บทที่ 4 เธอต้องไปตกลงกับฉัน

04 เธอต้องไปตกลงกับฉัน

และเมื่อกลับเข้ามาในงานอีกครั้งปรางปรีญาถึงกับเข่าอ่อน เพราะบนโต๊ะไม่ได้มีแค่ปรเมศแต่มีผู้ชายที่เพิ่งดูถูกเธอที่หน้าห้องน้ำนั่งร่วมโต๊ะด้วย ส่วนข้างกายของเขาก็คือดาราสาวดาวรุ่งพุ่งแรง

ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันแน่นด้วยความรู้สึกประหม่า ก่อนจะเดินกลับเข้าไปที่โต๊ะ

“นั่นไง พนักงานของกูมาพอดี” ปรเมศที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าปรางปรีญากับอคิราห์เคยคบกัน รีบแนะนำพนักงานให้เพื่อนสนิทรู้จัก “นี่คุณปรางปรีญา พนักงานปรึกษาด้านอสังหาริมทรัพย์ในบริษัทของกู คุณปรางครับ....นี่คือคุณอคิราห์เพื่อนสนิทของผมเอง”

“สะ…สวัสดีค่ะคุณ…เอ่อ….อคิราห์” ปรางปรีญายกมือไหว้โดยไม่สบตาอีกฝ่าย

แค่การกลับมาเจอกันก็แย่มากพอแล้ว นี่ยังต้องมานั่งร่วมโต๊ะกับเขาอีก

“สวัสดีครับ….คุณปรางปรีญา ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ริมฝีปากร้ายกระตุกยิ้ม อดไม่ได้ที่จะแอบลอบมองพิจราณาเรือนร่างบอบบางซึ่งอยู่ในชุดเดรสสีครีม

ถึงจะเป็นชุดมือสองจากตลาดนัด แต่ก็ส่งให้ปรางปรีญาดูโดดเด่นกว่าแพรขวัญซึ่งเป็นดาราระดับแถวหน้าด้วยซ้ำ

“เช่นกันค่ะ” เธอพยายามไม่มองฝ่าย แต่ก็พอรับรู้ได้ว่าสายตาคมคู่นั้นเอาแต่จ้องมอง

“ส่วนนี่คุณแพรขวัญ คิดว่าคุณปรางน่าจะรู้จักดี”

ปรางปรีญาเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้ดาราสาวอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว เจ้าหล่อนมองมาที่เธอด้วยสายตาไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็ยังส่งยิ้มให้

“คุณอคิราห์กำลังจะร่วมทำธุรกิจกับผม ส่วนคุณปรางมีหน้าที่ดูแลและให้ข้อมูลกับคุณอคิราห์ในช่วงที่โครงการกำลังเริ่ม”

“วะ….ว่าไงนะคะ!”

“คุณอคิราห์คือคนที่คุณปรางต้องดูแลครับ ผมยกหน้าที่นี้ให้คุณโดยเฉพาะเลย”

“คะ….คือว่าปราง….”

“ทำไมหรอครับ หรือคุณอคิราห์ดูน่ากลัวเกินไป”

“เปล่าหรอกค่ะ แต่ปรางคิดว่าปรางคงไม่มีความสามารถมากพอขนาดนั้น ยกให้เป็นหน้าที่ของคนอื่นได้ไหมคะ ปรางกลัวว่าจะทำไม่ได้”

“ไม่เห็นต้องคิดมากเลย เพื่อนผมคนนี้เป็นคนง่ายๆโดยเฉพาะกับผู้หญิงสวย แต่คุณไม่ต้องห่วงหรอก ระดับคุณอคิราห์…ไม่มีทางทำอะไรพนักงานของผมหรอก”

ประโยคนั้นทำให้อคิราห์หลุดหัวเราะในลำคอเบาๆ ปรางปรีญาซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามรับรู้ได้ถึงรังสีบางอย่างจากร่างสูง

เธอไม่รู้ว่าลึกๆแล้วอคิราห์กำลังคิดอะไร แต่ถ้าดูจากสายตาและการกระทำแล้ว ไม่ใช่มิตรแน่นอน

“อีกอย่างคุณอคิราห์คงไม่ได้คิดอะไรหรอก เพราะข้างกายมีสาวสวยขนาดนี้”

ประโยคนั้นแทบไม่ได้ทำให้ปรางปรีญาคลายกังวลเลยด้วยซ้ำ เพราะคำพูดที่อคิราห์ทิ้งท้ายเอาไว้เหมือนกำลังจะเตือนว่าหลังจากนี้ชีวิตของเธอกับครอบครัวกำลังจะเจอกับอะไรบางอย่างที่ไม่ควรเจอ

แต่เธอก็พยายามไม่คิดมาก บางทีอคิราห์อาจจะแค่ขู่เท่านั้น เพราะช่วงที่คบกับเธอ เขาทั้งอ่อนโยน จิตใจดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น คงไม่มีอะไรหรอก

หลังจบงานปรางปรีญารีบขอตัวไปโรงพยาบาลเพราะคุณหมอโทรมาแจ้งว่าอาการของรินรดาเริ่มทรุดลง

และในขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งรอรถแท็กซี่อยู่นั้น ก็มีรถสปอร์ตหรูสีดำวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า คนในรถค่อยๆลดกระจกลงแล้วดึงแว่นสีชาออก

“ขึ้นรถ!” อคิราห์สั่งเสียงเข้ม

“คะ?”

