ตอนที่ 7 อยากอธิบาย

อยากอธิบาย

“คุณนพ!” เสียงของแม่บ้านดังขึ้นมาตกใจ เมื่อนพดลอุ้มหญิงสาว ที่หลับสนิทให้อ้อมกอดเข้ามาในบ้าน

สุนีย์ แม่บ้านคนเก่าแก่ตั้งแต่รุ่นของพ่อและแม่ และยังเป็นคนที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เกิดด้วย

“เธอเมานะครับป้า ป้านีครับ ผมขอน้ำใส่กะละมังกับผ้าตามมาให้ผมที่ห้องนอนผมด้วยนะครับ” นพดลเอ่ยบอก พร้อมกับสั่งการสุนีย์ออกไป

นพดลอุ้มเธอเข้ามาภายในห้องนอนส่วนตัวของเขาที่เคยพาเธอมาพักอยู่บ้างเป็นครั้งคราว และวางเธอลงบนที่นอนอย่างช้า ๆ

บ้านหลังนี้ เมื่อก่อนหน้านั้น มีสมาชิกในบ้านอยู่กันครบ ซึ่งเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากเลยทีเดียว แต่เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นมา 3 ปีก่อน หลังจากที่เขามีแต่งงานกับณดารินทร์ และใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยได้ 2 ปี

ครอบครัวของเขาก็ต้องมาแตกสลายลง เมื่อพ่อของเขาถูกฟ้องล้มละลาย พ่อของเขามีอาการช็อกจนล้มป่วย ทำให้เส้นเลือดในสมองแตก และเสียชีวิตในทันที

และผ่านไปไม่ถึงเดือน แม่ของเขาก็ล้มป่วยตาม และก็เสียในชีวิตตามพ่อของเขาไปในสุด จนเขาเองที่เหลือเพียงตัวคนเดียว บ้านและทรัพย์ต่าง ๆ ที่เป็นพ่อของเขาถูกยึดหมด

เหลือเพียงบ้านหลังนี้ที่เป็นชื่อของเขาเอง แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ เพราะหนี้สินของครอบครัวก่อนหน้านั้นก็เยอะมากพอสมควร เขาจึงตัดสินในเอาบ้านไปจำนองเพื่อมาชดใช้หนี้ และเขาก็ถูกนำตัวให้ไปทำงานใช้หนี้ด้วย

ทำให้เขาต้องลาออกจากงานที่โรงพยาบาล เพื่อไปทำงานล้างหนี้ให้แก่ครอบครัวที่ต่างประเทศ ในเกาะเล็ก ๆ ของประเทศหนึ่ง เป็นระยะเวลา 3 ปี เพื่อมาไถ่บ้านของเขากลับคืน

และตอนนี้เขาก็ได้ทวงทุกอย่างที่เป็นของเขากลับคืนมาได้แล้ว และป้าสุนีย์แม่บ้านที่เลี้ยงดูเขากลับมาด้วย นอกเสียจากพ่อและแม่ ตอนนี้เขามีทุกอย่างครบเหมือนเดิมแล้ว

และภรรยาเขาคนนี้ ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอมีเจ้าของแล้วหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่สนอะไรทั้งนั้น เขาจะทวงเธอกลับคืนมาเป็นของเขาเหมือนเดิม

“ให้ป้าทำให้ไหมคะ” สุนีย์ถือกะละมังเข้ามาให้ตามที่เขาบอก แล้วเอ่ยถามขึ้น

นพดลตื่นจากภวังค์ทันทีที่กำลังนึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา เมื่อได้ยินเสียงของสุนีย์ดังขึ้น

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมทำเอง ป้านีไปพักผ่อนเถอะ ล็อคประตูให้ผมด้วยนะครับ” นพดลรีบปฏิเสธทันควัน และบอกให้สุนีย์กลับไปพักผ่อน เพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว

หลังจากที่สุนีย์ออกไปแล้ว นพดลก็รีบจัดการเช็ดตัวให้หญิงสาว และเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอต่อทันที โดยที่เขาใช้เสื้อเชิ้ตของเขาสวมให้เธอแทน

แต่กว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอได้แล้วเสร็จนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเขา เพราะร่างกายของเธอ ที่มีอิทธิพลต่อตัวตนของเขาเหลือเกิน แต่เขาก็ต้องข่มใจเอาไว้ เพราะไม่อยากฉวยโอกาสตอนที่เธอไม่มีสติแบบนี้

และสถานะของเขาและเธอตอนนี้คือ อดีตสามีภรรยากัน ไม่ใช่เหมือนเมื่อก่อน

ส่วนทางด้านของเทวินทร์เอง ก็พาหญิงสาว ที่มีสถานะแฟนในตอนนี้กลับมาอธิบายและเคลียร์ใจกันต่อที่คอนโดมีเนียมของเขา

“บี๋ จะทำอะไร” เทวินทร์ถามขึ้นมา เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังวุ่นอยู่กับการเก็บสัมภาระของเธอ

“เก็บของ...รินไม่อยู่ที่นี่แล้ว รินจะกลับบ้าน” หญิงสาวเอ่ยตอบโดยที่ไม่หันมามองหน้าเขาเลย

“ไม่บี๋ เวย์ไม่ให้บี๋ไปไหนทั้งนั้น” เทวินทร์รีบเข้าไปขวางทางเธอไว้ทันที เมื่อเธอกำลังจะออกไปจากที่นี่

