บทที่1 เจิ้งซูอี้

เจิ้งซูอี้

บุตรสาวของแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นซีหยวน

ถูกธนูยิงตกจากหลังม้าทำให้วิญญานเข้ามาอยู่ในร่างของหลิวอันอัน

เด็กสาวที่ถูกทุบตีจนวิญญาณออกจากร่างไป

เมื่อเจิ้งซูอี้ต้องมาใช้ชีวิตแทนหลิวอันอันดังนั้น

หนี้แค้นของนางที่มีต่อคนตระกูลหลิว

นางเจิงซูอี้จะเป็นคนจัดการเอง

ซีหยวนไห่หนาน

องค์ชายห้าแห่งแคว้นซีหยวน บุตรชายของหลิงกุ้ยเฟย

นิสัยเจ้าเล่ห์และขี้เบื่อ แต่เมื่อเขาต้องการสิ่งใดแล้วเขาจะต้องเอามันมาครอบครองให้ได้

องค์ชายห้าเป็นคู่ปรับของเจิ้งซูอี้มีอาจารย์สอนวรยุทธคนเดียวกัน

เมื่อเขาออกมาทำภารกิจลับที่ฮ่องเต้สั่งการ

ทำให้เขาได้พบกับเด็กสาวชาวบ้านที่น่าสนใจผู้หนึ่ง

จนทำให้เขาอยากได้นางมาไว้ในครอบครอง

เสียงร้องครวญครางอย่างเจ็บปวดดังลอดออกมาจากกระท่อมไม้ผุพังตั้งอยู่ห่างจากหมู่บ้านมาทางเชิงเขา เจิ้งซูอี้ยกมือกุมขมับตนเองด้วยความเจ็บปวดภาพเด็กสาวร่างผอมบางกำลังถูกเด็กในหมู่บ้านรังแกและภาพที่นางกำลังถูกหญิงชราทุบตีกำลังหมุนวนอยู่ในหัวเจิ้งซูอี้ไม่เข้าใจว่ามันคือสิ่งใด เสียงประตูไม้เก่าๆ ถูกเปิดออกอย่างแรงตามมาด้วยสตรีร่างผอมที่รีบพุ่งมาที่เตียงที่นางนอนอยู่

“อันอันของแม่เป็นอย่างไรบ้างเจ็บที่ใดบอกแม่มาเถิดเหตุใดถึงได้ร้องเสียงดังเพียงนี้”

สตรีที่แต่งชุดเหมือนชาวหญิงบ้านธรรมดาแต่กลับมีใบหน้าที่งดงามท่าทางดูใจดีมองมาเจิ้งซูอี้ด้วยความเป็นห่วง

“ท่าน...”

เจิ้งซูอี้กำลังจะถามสตรีผู้นั้นว่านางเป็นใครเหตุใดถึงมาอยู่ในห้องของนาง ภาพต่อมาก็ทำให้เจิ้งซูอี้ตกใจกว่าเดิมเพราะสตรีผู้นี้เป็นมารดาของเด็กสาวที่นางเห็นในความทรงจำ แล้วเหตุใดนางมาอยู่ที่นี่ ไม่สิข้าต่างหากอยู่ที่ไหนกันแน่ เจิ้งซูอี้มองไปรอบๆ อย่างสำรวจ ห้องเล็กๆ ที่ทำขึ้นมาอย่างลวกๆ มีกลิ่นอับเล็กน้อยเพราะไม่ได้เปิดหน้าต่าง สิ่งที่นางเห็นบ่งบอกว่าผู้ที่อยู่ที่นี่ค่อนข้างรักความสะอาด

“เหตุใดเงียบไปเล่า บอกแม่มาว่าลูกเจ็บตรงไหนให้แม่ไปตามท่านหมอหลี่มาหรือไม่”

เจิ้งซูอี้ส่ายหัว จากความทรงจำของนางครอบครัวนี้ไม่มีแม้แต่ข้าวสารจะกรอกหม้อแล้วจะเอาเงินที่ไหนพาหมอมารักษานางได้ ความจริงนางก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บตรงไหน เพียงแค่ตอนที่นางฟื้นขึ้นมานางรู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิดเท่านั้น

“ข้า...หายดีแล้ว”

เจิ้งซูอี้เอ่ยเบาๆ ทั้งยังมองสำรวจรอบห้องที่นางกำลังนั่งอยู่ เป็นไปไม่ได้กระมัง นางอยู่ที่ชายแดนกำลังทำศึกกับแคว้นจ้าวไม่ใช่หรือแล้วมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ภาพสุดท้ายที่นางโดนธนูยิงตกจากหลังม้าก็แวบเข้ามาในหัว หรือว่า.....

