ตอนที่ 5 นางบำเรอ

ตอนที่ 5 นางบำเรอ

ร่างบางอรชรขยับเขยื้อนไปตามแรงกระแทกของอีกคนเมื่อชายหนุ่มตอกอัดความเป็นชายลงมาอย่างหนักหน่วงจนณัชชา เบ้หน้าด้วยความเจ็บ แต่ทว่าในเสี้ยวหนึ่งของความรู้สึกนั้นมันมีความเสียวซ่านต่อการกระทำของชายหนุ่มอย่างที่เธอไม่อาจจะต้านทานไว้ได้ ธรรมชาติทำให้เธอระทวยต่อการกระทำของเขา เสียงสะอื้นไห้แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางกระเส่า จนทำให้ชายหนุ่มอมยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าณัชชาเริ่มโอนอ่อนผ่อนตามเขาแล้ว

"อ๊ะ เอยทำไมแน่นแบบนี้หือ?" เขาไม่เคยรู้สึกสุขสมขนาดนี้มาก่อน ผู้หญิงคนนี้เป็นแม่มดชัด ๆ ทำให้เขาแทบคลั่งเสียจริง

"อ๊า เจ็บ เอยเจ็บ เบาหน่อยได้ไหม?" เขาไม่ตอบ แต่เลือกก้มหน้าลงมาก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างเอาแต่ใจ ลิ้นสากร้อนกวาดหาความหวานจากโพรงปากนุ่มอย่างพออกพอใจกับสิ่งนั้น

บทเพลงสวาทบรรเลงจนเกือบจบ เอวสอบก็เร่งจังหวะกระแทกกระทั้นจนร่างของหญิงสาวสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกของชายหนุ่ม พร้อมเสียงครางประสานกับเสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นมาภายในห้องนอนแห่งนี้ มือหนายกขึ้นมาบีบคั้นหน้าอกหน้าใจของคนตัวเล็กอีกครั้ง ร่างกายชายหนุ่มจะกระตุกถี่ก่อนจะปลดปล่อยน้ำสีขุ่นออกมาจนหมดทุกหยาดหยด

ทันทีที่เป็นอิสระคนตัวเล็กก็หายใจหอบออกมาอย่างเหนื่อยล้า เธอทั้งเจ็บทั้งรู้สึกสุขสมในคราวเดียวกัน ณพวัฒน์ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ ก่อนจะหันไปมองณัชชาที่ในยามนี้ค่อย ๆ หลับตาลง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอเหนื่อยแค่ไหน เขาเองก็ไม่ต่างกัน ไม่นานมากนักเสียงหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของสองหนุ่มสาวก็เผยออกมา บ่งบอกให้รู้ว่าพวกเขาหลับกันไปหมดแล้ว

เช้าของอีกวัน

ณัชชาตื่นขึ้นมาก็เอาแต่ร้องไห้เธอรู้สึกเจ็บใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น มาอยู่ที่นี่เพียงแค่วันเดียวก็ถูกผู้ชายคนนี้ย่ำยีจนไม่เหลือชิ้นดีอะไรเลย เธอได้แต่โทษตัวเองที่ไม่สามารถสู้อะไรเขาได้ คนตัวเล็กกอดตัวเองพร้อมซุกหัวลงกับมือทั้งสองข้างของตน ถึงแม้พยายามไม่ ส่งเสียงแต่ทว่าร่างที่สะอื้นไห้ก็ทำให้ณพวัฒน์รู้สึกตัวอยู่ดี เขายกมือขึ้นมาขยี้ตาก่อนจะถอนหายใจออกมาที่เห็นหญิงสาวร้องไห้อีกแล้ว

"ก็แค่เยื่อบาง ๆ จะร้องไห้ทำไมนักหนา น่ารำคาญเสียจริง!" เขาพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจ มันน่าเสียใจตรงไหนกันที่ได้เป็นเมียเขา ทั้งหน้าตา เงินทองของเขาสู้ใครไม่ได้บ้าง มีผู้หญิงมากมายจ้องจะอยากนอนกับเขา แต่ที่ผ่านมาณพวัฒน์ไม่เคยเล่นด้วย พอมาเป็นผู้หญิงคนนี้กับเอาแต่ร้องไห้เสียอย่างนั้น มันน่าหงุดหงิดเสียจริง

"พอพี่เอิงมาฉันจะไปจากผู้ชายสารเลวอย่างคุณเคยดู!" ณัชชาเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มด้วยสายตาเขียวปั๊ด เธอเกลียดเขา เกลียดทุกอย่างที่เป็นเขา