“ฉันบอกให้ขึ้นรถ” เขาสั่งอีกรอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆ แต่ปรางปรีญายังคงนิ่ง

เธอเพิ่งสังเกตว่าที่นั่งข้างๆคนขับไม่มีแพรขวัญนั่งอยู่ตรงนั้น

“ทำไมฉันต้องไปกับคุณหรอคะ”

“เพราะฉันมีเรื่องจะเคลียร์กับเธอ”

“ไว้วันหลังนะคะ วันนี้ฉันมีธุระด่วน”

“ธุระที่ว่า….คือไปขายตัวใช่ไหม” เป็นอีกครั้งที่อคิราห์ดูถูกเธอ

“คุณอคิราห์คะ ถ้าคุณจะมาเพื่อหาเรื่องฉัน รีบกลับไปเถอะค่ะ ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์” เธอเป็นห่วงรินรดาจนไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรแล้ว แต่อคิราห์ก็ยังตามรังควานไม่เลิก

“ถ้าจะไปขายตัวจริงๆ ขายให้ฉันก็ได้นะ ฉันให้ไม่อั้น”

“ฉันไม่มีวันขายตัวแลกกับเศษเงินของใครหรอก และก็เลิกตามรังควานฉันสักที ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะมาทะเลาะกับใครทั้งนั้น”

จู่ๆอคิราห์ก็เค้นหัวเราะออกมาเมื่ออีกฝ่ายแสดงท่าทีหงุดหงิด ดูลุกลี้ลุกลนเหมือนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้ายังไม่ขึ้นมา….ฉันจะเป็นคนลงไปอุ้มเธอเอง”

“คุณอคิราห์ มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”

“ไม่มากเท่ากับสิ่งที่เธอทำกับครอบครัวของฉันหรอก อยากให้ฉันรื้อฟื้นไหมล่ะ ว่าพ่อกับน้าสาวของเธอทำอะไรไว้บ้าง”

ปรางปรีญาสูดลมหายใจเข้าลึกๆระงับความคุกรุ่นในใจ ครอบครัวของเธอทำผิดก็จริง แต่เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว ตอนนี้ทุกคนได้ชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไปหมดแล้ว เขายังต้องการอะไรอีก

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงนิ่ง อคิราห์รีบก้าวลงจากรถ แล้วตรงมาหาร่างบางที่นั่งอยู่ในป้ายรถเมย์โดยไม่สนใจสายตาของผู้คนในละแวกนั้น

“จะทำอะไร ถอยออกไปนะคุณอคิราห์!”

“ถ้าไม่อยากให้ฉันหักหน้าเธอต่อหน้าคนอื่น ก็ขึ้นรถมากับฉันซะ”

“ฉันไม่ไป วันนี้ฉันมีธุระด่วนจริงๆ ถ้าจะตกลงเรื่องเงินที่พ่อฉันโกงไป ขอเป็นวันอื่นได้ไหมคะ”

“ไม่ได้! เพราะฉันจะต้องตกลงกับเธอวันนี้เท่านั้น”

พรึ้บบ!!!

เขาก้าวเข้ามากระชากร่างบางให้ลุกจากที่นั่งแล้วก้มลงช้อนร่างขึ้นแนบอกท่ามกลางเสียงหวีดร้องด้วยความตกใจของปรางปรีญา ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยสักคนเพราะคิดว่าเป็นเรื่องภายในครอบครัว

“ว้ายย!!! ปล่อยนะ….จะทำอะไร!”

“พาเธอไปตกลงเรื่องของเราไง”

“ฉันไม่ไป โอ้ยย!!”

ร่างเล็กถูกโยนเข้ามาในรถอย่างไร้ความปราณีจนศีรษะไปกระแทกกับคอนโซลรถ อคิราห์เดินอ้อมมาอีกฝั่งแล้วยัดร่างเข้ามาข้างในอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุ่งทยานรถหรูออกสู่ท้องถนนด้วยความเร็วสูง

ปรางปรีญาดันร่างอันแสนจุกหน่วงขึ้นมาได้ รีบคาดเข็มขัดนิรภัยทันทีเพราะตอนนี้อคิราห์ขับรถเร็วมาก

เขากำลังจะพาเธอไปไหน?

“นะ…นี่คุณจะพาฉันไปไหน” เธอเอ่ยถามเสียงสั่นอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำอะไร

ต่อให้เขาจะเป็นคนรักเก่าที่เธอยังรักหมดหัวใจก็ตาม แต่ก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ดีเพราะรอบนี้อคิราห์ไม่ได้มาดีแน่นอน

“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง”