มไหม ไม่ใช่เมาหัวราน้ำก่อนหรอกนะ

“ไป ๆ เดี๋ยวพวกมันหนีเมาก่อน” เจ้าของวันเกิดรีบฉุดแขนเพื่อนเดินเข้าไปสนามหญ้าข้างบ้านอย่างไม่รอช้า มีเพื่อนนั่งรออยู่อีกสี่คนที่เสื่อทั้งที่ชุดโต๊ะเก้าอี้ก็มี คงได้อารมณ์มากกว่า

“ไงคะคนไม่สวย!” คำทักทายของน้ำมนต์ เพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมอีกคนแต่เรียนคนละคณะดังขึ้นทันทีที่เห็นหน้า

“ก็ดีค่ะคนไม่สวยกว่า” ตอบกลับพอหอมปากหอมคอ ทิ้งตัวนั่งกับเสื่อร่วมวง

“ปากแบบนี้เดี๋ยวยัดเยียดรุ่นพี่คณะฉันให้เลย!” ใครบ้างที่ไม่อยากจีบเพื่อนสนิทของเธออย่างใบข้าว แต่ก็มีบางคนที่ไม่ผ่านการประเมินเธอเลยสักนิด

“ใคร ๆ” มีนาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“พี่วุฒิ!”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นเพราะทุกคนในวงรู้จักกับรุ่นพี่รายนั้นดี

“ไปหัวเราะพี่เขา ฉันจะฟ้อง!” น้ำมนต์คนหัวเราะเสียงดังกว่าปกป้องรุ่นพี่ขึ้นทันที

“ถ้าจะกรุณา บอกว่าฉันไม่ชอบผู้ชายจะดีมาก” ทุกคนก็มีมาตรฐานของตัวเอง และแน่นอนว่ากับบางคน มันบ่ดั้ย!

“แล้วแกรู้จักไอ้อาร์มไหม มันให้ฉันขอเบอร์แกให้น่ะ” ณิชาเพื่อนสนินคนใหม่ของน้ำมนต์ถาม

“ไม่ว่างค่ะ หญิงข้าวของเรามีว่าที่แฟนแล้ว” เป็นมีนาที่พูดขึ้นอย่างรู้ดี

“ตามนั้น” และเธอก็ชอบที่เป็นแบบนี้ เพราะไม่ใช่คนหลายใจคบเผื่อเลือก ในเมื่อตัดสินใจคบ ๆ คุย ๆ แม้จะยังไม่ตกลงเป็นแฟน แต่หากยังอยู่ในขั้นตอนการศึกษาดูใจ ก็อยากเต็มที่ ถ้าไม่ใช่ค่อยถอยแล้วเปิดโอกาสใหม่ แต่ถ้าใช่ก็สานต่อ

แล้ววงสนทนาก็ดังขึ้นตามประสาผู้หญิง เสียงเพลงเปิดร่วมไม่ดังนักยังพอคุยกันรู้เรื่องแบบไม่ต้องตะโกน ดื่มกินกันอย่างเต็มที่ตามประสาเพื่อนสนิทและไม่ต้องกลัวจะเมาจนเอาตัวไม่รอดเพราะตกลงกันแล้วหากเมาก็หลับกันกลางเสื่อตรงนี้ด้วยกัน ถ้าเดินไหวก็ไปทิ้งตัวนอนกลางบ้าน ถ้าไหวกว่านั้นก็ขึ้นห้องเจ้าของวันเกิดได้เลย

“ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ” หลังจากนั่งดื่มมาสองชั่วโมงกว่า ของเหลวก็ทำพิษให้ร้องหาห้องน้ำ

บอกเพื่อนก่อนจะรีบลุกเข้าบ้านไปอย่างคุ้นเคยแม้ไม่ได้มานาน ตรงเข้าห้องน้ำด้านล่างจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยก็ล้างไม้ล้างมือ มองตัวเองในกระจกที่ใบหน้าแดงระเรื่อเพราะความมึน แต่สติยังดีทุกประการก่อนจะออกจากห้องน้ำที่อยู่ติดกับครัว

เป็นจังหวะเดียวกับใครอีกคนที่เดินออกจากครัวมาพอดี ทำให้ทั้งเธอและใครคนนั้นเกือบชนกัน ปลายจมูกรั้นเฉียดเสื้อยืดที่มีกลิ่นน้ำหอมแบบฉบับผู้ชายปะทะจนเผลอสูดดมไปเล็กน้อย

และด้วยความตกใจจึงผละตัวออกอย่างไม่ได้ตั้งตัวหรือระมัดระวังดีพอ เล่นเอาเกือบล้มหงายไปด้านหลัง

โชคดีก็ที่ถูกอีกฝ่ายดึงไว้ได้ก่อนจนไม่ล้มลงไป ทำให้เธอได้สบตากับเขาจัง ๆ ระยะประชิดในรอบหนึ่งปี

บุริน