"ก็ให้มาก่อนแล้วกัน แต่ตอนนี้ก็ทนอยู่กับผู้ชายสารเลวคนนี้ไปก่อนแล้วกันนะณัชชา!" ร่างสูงโปร่งพูดจบก็ลุกพรวดขึ้นโดยไม่คิดอายเลยสักนิด ณัชชาเป็นฝ่ายที่ต้องหันหน้าหนีไปอีกทาง เธอไม่อยากมาเห็นคนหน้าไร้ยางอายเดินโทง ๆ ไปห้องน้ำอย่างนั้น

เมื่อณพวัฒน์หายเข้าไปในห้องน้ำหญิงสาวก็รีบพยุงร่าง ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าของตนขึ้นมาดู แต่ทว่ามันยังเปียกแถมอับชื้นอีกด้วย หญิงสาวเดินไปเปิดประตูหาเสื้อผ้าของณพวัฒน์ ก่อนจะรีบสวมใส่พร้อมออกมาจากห้องนอนของชายหนุ่ม ตอนเช้า ๆ แบบนี้อาจจะยังไม่มีใครตื่นก็ได้

ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องนอนแม่บ้านที่เธอต้องอาศัยอยู่ในห้องนี้ หญิงสาวก็ทรุดลงกับพื้นพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอพยายามแล้วที่จะไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่ทว่าก็ไม่สามารถลืมมันไปง่าย ๆ ได้เลยสักนิด เธอได้แต่ภาวนาให้คุณพ่อมารับตัวเธอกลับไปเร็ว ๆ สักทีจะได้ไม่ต้องอยู่ที่นี่อีก

อีกด้านของเมืองหลวง

หญิงสาวใบหน้าสวยเชิดนั่งถอนหายใจอยู่หลายต่อหลายครั้งเมื่อนายณรงค์อายัดบัตรเครดิตเธอทุกใบ ถึงแม้ณัฐนิชาจะมีเงินเดือน แต่ทว่าก็ไม่พอสำหรับดำรงชีวิตเลยสักนิด ไหนจะค่าชุด ค่าเครื่องสำอาง ค่ากิน ค่าอื่น ๆ อีก ยิ่งคิดหญิงสาวก็ยังไม่พอใจที่คนเป็นบิดาทำแบบนี้กับเธอ

"หลงแต่เมียใหม่ลูกใหม่ คุณพ่อไม่เคยรักเอิงเลย รักแต่ ยัยเอย!" ความน้อยใจต่าง ๆ นานา ปะทุขึ้นมาในความรู้สึกของ หญิงสาว นับตั้งแต่ที่มารดาของเธอสิ้นอายุขัยนายณรงค์ก็แต่งงานใหม่ มีลูกสาวคนใหม่ ถึงตลอดเวลาที่ผ่านมานายณรงค์จะตามใจเธออยู่บ้าง แต่ทว่าถ้าเทียบกับลูกคนเล็ก ชายชรารักน้องสาวเธอมากกว่าเธอเสียอีก ไม่ว่าณัชชาทำอะไรก็ดีไปหมด ไม่เหมือนเธอที่พยายามทำดีแค่ไหนนายณรงค์ก็แค่ชมคำสั้น ๆ และก็ไม่ได้สนใจเธออีก

ณพวัฒน์เดินออกมาก็ไม่เห็นร่างของคนตัวเล็กมีเพียงคราบเลือดอยู่บนเตียงเท่านั้นที่ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า เขาก็ไม่คิดเหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้จะบริสุทธิ์มาถึงมือเขา ยอมมาอยู่กินกับผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักนึกว่าจะเป็นเด็กใจแตกเสียอีก ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งสวมใส่เสื้อผ้าก่อนจะลงมายังห้องอาหาร วันนี้เขาต้องเข้าบริษัท เพราะมีประชุมใหญ่

แม่บ้านตักข้าวต้มเสิร์ฟลงตรงหน้าชายหนุ่ม เขากวาดสายตาคมกริบมองหาร่างของอีกคนแต่ทว่าก็ไม่เห็น ทำให้ชายชราที่นั่งอยู่กลายเป็นฝ่ายถามหาคนที่มาใหม่แทน

"ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหนไม่เห็นออกมา?"

