ตอนที่ 8 ของฝากจากแดนไกล (2)

“ของฝากจากอังกฤษค่ะ! ” แม่อบไม่ทันเห็นอาการฝืดคอของอีกฝ่ายที่แทบจะปล่อยคุกกี้ร่วงลงพื้น “คุณพราวเพิ่งกลับจากอังกฤษเมื่อเช้านี้ค่ะ หอบของฝากมาแยะ คุณไกรเลยให้แบ่งลงมาค่ะ ช็อกโกแลตก็มี คุณจะรับ... อ้าว เป็นอะไรไปคะ”

“แค่กๆ” คนเล่าเพลินต้องรีบหันมาช่วยลูบหลังคนฟังที่สำลักกระอักกระไอจนหน้าแดง ก่อนรินน้ำส่งให้ดื่ม

“ค่อยยังชั่ว ฮะ... ฮัดชิ้ว!” พอหายสำลักก็จามพรวด ทำให้อีกฝ่ายต้องรีบหยิบกระดาษทิชชูส่งให้อย่างเป็นห่วง แกมขำขัน

“ค่อยยังชั่วอะไรกันคะ จามสนั่นหวั่นไหวอย่างนี้ ไปเลยค่ะ ไปอาบน้ำ สระผมก่อนดีกว่าประเดี๋ยวก็หวัดกิน เดี๋ยวป้าจะไปตั้งโต๊ะให้” หากเป็นยามอื่นคนฟังคงยิ้มรับคำแต่โดยดี ทว่าอะไรบางอย่างที่เพิ่งได้ยินสะกิดใจทำให้... หายหิว... เป็นปลิดทิ้ง

“ไม่เป็นไรค่ะ ทรายไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ เหนื่อยมากกว่า อาบน้ำเสร็จแล้วจะเข้านอนเลย” ข้ออ้างนั้นทำให้คนฟังไม่ติดใจสงสัยอะไร เพราะบ่อยครั้งไปที่สาวน้อยตรงหน้ามักของดมื้อเย็นเพราะสารพัดเหตุผลที่ยกมาอ้าง ‘ทานข้าวเย็นทีไร อาหารไม่ค่อยย่อยทำให้นอนไม่หลับทุกที’ หรือไม่ก็... กินมื้อเย็นเขาว่าทำให้อ้วนบ้างล่ะ คนฟังน่ะเคยเอียงคอมองสงสัย

“คุณน่ะผอมจะแย่ ไม่เห็นอ้วนตรงไหนเลย”

“ดีไหมล่ะคะ นี่ปีหน้าทรายว่าจะเข้าประกวดนางงาม” คนผอมปลิวลมกลับว่าเสียแบบนั้น พลางเข้ากอดเอวหนาของคนพูดอย่างรักใคร่ หากคนฟังไม่รู้เบื้องลึกแห่งหัวใจ สาวน้อยที่พยายามช่วย ประหยัดค่าใช้จ่าย กับแปลงผักที่เจ้าตัวเพียรดูแลอย่างทะนุถนอมด้วยเหตุผล จะได้ไม่ต้องซื้อหาให้สิ้นเปลือง!

พอหลบเข้าห้องส่วนตัวได้ ร่างบางก็ทรุดตัวลงนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที่สายฝนกำลังเทกระหน่ำลงมาแต่ยังพอเห็นแสงสว่างจากตึกใหญ่เลือนราง เกือบสิบปีแล้วสินะที่ ‘เขาคนนั้น’ ต้องจากบ้านไป หากทุกคำพูดที่เขาทิ้งไว้ยังคงติดตรึงหัวใจราวกับเพิ่งเกิดเมื่อวาน

หญิงสาวค่อยๆ ลากหีบไม้ใบเก่าออกมาจากใต้เตียง เมื่อเปิดออกจึงเห็นซองจดหมายมากมายที่ซ้อนทับไว้อย่างเป็นระเบียบ... ทุกซองจ่าหน้าเหมือนกัน แถมมีวันที่กำกับพร้อม ที่หมายคือประเทศอังกฤษ ก้นหีบนั้นมีเศษผ้าเช็ดหน้าขาวบางขลิบลูกไม้ซีดตามกาลเวลาที่เจ้าตัวพยายามอย่างยิ่งที่จะทะนุถนอมไว้อย่างดี ดวงตาหวานซึ้งกะพริบถี่ไล่ละอองน้ำให้ระเหยไป นับจากวันที่ร้องไห้แทบเป็นแทบตายวันนั้นมาก็ไม่เคยมีใครได้เห็นน้ำตาของเด็กหญิงตัวน้อยอีก แม้ถูกแกล้งแค่ไหนก็ไม่ยอมเสียน้ำตาให้ใคร

หากวันนี้คำว่า... ของฝากจากอังกฤษ... สะกิดความทรงจำเก่า เดิมทีทุกคราวที่คุณพราวกลับจากอังกฤษจะมีของมาฝากคนในปกครองอยู่เสมอ ทุกคนจะได้รับน้ำใจลดหลั่นลงไปตามความโปรดปรานของผู้ให้ ไม่เว้นแม้แต่เด็กรับใช้หรือกระทั่งคนสวน หรือแม้แต่คนใกล้ตัวอย่างแม่อบก็เถอะ คนอยู่ไกลก็ยังเผื่อแผ่น้ำใจมาถึง

จะมีก็เพียง... เธอคนเดียว... เท่านั้นที่ตกสำรวจ ไม่เคยจะได้รับน้ำใจจากคนอยู่แดนไกลแม้เพียงสักครั้งเดียว เขาผู้นั้นคงเกลียดเธอจนเข้าไส้ หรือไม่ก็อาจลืมไปแล้วก็ได้ว่าศุภิสรายังมีตัวตนอยู่ในบ้านของเขา

“ดี...ลืมซะ ลืมให้สนิทไปเลยได้ยิ่งดีว่ามีเราอยู่บนโลกอีกคน” ริมฝีปากบางเม้มแน่นสะกดเสียงสะอื้น มือบางยกแตะที่หัวใจที่แปลบปลาบ “ไอ้หัวใจบ้านี่ ไปคิดถึงเขาอยู่ทำไมกัน ทำไมไม่ยอมลืม... ลืม... เขาไปซะให้หมดๆ สักทีนะ เขาเกลียดเราจะตาย มัวไปจดจำเขาไว้อยู่ได้ บ้าจริง ลืมๆ” สาวน้อยรีบปิดหีบไม้ก่อนผลักไสเข้าไว้ที่เดิม เก็บซ่อนทุกอย่างไว้มิดเม้น

หากวันไหนที่เขากลับมา วันนั้นก็คงเป็นตัวเราที่ต้องเป็นฝ่าย... ไป!

วันต่อมา ในห้องชมรมการแสดงซึ่งมีการคัดตัวนักแสดงละครเวทีการกุศลประจำปีของมหาวิทยาลัยก็เกิดความโกลาหลจริงดังที่ศุภิสราคาดไว้

“ไม่! ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่แบบนี้!” เสียงเล็กแสบแก้วหูแหลมปรี๊ดขึ้นอย่างขัดอกขัดใจ “โอ้ย จะมาแสดงเป็นนางเอก หรือว่าต้นไม้กันแน่ยะ เฮ้อ...” พอเอ่ยถึงต้นไม้ก็ทำให้ฉุกใจคิดถึงคนที่เคยรับบทต้นไม้จำเป็นขึ้นมาได้