ตอนที่ 8 ฝันไปเถอะ

ฝันไปเถอะ

“ปั้นหยาป่วยหรอกหรือ” อัยญ์วารินทร์ขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

“...แต่ก็ดีขึ้นมาเยอะแล้ว เธอเริ่มอยู่คนเดียวได้ แต่ตอนนี้เวย์กลัวว่าอาการเธอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เพราะเมื่อสองเดือนก่อนปั้นหยาเจอเขาแล้ว...” เทวินทร์พยักหน้าตอบเชิงเป็นคำตอบ ก่อนที่จะเอ่ยบอกความจริงกับเธอออกมาอีก

“เขา เขาคือใคร?” เธอได้แต่เลิกคิ้วถาม

“ก็คนที่เธอแต่งงานด้วยนั่นแหละ ตอนนี้เป็นอดีตสามีไปแล้ว” เทวินทร์ตอบเธอออกไปตามตรง เพราะไม่คิดที่จะปิดบังเธออยู่แล้ว

“อาการเธอเกิดหลังจากที่เลิกกันกับสามีหรือ” เธอถามเขากลับไปอีกครั้ง

“...แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือ... ปั้นหยาสูญเสียลูกน้อยในครรภ์ไปด้วย” เทวินทร์ได้แต่พยักหน้าให้เชิงเป็นคำตอบ แล้วเอ่ยด้วยใบหน้าที่สลดลง เพราะสงสารคนที่ถูกเอ่ยถึงอย่างจับใจ

ในวันนั้น วันที่หญิงสาวสูญเสียทุกอย่างไปในคราเดียวกัน เขายังจำภาพนั้นได้ดี ซึ่งเป็นวันที่เขานัดเจเธอครั้งแรก เมื่อไม่ได้เจอนานกัน เมื่อทราบว่าเธอมีครอบครัวแล้ว เขาตั้งใจจะไปแสดงความยินดีกับเธอที่ร้าน

“...น่าสงสารเธอนะ รินก็พูดกับเธอแรงไปด้วย เธอจะโกรธรินไปมากกว่านี้ไหมตัว” อัยญ์วารินทร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“เพราะแบบนี้ยังไงละ เวย์ถึงทิ้งเธอไว้ไม่ได้ ปั้นหยาเหลือเวย์แค่คนเดียวที่คอยปรึกษาได้ เพราะเพื่อนทุกคนมีครอบครัวกันไปหมดแล้ว เวย์อยากให้ปั้นหยามีแฟนนะ แต่ปั้นหยาไม่ยอมเปิดใจรับใครเข้ามาเลย เธออาจจะยังรักเขา และรอเขาคนนั้นอยู่ก็ได้” เทวินทร์จึงเล่าบอกกับเธออีกครั้ง เพราะในตลอดระยะเวลา 3 ปีมานี้ เขาที่เป็นคนคอยอยู่ข้าง ๆ เธอมา เขามองเธอออกว่าเธอยังรัก และรออดีตสามีของเธออยู่อย่างแน่นอน

“ถ้าคนเก่า เขากลับมาหาปั้นหยาอีกครั้ง แล้วเวย์จะช่วยเธอยังไงต่อ” เธอจึงถามเขากลับไปบ้าง เพราะเท่าที่เจอกับณดารินทร์ในวันนี้ ก็ดูเหมือนว่าเธอมีปมในใจอยู่

“เวย์จะแกล้งเป็นแฟนกับปั้นหยาไปก่อน เพื่อจะดูว่าเขายังรักปั้นหยาเหมือนที่ปั้นหยายังรักเขาอยู่ไหม เพราะเวย์ก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าเขามีเหตุผลอะไรถึงจากปั้นหยาไปแบบนั้น และปั้นหยาเองก็คงจะไม่กล้าที่จะเอ่ยปากถามเขาหรอก บี๋ไม่หึงเวย์ใช่ไหมครับ”

“ถ้าตัวยอมบอกตั้งแต่ทีแรก รินก็พอจะเข้าใจแล้ว” อัยย์วารินทร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ปนความน้อยใจ พร้อมกับทำหน้างอใส่เขาด้วย

“ฟอด...ขอบคุณนะที่เข้าใจเวย์” เทวินทร์ก้มลงหอมแก้มเธอทันทีไปฟอดใหญ่ ก่อนที่จะเอ่ยขอบคุณเธออย่างดีใจ ที่เธอเข้าใจเขา

“ตัว! จะทำอะไร” หญิงสาวรีบเอ่ยห้ามขึ้นมา เมื่อมือของเขาที่ตอนนี้เริ่มไม่อยู่เฉย ลูบไล้ไปทั่วตามร่างกายของเธอ

“อยู่กันในท่านี้แล้ว ใครจะยอมปล่อยไปง่าย ๆ ละ” เสียงแหบพร่าเอ่ยบอก พร้อมกับส่งสายตามองเธออย่างเจ้าเล่ห์

“ตัว ไอ้เวย์! ไอ้บ้าหื่นกาม!” หญิงสาวสบถด่าเขาออกมาทันทีอย่างอดไม่ได้

“ก็บี๋น่าเอาขนาดนี้ ใครจะไม่หื่นละ ดูสิแข็งจนจะแตกอยู่แล้ว อุตส่าห์อดทนอดกลั้นเอาไว้ตั้งนาน คืนนี้ขึ้นให้หน่อยน่ะ” เขายังคงพูดจาหื่นห่ามใส่เธอ พร้อมกับทำใบหน้าอ้อนวอนให้ดูน่าสงสารใส่เธอ

