ตอนที่ 1 หันมานี่สิ…ขอกินหน่อย (NC)

ห้องพักส่วนตัวแพทย์

“ฮึก!! อ๊ะ…อุ๊บ!!”

“เงียบ ๆ หน่อยสิอยากให้คนข้างนอกได้ยินเหรอเนย”

“อื้อ….”

เสียงกระเส่าที่กระซิบอยู่ด้านหลังทำให้เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ทั้ง ๆ ที่สถานที่นี้ไม่ควรจะมาทำอะไรแบบนี้แต่คุณหมอ “ปรเมศวร์” ไม่ได้สนใจเมื่อแท่งแกร่งที่กระแทกอยู่ด้านล่างนั้นยังไม่ลดละความแรงและความถี่ในความต้องการจากตัวเธอ

“อื้อ….อ๊ะ!! หมอเรย์ พักก่อนเถอะค่ะ นี่มัน…รอบสองแล้ว อื้อ…”

“เงียบเถอะน่า คุณเป็นคนยอมรับข้อตกลงนี้เองนะ อาา….”

“ไม่นะ!! เนยขอโทษ อ๊ะ แต่ว่า เฮือก!! หมอเรย์!!”

เขาถอดและสอดใส่เข้าไปอีกครั้งเมื่อจับเธอพิงไปกับผนังห้องพักของเขาในโรงพยาบาล เสียงของเจ้าหน้าที่ด้านนอกที่ดังจอแจจนเธอได้ยินชัดเมื่ออยู่ตรงนี้แต่คนที่กำลังยกขาเธอขึ้นและสอดใส่ลำเอ็นแข็งแกร่งนั้นเข้ามาอีกครั้งไม่ได้สนใจอะไรนอกจากคนตรงหน้านี้เลย

“อึก!! อาา….อยู่นิ่ง ๆ สิเนย ผมเสียวมากนะ”

“อ๊า!!!”

แม้ว่าเหมือนจะถูกบังคับกลาย ๆ แต่ “ชนิตา” หรือเนยก็ต้องยอมรับว่าเธอไม่เคยปฏิเสธเซ็กส์ที่ร้อนแรงของหมอเรย์ได้เลย ไม่ว่าจะครั้งไหน ๆ ที่เขาต้องการ เธอก็ต้องมาเสิร์ฟเขาถึงที่ ทั้งนี้เพราะทั้งคู่มีเงื่อนไขและข้อสัญญาที่ทำเอาไว้ต่อกัน

“แฮก แฮก หมอเรย์!! เนยไม่ไหวแล้ว อ๊าา”

“อึก!!”

ท่าหมุนควงของเจ้าลำเอ็นนั่นทำเอากายท่อนล่างเธอร้อนเร่าดุจไฟแต่เขาก็ยังไม่หยุด แม้ว่าจะเป็นห้องที่ไม่ใหญ่มากและไม่มีใครกล้าเข้ามาในนี้เพราะตำแหน่งรองศาสตราจารย์ของปรเมศวร์ แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าไม่เหมาะสมทุกครั้งที่ถูกเขาทำแบบนี้แต่ว่า….มันก็น่าตื่นเต้นไม่น้อยเลย

“อ๊ะ…อ๊าา!!”

เธอเสร็จไม่ต่ำกว่าห้ารอบจนเขาพอใจและเริ่มเร่งจังหวะเพื่อจบภารกิจนี้ก่อนที่เขาจะต้องลงไปผ่าตัดเล็กข้างล่างในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า

“รัดแน่น ๆ กว่านี้หน่อย หันมานี่สิ…ขอกินหน่อย”

“อื้อ…อ๊าาา อย่ากัดนะคะ!! อย่าทำรอย อ๊าา!!!”

ลิ้นหนาฉกเข้าดูดดึงและค้างอยู่ที่หน้าอกอวบเต่งตึงที่เต็มไปด้วยรอยแดงจากนิ้วมือของเขา ยอดอกที่แดงช้ำเพราะถูกเขาทั้งขบ เม้ม เลียและกัดเบา ๆ ทำให้อารมณ์ของเนยกระเจิงไปอีกครั้งเมื่อเขาเร่งจนเกิดเสียงดังและเธอก็ถึงสวรรค์ไปพร้อมกับเขาอีกรอบ

“อ๊ะ…”

เธอจะล้มลงเมื่อน้ำอุ่น ๆ ไหลพร่างพราวเข้าไปข้างใน มือเรียวบางกอดรอบคอเขาเอาไว้แน่น ปากของทั้งคู่ประกบกันก่อนจะค่อย ๆ ถอนออกมาเพื่อพักหายใจ

