3

ปลายฟ้า...

แต่เธอกับสกายแม้จะได้ชื่อว่าเป็นแฟนกันแต่เราไม่เคยจะได้ไปไหนด้วยกันเลยสักครั้งนั่นเพราะเธอไม่มีเวลานั่นเอง ซึ่งเขาก็บ่นมาตลอดไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากไปแต่เธอไปไม่ได้เพราะหลังเลิกเรียนเธอต้องรีบกลับไปทำงานบ้านทุกอย่างทั้งกวาดบ้านถูบ้านซักผ้าล้างจานทำกับข้าวกว่าจะได้นอนก็ดึกมากแล้วตอนเช้าก็ต้องตื่นมาทำกับข้าวให้คนในบ้านอีกเวลาของเธอหมดไปกับการเรียนแล้วก็งานบ้าน จะหาเวลาไปเที่ยวเหมือนวัยรุ่นคนอื่นๆ น่ะไม่มีหรอกซึ่งต่างกับน้องสาวต่างแม่ของเธอที่เที่ยวทุกวัน เธอเองก็น้อยใจกับโชคชะตาของตัวเองเหมือนกันนะบางคืนก็กอดรูปแม่แล้วก็ร้องไห้แล้วก็หลับไปทั้งน้ำตา

แม่ของเธอเสียไปตั้งแต่เธอายุได้แค่สามขวบด้วยโรคมะเร็งหลังจากที่แม่จากไปไม่นานพ่อก็แต่งงานใหม่กับน้ากินรีซึ่งเป็นเพื่อนสนิทแม่ ตอนนั้นเธอก็ดีใจนะที่จะมีน้ากินรีเป็นแม่เพราะเมื่อก่อนตอนแม่เธอยังอยู่น้ากินรีดีกับเธอมาก แต่พอได้มาเป็นแม่เลี้ยงเธอความใจดีก็หายไปทันทีเหมือนคนละคนและยิ่งพอน้ากินรีตั้งท้องแล้วคลอดปลายฝนออกมาเธอก็กลายมาเป็นเหมือนหมาหัวเน่าที่ไม่มีใครสนใจพ่อก็เอาแต่ใส่ใจปลายฝน บางวันเธอก็ไม่ได้กินข้าวเพราะโดนปล่อยทิ้งไว้ที่บ้านคนเดียวเพราะพ่อพาน้ากินรีกับปลายฝนออกไปเที่ยว และยิ่งโตขึ้นเธอก็เหมือนเป็นคนใช้ในบ้านไปโดยปริยาย ถ้าพ่อเธออยู่น้ากินรียังไม่ค่อยเท่าไหร่แต่ถ้าพ่อเธอออกไปทำงานเธอก็จะโดนใช้งานอย่างหนักและถ้าทำอะไรให้น้ากินรีกับปลายฝนไม่พอใจเธอก็จะโดนทุบตีแต่เธอก็อดทนมาจนถึงทุกวันนี้ และเธอก็ไม่เคยคิดที่จะบอกพ่อเพราะพ่อรักน้ากินรีกับปลายฝนมาก ถ้าเธอบอกก็ไม่รู้ว่าพ่อจะเชื่อเธอไหมและถ้าเธอบอกก็คงไม่พ้นต้องโดนหนักกว่าเก่าอย่างแน่นอน

"ว่าไงจะไปได้หรือเปล่า" สกายถามย้ำอีกครั้ง

"ก็อยากจะไปนะแต่...."

"เอางี้ถ้าพรุ่งนี้ฉันไม่เห็นเธอที่งานวันเกิดเราสองคนก็เลิกกันไปเถอะ" พูดจบสกายก็เดินหายลับตาไปโดยที่เธอไม่ทันจะได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกไป

ทำไมเธอจะไม่อยากไปเธออยากไปกับเขาทุกครั้งที่เขาชวน เพราะเวลาที่เธออยู่กับสกายเธอจะยิ้มออกและมีความสุขมาก เวลาอยู่ที่โรงเรียนเราสองคนมักจะหลบมาพูดคุยกันที่ห้องชมรมซึ่งเป็นห้องที่พวกของสกายจะมาซ้อมดนตรีกันส่วนคนนอกจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้า มันเป็นช่วงเวลาเดียวที่เธอสามารถนั่งคุยกับเขาได้โดยไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาเห็นหรือมาเจอแล้วเอาไปพูด

"ว่าไงฟ้าตกลงเธอจะไปงานวันเกิดสกายมั้ย" แอนนี้เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอถามระหว่างเก็บสมุดหนังสือเข้ากระเป๋าเพื่อกลับบ้านเพราะนี่มันก็เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว

"อยากไปนะ แต่แอนก็รู้ว่าเราต้อง.."

"ต้องกลับไปเป็นนางซินทำงานบ้านทำกับข้าวให้แม่เลี้ยงกับน้องสาวรับประทาน"

"..."

"ฉันถามจริงๆ เหอะเธอจะต้องทนให้สองแม่ลูกนั่นโขกสับไปถึงไหน ทำไมไม่หนีออกมาซะไปอยู่กับสกายก็ได้นี่นาบ้านหมอนั่นรวยจะตายเธอโชคดีแค่ไหนที่ได้แฟนรวยน่ะ"

"เราทำไม่ได้หรอก ถ้าเราหนีออกมาน้ากินรีก็ตามเราเจออยู่ดี แล้วถ้าเราอยู่กับผู้ชายเราคงโดนหนักทั้งพ่อทั้งน้า"

"แล้วเธอต้องทนแบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยหรือไง"

"ก็ไม่รู้เหมือนกัน"

"เห้อออฉันเชื่อเธอเลยจริงๆ ยัยซิน2020"