ตอนที่1 คำขอร้อง

มะลิวัลย์นั่งทำหน้าวิตกกังวลเมื่อนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของคุณหญิงผกาแก้ว ที่จู่ ๆ คุณหญิงก็มาขอร้องให้เธอช่วยเหลือ ถ้าเป็นอย่างอื่นเธอคงไม่คิดมากขนาดนี้ แต่ทว่าคำขอร้องของผู้มีพระคุณคือการให้เด็กสาวแต่งงานกับบุตรชายคนเดียวของหญิงวัยกลางคน เด็กสาวพอรู้มาว่าคุณหญิงผกาแก้วมีลูกชายคนหนึ่ง ซึ่งเธอเคยเห็นเพียงไม่กี่ครั้ง ในตอนที่ผู้ชายคนนั้นไปเยี่ยมบิดาของคุณหญิงผกาแก้ว

เรียกได้ว่าเด็กสาวไม่สนิทชิดเชื้ออะไรเลยสักนิด แต่ทว่าพอได้ยินคำขอร้องของผู้มีพระคุณ เธอก็แทบไม่กล้าปฏิเสธออกไป สิ่งที่หญิงวัยกลางคนทำให้เธอกับยายของเธอมันมากจนมะลิวัลย์ยอมตกลงที่จะทำตามที่คุณหญิงต้องการ แต่ในเวลานี้คนตัวเล็กกลับมานั่งเครียดอยู่คนเดียวอย่างอดไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะยอมรึเปล่า หรือถ้ายอมเธอก็ไม่รู้ว่าอนาคตจะมีความสุขไหม ถ้าต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก

“เฮ้อ มะลิแกเลือกทางที่ถูกต้องแล้ว สิ่งที่คุณหญิงทำให้แกชาตินี้ก็คงตอบแทนไม่หมด” อีกอย่างคำพูดของคุณหญิงผกาแก้วไม่ใช่มีเพียงแค่นั้น ถ้าเธอแต่งงานกับบุตรชายของหล่อน มะลิวัลย์ก็ไม่ต้องหยุดเรียนอย่างที่เคยคิดเอาไว้ เด็กสาวยังคงได้เรียนต่อจนจบ ไหนจะปีหน้าที่เธอต้องขึ้นมหาลัยแล้ว ความฝันที่เด็กสาวอยากเรียนในคณะในฝัน อยากทำงานในสายที่จบมาจะได้มีเงินเลี้ยงดูหญิงชราต่อไป เธอจึงตอบตกลงคุณหญิงผกาแก้วทันที

เช้าของอีกวัน

มะลิวัลย์มาเฝ้าหญิงชราเฉกเช่นเคย เธอนั่งอ่านหนังสือไปด้วย เพราะช่วงนี้ถึงไม่ได้ไปเรียนที่โรงเรียน แต่เธอก็ต้องเรียนออนไลน์อยู่ดี การอ่านหนังสือเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ถ้าหากว่าเธออยากจะเข้ามหาลัยที่ใฝ่ฝันเอาไว้

เอี๊ยด เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้องพักฟื้นที่คุณหญิงผกาแก้วจัดไว้ให้กับยายแวว ก่อนที่คนตัวเล็กจะหันหน้าไปมองที่ประตูพอเห็นว่าเป็นผู้มีพระคุณ เด็กสาวก็รีบยกมือไหว้ทักทายทันที

“ทำอะไรอยู่จ๊ะหนูมะลิ สะดวกคุยกับฉันหน่อยไหม?”

“หนูอ่านหนังสืออยู่ค่ะ สะดวกคุยค่ะคุณหญิง” มะลิวัลย์บอกออกไป

ทั้งสองเดินลงมาโซนอาหารในโรงพยาบาลของเอกชนแห่งหนึ่ง ก่อนที่คุณหญิงผกาแก้วจะพูดบอกว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ฉันคุยกับลูกชายแล้ว ทางนั้นคงไม่ปฏิเสธอะไร ที่มาวันนี้ฉันอยากถามหนูว่าหนูเต็มใจจริง ๆ ใช่ไหมหนูมะลิ?” ถึงเธออยากให้บุตรชายแต่งงาน เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายอาลัยอาวรณ์อดีตคนรักที่เคยทอดทิ้งไป แต่ทว่าเธอก็อยากได้ยินจากคนตัวเล็กอีกครั้งว่าเต็มใจที่จะแต่งงานกับบุตรชายของเธอจริง ๆ เด็กสาวก้มหน้าลง ก่อนจะตอบออกไปอย่างไม่คิดอะไรมาก เพราะเรื่องนี้เธอไตร่ตรองเอาไว้แล้ว

