บทนำ

บทนำ

"ถ้าไม่อยากให้ครอบครัวเราล้มละลายเอิงต้องแต่งงานนะลูก มีเพียงคุณดนัยเท่านั้นที่จะช่วยครอบครัวเราได้!" เสียงของนายณรงค์บอกลูกสาวด้วยสีหน้าจริงจัง เดิมที่ครอบครัวของเขาไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอกมากขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่โดนหลอกให้ร่วมหุ้นทำธุรกิจก็คงไม่เป็นหนี้มากมายแบบนี้หรอก

คำพูดบอกของชายชราทำเอาหญิงสาวใบหน้าสวยเชิดชักสีหน้าออกมาทันที เอิง หรือ ณัฐนิชา ถอนหายใจออกมาอย่างไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่งงานงั้นเหรอ เธอไม่ต้องการคุณดนัยที่ พ่อเธอว่าอายุอานามก็มากโข จะให้เธอไปเป็นเมียคนแก่คราวพ่อแบบนั้นงั้นเหรอไม่มีทาง

"เอิงไม่แต่ง ยังไงก็ไม่แต่ง คุณพ่อคิดอะไรอยู่ถึงให้เอิงไปเป็นเมียตาแก่นั้น!"

"ถ้าไม่แต่งเอิงก็ไม่มีที่อยู่ ไม่มีเงินทองใช้เหมือนเมื่อก่อน บริษัทพ่อก็ต้องล้มละลายถูกขายชดใช้หนี้สิน อย่าเห็นแก่ตัวได้ไหมเอิง!"

"เห็นแก่ตัว! คุณพ่อบอกว่าเอิงเห็นแก่ตัวเหรอคะ แล้วทำไมต้องเป็นเอิงด้วยฮะ ทำไมต้องเป็นเอิงที่ต้องเสียสละ ลูกสาวคนเล็กของพ่อทำไมไม่ส่งมันไปล่ะ มันก็ลูกคุณพ่อเหมือนกัน!" คนถูกพูดถึงสะดุ้งเฮือก ถึงรู้ว่าพี่สาวต่างมารดาจะไม่ชอบพอเธอมากนักแต่ไม่คิดว่าณัฐนิชาจะเอ่ยแบบนี้ออกมา

"พูดอะไรออกมาน้องยังเด็ก!" นายณรงค์หันไปมองลูกสาวคนเล็กกับภรรยาใหม่ที่นั่งตัวสั่นอยู่

"ยัยเอยโตพอที่จะมีผัวได้แล้วค่ะคุณพ่อ ถ้าไม่อยากให้ธุรกิจของคุณพ่อพังก็ควรส่งยัยเอยไปแทนเอิงนะคะ เพราะเอิงมีคนรักอยู่แล้วไม่ยอมแต่งงานล้างหนี้ให้ใครแน่นอน!" ณัฐนิชายกยิ้มร้าย ก่อนจะเดินกระทืบเท้าหนีขึ้นไปบนห้องนอน เธอไม่อยู่ก็ได้ไอ้บ้านเฮงซวยนี้

ชายชราถอนหายใจออกมาเขาเองก็ไร้หนทางแล้ว ถ้าไม่ยอมทำตามคำของท่านดนัย เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีก

"เอยจะแต่งค่ะคุณพ่อ เอยจะแต่งแทนพี่เอิงเอง!" เสียงของเอย หรือ ณัชชา ลูกสาวคนเล็กของบ้านเอ่ยบอกบิดา เธอเห็นใบหน้าของคนเป็นพ่อที่เอาแต่วิตกกังวล เธอก็ไม่สบายใจถึงไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไงก็ตาม

"น้องเอย โธ่ลูกพ่อ" นายณรงค์เดินเข้าไปหาลูกสาวคนเล็กด้วยสีหน้ารู้สึกผิดต่าง ๆ นานา ลูกสาวของเขาอายุแค่ยี่สิบเอ็ดต้องมาแต่งงานล้างหนี้ไม่เร็วไปหน่อยเหรอ