“ขอใช้ห้องน้ำหน่อยนะคะ”

“อืม”

เนยเดินเข้ามาในห้องน้ำและเริ่มจัดการเช็ดส่วนเกินที่เหลือออกจากขาอ่อนของเธอ นับเป็นครั้งที่สามแล้วที่หมอปรเมศวร์ทำแบบนี้ที่นี่ตั้งแต่พบเธอหลังจากที่ไม่ได้พบกันมานานเกือบห้าปี

แต่เนยไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธเขาและไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรในตัวเขา สิ่งเดียวที่เธอได้รับจากหมอเรย์คือคำสัญญาว่าจะช่วยผ่าตัดสมองให้พ่อของเธอที่นอนอยู่ที่ห้องพิเศษในโรงพยาบาลนี้เท่านั้น

“เสร็จแล้วค่ะ”

“เย็นนี้ผมอยากกินต้มข่าไก่แล้วก็ไข่เจียวหมูสับ”

“แต่คุณหมอบอกว่าจะกลับดึก”

ชนิตาถามเมื่อเห็นว่าเขาเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วหลังจากเข้าห้องน้ำต่อจากเธอและเดินออกมาด้วยชุดของคุณหมอที่พร้อมออกตรวจ หากคนอื่น ๆ เห็นก็คงคิดว่าคุณหมอเรย์คนนี้ช่างดูดีและหล่อราวพ่อพระเอกในซีรี่ย์ แต่คงจะมีแค่เธอคนเดียวที่ได้เห็นด้านมืดสุดโหดนี้ของเขา

“การผ่าตัดใหญ่อีกเคสหนึ่งถูกเลื่อนไป พึ่งแจ้งมาเมื่อกี้นี้”

“ค่ะ”

“คำว่า “ค่ะ” นี่คืออะไร”

“แต่ว่า….อ๊ะ!!”

หมอเรย์เดินมาและจับหน้าเธอดึงขึ้นมาและกอดเธอเอาไว้ เธอรู้สึกว่าเจ้าส่วนกลางกายของเขานั่นยังไม่ได้ลดขนาดลงไปเท่าไหร่เลยเมื่อเขาก้มลงมาหาเธอ แม้ว่าสีหน้าจะเรียบเฉยแต่น้ำเสียงที่ใช้ช่างเย็นชาจนรู้สึกเย็นไปถึงไขสันหลัง

“ไม่มีแต่ ถ้าไม่อย่างนั้นก็อย่าคุยกันอีกเรื่องการผ่าตัด”

“แต่คุณหมอรับปากเนยแล้ว”

“แน่นอนว่าผมจำได้ว่ารับปากอะไรเอาไว้ แต่คุณเองก็ไม่ควรลืมข้อตกลงของคุณเหมือนกัน”

“ขอตัวค่ะ”

“จะรีบไปไหนล่ะ”

“ก็คุณหมอบอกว่าจะกินต้มข่าไก่ไม่ใช่เหรอคะ เนยจะรีบกลับไปซื้อของ”

เขาแอบยิ้มไปนิดหนึ่งก่อนจะหันมาและดึงตัวเธอเข้ามาอีกครั้ง

“ไหนล่ะจูบลาน่ะ”

“อะไรนะคะ อื้อ….”

เขาไม่รอให้เธอเป็นฝ่ายเริ่มเพราะตอนนี้เขาเองก็ต้องรีบไปที่ห้องผ่าตัดเพื่อเตรียมตัวแล้ว เนยที่ถูกบังคับจูบก็ต้องรองรับแรงบดขยี้นั้นอีกครั้ง มือหนาลามขึ้นมาบีบหน้าอกเธอเอาไว้แน่น

“อื้อ…หมอคะ!!”

“รู้แล้วน่า ขออีกนิด”

กลิ่นน้ำหอมที่ติดชุดของเธอทำให้เขาแทบจะคลั่งตาย กลิ่นเดิมที่เธอใช้ไม่เคยเปลี่ยนไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเขาก็ยังจำได้ กลิ่นที่เขาเลือกให้เธอเอง มือถือในชุดขาวสั่นขึ้นเป็นสัญญาณเรียกเขาครั้งที่หนึ่ง หมอเรย์จึงจำเป็นต้องดึงปากตัวเองออกมาจากเธอด้วยความเสียดาย

“รีบไปรีบกลับอย่าเหลวไหลอยู่ข้างนอก”

“ค่ะ แต่ว่าเนยขอแวะดูอาการพ่อก่อนนะคะ”