“ตัวก็รู้ ว่ารินทำไม่เป็น” หญิงสาวหลบหน้าตอบเขากลับไปด้วยน้ำเสียงที่เบาอยู่ในลำคอ

“เดี๋ยวเวย์สอนให้เองครับ ไม่มีอะไรยากเกินไปหรอก สำหรับที่จะมีความสุขกัน”

เขาเอ่ยจบก็สอนบทรักให้กับเธอทันที โดยไม่รู้ว่าคืนนี้ จะมีที่สิ้นสุดหรือเปล่า เพราะคำว่าครั้งเดียวของเขา ไม่เคยมีอยู่จริงอยู่แล้ว

รุ่งเช้า

“ป้านี วันนี้คุณนพยังไม่ลงมาอีกหรือจ๊ะป้า นี้ก็สายแล้วนะ” เสียงหญิงสาวแม่บ้านถามสุนีย์ขึ้น

ณัฐฐานุช ซึ่งเป็นหลานสาวแท้ ๆ ของสุนีย์ ที่พึ่งจะได้เข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้เป็นครั้งแรก เพราะต้องมากศึกษาต่อ สุนีย์เลยให้มาอาศัยอยู่ด้วย โดยที่หญิงสาวต้องทำงานบ้านแลก

“เรื่องของเจ้านาย แกจะอยากรู้ไปทำไม ถ้าคุณเขาลงมา ก็คงจะเห็นเองแหละ” สุนีย์ได้แต่ตำหนิหลานสาวออกไป

“แค่แปลกใจที่วันนี้คุณเขาตื่นสายนะป้า แล้วเมื่อคืนก็เหมือนไม่ใช่รถของที่บ้านด้วย ที่คุณนพขับมา...” ณัฐฐานุชยังคงพูดขึ้นด้วยความอยากรู้

ทางด้านของคุณที่ถูกกล่าวถึง วันนี้เหมือนจะหลับสนิทได้อย่างเต็มที่ กว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ในตลอดระยะเวลาของ 3 ปี แถมยังจะตื่นสายกว่าทุกวันด้วย เพราะในอ้อมกอดมีหญิงสาวที่เขาโหยหามาตลอดให้นอนกอดด้วย

“อื้อ...” เสียงครางอู้อี้ในลำคอดังขึ้นมา เมื่อหญิงสาวเริ่มรู้สึกตัว เพราะเมื่อคืนเมาหนักแบบไม่รู้สึกเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

“ตื่นแล้วเหรอ หลับสบายไหม” เสียงแหบพร่าเอ่ยถาม เมื่อรู้ว่าคนในอ้อมกอดรู้สึกตัวตื่นแล้ว

หญิงสาวเมื่อรับรู้สิ่งผิดปกติ ที่มีเสียงชายหนุ่มดังขึ้น แถมแขนแกร่งยังกอดเธออีก เธอรีบขยับออกห่าง แล้วลุกขึ้นนั่งทันทีเพราะความตกใจไม่น้อยที่เผลอมานอนกับผู้ชาย

“คุณ!” และที่ยิ่งตกใจไปกว่านั้น เมื่อเห็นว่าคนที่นอนกอดเธอนั้นเป็นใครอีก

“จำกันไม่ได้แล้วหรือครับ...” เสียงทุ้มเอ่ยถาม

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ณดารินทร์ถามขึ้นมาอย่างตื่นตระหนกเพราะตกใจอยู่ไม่น้อยที่เจอหน้าเขา

“ทำไมจะอยู่ไม่ได้ละ ก็นี่มันบ้านพี่นะ ดูดี ๆ สิครับ รูปคู่ของเราติดอยู่อันเบอเร่อโน่น...” นพดลพูดขึ้นด้วยท่าทีทีสบาย พร้อมกับชี้นิ้วไปทางเข้าห้องทที่ยังคงมีรูปของเธอและเขาติดอยู่เหมือนเดิม

“บ้านเหรอ? แล้ว...” หญิงสาวหันตามนิ้วที่เขาชี้ กลับต้องเบิกตากว้าง พร้อมกับมองสำรวจร่างกายของตัวเอง ที่ตอนนี้สวมเพียงเสื้อเชิ้ตตัวโตของเขาเพียงตัวเดียวอยู่

“ครับ พี่เสื้อพี่เอง และพี่ก็เป็นคนเปลี่ยนให้หยาเอง” นพดลพยักหน้ารับ ก่อนที่จะเอ่ยบอก

“ถ้าอย่างนั้น...”

“อายทำไม ก็เคยเห็นมาหมดแล้ว” เขาพูดกับเธอด้วยท่าทีปกติ

“แต่นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว” หญิงสาวพูดออกมาด้วยความกังวล

“ก็เป็นเสียตอนนี้เลยสิ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน พี่รับผิดชอบหยาเอง” เขาพูดขึ้นมาทันที

“ไม่! ฝันไปเถอะ” ณดารินทร์ปฏิเสธทันควัน แล้วรีบก้าวลงจากเตียง วิ่งเข้าห้องน้ำทันที

“หยา!”

ตอนไปก็ไปแบบไม่ได้บอกไม่ได้ลาอะไรสักคำ แต่ตอนนี้กลับมา จะมาขอกันแบบนี้ง่าย ๆ แบบนี้เลยหรือ ฝันไปเถอะว่าเธอจะยอม มันต้องแก้เผ็ดกันหน่อย...