“ที่นี่คือที่ไหน”

เจิ้งซูอี้ถามสตรีวัยกลางคนอย่างลุกลี้ลุกลน นางมองเจิ้งซูอี้ด้วยดวงตาเบิกโพลงคล้ายตกใจกับคำถามของนางมาก

“อันอันลูก....จำไม่ได้หรือที่นี่ก็บ้านของเราอย่างไรเล่า”

หญิงวัยกลางคนที่เรียกตนเองว่าแม่บอกเจิ้งซูอี้ด้วยท่าทางไม่แน่ใจ หรือว่าบุตรสาวของนางจะถูกตีบาดเจ็บจนความทรงจำหายไป ไม่ได้การนางต้องรีบไปตามท่านหมอมาดูอาการของอันอันของนาง ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรบุตรสาวของนางจะต้องได้รักษา สตรีวัยกลางคนผู้นั้นกำลังจะผละจากไปเจิ้งซูอี้เหมือนจะรู้ความคิดของนางจึงรีบดึงแขนนางเอาไว้

“เดี๋ยวก่อน!!ข้าแค่สับสนไปเท่านั้นเจ้าค่ะ.....ท่านแม่”

ตอนนี้เจิ้งซูอี้คิดได้เพียงอย่างเดียวคือนางอาจตายไปแล้วเพราะธนูดอกนั้นที่สนามรบ จากนั้นวิญญาณของนางจึงได้มาสิงร่างของเด็กสาวคนนี้ เจิ้งซูอี้มองใบหน้าที่ซูบตอบของหญิงวัยกลางคนด้วยความรู้สึกเห็นใจ นางไม่ได้ตั้งใจให้เป็นเช่นนี้นางไม่ได้อยากมาแย่งร่างบุตรสาวของนาง เพียงแต่เรื่องนี้นางไม่สามารถควบคุมได้ เจิ้งซูอี้จับมือของสตรีวัยกลางคนเอาไว้หลวมๆ แล้วส่งสายตาขอโทษไปที่นาง

“ไม่เป็นอันใดก็ดีแล้ว แม่ต้มโจ๊กมันเทศเอาไว้ลูกทานสักหน่อยเถอะนะ”

หวังเจียอี๋มารดาของหลิวอันอันเดินออกจากห้องไป แล้วหัวเล็กๆ ก็โผล่มาที่ประตูแทนเจิ้งซูอี้เลิกคิ้วมองด้วยความสนใจ เด็กคนนี้คงจะเป็นหลิวซีฮันน้องชายของหลิวอันอันสินะ นางกวักมือเรียกเขาให้เข้ามาใกล้ๆ หลิวซีฮันเดินมาหานางในมือถือบางอย่างเอาไว้

“ท่านพี่ข้ามีของบางอย่างมาให้ท่าน”

หลิวซีฮันแบมือออกในมือของเขามีไข่ไก่หนึ่งฟอง เจิ้งซูอี้ไม่เข้าใจว่าเด็กคนนี้ต้องการทำอะไร

“ไข่ไก่ที่ข้าแอบเอามาจากเรือนของท่านย่า ข้าต้มมาแล้วท่านพี่รีบกินสิเดี๋ยวท่านย่ารู้เข้าอดกินพอดี”

เจิ้งซูอี้หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ไข่ไก่เพียงแค่ฟองเดียวถึงกับต้องทำท่าทางลับๆ ล่อๆ เพียงนี้เชียว แต่เพียงไม่นานเสียงด่าทอที่ดังมาจากด้านนอกก็ทำให้เจิ้งซูอี้รู้ว่าแค่ไข่ไก่หนึ่งฟองสามารถฆ่าคนตายได้