“ค่ะ มะลิเต็มใจ” พอได้ยินอย่างนั้นคุณหญิงผกาแก้วก็ยิ้มออกมา เธอไม่ใช่พวกที่แบ่งชั้นวรรณะอะไร ถึงมะลิวัลย์เป็นเด็กที่ยากจน แต่มารยาทเรียบร้อย การกตัญญูรู้คุณมันทำให้เธอนึกเอ็นดูเด็กสาวตรงหน้านี้ไม่น้อย

“ต่อไป หนูมะลิเรียกฉันว่าแม่นะจ๊ะ เพราะตอนนี้หนูเป็นสะใภ้ของโขมศิริกุลแล้ว” คำพูดของหญิงวัยกลางคนมันทำให้เด็กสาวตื้นตันใจไม่น้อย คำว่าแม่ที่เธอปรารถนาที่จะเอ่ยออกมาตลอดชีวิต ในวันนี้มีคนมาบอกให้เธอเรียกว่าแม่แล้ว

“มะ แม่ คุณแม่” เด็กสาวอดน้ำตาซึมออกมาไม่ได้ คุณหญิงผกาแก้วเห็นท่าทางของว่าที่ลูกสะใภ้ก็นึกเอ็นดูมากขึ้นกว่าเดิม เธอลุกขึ้นไปโอบกอดร่างบางเอาไว้แน่น

“ต่อไปแม่คนนี้จะดูแลหนูเองนะจ๊ะ ลูกสะใภ้ของแม่” อ้อมกอดที่อบอุ่นนั้นทำให้เด็กสาวรู้สึกมีความสุขไม่น้อย เธอเคยได้ยินโบราณว่าการที่มีสามีดี ยังไม่ดีเท่ามีแม่สามีดี การที่ได้เป็นสะใภ้ของคุณหญิงผกาแก้วอาจจะเป็นเรื่องดีในชีวิตเธอก็ได้ แต่ทว่าใครเลยจะรู้ว่าการที่เธอแต่งงานกับคณากร มันคือการพาตัวเองเดินลงสู่นรกดี ๆ นี่เอง เพราะหลังจากที่เธอได้เจอหน้าว่าที่สามี พอเดินทางกลับมา ชายหนุ่มก็ดูไม่พอใจทันทีที่คนเป็นแม่จับเขาให้แต่งงานกับเธอ

“ผมไม่แต่งกับยัยเด็กนี่ คุณแม่คิดอะไรอยู่ครับถึงให้ผมแต่งงานกับเด็กที่ยังไม่จบมัธยมปลาย ผมไม่อยากได้เมียเด็ก!” สายตาดุดันของคณากรมองมาทางคนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งก้มหน้าตัวสั่น ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาเลยสักคำ

“กร ทำไมต้องขึ้นเสียงใส่น้องด้วย มาถึงก็โวยวายใส่แม่แบบนี้เลยเหรอฮะ?” เสียงหญิงวัยกลางคนเอ่ยถามบุตรชายอย่างไม่พอใจ ทันทีที่คณากรกลับมาถึงก็โวยวายต่อว่า พาดพิงไปยังเด็กสาวต่าง ๆ นานา

“ผมไม่แต่ง ยังไงก็ไม่แต่ง!”

“ต้องแต่ง แม่ไม่ยอม ถ้ากรไม่แต่ง แม่จะยกมรดกทุกอย่างแบ่งให้หนูมะลิและมูลนิธิ จะไม่ให้กรแม้แต่แดงเดียว!” ชายหนุ่มได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งไม่พอใจ ผู้หญิงคนนี้ทำอะไรกับแม่ของเขาถึงได้มีความคิดแบบนี้

“คุณแม่ครับ!”

“แม่อายุเยอะขึ้นทุกวันทำเพื่อแม่แค่นี้ไม่ได้เหรอกร หรือว่ากรยังอาลัยอาวรณ์ผู้หญิงคนนั้นอยู่อีก?”

“ไม่ใช่เพราะวิเวียน!”

“ถ้าไม่ใช่ก็แต่งงานกับหนูมะลิ!” คณากรได้ยินอย่างนั้นก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาคงปฏิเสธไม่ได้สินะ ชายหนุ่มหันหน้าไปมองคนตัวเล็กอีกครั้ง เด็กคนนี้ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร แต่ติดอย่างเดียวคืออายุของเขาและเธอคนนี้ พอมานับเขาอายุแล้วห่างกันถึงสิบสี่ปีเชียวนะ เกิดมาชาตินี้คณากรไม่คิดว่าตัวเองต้องมาแต่งงานกับคนอายุห่างจากเขาได้มากขนาดนี้

“ยังไงแม่ก็จะให้ผมแต่งให้ได้ใช่ไหมครับ?”