“ถอยไป! ก็ในเมื่อตัวไม่ยอมอธิบาย แล้วจะให้รินอยู่ต่อเพื่ออะไร อยู่ในฐานะอะไรหรือเวย์” หญิงสาวตวาดเสียงขึ้นมา แล้วถามเขากลับไปอย่างตัดพ้อน้อยใจ

“เมียไงบี๋”

“...” อัยญ์วารินหันหน้าหนีไปทางอื่นทันที เมื่อเขาพูดคำนี้ออกมา

“อยู่ในฐานะคนของใจ คนสำคัญของเวย์ยังไง” เทินทร์เอ่ยย้ำขึ้นมาอีกครั้ง

“แล้วกับปั้นหยาละคืออะไร...” เธอจึงตัดสินใจถามเขาออกมา

เพราะตั้งแต่ที่ณดารินทร์ออกไปจากห้องนั้น เขาก็ไม่ยอมอธิบายให้เธอฟังว่าทุกอย่างคืออะไร แล้วจะให้เธอทำเช่นไร ก็ในเมื่อเขาไม่ยอมอธิบายให้เธอฟัง แล้วเธอจะอยู่ต่อไปทำไม

“เพื่อนไง...” เขาตอบเธอออกมาเพียงสั้น ๆ

“หึ เพื่อนแบบไหน? เพื่อนกิน! เพื่อนเที่ยว! หรือเพื่อนนอน!” เธอแค่นยิ้มออกมา ก่อนที่จะพูดจาเย้ยยันเขาออกไป

“บี๋...”

“ปล่อย!!!” อัยญ์วารินทร์พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากแขนแกร่งของเขาที่กอดเธอเอาไว้

“ไม่ จนกว่าบี๋จะรับปากว่าไม่ไปจากที่นี่ เวย์ถึงจะยอมปล่อย” เขาไม่เพียงแค่ไม่ทำตามที่เธอขอ แต่เขาขัดคำสั่งเธอ แต่เขายังกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมอีก

“นี้ พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือยังไง” หญิงสาวตวาดเสียงใส่ พร้อมกับพยายามที่จะดิ้นอีกครั้ง

“ใช่...” เขาพูดเพียงเท่านั้น ก็จับตัวของเธอทุ่มลงที่นอนทันที

“โอ้ยยย” หญิงสาวได้แต่ร้องโอดโอยออกมา

“บี๋ เจ็บเหรอ” เขาาที่ตามคร่อมทับตัวเธอ รีบถามขึ้นมาอย่างตกใจ

“...” เธอไม่เอ่ยอะไรตอบเขาออกไปสักคำ แต่ใบหน้ากลับมีน้ำตาคลอเบ้าที่พร้อมจะไหลออกมาอยู่ร่อมร่อ

“ขอโทษ” เสียงสั่นที่เอ่ยขอโทษอย่างรู้สึกผิด ที่เผลอทำเธอแรงเกินไป

“ออกไป!” เสียงสั่นเครือเอ่ยบอกเขาด้วยความโกรธ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาทันที อย่างห้ามมิได้

“ไม่ ก็ในเมื่อ ยืนคุยกันไม่รู้เรื่องเรื่องก็นอนคุยกันแบบนี้นี่แหละ” เขายังคงยืนกราน และยังทาบทับตัวเธออยู่อย่างนั้น ไม่ยอมลุกขึ้น

เมื่อไม่สามารถทำอะไรเขาได้ เธอจึงหลับตาลง แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกเป็นทางยาว

“หึงเวย์กับปั้นหยาหรือครับ” เสียงนุ่มเอ่ยถามขึ้น

“...” หญิงสาวไม่ได้เอ่ยตอบ แถมกลับเบือนหน้าหนีเขาไปทางอื่นทันที

“มองหน้าเวย์ครับ มองหน้าผัวคนนี้ชัด ๆ” มือหน้าเชยคางเธอให้หันมาสบตากับเขา

“...” หญิงสาวใต้ร่างยังคงเงียบอยู่เช่นเดิม

“ขอโทษ ที่ทำให้บี๋เสียน้ำตา เวย์กับปั้นหยาเราเป็นเพื่อนกันจริง ๆ เวย์ไม่ได้โกหก” มือหนาเอื้อมขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้กับเธอ ก่อนที่จะเอ่ยขอโทษเธอขึ้นมาอีกครั้งอย่างสำนึกผิด

“ฮึก...”

เขาจ้องมองหน้าเธอก่อนที่จะเอ่ยเล่าความจริงขึ้นมาบอกเธอ

“เวย์ยอมรับน่ะ ว่าเมื่อก่อนเคยสารภาพขอปั้นหยาคบเป็นแฟน แต่ถูกปั้นหยาปฏิเสธ เวย์เสียใจมาพักหนึ่ง เลยหายไปทบทวนตัวเอง พอมั่นใจแล้วว่าตัวเองไม่ได้ชอบปั้นหยาแบบแฟน แต่เป็นความผูกพันธ์แบบเพื่อนมากกว่า เราเลยกลับมาเป็นเพื่อนกัน จนเวย์ไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศ และกลับมาาตอนปั้นหยามีปัญหาพอดี เราเลยสนิทกันอีกครั้ง”

“ปัญหาอะไร...” เธอได้แต่ขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะกล้าเอ่ยถามเขากลับไป

“ปัญหาชีวิตของเธอยังไงละ ปั้นหยามีอาการป่วยซึมเศร้า ที่ไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ หลังจากที่สูญเสียคนสำคัญในชีวิตของเธอไป...”