เหตุผลของเธอข้อนี้ทำให้เขาปฏิเสธเธอไม่ได้ และนี่เป็นหนึ่งในเหตุผลไม่กี่อย่างที่เขายอมให้เธอทำ

“อืม”

ชนิตาเดินออกมาจากห้องพักของหมอปรเมศวร์ ด้านในนี้มีเพียงแพทย์ระดับอาจารย์ นักวิจัยเท่านั้นถึงจะมีห้องส่วนตัวแบบนี้

ซึ่งแน่นอนว่าหมอเรย์ที่เป็นศัลยแพทย์ที่เก่งระดับประเทศ อีกทั้งเขายังเป็นอาจารย์พิเศษสอนในมหาวิทยาลัยอีกด้วย แต่ที่ทำให้เขามีอภิสิทธิ์ทั้งห้องส่วนตัวขนาดนี้คงเป็นเพราะเขาเป็นทายาทเพียงหนึ่งเดียวของเจ้าของโรงพยาบาลนี้

ห้องพักฟื้น 903

“พ่อคะ วันนี้เป็นยังไงบ้างคะ”

“ก็เหมือนเดิม ที่จริงพ่อว่าเราไม่ต้องผ่าตัดก็ได้นะเนย ค่าผ่าตัดโรงพยาบาลนี้ไม่ใช่เล่น ๆ ไหนจะยังห้องพักนี่อีก คืนหนึ่งแพงน่าดูเลย”

“พ่อคะ ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอกนะคะเนยจัดการได้ค่ะ ส่วนเรื่องค่าห้องบริษัทของพ่อจ่ายให้อยู่แล้ว อีกอย่างพ่อก็รู้ว่ารายได้เนยไม่ได้แย่ขนาดนั้น จ่ายค่ารักษาพ่อได้สบายอยู่แล้วค่ะ”

“แต่ว่าพ่อ..อยากให้แกเก็บเงินไว้นะ”

“เก็บไว้ก็เพื่อแบบนี้ อย่าคิดมากนะคะเนยต้องรีบกลับก่อนค่ะพ่อแล้วพรุ่งนี้เนยจะรีบมานะคะ”

“อืม กลับดี ๆ นะ”

คอนโดหมอเรย์

เนยเดินเข้ามาและนำของสดที่เธอซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ มาวางที่เคาน์เตอร์ครัวก่อนจะเดินไปเก็บของและทำความสะอาดห้องของคุณหมอหนุ่มโสดที่อยู่คนเดียว

แม้ว่าเขาจะอายุสามสิบกว่าแล้วแต่ก็ยังไม่คบใครเป็นแฟนและไม่มีข่าวเรื่องผู้หญิงเลย

คอนโดนี้ก็มักจะมีแม่บ้านที่คอยมาทำความสะอาดเป็นประจำแต่ตอนนี้เขาสั่งไม่ให้แม่บ้านมาทำ หน้าที่ทุกอย่างเลยตกมาเป็นหน้าที่ของเนยนั่นเอง

“ก็ไม่ได้รกอะไรขนาดนั้นนี่ ปกติก็….ช่างเถอะ”

ห้าปีก่อน

“พี่เรย์ เอามานะคะ”

“อย่าแย่งสิขอดูหน่อย นี่มันรูปแรกเลยนะที่พี่ถ่ายได้”

เนยแย่งโทรศัพท์มือถือที่พึ่งซื้อมาใหม่จากมือแฟนหนุ่มของเธอที่แอบถ่ายรูปตอนที่กำลังเผลอ สุดท้ายทั้งเธอและมือถือก็ถูกเขาดึงเข้าไปกอด

“เนยครับ ตอนนี้เนยก็เรียนจบแล้วนะ พี่ก็เป็นหมอมาสองปีแล้วปีหน้าพี่จะส่งงานวิจัยและได้คุณวุฒิเพิ่มแล้ว หลังจากเนยรับปริญญาแล้วแต่งงานกันนะครับ”

“พี่เรย์ว่าอะไรนะคะ แต่งงานเหรอคะ”

แฟนหนุ่มดึงเธอเข้ามากอดอีกครั้ง แม้ว่าพวกเขาจะเคยคุยกันบ่อย ๆ เรื่องนี้เพราะหมอเรย์ขอเธอบ่อย ๆ แต่ว่าในครั้งนี้เขาเอาแหวนเพชรวงเล็ก ๆ มาสวมที่นิ้วมือให้เธอด้วย

“พี่เรย์คะ นี่….”

“พี่จองตัวเอาไว้ก่อนจากนี้หนีพี่ไปไหนไม่ได้แล้วนะครับ”