"เอ่อ คือว่าคุณเอย เธอไม่สบายค่ะ ป้าเดินไปดูแล้วเห็นตัวร้อน เลยให้พักผ่อนก่อน" คำบอกเล่าของหัวหน้าแม่บ้านทำให้ณพวัฒน์แอบนึกสงสารขึ้นมาเพียงเล็กน้อย โดนแค่นั้นถึงกับไม่สบายเลยงั้นเหรอ

"อืม มีอะไรก็ไปทำกันเถอะ" ท่านดนัยบอกเหล่าแม่บ้าน จนทุกคนเดินออกไปจากห้องอาหารเหลือเพียงสองพ่อลูกที่นั่งรับประทานอาหารกันอยู่

"พ่อรู้ว่าณพไม่เคยทำให้พ่อผิดหวังใช่ไหม!" เขาเพียงเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าในห้องนั้นเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินคำพูดของคนเป็นพ่อแบบนั้น เขาก็พยักหน้าให้

"ดี พ่อจะได้แก้แค้นสักที คอยดูว่าถ้ามันรู้ว่าลูกสาวมันเป็นของเล่นจะรู้สึกยังไง!"

"ผมไม่ต้องการตัวณัฐนิชาแล้วครับพ่อ ในเมื่อพ่อต้องการให้นายณรงค์เจ็บปวด ผมว่าเป็นแบบนี้ก็น่าจะดีเหมือนกัน!"

"ลูกหมายความว่าไง?" เขาไม่เข้าใจในคำพูดของบุตรชาย แก้แค้นที่น้องคนเล็กและแต่งงานกับคนพี่ก็ดีแล้ว อีกอย่างเขาไม่ต้องการให้ณัฐนิชาอยู่ที่บ้านหลังนั้นอีก

"ผมจะแต่งงานกับณัชชา พ่อคิดดูนะครับ ว่าต้องการให้ครอบครัวนั้นเจ็บปวดแค่ไหน!"

"นี่ลูกไม่ได้หลงเสน่ห์เด็กคนนั้นใช่ไหม?"

"ผมไม่เคยเชื่อว่าความรักมีจริงก็ตั้งแต่ผู้หญิงคนนั้นผมทิ้งไปแล้วครับ ผู้หญิงทุกคนก็ไม่น่าจะต่างกันเท่าไหร่หรอก ผมเอาตามนี้นะครับ สายแล้วขอตัวก่อนนะครับพ่อ" ผู้หญิงที่ณพวัฒน์หมายถึงคือแม่บังเกิดเกล้าของเขาเอง คนที่สร้างปมไว้ในใจชายหนุ่ม เขาต้องฝันร้ายมาหลายต่อหลายครั้งก็เพราะเธอ

"หมายความว่าไงที่ว่าเอยต้องแต่งงานกับเขา ไหนว่าคุณพ่อจะพาพี่เอิงมายังไงล่ะคะ?" พอนายณรงค์รู้เรื่องก็โทรมาหาลูกสาวคนเล็กทันที ชายชราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเจ้าหนี้ถึงโทรมาเปลี่ยนตัวเจ้าสาวแบบนี้

[พ่อก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมทางนั้นถึงได้โทรมาบอกแบบนี้]

"แต่พ่อคะ เอยไม่อยากอยู่ที่นี่ เอยเกลียดเขา!" ความเจ็บปวดที่ชายหนุ่มใจร้ายนั้นทำไว้กับเธอถูกฉายออกเป็นภาพในความทรงจำของหญิงสาวอย่างดี เธอเกลียดเขา ถ้าต้องแต่งงานกับเขาคงไม่มีความสุขแน่นอน

[พ่อรู้เอย พ่อรู้ แต่พ่อก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงแล้ว พ่อขอโทษที่ทำให้ลูกต้องมารับผิดชอบอะไรพวกนี้พ่อขอโทษ] เมื่อได้ยินเสียงของคนเป็นพ่อ ณัชชาก็เงียบไปทันที เธอเองก็อดสงสารชายชราไม่ได้

"หนี้สินที่ติดเยอะขนาดไหนคะคุณพ่อ?"

[รวมทุกอย่างก็เกือบร้อยล้าน พ่อเอาเงินมาลงทุนที่บริษัท ถ้ามันฟื้นตัวได้พ่อก็จะมีเงินไปคืนท่านดนัย เอยรอพ่อก่อนนะลูก พ่อจะรีบหาเงินไปคืนเขา]

"ค่ะ เอยจะรอนะคะ" หญิงสาวว่างสายก็ปล่อยโฮออกมา ร้อยล้านไม่ใช่เงินน้อย ๆ ทั้งชีวิตเธอคงไม่จมปลักอยู่กับเขาไปจนตายใช่ไหม