“ใช่ ถ้าไม่ใช่คนนี้ แม่ก็ไม่ต้องการใครมาเป็นสะใภ้อีก” ไม่รู้เด็กคนนี้มีดีอะไรถึงทำให้แม่ของเขาหลงขนาดนี้ ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว เขาก็คงขัดใจมารดาไม่ได้สินะ ไม่สู้แต่งไปก่อนค่อยต่างคนต่างอยู่

“แต่งก็แต่ง” คุณหญิงผกาแก้วได้ยินคำพูดของบุตรชายก็ยิ้มดีใจออกมาทันที เธอรู้ดีว่าคณากรรักเธอมาก คงยอมทำเพื่อเธออยู่แล้ว

“กรลูกแม่ แม่ดีใจที่สุดเลยที่ลูกยอมแต่งงานกับหนูมะลิ” หญิงวัยกลางคนเข้ามากอดบุตรชาย ก่อนจะส่งยิ้มมาให้คณากร

“แม่จะรีบหาฤกษ์หายาม ลูกชายแม่จะได้เป็นฝั่งเป็นฝาสักที”

“แต่ผมมีข้อแม้” ชายหนุ่มพูดขึ้นทำให้คุณหญิงผกาแก้วขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

“ข้อแม้อะไรลูก?”

“ผมจะไปอยู่ที่เชียงใหม่ หวังว่าแม่จะไม่ห้ามผม เพราะผมวางแพลนว่าจะทำธุรกิจกับเพื่อนที่นั่น” อยากให้แต่งก็จะแต่ง แต่เขาจะไม่อยู่ที่นี่แน่นอน ดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องอยู่กินอะไรกับเด็กใจแตกนั้น

“ก็ได้เดี๋ยวแม่จัดการเรื่องโรงเรียนให้หนูมะลิเอง ส่วนหนูมะลิไปอยู่เป็นภรรยาพี่เขา ไม่ต้องห่วงทางนี้นะจ๊ะ แม่จะดูแลให้เป็นอย่างดี”

“อะไรนะคะ หนูต้องไปที่นั่นเหรอคะ?”

“นั่นสิแม่ จะให้หนูมะลิอะไรของแม่ไปกับผมทำไม เรียนอยู่นี้ก็ดีอยู่แล้ว” เป็นครั้งแรกที่มะลิวัลย์เห็นด้วยกับคณากร เธอพยักหน้าตามชายหนุ่มทันที

“มีอย่างที่ไหนผัวไปทางเมียไปทาง ไม่รู้แหละ ถ้าลูกอยากไปอยู่ที่นั่นก็ต้องเอาหนูมะลิไปด้วย” ให้มันได้แบบนี้สิ คณากรถอนหายใจออกมาอย่างไม่สบอารมณ์มากนัก อุตส่าห์คิดแผนไว้ได้ แต่แม่ของเขาก็ดักเอาไว้ทุกทางเลย

“งั้นก็แล้วแต่แม่เลยแล้วกันครับ” คณากรเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยล้า อย่างน้อยมาคิดอีกที ไปด้วยก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร เขาจะจัดการให้ยัยเด็กนั่นให้รีบร้องขอแยกทางกับเขาเลยคอยดู

“ดีมากลูกชายแม่ งั้นเดี๋ยวแม่เข้าครัวทำอาหารต้อนรับลูกชายกลับมานะ หนูมะลินั่งคุยกับพี่เขาไปก่อนนะลูก” เด็กสาวจะอ้าปากเรียกคุณหญิงผกาแก้วก็เดินหายไปเสียแล้ว คนตัวเล็กถึงทำได้เพียงก้มหน้าลงเหมือนเดิม

ความเงียบปกคลุมอยู่นาน มะลิวัลย์ได้ยินแต่เสียงถอนหายใจของคนร่างสูงจาก ที่ได้ยินก็คงจะเดาไม่ยากว่าผู้ชายคนนั้นไม่พอใจเธออยู่มาก ชายหนุ่มจับจ้องมาที่ร่างเล็ก ก่อนจะส่ายหัวไปมา เด็กสมัยนี้คิดยังไงกันกับการที่จะแต่งงานตั้งแต่ยังเรียนไม่จบมัธยมปลายด้วยซ้ำ

“อายุแค่นี้คิดอยากมีผัว อดใจไม่ไหวเลยรึไงยัยเด็กบ้า!” น้ำเสียงดุ ๆ ของคณากรเอ่ยออกมา ทำเอาหญิงสาวที่นั่งอยู่สะดุ้งขึ้นมาทันที

“บอกฉันมา ทำไมถึงต้องแต่งงานกับฉัน อายุแค่นี้แทนที่จะตั้งใจเรียน อยากมีผัวขนาดนั้นเลยเหรอฮะ?”

“ปะ เปล่านะคะ” น้ำเสียงสั่นเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา

“เปล่าอะไร เห็น ๆ อยู่ว่าเธออยากแต่งงานกับฉันจนตัวสั่นขนาดไหน แต่จำเอาไว้นะ การที่จะเป็นเมียฉันมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก อย่ามาร้องไห้หนีกลับบ้านก่อนก็แล้วกัน!”