"เอยเข้าใจพี่เอิง พี่เอิงมีคนรักอยู่แล้ว การที่คุณพ่อจะบังคับพี่เอิงมันไม่ถูกนะคะ เอยไม่มีแฟน เอยเต็มใจ"

"เอย แต่แต่งงานนะลูกไม่ใช่เล่นขายของ" เสียงหวานของคนเป็นแม่อย่างคุณหญิงพรทิพย์เอ่ยออกมา หล่อนเองก็รู้สึกสงสารบุตรสาวไม่ได้ที่ต้องมาแต่งงานกับใครไม่รู้ พรทิพย์ยอมรับว่าเป็น คนเห็นแก่ตัวอยากให้ลูกเลี้ยงแต่งงานแทนดีกว่าลูกของตนอยู่แล้ว แต่พอเห็นณัฐนิชาแสดงท่าทีแบบนั้นเธอก็หมดคำจะพูดเหมือนกัน

"พ่อขอบคุณนะเอยที่ช่วยครอบครัวเรา แต่ว่าทางนั้นต้องการคือยัยเอิงนี่สิ" สีหน้าของชายชราเผยออกมาอย่างเคร่งเครียด

อีกด้านของเมืองหลวง

บ้านหลังใหญ่ตั้งสง่าอยู่กลางกรุง คงไม่มีใครไม่รู้จัก ท่านดนัย เลิศพรรณวิวัฒน์ เศรษฐีอันดับต้น ๆ ของประเทศ ผู้ก่อตั้งบริษัท พรรณวิวัฒน์ กรุ๊ป บริษัทด้านอสังหาริมทรัพย์และเจ้าของที่ดินมากมายในประเทศ ชายชรานั่งจิบไวน์ชั้นดีอยู่ในห้องนั่งเล่น

"อ้าวกลับมาแล้วเหรอณพ เป็นไงบ้างงานที่หัวหิน?"

"ก็เรียบร้อยดีครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว!" น้ำเสียง เย็นชาบอกคนเป็นบิดา ณพ หรือ ณพวัฒน์ ชายหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆ ทำหน้าเรียบนิ่งออกมา ชายหนุ่มเป็นผู้ชายที่ถือว่าดีพร้อมในทุก ๆ ด้านไม่ว่าจะความเฉลียวฉลาด หน้าตาที่หล่อเหลาจนทำให้สาวโสดรวมไปถึงแม่ม่ายต่างก็เหลียวมอง แต่ทว่าคนอย่างเขาไม่เคยสนใจใครสักคน ตลอดชีวิตของชายหนุ่มมีแค่งานเท่านั้น

"เดี๋ยวก่อนสิพ่อมีเรื่องจะคุยด้วย เรื่องที่เราคุยกันไว้เมื่อวานก่อน!"

"หึ! แต่งงานล้างหนี้ พ่อไม่คิดว่ามันไร้สาระไปหน่อยเหรอครับ?"

"แต่นี้เป็นเรื่องเดียวที่พ่ออยากจะขอร้องลูกนะณพ ผู้หญิงทุกคนบนโลกใบนี้ไม่ได้เหมือนกันหมดนะ พ่ออยากให้ลูกมีครอบครัวเป็นฝั่งเป็นฝาสักที ลูกสาวคนโตของนายณรงค์ก็ดีพร้อมทุกอย่าง ทำงานเก่งอีกต่างหาก พ่อว่ามันอาจจะดี ถ้าณพได้แต่งงานกับผู้หญิงคนนี้" เขาให้คนไปสืบหาข้อมูลของณัฐนิชามาบางส่วน ผู้หญิงคนนี้ มีความมั่นใจในตัวเอง ทำงานเก่ง บางทีณพวัฒน์คงชอบผู้หญิงแบบนี้ก็เป็นได้

"งั้นก็แล้วแต่พ่อเถอะครับ ผมขอตัว!" เขาไม่เคยเห็นบิดาขอร้องแบบนี้มาก่อน ชีวิตตั้งแต่เด็กจนโต คนที่อยู่ข้างกายเขาก็มีเพียงท่านดนัย ถ้านั้นคือสิ่งที่ชายชราต้องการเขายอมฝืนใจทำให้ก็ได้